Maandag rond een uur of 14 begonnen de weeen lekker goed door te zetten .. ze werden steeds krachtiger maar ik hoopte nergens meer op natuurlijk. Maar in de loop van de dag had ik toch wel zoiets van .. het zou nu wel is raak kunnen zijn. Savonds nog ff lekker zitten chatten met een paar meiden .. en op een gegeven moment moest ik mn weeen toch wel weg gaan puffen. Heel de nacht niet geslapen en rond 0500 uur zijn we toch maar naar het zhuis gegaan omdat ze nu om de 5 min kwamen. Daar kreeg ik een inwendig onderzoek .. en ik had dus maar 1 cm ontsluiting. Ik kreeg een soort slaappil mee en moest thuis maar gaan proberen te slapen. Wij weer naar huis, we waren rond een uur of 10 weer thuis en heb echt uren heerlijk liggen pitten. Dat was lang gelee. Ondertussen werden de weeen weer lekker sterk en ik had hoop .. zou ik nu meer ontsluiting krijgen? Rond 2300 uur was het echt heftig ..liep en hing maar wat rond in huis en rond 2400 uur zijn we weer naar het zhuis gegaan. Deze keer had ik er een goed gevoel over... Helaas, nog maar 1 cm ontsluiting. De moed zonk me in mn schoenen .. Je heb toch ongeveer 1 cm per uur ontsluiting of was het nou per week?? Ik vreesde het laatste. Wat gaan we doen, zegt die verpleegkundige nog. Dus ik ..maakt me niet uit, maar ik ga niet meer naar huis. Dus werd er besloten om me een morfine prik te geven om te slapen en te ontspannen in de hoop dat ik de volgende morgen meer ontsluiting zou hebben. Er werd een kamer in orde gemaakt voor mij en Ed ... dus wij proberen te pitten. Ed heeft idd heerlijk geslapen, maar ik had dus helemaal niets aan die morfine .. sliep niet .. en lag alleen maar te zweten. Helaas..leuk geprobeerd. sMorgen kwam rond een uur of 0800 uur een verpleegkundige om te kijken hoeveel ontsluiting er nu was ... je raad het al ..1 cm. Ik werd aan de CTG gelegd en ze verbaasde zich dat ik nog maar 1 cm had omdat mn weeen zo heftig waren. Ze ging overleggen met de arts en er werd besloten om me in te gaan leiden. Rond 1030 uur werden mn vliezen gebroken ... wat een grappig gevoel was dat zeg .. dat je zo leeg loopt .. Maar het vruchtwater was iets groen ... minder. Er werd gehoopt dat nu de weeen lekker krachtig zouden gaan worden en de ontsluiting ook op zou gaan schieten. Maar nee hoor .. om 1245 uur had ik dus nog steeds maar 1 cm. Ik werd er echt niet vrolijk van ... Om 1300 uur hebben ze me aan de wee opwekker gelegd. Nou, daar kwamen ze hoor ... jemig wat had ik een pijn. Ik heb een hele slechte rug, 2 aanelkaar gegroeide onderrugwervels die ook nog is vast zitten aan mn heilig been. Normaal gaat het allemaal prima, maar nu met die rug weeen dus niet. Ik kon ze niet opvangen, ze deden zo onwijs pijn. Ed heeft bij iedere wee mn rug gemasseerd. Mn buik ging wel .. die kon ik voor mn gevoel wel opvangen, maar mn rug .. pff.. Maar goed ... om 1330 uur kreeg ik dus ook nog zuurstof omdat het met mij en die kleine dus helemaal niet goed ging.Mijn hartslag daalde teveel en die van Britt ook. Edwin was op dat moment net ff naar de plee, komt ie terug .. heel de verloskamer vol met artsen enzo .. en ik aan de zuurstof. Hij is op dat moment zo geschrokken. Maar die zuurstof deed goed zn werk. Rond 1430 uur werd er wel besloten om me een ruggeprik te geven omdat mijn rug zo erg was. Ik kan je vertellen, ik had het gevoel dat ik een marathon kon lopen na die ruggeprik. Wat eenheerlijkheid zeg, en wat een rust in mijnlijf. Het was wel raar gevoel, mn buik en benen tintelde, maar nu was het tenminste allemaal vol te houden. Voor die ruggerpik had ik nogsteeds 1 cm ontsluiting en na mn ruggeprik .. rond een uur of 1500 uur .. had ik dus al 5 cm. En een uur later al 10. En ik kreeg me toch een persdrang. Mar dat mocht dus nog niet want Britt lag nog niet helemaal goed. Dat was moeilijk .. willen maar niet mogen (echt wat voor mij) Maar om 1700 uur mocht ik eindelijk gaan persen. Wat een kracht komt er vrij zeg ... ik wist niet dat ik dat in me had .. Na een paar flinke gillen (ben nl op 2 plekken uitgescheurd en dat deed goed pijn) kwam eindelijk na ongeveer een uurpersen onze lieve "kleine" meisje Britt op de wereld. Wat is ze mooi, wat ben ik verliefd .. en wat was ik onwijs gelukkig op de manier hoe Ed naar haar keek. Ik had verwacht dat ik degene zou zijn met de tranen .. maar niet dus, Ed was dit keer degene Er kwam een gevoel naar boven, niet te beschrijven ... Na een paar lange dagen is Britt dus op 26 april om 17:56 uur geboren. Ze weegt 4070 gram en is 52 cm...
Zooo wat een bevalling zeg, fijn dat je ontsluiting uiteindelijk toch nog lekker snel ging! Lekker genieten nu! xxx Marijke
wel een flinke hahaha. lijkt mij geen droombevalling. krijg gewoon kippevel. maar zon kleine maakt echt alles goed. alsnog gefeliciteerd
Jeetje Silvie! Denk je eindelijk dat het gaat komen naar die zenuwslopende voorweeen en dan werd het nog niets! Vind het echt een mooi verhaal vooral het laatste stukje. Krijg er zelf ook een kriebelig gevoel van bij het idee dat je mannetje stond te huilen hihi Helen de wonden alweer een beetje?!
meid, meid, meid, wat hebben ze je lang laten tobben zo zeg. maar blij voor je dat alles uiteindelijk goed gekomen is, lijkt me voor ed verschrikkelijk zeg terug te komen en je aan de zuurstof te zien. geniet lekker van je kraamtijd en jullie kleine wonder. veel liefs
Jee wat een bevalling zeg Ik hoop dat je dit een plekje kunt geven en heerlijk kan gaan genieten van jullie kleine/grote meid
Wow wat een verhaal zeg! balen hoor van die onstluiting. Gelukkig maar dat alles toch is goed gekomen en dat je verder geen 'hulp' er bij nodig hebt gehad! Geniet van je kleine meid! Doe ik ook van mijn stoere jongen
He wat naar als die ontsluiting niet komt!! Maar fijn dat ze uiteindelijk toch nog zelf is gekomen. Karin