Net als ieder kind huilt mijn zoontje soms zonder duidelijke reden. Luier, honger of pijn spelen dan duidelijk niet. Hij vind het wel fijn als ik hem een poosje entertain en troost, maar zodra ik hem weer in de box leg of in de wieg begint hij weer. Als ik hem zijn speentje geef pakt hij hem niet uit zichzelf, huilt even door met de speen in de mond en wipt hem eruit. Als ik dat speentje echter een beetje aandring (in zijn mond houd), dan pakt hij hem na een halve minuut doorhuilen toch wel, lijkt dankbaar, oogjes draaien weg. Meestal valt hij hierna binnen enkele minuten in slaap. Ik heb hier zo'n dubbel gevoel over: hij lijkt hem wel nodig te hebben, zonder speentje kan hij zich niet aan de slaap overgeven in dit humeur en hij lijkt doodmoe. Maar aan de andere kant voelt het niet zo lekker dat ik hem iets op lijk te dringen of hem dwing zijn verdrietje in te slikken. Wat denken jullie hierbij?
Ik zou zeggen, je doet het prima. Als met een beetje aandringen hij de speen wel pakt en rustig wordt, gewoon mee doorgaan. Als hij het echt niet wilt, kan je dwingen wat je wil, maar dan zal hij het echt niet pakken. Ook niet na enkele minuten. Baby's weten niet altijd even goed wat ze willen, daar hebben ze mama en papa voor om ze te helpen
Sommige kindje hebben ook gewoon moeite om in hun verdriet de speen te pakken. Dan hebben ze het gewoon even nodig dat je ze helpt door het verdriet heen te komen.. Mijn jochie weigert vanaf de 3 maand de speen echt stug. Maar die spuwde de speen echt uit. Heeft er dus ook geen troost meer aan.
Zolang het op deze manier lukt prima toch? Jayden was vaak ook aan het vechten tegen zn slaap, zo moe en niet in slaap kunnen vallen. Ook inderdaad de speen er een tijdje in gehouden en dan zakte die ook in slaap. dan hoorde je hem bijna dankbaar kreunen
Bedankt voor jullie reacties, stelt me wel gerust. Het is dat gesmoorde geluid wat hij dan maakt, ieieie! Schoonmama fluisterde laatst op de achtergrond: hij wil dat ding helemaal niet!.......heel fijn
Mijn oudste heeft de speen nooit gewild. Ook niet met vasthouden. Zodra we hem loslieten, floepte hij hem er weer uit. Echt een die-hard speenweigeraar. Als ze hem echt niet willen, pakken ze hem ook echt niet! Als je kleintje dat laatste zetje nodig heeft om zich over te geven aan zijn slaap, is het toch prima?
Herkenbaar, mijn zoontje deed dat ook op die leeftijd. Ik heb het op dezelfde manier als jou toen aangepakt.
M pakte met graagte de speen. T absoluut niet. S na enig aandringen (min of meer zoals jij beschrijft), maar vindt m wel erg fijn. Ik sluit me dus aan bij bovenstaande
Hier moet ik hem er ook altijd even inhouden en dan pakt ze hem. Behalve als ze hem in haar slaap verliest en half wakker is, dan pakt ze hem heel gretig. En wat je schoonmoeder zegt herken ik heel goed! Hier ook steeds, poe moet dat ding er weer in. En inderdaad ook nou ze wil hem helemaal niet hoor. Nu gaat het maar gewoon ene oor in andere oor weer uit. Volgens mij kennen wij als mama's onze kindjes het beste!
Het ene oor in, het andere uit....ik wou dat me dat al lukte. De opmerkingen gaan zelfs via mn kindje: wat geven ze jou toch allemaal te eten? (omdat ie vrij groot is) en: Moet jij niet naar bedje toe? (terwijl ik m ophoud omdat zij langs komt). Misschien ben ik wel hypergevoelig hiervoor, maar ik houd niet van dat indirecte....
Ik ken het hoor. Ook hier inderdaad en sowieso constant opmerkingen. Maar ondertussen wel roken in dezelfde ruimte waar mijn kleintje is. Nu ga ik er niet meer heen behalve als ze niet rookt binnen. Is moeilijk he, en zo ontzettend flauw! En inderdaad, dat indirecte is nog het vervelendste. Ik laat mijn man er nu wel eens iets van zeggen, want zelf ben ik er te boos en verdrietig om. Dit werkt wel wat, maar nog vind ze overal iets van. Ow en de vorige keer toen ze weer begon over dat ik haar nekje niet ondersteunde toen heb ik gezegd, ja maar ik laat haar ook altijd van de trap af naar beneden stuiteren, dan is ze tenminste snel beneden. Toen was ze wel even stil. (hihihi voor iemand denkt doet ze dat echt, nee natuurlijk niet!!) Dan maar er een grapje van maken. Nogmaals, als moeder (en vader) weet je het echt het best!
Dan ga jij toch terug praten via je kindje? 'Oma denkt het altijd beter te weten he? Maar dat is niet zo he? Nee, we leven in 2012 en niet meer in 1950.. Als oma zo doorgaat mag ze nooit op je passen he? Nee, bemoeizuchtige mensen zij niet leuk he?'
Voor TS, niets van anderen aantrekken, gewoon lekker die speen geven. Als kinderen echt geen speentje willen, duwen ze hem wel weg. Zo deed mijn oudste het. De jongste doet hetzelfde als jouw zoon. Hij heeft zijn speen duidelijk wel nodig om zijn rust te vinden.
Haha, grappig hoe je voordoet hoe ik via mn zoontje terug kan praten! Ik wil dat echter niet doen, vind dat echt een beetje over zn ruggetje gaan. Ik denk dat ik haar t hardst heb als ik eens zeg: wil je niet over de rug van mn kindje praten, maar direct tegen mij. Begint dat nou al? Hij is nog zo klein! Oei, als ik dat es zou durven. Madame was onderwijzeres, een hele geweldige, vind ze volgens mij zelf. Ook al begrijpt hij de woorden niet, de intentie er achter is vals, het deugt niet......vind ik hoor.Opmerkingen had ze trouwens altijd al, maar ik moet er erg aan wennen dat ik met mn kindje ineens in de kijker kom te staan in hoe ik handel, koren op de molen van schoonma! Maar lief dat jullie me steunen!
Oh ja, ik kan mijn man wel laten reageren, maar dan is het echt over en uit. Hij is helemaal klaar met dit gedrag. Ik vind dat wel erg ver gaan....ze zijn net opa en oma en zo ontzettend blij! Zij moeten misschien ook nog wennen aan hun rol en wat beter wel en niet. Maar ze laten oppassen terwijl ze het steeds beter weet, dat voelt niet lekker.
Toke, je kan je man ook bewust wel laten reageren? Kan jij het een beetje goedpraten. Laat ze dan nog maar es commentaar op je hebben Oppassen met 2 maanden vond ik ook nog wat vroeg trouwens, maar dat moet ook een beetje groeien, komt vanzelf wel.
Waarschijnlijk gaat hij nog wel reageren. Dat geeft elke keer enorme escalaties met zijn moeder, is ze beledigd en voelt ze zich gekwestst. Die kan gewoon niet tegen kritiek, al breng je het nog zo respectvol. Ik heb haar zelf eerst een brief geschreven na haar laatste bezoekje, maar besloten die toch niet te versturen. Dan heb ik t straks gedaan. Mn man mag de ellende met zn eigen ouders aanpakken, dan doe ik dat bij de mijne (kom ik effe lekker mee weg, die van mij zijn veel minder moeilijk).
Mijn dochtertje is ook soms zo over dr toeren dat het nlijkt alsof niks haar tot rust kan manen. Maar als ik dan even dat speentje in dr mond houd, kan ze zich er meestal wel aan overgeven. En dan geeft het haar echt rust een beetje sabbelen en valt ze zo in slaap..