Hallo dames, We weten sinds twee weken dat ik zwanger ben, althans, de mensen om me heen "geloven" het nu pas, zal even in het kort uitleg geven: 27-07 VMK, 15-08 menstruatie gehad, 17-09 menstruatie. Een week voor mijn menstruatie van 17-09 teste ik al positief thuis met clear blue (zie mijn foto's), test bij HA was negatief. 17-09 menstruatie, anders dan normaal, maar iedereen inc manlief zeiden: een menstruatie is een menstruatie...hmmm inderdaad, maar een positieve test is een positieve test en tijdens de zwangerschap van mijn eerste heb ik de eerste maand ook nog gemenstrueerd. Ik wist gewoon dat ik zwanger was. 26-09 een positieve zwangerschapstest van k2v5, 2 dagen later weer positief. Kreeg commentaar dat ik veel te vroeg teste en het kon allemaal niet... 05-10 clear blue digital: zwanger 2-3 (dus al 4-5 weken!!, toch gelijk!! helaas, weer niet het geloof bij de mensen om mij heen) 04-10 bij HA test gedaan, ik zag toch echt een duidelijke tweede streep, maar deze was volgens de assistente niet net zo donker als de controle streep, maar mocht bloed gaan prikken. 05-10 uitslag van de hcg bloedtest: Hartstikke positief! Had al een hoog hcg gehalte en daarbij schatte zij de zwangerschap 4-5 weken!! NU GELOOFDE ZE HET WEL!!!! (met 'ze' bedoel ik me naaste inc man, maar mijn moeder heeft al die tijd al gezegt dat ik ECHT wel zwanger ben, ze zag het al aan me en nadat ik het mijn werkgeefster vorige week heb verteld, zei ook zij dat het al 2 weken duidelijk zichtbaar was in mijn gezicht ) Ik was blij en opgelucht, maar wat heeft dat me veel spanning gekost zeg, pfff... Nu zit ik dus met het volgende: Ik ben de laatste dagen heel erg down, nergens zin in, verdrietig, maar met vlagen ook heeeel erg vrolijk. Het probleem is dat als ik me down voel ik me ook heel schuldig voel, ik ben zwanger! Moet toch juist heel erg blij zijn! En dat ben ik ook!! Het is ons derde kindje en we hebben er heel bewust voor gekozen, maar nu heb ik ook ineens "angst". Voornamelijk naar mijn kinderen toe, komen ze straks niks tekort? Vinden ze het wel echt leuk (we hebben t een tijdje geleden aan ze gevraagt omdat er een zwangere mama rondliep, mooie aanleiding om gelijk even te peilen, nou dat zagen ze echt wel zitten hoor!) Hoe kan ik van mijn onzekerheid en schuldgevoelens afkomen? Of moet ik mijn emoties maar met een korreltje zout nemen? Sorry voor mijn hele lange verhaal, maar moest het even delen
Van harte! Wat een heen en weer geslinger, wel zwanger, niet zwanger... Ik kan me voorstellen dat het ook veel energie heeft gekost om anderen ervan te overtuigen dat het toch echt raak was. Alsof je je steeds weer moet verdedigen voor je positieve test. Wat betreft je schuldgevoel en onzekerheid: ik denk bijna zeker dat je hormonen hier een rol bij spelen. Geef jezelf wat tijd om te schakelen en te wennen aan het idee dat je toch echt zwanger bent. Volgens mij komt dat best goed. Sterkte gewenst en bovenal een hele goede zwangerschap!
Van harte gefeliciteerd. Sluit me aan bij de andere dames. Denk inderdaad dat het te maken heeft met je hormonen. Veel moeders die zwanger zijn of aanstaande moeders hebben dit wel een keer. Het komt heus allemaal goed.