tsja, maar bij mij heeft ook nooit iemand het opgemerkt, zowel op basisonderwijs niet, als op middelbaar onderwijs niet, pas op het MBO omdat we toevallig met die doelgroep werkte en de leerkrachten dus haarfijn wisten wat het inhield daarmee wil ik zeggen dat je van geluk mag spreken als je een basisschool treft die verstand heeft van asperger, want veel leerkrachten hebben er of nooit van gehoord, of zich er niet in verdiept. veel mensen hebben toch een beeld van autisme zoals '' heel de dag heen en weer wiegen, in zichzelf gekeerd zijn, taalachterstand, etc.etc'' asperger is veel omvangrijker en lijkt op heel veel punten niet op een klassiek autist die vaak dus een algehele ontwikkelingsachterstand hebben. het is te hopen dat ze erachter komen voor deze jongen, vooral omdat hij zo slecht in zijn vel zit.
@daantje: mja maar als ik het verhaal zo lees.. is er in ieder geval straks wel reden voor actie zelfs asl ze het niet onderkennen wat er precies aan de hand is.
hahaha ja, ik denk ook niet dat je er wat mee bereikt als je de ouders van het neefje van TS verteld dat hun kind mogelijk autisme heeft, vooral als ze er zo tegenover staan dat ze net doen of het een enge ziekte is en hun kind dan ''minder'' is als een ander mocht het zo zijn . best sneu vind ik het altijd.. je kan beter in het belang denken van je kind, en mocht hij/zij iets ''mankeren'' er alles aan doen om het voor het kindje dragelijker te maken ipv roepen '' nee,de mijne zeeeeeeeker niet'' maar er voor open staan, en áls er dan iets is je kind met open armen steunen en niet blijven ontkennen. zo zie ik dat bijv in de familie over homoseksualiteit. familie roept altijd '' nee, mijn zoon of dochter zeeeeeeeeker niet, daar durf ik mn handen voor in het vuur te steken'' maar ondertussen treft dit wel dát gezin. daarom heb ik ook geleerd nooit hard te roepen '' nee, de mijne niet!!'' want niks in het leven is zeker
Ik zie ook veel kenmerken van een autistische stoornis en dan idd asperger. Moeilijk om dit aan ouders aan te geven. Zeker als ze zelf niet eens in de gaten hebben dat hun kind "anders" is. Ik zou het even zo laten, als ze er niet open voor staan. Op school komt het toch wel uit.
Misschien heeft moeder wel door dat haar kindje 'anders' is, maar probeert ze het te mijden? Of ze durft er niet over te praten? Ik zeg ook altijd tegen anderen dat het goed gaat met mijn zoontje, terwijl er momenteel wel onderzoeken lopen naar eea. Maar ik vind het moeilijk om er over te praten (behalve hier op het forum dan). Ik word daar ook emotioneel van. Mijn zoontje huilt ook heel snel, is erg gevoelig. Nu is hij natuurlijk nog een peuter en die vinden het over het algemeen niet leuk als er speelgoed word afgepakt, dus misschien gaat dat hier ook met een tijdje over. Maar ik heb ook moeten leren om hem dan niet te snel te troosten hoor. Is best moeilijk als je kind bijna in je kruipt omdat hij zo verdrietig is om zoiets kleins. Aangezien jouw achterneefje bijna naar school gaat zou ik het er bij laten. Op school komt het er vanzelf wel uit. En dan zou je je nicht alsnog ondersteuning kunnen bieden. Maar er nu over beginnen zou ik niet doen, jouw verhaal zo lezende denk ik dat je nicht behoorlijke weerstand zou bieden.
mja toch vaak.. als je maar 1 kindje hebt.. dan heb je niet door dat hij/zij anders is dan anders zeker als het nog niet naar school gaat gewoon omdat je dan je eigen kind als standaard ziet. en dan gaat ineens iemand die er helemaal niet voor geleerd heeft en DUS geen expert is.. jou vertellen dat je kind autistisch is.. (waarbij meeste mensen dan nog steeds denken aan zwijgende kindjes die ni een hoekje met hun handen zitten te wapperen) tja.. dat valt dan niet heel goed denk ik )
Als het autisme is, zou ik ook denken aan asperger, vanwege de hoge taalgevoeligheid. Dat is namelijk bij andere vormen van autisme juist vaak moeizaam, de taalontwikkeling. Maar het zou ook goed 'gewoon' hoogebegaafdheid kunnen zijn en mij lijkt duidelijk uit wat je beschrijft, ZG, dat de manier waarop zijn ouders reageren, niet positief bijdraagt aan zijn ontwikkeling en gedrag. Ook daarin zitten dus nog wat aspecten waardoor dit knulletje zich niet OK kan ontwikkelen. Ook ik zou gewoon even afwachten wat er op school gaat gebeuren. Wat Daantje22 aangeeft, dat het maar net gezien moet worden, klopt wel, maar ze zijn nu een stuk verder daarin dan 20 jaar geleden. En de leerkracht zelf hoeft niet te herkennen WAT er mis is, als die maar herkent DAT er iets mis is. Dan zal daaruit onderzoek volgen en komt de problematiek wel boven tafel. Ik heb zelf ook slechte ervaringen met het binnen familie bespreken van dit sort problematiek. Heb een neefje met een hechtingsstoornis en problematiek die aan autisme doet denken, die door de manier waarop zijn moeder hiermee omging, ook niet te hanteren was. Bespreken daarvan gaf alleen maar dat zijn moeder erg boos werd. Wij hebben toen het contact maar even wat laten verwateren en eenmaal olp de basisschool werd al snel duidelijk dat hij ook daar niet te hanteren was, is hij gelukkig redelijk vlot op speciaal onderwijs beland, waar hij een behoorlijk eind is opgeknapt.
Allereerst iedereen bedankt voor de nieuwe input! Hij is zeker taalgevoelig, dat had hij ook al heel jong. Ik weet nog goed dat hij met +2 mooie zinnen bouwde. En ik vind ook dat het gedrag van zijn ouders niet bijdraagt aan een positieve ontwikkeling. Kijk; ik ben heel erg voor een liefdevolle en begripvolle opvoeding, maar door 'pappen en nathouden' kan het kind ook stagneren. Hij wordt nu niet weerbaar gemaakt. Ja, hij gaat na de zomervakantie naar school en misschien komen ze er daar -na verloop van tijd- achter dat er 'iets' met hem is, maar hij zit nu in een heel moeilijke, verdrietige fase waarbij hij erge last heeft van faalangst. Dus persoonlijk zou ik liever zien dat er nú wat gebeurt dan over 7 weken op zijn vroegst. Het zou hem ook helpen, denk ik, als hij wat gelukkiger en sterker op school verschijnt. Ik heb na overleg met mijn man besloten het er níet over te hebben. Mijn nicht is euh, hoe noem ik dat? Nogal arrogant, fier op zichzelf en haar leventje. Altijd is alles bij iedereen minder, zij heeft volgens haar een perfect leventje. Nu is dat helemaal niet zo perfect door een aantal zaken, maar goed. Bovendien komt zij dus zeer sterk en standvastig over, waardoor het kan lijken of er niks aan de hand is. Je moet van goede huize komen daar doorheen te prikken. Ik ga het niet doen, want het zal ten koste gaan van onze relatie (als dat al niet zo is, ik heb een beetje mijn buik vol van dit gezin en de gespannen sfeer die er hangt en heb dus even geen zin om ze te zien, daar hebben wij niks aan). Ik bedenk me trouwens opeens dat mijn neefje heel veel met wat oudere volwassenen optrekt (mijn nicht is 45, haar man 50). Wandelen met de wandelclub ipv lekker naar de speeltuin of plas gaan waar andere kindjes zijn. Ik heb ook maar 1 kind en vind dat contact met andere kindjes juist heel belangrijk. Dan zie ik weer foto's en denk dan: wat sneu ...
@zogelukkig: ahja ik zie zulke mensen ook weleens WEL in de dierentuin.. en dan is het toch ook altijd een beetje behelpen lijkt het wel... want even mee blokje rennen om de speeltuin of klimmen op een berg rotsen doen die ouders dan meestal niet aan mee.. Aan de andere kant hoeft het niet perse zo te zijn dat de leeftijd de oorzaak is. Bij ons is oma nog gekker dan wij qua mee doen wat dat betreft maakt ieder zn eigen keuzes he.. dat is op zich prima.
hmmm tja je kunt nog genoeg andere dingen met je kindje doen waarbij jij niet hoeft te rennen en te klimmen weet ik uit ervaring . Ik kan dat ook niet maar ik ga dan wel 1 x in de 2 weken met ze naar de speeltuin hier in de buurt, ik kan daar gewoon op een bankje zitten terwijl hun door de speeltuin vliegen. Maar als hij alleen maar opgroeit in een wereld met volwassenen dat zal het (autisme of niet) al heel moeilijk zijn om aansluiting te vinden bij leeftijdsgenoten.
Ik heb reuma en een zwaar verrotte wervelkolom en gedraag mij als een jonge deerne! Als ik op uitje met de psz mee ga als hulpouder, willen alle kinderen bij mij in het groepje omdat ik zo'n prettig gestoorde mama ben, ha! En dan geef ik mama's van 20 jaar jonger wel he nakijken.
@pluk/zogelukkig: dat is toch anders dan met je kind in de buggy door de dierentuin stappen en boos worden als het op een steen klimt dat zijn niet je eigen lichamelijke beperkingen die dan roet in het eten gooien... dat is toch anders hoor