Hi allemaal, Ik was benieuwd of hier nog meer lotgenoten zijn met mij... Wij hebben geen contact meer met mijn schoonouders en ik had hier vrede mee. Nu ik zwanger ben heb ik er weer meer moeite mee. Het frustreert me regelmatig en ik ben vaak kwaad of juist verdrietig. Mijn schoonouders geven aan wel contact met hun zoon te willen, maar liever niet meer met mij. Ze accepteren mij niet als schoondochter helaas. Dit maakt me zo machteloos; niks wat ik doe of zeg is ooit goed genoeg en niks wat ik doe of zeg gaat mij ooit wél goed genoeg maken. In mijn omgeving ken ik geen mensen die in hetzelfde schuitje zitten eigenlijk. Ik kan wel mijn verhaal kwijt bij vriendinnen, maar het is meer dat ze luisteren en begrijpen doen ze niet echt. Ik vind het wel heel lief dat ze er zijn voor me hoor, maar ik mis soms iemand die uit ervaring spreekt zeg maar. Mijn vriendinnen snappen ook niet hoezeer ik gekwetst ben en blijven vaak met handvatten rijken hoe het op te lossen. Ik wíl het helemaal niet oplossen, ik wil rust en stabiliteit terug. We hebben de schoonouders inmiddels op de hoogte gebracht van onze zwangerschap (ondanks de contactbreuk wilden we dit toch zelf vertellen) en hun reactie ontvangen en die was absoluut NIET leuk. Dit maakt mij dat ik al een week lang enorm hiermee zit. Ik hou zoveel van mijn man en van ons leven samen en wil hem echt nooit kwijt! Maar mijn schoonouders blijven volhouden dat hij ongelukkig is (en dat zelf niet inziet) en dat ze wachten op de dag dat hij terugkomt. Zo pijnlijk... Zijn er mensen die dit herkennen? Ik ben erg benieuwd naar verhalen van anderen die in zo'n situatie zitten/ hebben gezeten. Natuurlijk gun je dit geen enkel mens toe, maar ik kan me haast niet voorstellen dat ik de enige ben in zo'n situatie. Ik vind het soms gewoon zo zwaar om dit allemaal zelf te moeten dragen en zelf te moeten verwerken. Ik zou zo graag eens een soortgelijk verhaal van een ander horen...
Hey! Hier precies andersom. Heel moeilijk contact met mijn moeder. En mijn familie gaat ook moeizaam. Ik krijg de meest hatelijke opmerkingen. Helaas is er wel wat contact vanwege mijn oudere kinderen. Ik zou het liefste ook rust willen...
Hallo, Hier is het andersom. Mijn familie accepteert mijn vriend niet. Hij is uitgemaakt voor loverboy hij is slecht voor mij. En ik moest iemand vinden met geld. Hij is na dat wij een jaar samen waren bij mijn ouders in komen wonen. (Domste wat je ooit kan doen). Maar goed je houd van elkaar en denkt dat het wel werkt. Uiteindelijk na dat we vier jaar samen waren uit huis gegaan. Door ruzie. En sindsien heb ik geen contact met ze en ik vindt het heerlijk. Heb me nog nooit zo goed gevoeld. Altijd negatieve uitspraken elke dag, daar wordt je niet bepaald vrolijk van. En dingen wat ze niet geloofden en dat mijn vriend zich aanstelde. En daarom alleen al zal ik het voor geen goud aan mijn ouders vertellen. Omdat ik nu zwanger ben. We zijn acht jaar samen! Accepteren zullen ze het nooit. Ik ben gelukkig met hem.
Ik zit in een zelfde situatie TS. Ook eigenlijk geen contact met schoonouders. Weten wel van de zwangerschap. Lijkt ze verder niet te interesseren. Contact met hun zoon willen ze wel, met mijn kinderen ook, maar niet met mij. Ook ik wordt niet helemaal geaccepteerd zoals ik ben. Mag ook vooral geen eigen mening hebben. Zolang ik me aanpaste aan hun ging het redelijk goed, maar dat kon ik met een eigen gezin niet altijd meer opbrengen. Er is veel gebeurd. Ik zie het ook niet meer goedkomen. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar goed. Het liefst zou ik een redelijk normale relatie willen zodat mijn kinderen met beide opa's en oma's opgroeien, maar dat zit er momenteel echt niet in. Zij willen we graag een rol spelen in het leven van mijn kinderen, maar ze willen mij er niet bij. Tja, dat is dan pech. Dat vind ik dan weer niet acceptabel.
Oooo jeetje wat herkenbaar lieke! Geen eigen mening mogen hebben.. dat is denk ik wel 1 van de grote problemen geweest hier ja toen er nog wel contact was. En inderdaad mezelf aanpassen, zolang ik dat naar deed. Eerst vond ik dat niet zo'n punt, totdat ze opa en oma werden en ook van ons allerlei dingen ging eisen voor de baby en ook ons leven moest volledig om de baby van een ander draaien. Dit ging ons gewoon echt veel te ver. De eisen waaraan wij moeten voldoen waren gewoon niet realistisch meer. Zoals dat we steeds cadeaus moesten kopen voor dat kind en dan ook echt prijzige cadeaus. Sorry maar zoveel geld heb ik gewoon echt niet over voor een kind van een ander... en toen had ik eens wat gekocht en waren mijn schoonouders hier op visite, zag ze het loggen en heeft ze zonder dat ik het gemerkt heeft dat meegenomen en zelf -namens ons- gegeven. Ik vond het zo hondsbrutaal! Maargoed dit is nog maar een heel erg klein detail en niet eens waar de werkelijke ruzie nou echt om draait. Bij ons is inderdaad ook de kern, denk ik, dat ik simpelweg dus nliet de schoondochter ben die ze voor hun zoon in gedachte hadden en de eisen die ze vervolgens gaan stellen aan ons zijn niet realistisch. Ik had altijd het gevoel het nooit goed te kunnen doen. Ik ben ook voor van alles en nog wat uitgemaakt en dat is echt zo pijnlijk. Als je het grote gedragsstoornis boek erbij pakt heb ik zo ongeveer de helft volgens mijn schoonmoeder. Daarbij liegt ze zelf gewoon ontzettend veel en laat ze anderen niet aan het woord, dus er valt geen zinnig gesprek mee te voeren. Ook brieven sturen heeft niet gewerkt, dan alsnog reageert ze totaal niet op jouw brief en komt ze zelf weer met nieuwe leugens waarvoor je je moet verdedigen. Echt een gebed zonder einde... Jeetje rae en smanilies daar zijn jullie ook mooi klaar mee.. lijkt wel bij ons allen zo te zijn, dat de ouder in dit geval continu hatelijke opmerkingen moet maken.. waarom is dat toch?? Ik snap echt niet waarom ze niet gewoon leuke dingen kunnen zeggen over hun kind / schoon kind. Ik zit er dus ook mee dat ik ze gevoelsmatig niet van mijn kind wil weghouden. Maar ik vraag me steeds af waarom ik nou dat gevoel heb als ze mij er inderdaad niet bij hoeven. Ik vraag me ook af of het terecht is van mijzelf het idee te hebben dat ik een kind ga weghouden bij opa en oma...
Wat belachelijk dat ze iets uit je huis meenemen, en dat dan -namens jullie- geven. Als het echt van die vreselijke schoonouders zijn, hoef je toch helemaal geen contact met ze? Jammer dan.
Ik heb ook nauwelijks contact met so en mis het niet echt. Dat ze mij niet altijd accepteren zoals ik ben maakt me niet veel meer uit. (Vooral sm is erg wispelturig ) maar dat ze mijn kinderen ook niet wil zien....:x ga er niet verder op in ivm herkenbaarheid. Gelukkig hebben de kinderen in mijn ouders wel fijne opa en oma al vind ik ze soms erg streng, net als vroeger
Wij hebben ook geen contact meer met mijn schoonouders. Met mijn schoonvader heeft mijn man al jaren geen contact meer, vanwege gebeurtenissen in het verleden. Met mijn schoonmoeder hadden we eerst wel nog contact, maar zij is op een gegeven moment echt volledig doorgedraaid, heeft haar minderjarige kinderen uit huis gezet enzo. Ze heeft er dan op een gegeven moment zelf voor gekozen om het contact (wij probeerden aanvankelijk nog te bemiddelen) met ons te verbreken, en zelf houden wij dat nu zo. Ik vind haar absoluut geen stabiel en evenwichtig persoon, dus wil haar verder ook gewoon absoluut niet in het leven van mijn zoon. Ik vind het langs de ene kant jammer, omdat mijn ouders best ver weg wonen, maar aan mijn ouders zal onze zoon fantastische grootouders hebben, aan haar zou hij alleen maar problemen hebben.
Jeetje wat een verdrietige situatie! Hoe denkt je man er over? (Of heb ik daar overheen gelezen?🤔 Ik heb zelf geen contact meer met mijn vader, en dit wil ik ook zo houden. Zelf ben ik zo'n kattenkop dat als ik in jouw schoenen had gestaan ik waarschijnlijk had gezegd; dikke vinger, jullie bekijken het maar. Maar zo ben ik 😆 Ik hoop voor jou dat het ooit nog een beetje bijdraaid, misschien als de kleine is geboren ofzo
Jij moet de keuze maken. Wat voor negatieve invloeden zullen ze op je kindje hebben? En zou jij het fijn vinden als je kindje daar met je man zit en jij bent thuis? Het is alsof ze niet willen dat je man gelukkig is met jou. Dat ze hem willen claimen. Ik vindt dat je man zich ook los moet rukken van zijn ouders en voor jou moet kiezen. Zo heb je geen stabiliteit en rust. Snapt hij dat wel? Het is net alsof hij het oogappeltje is. Een moeders kindje. Daar kan ik helemaal niet tegen. Zo komt hij bij mij over. Jullie vormen straks een gezin. Daar moet rust zijn. Helemaal voor jou met de kleine. Baby's zijn heel erg gevoelig. En het kan niet zo zijn dat hij of zij daar tussen zit. In het begin was het moeilijk heb er veel verdiet om gehad, maar toen ik hoorde dat ik geen dochter meer van hun ben en dat ze mij wouden onterfen dacht ik f$$$ jullie. Ik ben gelukkig met mijn vriend. Hij begrijpt mij en ik hem. We hebben al zoveel mee gemaakt. Ze zullen hun toekomstige eerste kleinkind nooit te zien krijgen. Ze hebben het er zelf naar gemaakt. Als ik kijk naar mijn kindertijd hoe ik behandeld was en naar wat er de afgelopen jaren is gebeurt, no way dat ons kindje in hun armen komt te liggen.