Wie herkent dit

Ik denk dat je hier de spijker op z’n kop slaat... andere mensen zien er vaak gelukkiger of gezelliger uit met hun kinderen....
Ik ben ze soms gewoon zat en ‘brul’ weleens tegen ze, ja ook buiten in de speeltuin....
ik heb gewoon geaccepteerd dat ik niet altijd engelengeduld heb en niet altijd vrolijk ben... fuck it...


@ ts ik denk dat je inderdaad wat aan jezelf acceptatie ‘moet’ doen... dat maakt het leven echt een stuk makkelijker.... vraag me niet precies hoe, maar na 10 jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik al een eind op weg ben

 

Ik snap je situatie, maar dat mag niet ten kosten van jou gaan. Mijn man en ik geven elkaar een dagdeel in het weekend ‘vrij’. Dat kunnen jullie ook doen. Dan duren de klussen mss iets langer, maar jouw gezondheid (mentaal/ psychisch) is belangrijker.

 

Euh is dat afwijkend dan? Dat hebben wij beiden.

Bij tijden is t echt een schattie hoor, maar man man man wat een werk.

En in mijn eigen ogen doe ik t ook niet goed genoeg, heb lang niet altijd de fut om echt leuke dingen met haar te doen op t moment (t laatste half jaar zo'n beetje). Maar als ik kijk wat mn dochter dan doet bij iemand die t moeilijk heeft of pijn heeft.

Moah ben nog niet zo belabberd als ouder geloof ik. Ze is een warm, beleefd, vrolijk en hartelijk kind, die omkijkt naar een ander en heel verzorgend is. Tovert op iedereen wel een glimlach al moet ze er werk van maken om je op te vrolijken en ze je helemaal niet kent.

Ben ik gewoon hondshondsberoerd krijg ik nu verhaaltje voorgelezen, komt ze bij me kroelen of tovert dr dokterskoffer wel even te voorschijn. Of komt naar de tafel gerend, gewoon om een kus te komen geven. Dan is ze echt om op te vreten.

En toch wij hangen bij 1 de vlag al uit als ze in dr bed ligt. Bonuspunten als ze in bed blijft, fanfare als ze doorslaapt.

Die heeft de energie van een kerncentrale, zit geen moment stil en kletst de oren van je kop en heeft verschrikkelijk opstandige buien, gewoon om uit te dagen "en ik zeg ja, mama" precies op de momenten dat je hoofd barst. Ze is enigskind dus het is "maaaamaaaaaa" op hoog frequentie interval. Zelfs al zit mn man er letterlijk naast. Pas als mama er fysiek compleet niet is wordt t "paaaapaaaaaa".

Ze is nu 4, mama heeft bij gebrek aan een stoplicht een kookwekker ingezet en gaandeweg opgebouwd. Ze kent de cijfers en tot de piep heb ik gewoon vrij en daarna is het speeltijd met haar tot weer de piep of t einde van het potje. Ik ben geen ober of prive enterainmentteam. Ook wisseldiensten met mn man als we beiden thuis zijn. Dedicated ouderschap, de ene is bij haar, de ander gaat zn eigen ding doen al is dat bij mij voornamelijk huishouden of klussen want dat gaat ook gewoon door. Alternatief is een lange douche met mn hoofd onder de straal en niks horen.

Met die hut corona ben ik dolblij als t een schooldag is tegenwoordig en zij ook!
Eerst wat ik doe is rustig mn bak koffie drinken en genieten van de stilte. Paradijs als mn man ook naar de zaak is, gewoon even NIEMAND.

Werk, huishouden, gezin alles gaat gewoon door. Werkuren zijn hetzelfde, "opvang" tot op heden helaas niet. Huishouden is daardoor alleen maar intensiever geworden met iedereen thuis(werkend).
Planbaarheid is zo mogelijk nog rotter geworden als je elk moment een telefoontje verwacht van "kom maar halen" en dan vervolgens weer x dagen opgesloten zit.
Grootouders zien we nu ook niet ivm schooltijd en al reeds meerdere uitbraken gehad op school en BSO.
Mijn uren moest ik spreiden om t voor mezelf nog bij te benen dus woensdags ben ik nog aan t werk, vrijdags probeer ik vrij te houden maar heb nog een huishouden...en afspraken als tandartsen, nu weer onverwacht de vk erbij. Weekenden zijn meeeeeeeh, de eendjes reageren inmiddels op de stem van mn dochter...die altijd een klein bakje eendenvoer meekrijgt.

Ik zou dr voor geen goud willen missen hoor, maar mis mn "eigen ruimte" en oude hersencapaciteit wel. Kon vroeger heerlijk studeren in de avonden. Sinds mn dochter is dat een mega opgave geworden. Je hebt gewoon een fulltime baan erbij gekregen en ergens gaat dat knellen. Nu met de omgooiing vanwege corona is dat helemaal pittig. Gelukkig wordt ze steeds zelfstandiger en gaat zelf spelen steeds beter, maar als 2 jarige had ik t nu toch echt ff niet zo gaaf gevonden.

Werk en prive waren lekker in balans voor corona. Woensdags en vrijdags dedicated tijd om lekker te knutselen, klein beetje huishouden samen te doen op ons gemakje, boodschapje halen (en uiteraard naar de bakker), mn man had haar donderdags, dan was ik op de zaak. Heel t weekend samen voor leuke dingen en grootouders. Ook vermoeiend en heerlijk als ze op bed lag, en die "altijd aan" modus in elk geval naar "on call" kon.

Omdat ze nu zelfstandiger wordt en ik langzaam maar zeker meer me-time krijg durf ik deze wel aan, ookal wordt t pittig als de situatie nog vergelijkbaar is dan met nu. Maar als ze nu 2 was geweest had ik geen volgende erbij gewenst, al was t momenteel alleen al vanwege zelfbescherming.

Je houd alle ballen in de lucht en dat is al een probleem om een lekker patroon mee te maken omdat de wereld er ook een paar extra bij heeft gegooid. Extra ballen toevoegen maakt dat nou niet echt beter.

Ik zou eerst de huidige situatie onder controle proberen te krijgen dat je een beetje prettig werkbare harmonie krijgt alvorens voor een derde te gaan. Dan wordt er nóg meer van je verwacht en heb je zelf nóg minder ruimte.

Ik ren nu ook nog altijd grotendeels op autopilot en dat gejaag gaat gewoon ten koste van je geluksbeleving. Continue die pokkespagaat.

 

Man ik ben dan al klaar voordat ik weg ben. Ruim van tevoren een planning ophangen dat om 10:00 iedereen geacht wordt gereed voor de deur te staan voor vertrek werkt ook niet? (en dan dus maar om 08:00 uit bed moet om dat te gaan halen, onderhandeling naar 09:00 mogelijk met strategie en indien niet haalbaar dan dus gewoon 08:00 de volgende keer)

 

Herkenbaar. Wanneer het druk is in huis en de baby veel huilt geniet ik minder. Wat mijn regel immer is. Ik plan eens per tijd mijn eigen tijd in, dat heb ik nodig weer op te laden. Het is zoals een batterij soms is dat leeg.

Probeer je eigen tijd in te plannen en ook als het je even niet fijn zit even een uurtje ergens te zitten. Een gezin vergt veel energie. Ik ga soms even een uur boven lekker liggen of tv kijken en daarna ziet alles er anders uit.

En de corona tijd zorgt ook voor veel hetzelfde in ons huis. Zo kun je ook verveelt raken

 

Dan spreek je af met je partner dat hij je echt even met rust laat. Je bent moeder maar ook gewoon jezelf en hebt ook je eigen ruimte nodig. Daar is helemaal niets verkeerds aan

 

Dat is zwaar en dan is het niet vreemd dat je even je eigen ruimte wilt. Mijn dochter gaf aan dat ik soms wat boos reageer. Ik gaf het voorbeeld van het glas. Iedereen wil een slokje en aan het einde van de avond is het glas leeg.

 

ja dat zijn wel even de jaren hoor, de tropenjaren. Het gaat wel beter worden hoor! Roep ik hier vanaf de overkant, mijn kinderen zijn 5 en 7 ondertussen heb ik weer meer tijd voor mezelf.
Nee op die leeftijd is het veel zorgen voor de kinderen, dat zal iedereen hebben, dan moet je echt je eigen grenzen gaan bewaken. En je eigen limit aan gaan geven. Als jij zo’n hele dag met ze bezig bent geweest moet je aan je man aangeven dat je het dan dus echt niet meer trekt in de avond, en dat je dan wat tijd voor jezelf mag nemen. Ga een rondje wandelen.
Even weg uit je huis even alleen. Bijv. Of in bad, met de deur op slot. Ik weet dat ik op den duur de momenten dat ik op zolder alleen de was aan het opvouwen En strijken was als geluks momentjes beschouwde. Terwijl dat echt het meest vervelende huishoudelijke klusjes is wat ik me kan bedenken.
En geef aan je man aan dat jij dus ook zo’n vrije middag nodig hebt die hij dus blijkbaar wel heeft. Doe het om de week. Deze week mag jij volgende week mag hij die middag vrij. Ga bij je ouders/vriendin een kopje koffie drinken.

Je schrijft dat jullie ook zoveel te doen hebben met een klushuis en tuin. En nog een bonus zoon. Dat klinkt allemaal ook wel als een beetje veel.
Wees lief voor jezelf en zorg niet alleen voor alle andere maar ook voor jezelf!

 

Dan is het antwoord op die momenten ‘nee’ of ‘nu even niet’. Pas als ze begrijpen dat het op die momenten echt even niet kan, zullen ze het ook niet meer proberen. Zolang jij toch positief reageert, blijven ze het doen (en geef ze eens ongelijk). ‘Nee’ zeggen dus. Heb ik ook moeten leren, maar het gaat steeds beter. En als ik ‘ja’ zeg, dan is dat dan een bewuste keuze en ook mijn keuze (ik had immers ook nee kunnen zeggen). Ik ben er met de loop der jaren wel simpeler in geworden. En ja, vaak gebeuren er op die momenten dingen die anders niet gebeuren, maar daar vergaat de wereld niet van. (Dat ik niet ziek kan/mag zijn en op bepaalde momenten op moet draven omdat het anders in het 100 loopt, daar heb ik me bij neergelegd. Het ‘levert’ ook wat ‘op’ als ik die momenten wel zelf doe, terwijl het meer ‘kost’ als ik het niet doe.)

 

Toen we er na 21 weken achter kwamen dat ik zwanger was van Ies, zei C: ‘jij blijft wel werken hoor’
Hij scheen me te kennen
Daar had hij groot gelijk in en was ook mijn plan. Ik ben een enorme workaholic. Werk ook vaak even in het weekend of mijn vaste vrije dag.
Moraal: alleen daardoor heb ik al deels voor mijn ‘vrijheid’ gekozen.
Ik ben een betere moeder voor mijn kinderen als ik werk en zou me verschrikkelijk opgesloten voelen om de hele dag: ‘mama mama mama’ te horen.
En ook na een lange dag werken ben ik blij als ze naar bed gaan.
Daarentegen heb ik in het weekend alle tijd voor ze en als het me even allemaal aanvliegt, ga ik weg. Ook echt weg. Dus niet in huis wat voor mezelf doen. Want ze weten je te vinden
Want papa’s kunnen bijvoorbeeld lekker lang kakken op de wc, maar voor mama’s is dat niet weggelegd
Daarnaast gaan wij als partners regelmatig een nachtje weg. Zonder kinderen. Heerlijk.

Wat ik eigenlijk wil zeggen: wat maakt dat je zo denkt als je nu denkt en hoe erg is dat? Maak je het niet groter dan het is? Ik ben voor therapie, maar niet altijd: vind ook dat therapie te vaak en te snel wordt ingezet of geroepen wordt om weer ‘beter’ te worden. Therapie hoeft geen wondermiddel te zijn en zoals je uit de andere reacties hier in dit draadje kunt lezen, ben je lang niet te enige.
En dat betekent helemaal niet dat je geen goede moeder bent.
Voor mijn idee zegt het alleen maar dat je een gezond iets wil: namelijk soms even tijd alleen.
We zijn niet allemaal van die oermoeders (en wat zijn dat eigenlijk), die alles alleen maar voor en met de kinderen doen en daarbij de rest wat laten verzakken: inclusief hun eigen partners, man en minnaar.
En weet je? Dat is prima!

 

Het heeft mij geholpen om met therapie inzicht te krijgen in de dagen, mijn valkuilen en uiteindelijk praktische dingen veranderen om meer balans te vinden. Klinkt zo simpel, maar als je gewend bent om altijd door te gaan en anderen en andere dingen voorop te zetten, is dat niet makkelijk. Maar o zo nodig. Jij trekt de kar van het gezin. Jij bent mega belangrijk. Daar mag je zeker aandacht voor gaan nemen.

En dan, die hele kleine kinderjaren (weet niet hoe oud je kindjes zijn?). Ik ben ook hooggevoelig en vond ze vreselijk. Dat onverwachtse, die heftige emoties.. Overal gedoe mee, de hele dag ‘brandjes blussen’. Ik kon er ook niet van genieten. Nu met de jongste is is het zoveel makkelijker. Heerlijk. Al moet ik nog steeds erg waken voor mijn eigen grenzen. Ik voel het nu beter aan en maak er ruimte voor. Ook mindfullness helpt me beter te ontspannen en in het moment blijven. En minder in mijn hoofd zitten. Ademhalings ontspanningsoefeningen ook.