poe, ik zei nog zo, dit nooooit weer...

kan je niet helpen maar heb het zelfde. kan wel janken als ik kleertjes in aan pakken ben en naar zolder breng. is denk ik het afsluiten van een periode.

 

Herken het ook wel.... Nou heb ik tweee makkelijke zwangerschappen gehad inclusief makkelijker bevallingen, maar moet er nu nog niet aan denken dat ik dit nooit weer mee zal maken. Vind t nu bij de tweede ook veeeeeeel te hard gaan. Eerste kleertjes alweer opgeruimd, past niet meer...... Het pasgeborene is er echt af en het wordt al steeds meer een klein mensje.
Voor mezelf hou ik nu de optie voor een derde nog open, ben er mentaal nog niet aan toe het af te sluiten.

 

oef, lastig he!
Ik had de wens voor 1 kindje, over 2 kindjes dacht ik dat niet eens haalbaar zou zijn. Inmiddels toch zo gelukkig mogen zijn dat er een tweede is gekomen en een sluimerende wens voor een derde van mijn kant.
Zwanger zijn is ook echt niet mijn ding, mijn lichaam trekt het niet goed en ik geniet er daardoor bijna niet van.
De babytijd bij beide kindjes is erg pittig, regelmatig roep ik: Echt nooit meer! Nee hoor geen derde.. maar even later twijfel ik al weer.

Maar, mijn man had een tijdje geleden aan gegeven dat hij geen derde wil. Hij vindt dat mijn gezondheid voor gaat en als hij ziet hoe zwaar dit me valt wil hij pertinent geen derde. En ik moet hem gelijk geven. Dapper ga ik door met roepen: Nee geen derde; het is mooi zo. Ik probeer mijzelf te overtuigen met hoe ongelofelijk zwaar het voor me is om zwanger te zijn.. maar toch he; als er dan iets opgeruimd moet worden wat te klein is; dan weet je dat het voor het laatst is. Als ze iets niet meer gebruikt; kan het eigenlijk weg. Maar ik kan mijzelf er niet toe zetten, terwijl ik er echt niet meer aan moet denken ooit weer zwanger te zijn.
Als ik aan bevallen denk kan ik ook heel verdrietig worden. Ik vind het zo'n mooie gebeurtenis, zo raar om nooit meer mee te maken. Stoppen met de bv is alleen al om die reden nog lang geen optie, want dat is de allerlaatste keer.
Gek he. mijn gevoel en verstand zitten elkaar zo in de weg!

Ik denk ook wel een stukje hormonen dat moet bijna wel

 

Ik ben nu pas 10 weken zwanger weer, maar zelfs nu weet ik nog niet of het hierbij blijft.
We hebben een dochtertje van bijna 19 maanden, en nu in verwachting van een tweeling.
Ik heb altijd geroepen dat ik dolgraag 3 kindjes wilde.
Maar omdat ik eigenlijk geopereerd moet worden aan mijn heup, en ik tegen die tijd waarschijnlijk rond de 38 ben dat ik weer aan zwanger zijn mag beginnen, belsoten mijn man en ik het idee van 3 kindjes maar naast ons neer te leggen. We wilde graag nog een broertje of zusje erbij, en als die er was, dan hadden we 2 kindjes, en dan zou mijn man zich laten sterriliseren.
Dus hoppa, we gingen voor 1 kindje erbij nog.
Nou, dat 1 kindje worden er nu dus 2 haha, dus we komen alsnog op 3 kindjes, precies wat ik wilde.
Ik roep nu iedere keer tegen mijn man : als deze twee kids geboren zijn, dan moet je echt een knoop er in laten leggen, we hebben dan de 3 kindjes die we wilde.
Maar als ik mezelf dat hoor zeggen, dan denk ik gelijk ": ja maar wat als ik na deze 2 kids, toch nog graag een vierde of vijfde wil ???
Maar toch, als deze 2 kids geboren zijn, dan is het klaar voor mij. Nog een zwangerschap zal mijn lichaam niet aankunnen, hoe graag ik het ook zou willen. En voor nu geniet ik met volle teugen van deze zwangerschap

 

Ik herken t wel. Ik vind zwanger zijn echt vreselijk, dus heb m'n hele zwangerschap verkondigd dat het bij 2 zou gaan blijven. Maar nu is het weer een paar weken achter de rug en geniet ik van weer zo'n heerlijk mannetje, en ik twijfel steeds vaker of ik het wel zeker weet. Als ik er niet zwanger voor zou hoeven zijn wist ik t wel.

 

Herkenbaar!! Vooral van die kleertjes! Zoo erg dat ik maatje 56 al weer in de doos heb moeten opbergen... En wegdoen lukt echt nog niet...
Nog een keer bevallen en de kraamtijd meemaken lijkt me geweldig, ik kan me niet voorstellen dat dit de laatste keer was. Maar praktisch gezien.. 3 kinderen halen/brengen naar opvang/school/sport/vriendjes ik weet niet of ik ze allemaal dan wel genoeg aandacht kan geven en of ik het dan nog leuk vind.

 

Ik heb het eeeeecht niet! Ik was er tegen het einde van de zwangerschap helemaal klaar mee. En zelfs met die hele kleine baby-tijd ben ik wel een beetje klaar.

Ik geniet van mijn meiden, maar ik laat er geen traantje om dat onze kleine al een beetje groot wordt Ik zou graag nog enkele maanden verder zijn.

 

Wat fijn om te lezen, en zó herkenbaar!
Nog geen drie maanden geleden ben ik bevallen van ons derde wondertje, en nu al denk ik stiekem dat dit niet de laatste is
En dat terwijl de laatste weken van de zwangerschap toch echt best wel zwaar waren.

 

Hè gelukkig, ik ben niet de enige. Begon me al af te vragen of er iets mis is met mij, want ik herken deze gevoelens echt absoluut niet. Ik ben heel blij met dochter en sluit een eventuele tweede niet helemaal uit. Maar dat is het dan ook. Ben vooral blij dat ze groter wordt en dat het nu goed gaat.
Zwanger zijn en het eerste jaar, niets voor mij. Bevallen daarentegen zou ik zo weer willen doen.

 

Ik heb er ook helemaal geen last van!
Twee gezonde kinderen is prima voor ons... Praktisch, maar ook gevoelsmatig..
Zwanger zijn vond ik heerlijk (behalve de laatste weken haha), maar bevallen pffffff (1x vacuüm, 1x uiteindelijk keizersnede).
Heb erg bewust van alle laatste keren genoten

Grappig dat dit voor iedereen zo anders is...

 

Herkenbaar hoor! Het is erg zwaar geweest met onze tweede, veel huilen ook in het begin, dat gaat nu wel beter. En weinig slapen. Ze is nog steeds elke 3 uur wakker 's nachts om te drinken (bv). En mijn eerste kwam volop in de peuterpuberteit toen de tweede geboren was en had/heeft vreselijke driftbuien.

Toch weet ik zeker dat ik ooit een derde wil.. Nu onze dochter richting de 1 gaat en wat rustiger is/zelf meer kan, begint het weer te kriebelen! Maar ik denk pas als ze 3 is en de oudste 5.. Wil er wat meer leeftijdsverschil tussen dit keer (mocht het lukken he)