toen wij het hadden besloten had ik een week gemengde gevoelens. toen wilde ik ineens weer wel zanger zijn. heel raar. maar na een week kwam berusting en dat werd zelfs euforie, dat ik zo gezegend ben met een gezonde dochter, een lieve man, een dak boven mijn hoofd en een goed leven....en dat is het nu nog steeds, een heerlijk gevoel dat alles eindelijk gewoon lekker gaat en eindelijk rust in mijn hoofd...
Misschien niet voor een eerste maar wel voor een 4e. Heb heel lang twijfel gehad voor een 4e kindje zo dik 1,5 jaar!! We kwamen er hier maar niet uit. De ene moment wou me man wel, andere moment weer niet. Ik heb voor mezelf de knoop doorgehakt ik heb 3 prachtige kinderen wat wil ik nog meer? Ja een zwangerschap is leuk, ja de babytijd is geweldig (tenminste vond ik wel altijd haha)....maar daarvoor word je niet zwanger. Ik begon echt te denken dat ik alleen nog maar een 4e wou om het allemaal nog 1x mee te maken en dingen anders te doen dan ik bij me andere 3 heb gedaan. En ja mijn gevoel was heeeeeeel sterk want als ik het aan de kant schoof was het binnen een paar weken weer heel erg aanwezig. Ik werd er gek van wel, niet, wel niet......Nu ik heb besloten dat het goed zo, heb ik veel meer rust in me hoofd, en lichaam. Tuurlijk kriebeld het af en toe nog wel, en ja makkelijk zal het niet altijd wezen om te accepteren dat er hier geen baby meer komt in huis, en dat ik niet meer zwanger zal zijn. Maar ik weet zeker dat het de goede keuze is en ik er vanzelf wel overheen kom! succes met je keuze! mijn schoonzusje heeft 8 jaar gevochten voor een kindje van hun zelf. Het is ze gelukt uiteindelijk maar het heeft ze heel veel bloed zweet en tranen gekost en dat had ze er zeker voorover. Ze zou heel graag nog een 2e kindje willen maar dat zal weer heel veel bloed zweet en tranen kosten, en dat willen ze niet meer de eerste keer heeft er goed ingehakt. Dus heeft ze zich er bij neergelegd en ja makkelijk is het niet maar ze weet dat ze 1 prachtig kindje heeft en daar geniet ze dubbel en dwars van!
Hier geen twijfel, heb ik misschien twee minuten gehad maar direct daarna gedacht aan al het moois wat we nu hebben. Bovendien is het mijn leeftijd (inmiddels 40) waarop niet alles meer even vanzelfsprekend gaat en natuurlijk weegt dat heel zwaar. Mijn vriend had al een zoontje toen ik hem leerde kennen (die is inmiddels 11), dus de helft van de week zijn hier ook twee kinderen over de vloer, dat telt ook nog mee natuurlijk. Maar heel bewust ben ik me van het feit dat ik nu in een fase van m'n leven ben beland (getsie wat klinkt dat 'oud') waarin ik ons zoontje alles kan geven wat hij nodig heeft. Ik hoef geen carrière meer te maken, heb 15 jaar werkervaring achter de rug dus die tijd heb ik gehad. Ik werk nu nog omdat ik het fijn vind om iets om handen te hebben. Maar eerlijk gezegd geniet ik zo van het moederschap, dat ik me heerlijk alleen op Dennis kan richten en hem alle liefde en aandacht kan schenken dat ik me niet kan voorstellen dit ook te hebben als er straks een tweede zou komen. We zijn zo gelukkig en compleet zo, en hoewel ik dol op kinderen ben, de drukte van een groter gezin heeft me nooit erg aangetrokken. Ik heb zelf een zus die 11 jaar ouder is dan ik (zelfde situatie als bij ons nu dus) en ik werd dus het grootste deel van mijn jeugd opgevoed als enig kind omdat m'n zus het huis al uit was en ik heb het nooit als een gemis gevoeld. Ik vond het fijn dat ik soms de volledige aandacht kreeg als kind, terwijl m'n zus al op de leeftijd was dat m'n ouders niet zozeer meer op haar hoefden te letten. Een tweede is hier dus ook niet aan de orde, hoewel ik de echte baby-babytijd van Dennis nu al mis. Maar dat blijft zo, want bij een tweede zal het net zo snel gaan. Ik zou bij twijfel er echt niet voor gaan, pas als je 100% zeker bent een knoop doorhakken meid, anders voel je je daar straks waarschijnlijk toch niet helemaal goed over.
Onze dochter is nu 21 mnd en echt een heel makkelijk meisje! Daar hebben we echt niets over te klagen gehad en nu nog steeds niet. Wij zouden dan ook graag een 2e kindje willen, het lijkt mij heerlijk, 2 van die donderstenen in huis! En voor ons meisje zelf ook, een broertje of zusje om mee op te groeien.. Ik moet zeggen dat ik het ook best spannend vindt om er voor te gaan, ik kan me niét voorstellen dat ik net zoveel van een ander kindje kan houden als dat ik van mijn meisje doe.. Maargoed, dat zal (hopelijk!) vast allemaal goed komen!
Bij ons is het (gelukkig) wel een ja geworden, ook na veel twijfel (van m'n man's kant) maar de enige nee reden die ik zou kunnen opnoemen, dan zou het financieel zijn. Met een 2e wordt het allemaal weer duurder, en het leven is al zo duur. Gelukkig weet ik dat het allemaal kan. Maar als het een nee zou zijn, zou dat de enige reden zijn.
Bah, voel me toch intens verdrietig nu omdat ik denk dat ik al besloten heb..............nooit meer zwanger. Ik hoop niet dat dit rotgevoel lang aanhoudt, ik weet immers dat het een juiste beslissing is, maar mijn gevoel......................toch wel pijnlijk ...........
Ik had al besloten, geen 2e. Maar mijn man kreeg toch weer kriebels. Toen werd ik zwanger, en dat werd een ma. Voor mij een teken aan de wand. Dus besloten, 1 kind is genoeg. Maar 2 maanden daarna, raakte ik ongepland zwanger! Man heel blij, ik even helemaal niet. Na een tijdje ging ik me er beter bij voelen. Toen nog een heel drama omdat de uitslag van de combi test niet goed was, maar nu alles normaal lijkt te zijn ben ik eindelijk blij met deze zwangerschap en dit kindje. Diep van binnen denk ik dat dit kindje gewoon heel graag wil komen, ze liet zich door een ma en een condoom niet tegenhouden Maar meer dan 2 gaan het er hier echt niet worden, het liefst zou ik zien dat mn man zich liet helpen, maar hij weet niet of hij ooit nog meer kinderen wil. Ik weet zeker dat als er ooit iets zou gebeuren tussen ons ik met een ander ook geen kinderen meer wil, maar dat heeft hij niet. Dus dan maar weer aan de prikpil, daar gebeuren niet zo snel ongelukjes mee
Misschien praat ik voor m'n beurt, maar ik wil toch graag even benadrukken dat TS dit in haar beginpost duidelijk aangeeft.... @ TS: natuurlijk is het best logisch dat je je verdrietig voelt bij het besef dat je het nooit meer mee gaat maken. Dat heb ik zelf ook wel eens, ook al hebben wij al best lang vaststaan dat het er bij één blijft... Het is nou eenmaal iets heel moois, zwanger zijn en alles wat daarbij hoort. Bij mij helpt het als ik me weer voor de geest haal wat daarna allemaal komt Sterkte hiermee! Want zelfs na een beslissing, kan het nog best even moeilijk blijven. Je sluit een boek en dat is toch ook een klein beetje een rouwproces.
Dat vraag ik me nu dus ook af, welke anticonceptie dan na het besluit??????????? Geen zin in pil.............sterilisatie via essure behandeling?? Heeft iemand dat gedaan. Hoe kies je voor wat?
Ik kan me je twijfels heel goed voorstellen! Bij mij was dat precies hetzelfde. Zoals je zijn wij er uiteindelijk wel voor gegaan. En ja, ik ben ontzettend blij met mijn kleine mannetje, zou hem voor geen goud kwijt willen. Maar ik vind het moederschap met twee kinderen wel pittiger geworden. Met de oudste ging het bijna als vanzelf. Een heel makkelijk meisje en ze is al erg zelfstandig (wbt zindelijkheid ed.) Vlak voor ik zwanger deed ze geen middagslaapjes meer, heerlijk. Ik kon overal naar toe, ze kon mee uit eten, een uurtje later naar bed was geen probleem en er was altijd wel iemand die op haar wilde passen als dat nodig was. Nu mijn zoontje is geboren moet alles weer gepland worden, vanzelfsprekend moeten we allemaal rekening houden met zijn ritme en eerlijk is eerlijk, oppas is ook een stuk lastiger. Twee kinderen is voor veel mensen te veel van het goede Ik vind het dus af en toe erg pittig, we hebben een heel stuk vrijheid ingeleverd. Inmiddels is hij alweer bijna een jaar en merken we dat we weer wat lucht krijgen, maar zo 'rustig' als met 1 kindje gaat het natuurlijk niet meer worden, haha! Ook vind ik het soms moeilijk om de aandacht te verdelen. Mijn zoontje heeft heel veel gehuild en daardoor gaf ik mijn dochter minder aandacht. En nu, nu ze allebei weer wat ouder zijn, willen ze ook vaak verschillende dingen. Dochter naar de speeltuin, zoontje moet nog even slapen ed. En dan de mooie dingen. Het is een onbeschrijvelijk gevoel dat ik opnieuw moeder mocht worden van zo'n geweldig kind. En mijn hart brand van liefde wanneer ik ze samen zie knuffelen, samen zie spelen. Mijn dochter is vanaf het begin absoluut de grootste fan van mijn zoontje. En mijn zoontje hoeft alleen maar haar stem te horen en heeft een smile van oor tot oor. Ze hebben een zelfverzonnen taaltje samen en ze houden mama soms samen voor de gek (onder leiding van dochterlief). Het is echt genieten. En als je me vraagt of ik het weer zou doen, dan kan ik daar echt geen antwoord op geven. Ik zou hem nooit willen missen, vind het een verrijking van mijn leven en voor ons gezin om hem erbij te hebben. Het is een heerlijk, uniek mannetje. Maar ja, we hebben er ook wel veel voor in moeten leveren.. Ik wens je veel succes met je keuze, het is geen makkelijke!
Ik ben gegaan voor een Mirena. Natuurlijk blijft er daarbij ook altijd nog een (kleine) kans dat je toch zwanger wordt, maar ik ga er maar van uit dat het gewoon goed z'n werk doet en dan vind ik dit een mooie oplossing. Ik weet zeker dat wij geen kinderen meer willen, maar op deze manier hebben we nog 5 jaar de optie open om ons eventueel te bedenken en na die 5 jaar ga ik wel uitzoeken wat voor definitievere opties er zijn die bij ons passen. Overigens zit ik sowieso tot aan de overgang vast aan hormonen ivm endometriose, dus dat speelt ook mee in mijn keuze voor Mirena.
Ik typ weer te snel, zie dat je je beslissing gemaakt hebt. Meid, ik denk dat het ook een soort van 'afscheid nemen' is van een toekomstdroom. Maar je hebt deze beslissing niet voor niets genomen. Je gaat er vast rust in vinden. Misschien kun je iets symbolisch doen om deze periode van twijfel af te sluiten? (bijv. babyspullen die je had bewaard voor eventueel een tweede wegdoen?) Dikke knuffel
Ik heb altijd gedacht (minstens) 2 kinderen te willen, nu met mijn dochter voel ik me 'compleet'. Gevoel en verstand zeggen op dit moment nee toch weet ik niet of er toch nog ooit nog een tweede komt wel dat ik hoofdpijn krijg als ik er over na probeer te denken... Ik zou me als ik jou was nu nog niet laten steriliseren je hebt pas net de beslissing genomen. Nu is dit mss moeilijk voor je terwijl dat over een tijdje mss niet meer zo is. Ik zou dit alles eerst 'even' laten bezinken er zijn genoeg andere oplossingen.
Voor degene die hebben getwijfeld en besloten om het niet te doen: wanneer begon het te spelen, wanneer kwam die twijfel, wanneer hakte je de knoop door en het belangrijkste: waren jij en je partner het gelijk met elkaar eens? Ik had vroeger altijd een plaatje in m'n hoofd van twee kinderen hier, NooNooman ook dus dat kwam mooi uit Sinds de geboorte van miniNooNoo is dat 180 graden omgedraaid bij mij en hoewel die 'afkeer' (oh erg ) minder wordt, blijf ik vooraslnog wel bij dat standpunt. NooNooman wil nog steeds heel graag twee kinderen en als ik er zo over blijf denken, gaat dat echt nog wel een issue worden. Ik ben er best veel mee bezig, paar keer per week wel... het zal ook komen omdat ik hier op het forum zit en het dus veel zie, maar in de omgeving gaan mensen ook voor een tweede of hebben ze net een tweede gekregen. Er lijkt ook een soort van druk te zijn van buiten af, net als dat je getrouwd bent mensen gaan zitten wachten op het grote roze/blauwe nieuws, zo vanzelfsprekend lijkt een broertje of zusje ook. Niet dat ik me wat aan zal trekken van wat de omgeving er van vindt, maar het speelt wel mee in m'n hersenspinsels.
Maar ik ben juist bang dat wanneer ik me niet zal laten steriliseren, ik zal blijven twijfelen, dan is de keus gemaakt en daar gaan we dan mee leven. Heb nu al zo lang de tijd gehad om er over na te denken............ maar gevoel en verstand zijn 2 zo ontzettend verschillende dingen in deze. Ik weet dat het een juist besluit is, maar zal het zooooooooooo missen om het nooit meer mee te mogen maken.
Ik bergijp wat je schrijft nu. Ondanks dat we samen het besluit hebben genomen om het bij 1 kindje te houden denk ik ook nog weleens terug aan de tijd dat ik zwanger was,trots met een dikke buik lopen....maar dan denk ik daarna weer meteen aan de hektiek die een 2e met zich mee brengt,en aan het feit dat we het nu goed hebben met zijn drietjes,we zijn erg gelukkig,en hebben ook tijd voor mekaar.... Ik laat me nu nog niet sterilliseren,ben 29 en voel me er toch te jong voor,en ook omdat ik het laatste jaar genoeg medische dingen heb gehad dus mijn lijf krijgt nu rust. Pinterman staat er posotief tegenover om zich zelf een keer te laten helpen,tot die tijd gebruik ik de Nuvaring,die bevalt me erg goed moet ik zeggen...
Misschien doe ik er fout aan mijn bedenking bij jou keuze te plaatsen,als dat zo is,sorrie daarvoor. Maar als ik hoor dat je het toch wel graag wilt,en het zooo zou gaan missen etc etc en dat het je heel veel pijn doet. Hoe zeker ben je dan dan van dit besluit? Ik krijg het gevoel dat je gevoel ja zegt maar je verstand nee...