Ja, dat is precies waar ik al een half jaar tegen aanloop, dat gevoel en verstand niet matchen.............en dat is zeer rot kiezen........... maar vergeet niet, ik ben 40! Dus geen jonkie meer
Dit probeer ik ook te doen hoor, ik denk dat ik het ook zeeeeeeeeer moeilijk zou krijgen met de drukte van een 2e erbij, en word je daar gelukkiger van?? Maar de liefde voor mijn kind vind ik zooooooooo mooi, dat ik het heel graag nog een keer had meegemaakt.
Ja dat de tijd tikt snap ik. Maar probeer dat eens compleet buten beschouwing te zetten... Zou je no een kindje willen? Het kindje an sich dus buiten gelaten je leeftijf,moeilijkheid om zwanger te raken etc. Gewoon puur die vraag?
Ja, ik zou dan nog graag een kindje willen.... Maar dan komen de 'maars'................. ik heb geen zin meer in hele toestand van IVF (vind dat heel erg zwaar met een kleine erbij), ben nu al vaak moe, ruimtegebrek (dus verbouwen), riscico's etc. etc. Dit blijft bij mij gewoon in verband staan met de wens en ik kan ze zo moeilijk uit elkaar trekken. Maar ik begrijp je standpunt wel hoor........
Onthou je later,als je groot bent de verbouwing,moeheid ed of het genot van een 2e? En ik probeer je niet een zw in je schoenen te duwen hoor,maar wel een goede beslissing
Ik bedank je sowieso voor het meedenken hoor. Ik wil er gewoon niet aan onderdoorgaan, terwijl ik best veel kan hebben hoor. Waarom kan ik niet gewoon tevreden zijn!!?? Tuurlijk blijf ik nog steeds twijfelen, ben er de hele dag mee bezig, maar wil achteraf ook geen spijt hebben als we misschien een huilbaby of wat dan ook moeilijks op ons pad krijgen. Dan denk je natuurlijk, waren we maar gewoon met z'n drietjes gebleven. Beetje rare vraag misschien, maar komt er bij jullie nog eentje bij, denk je?
ik zit ook in een gevecht tuusen verstand en gevoel en bij beide beslissingen zal ik nog wel eens achter mijn oren krabben. Maar ik heb een soort van eens met die bijl gehakt; ik wilde nooit kinderen enwerd toch ongepland zwanger. vroeger riep ik altijd dat ik het dn zou laten weghalen,tot ik een echo kreeg en daar een mini worm op zag, toen gingen de radars draaien en ging ik twijfelen en toen was ik om,ik wilde het houden.Al was het geen 100% beslissing toen. Nu,ruim 3 jaar later,vind ik het best pittig zo'n kleintje,hij is ook echt best een handenbindertje en soms denk ik wel eens pfff,wat was het makkelijk zo zonder kids. Maar dan denk ik meteen,jeetje wat heeft hij mijn leven verrijkt,wat een genot om dat leerproces mee te maken. Toen ik zwanger raakte waren mijn vriend en ik 10 maanden samen en hadden we beiden een hele hoop problemen achter de rug,dus het moment was naadje zeg maar. Maar goed,om lang verhaal kort te maken. Het gevoel/verstand gevecht is al vanaf dat die kleine 1jaar is aan de gang. eerst won verstand tov gevoel,daarna is dat 50-50 geworden en dat vond ik te weinig op zo'n grote beslissing te nemen. Nu is het gevoel sterker dan het verstand.dus als wij een ruimere woning krijgen met paar maanden,dan zullen wij er waarschijnlijk oor gaan. Ik weet dat er momente zullen komen dat ik denk;help wat he ik gedaan,en dat ik het super zwaar zal gaan vinden maar ik weet zeker dat als ik het niet doe de spijt erger zal zijn dan de heftige tijd in het begin.Dat onthoud je ook niet als je 80 bent,pffoe wel zwaar die paar jaar,maar je onthoud wel het genot van het 2x meemaken van een zw.schap,baby-tijd,peutertijd etc. Dus zo is hier de status hahhaa. ps. Sorrie voor het waarschijnlijk warrige verhaal ik zit met 1 hand te tikken.
Dat is wel heel definitief hé. Ik zou het toch wel een jaar geven voor je dat dan doet. Sta je dan toch nog achter je besluit dan zou je idd daarop over kunnen stappen. Want zoals ik je nu lees ben je nog niet 100% zeker. Overigens ga ik mij straks wel laten steriliseren maar mijn situatie is ook anders natuurlijk
En als je het aan de natuur zou overlaten? Je hebt het over anti-conceptie maar gewoon zwanger worden zit er ook niet zomaar in.
Oh ja, en als ze ouder worden wordt het ook een stuk makkelijker... Mijn oudste twee zijn nu bijna 12 en 10 en daar heb je nauwelijks nog omkijken naar in die zin dat je constant met ze bezig moet zijn. zodra ze naar de basisschool gaan wordt het al een stuk makkelijker.
Dank voor het delen Draak, inderdaad een andere situatie, maar ik zal het meenemen in gedachten. Als mijn zoontje iets ouder was, was het ook iets makkelijker denk ik, hij is nog maar net 1. Misschien ben ik te snel met anticonceptie en kunnen we het inderaad ad natuur overlaten. Ben 1 keer zonder hulp zwanger geweest, helaas miskraam. Wie weet.............. Maar dan blijf je wel weer hopen hè, en eigenlijk wil ik het hoofdstuk dan afsluiten denk ik, maar dit is nog wel een optie natuurlijk, alhoewel de kans klein is dat we zonder hulp weer zwanger worden hoor. Heb inmiddels wel de IVF afspraak afgebeld, huilend en al...............de rust moet nog komen hahaha
hahah,alsjeblieft. Maar meid meid,wat zit je in een lastig pakket zeg. Ik snap je dondersgoed. Maar weet je het wel zeker,straks sla jeje voor je kop Wat vindt je man er van?
Mijn man steunt me enorm. Wilde zelf geen kinderen, maar omdat ik graag wilde zijn we er toch voor gegaan en hij is een superpapa en nu dus ook zeer gelukkig met hem. Nu hetzelfde, hij is dik tevreden maar als mijn wens zooooooooo groot is, dan steunt hij mij in alles! Lief hè?? Maar ook daarom heb ik zoiets van, hij heeft me dit al gegund en me overal in gesteund, misschien moet het gewoon goed zijn zo................. PS wat ik nog wel even moet vermelden, ik heb jaaaaaaaaaren gedacht dat ik niet zwanger kon worden, dus ik ben al superdankbaar dat we onze kleine man hebben hoor en toen ik zwanger van hem was, kwam het niet eens ter sprake om het überhaupt nog een keer te proberen. Onze wens was immers al uitgekomen toen!
Je vraagt naar mama's die achteraf blij waren het bij 1 kindje gehouden te hebben. Ik ben zelf een enigskind geweest tot mijn 12de ongeveer en ik vond dit echt niet leuk. En ja natuurlijk sommige mensen vinden het wel leuk en hebben echt genoten van het enigskind zijn, maarja veel ook niet. Nu ben ik heel blij sinds mijn broertje geboren is. Maar ik vind het wel soms jammer dat er zoveel verschil tussen ons zit. Bij mij weegt het dus ook grotendeels mee dat het voor mijn eigen dochter waarschijnlijk leuk is als ze klein is. Ik bedoel, we zijn al zo egoistisch geweest om voor een kindje te kiezen. Dan vind ik best dat ik wat in mag leveren om haar een broertje of zusje te geven. Dat is iets heel persoonlijks natuurlijk, maar misschien heb je er wat aan.
En waarom vond jij het echt niet leuk? Daar ben ik wel benieuwd naar. Toch hebben wij besloten om het niet alleen voor hem te doen, want over enig kind zijn, zijn de ervaringen ook zeer verdeeld. Heb ik al veel over gelezen. Wij zijn wel van mening dat we hem een fijne toekomst kunnen gaan geven, ook als hij alleen is en hij mag heeeeeeeel veel vriendjes meenemen. Maar fijn dat je het meldt hoor!! En wat als het door mijn leeftijd toch een 'gehandicapt' kindje wordt, dat kan ik mijn zoon toch ook niet echt aandoen......... maw, dit is voor ons niet echt een afweging.
Ja de meningen zijn ook heel erg verdeelt daarover, daarom zeg ik het is iets heel persoonlijks. Net als dat sommige mensen harstikke blij zijn met 2 kindjes of meer en de ander het een beetje TE vind. Ik heb denk ik niet alles gelezen, dus ik wist niet dat leeftijd hier ook mee woog in jullie keuze. Al heb je natuurlijk altijd wel een kans dat het niet 100% gezond is al ben je 25.
Moeilijk zeg, dat je nog zo op en neer slingert in je gevoel. Ik snap je redenaties ook heel goed. Heb je je ook al afgevraagd waarom je eventueel nog een kindje zou willen? Toen ik dat bij mezelf deed, kwam ik erachter dat het mij vooral ging om het voor een 2e keer zwanger zijn. Ik had mijn zwangerschap niet helemaal lekker af kunnen sluiten, omdat onze jongens 8 weken te vroeg kwamen. Ook had ik altijd in gedachten gehad 2x zwanger te zijn... Nu heb je met een tweeling natuurlijk wel hetzelfde resultaat als de meeste mensen met 2x zwanger zijn, maar dat gevoel had ik gewoon. En ik wilde relaxter zwanger worden. Maar voor een 3e zou den we toch weer de mmm in moeten. Dus echt relaxed is dan gewoon onhaalbaar. Gewoon stoppen met de pil was ook een optie, maar dan zou die spanning van het elke maand hopen weer terug komen en dat wil ik nooit meer. Er zou dan toch weer insluipen dat je bewust gaat klussen rond de eisprong etc. Niets voor ons. Toen ik dat zo afwoog, kwam ik er dus achter dat het mij helemaal niet om nog een kindje ging, maar om zwanger te zijn. Toen ik me dat realiseerde, kon ik me er wel veel makkelijker bij neerleggen.
Dit vind ik ook een hele goede afweging, Angelbaby, want ik vond het zwanger zijn GEWELDIG!!!!!!! Ik heb me echt een prinses gevoeld en dat zou ik graag nog es weer mee willen maken, dat is waar. En de gebroken nachten daarna die kunnen me gestolen worden, hihi.Ook hier ga ik nog es even over denken en ik ga inderdaad maar es een lijst maken met voors en tegens, maar ja, het ene weegt zwaarder dan het ander dus of dat zin heeft...........