Misschien heeft het niet alleen zin voor je keuze, maar ook om beter achter je keuze te kunnen gaan staan, welke van de 2 het ook wordt.
Wij kiezen heel bewust voor één kindje. Om verschillende redenen. Maar met name omdat ik de energie denk ik niet heb om nog een baby periode door te maken. Daarnaast verliep mijn zwangerschap niet helemaal gladjes en ben ik als de dood dat ik wederom met een keizersnede moet bevallen. Dat is verder goed gegaan hoor, maar het idee dat nog een keer te moeten, spreekt me dus absoluut niet aan. Verder speelt mijn leeftijd ook een rol, vind ik zelf. Ik ben nu 37 en voor mij is dat prima. Natuurlijk denk ik er wel eens over na hoe het zou zijn om nog een kindje erbij te hebben. Ik weet heel zeker dat ik er net zoveel van hou en dat ik er altijd klaar voor sta. Maar ik weet ook dat ik dat heel moeilijk zou vinden. Ik heb veel tijd en rust voor mezelf nodig en dat is voor de papa net zo. Wij zijn erg tevreden met onze meid en als we dat volgend jaar nog zijn, dan gaan we definitieve maatregelen nemen richting sterilisatie o.i.d.
Ik zou best nog een tweede willen, omdat we onze eerste zo leuk vinden. Maar mijn vriend wil niet, en dat kan ik ook wel begrijpen. Ik ben niet happy zwanger geweest (wel gezond, maar stikchagerijnig) en ons babytje heeft de eerste drie/vier maanden verschrikkelijk gekrijst. Ze is best een pittige tante, hoewel het nu wel makkelijker wordt. Maar ik kan me voorstellen dat hij nog zo'n periode niet ziet zitten. Ik vind het overigens niet zielig hoor, als kindjes "alleen" blijven. Ze zijn toch helemaal niet alleen? Ze hebben ouders, vriendjes en vriendinnetjes, klasgenootjes, enz. Fay leert van de kindjes op het kdv heel goed sociale vaardigheden. Voor een tweede moet je maar net geld en energie hebben. Dus hoe graag ik het ook zou willen, zilverman heeft wel een punt!
Sowieso niet laten steriliseren. Je bent nog erg aan het twijfelen... hier twijfelde ik over een 2de. Uiteindelijk toch voor gegaan. Kijk op tegen de bevalling, de eerste maanden of zelfs jaar. Maar de positieve dingen wogen voor mij toch zwaarder uiteindelijk. Ik ga er maar vanuit dat het eerste jaar een hel zal worden, dan kan het altyd meevallen en daarna hoop ik te kunnen genieten van twee kindjes die samen spelen, delen. Lekker samen op vakantie met z'n 4en, dat lijken mij de leuke dingen. Dat ze elkaar hebben.
Ik lees dit topic toevallig mee, deze discussie heeft bij ons ook een tijd gespeeld dus daarom viel mijn oog erop. Ik wil alleen even toevoegen dat ik de afgelopen 7 pagina's aandachtig heb doorgelezen: wat een prachtige, eerlijke en waardevolle reacties worden hier gegeven zeg! Zonder ook maar een spoortje van aanvallen of veroordelen van elkaars mening (wat nog wel eens gebeurt in andere topics ). Ik denk dat de TS hier heel veel aanheeft, zou ik wel hebben in ieder geval!
Dit wilde ik ook benoemen. mijn zus en ik hebben ook geen hechte band met elkaar. We zien elkaar nu toevallig elke week omdat zij Zumbales geeft waar ik aan meedoe, maar jaren daarvoor zagen we elkaar alleen op verjaardagen. Het is leuk als je kind een broertje/zusje heeft om mee op te groeien, maar is geen garantie dat ze het altijd goed met elkaar zullen vinden. Je kindje kan ook net zo goed genoeg vriendjes op school, sportclub of uit de buurt oid maken.
Dat is waar maar ik denk toch dat het voor kleine kinderen wel gezelliger is om nog een kind om je heen te hebben.
Dat is ook relatief... Ik had meer plezier van neefjes en nichtjes dan van mijn broer - wij hadden echt altijd ruzie over alles. Om gek van te worden.
Ik heb ook getwijfeld, zelfs toen ik de positieve test in handen had...juist toen werd ik helemaal angstig. Nu is mijn zoontje inmiddels 3 maanden en natuurlijk kan ik hem nooit meer missen. Liefde voor een tweede kindje is net zo heftig en intens als voor je eerste. Makkelijker aan een tweede vond ik dat ik alles al wist van mijn dochtertje...dus kon ik makkelijker genieten. De overgang van 0 naar 1 kind vond ik véél heftiger. Was na mijn eerste ook best depri, kon niet echt genieten van haar. Van mijn zoontje juist wel!!! Dat was zó een mega opluchting....nu snapte ik eindelijk wat moeders bedoelden met: 'ik geniet van mijn kraamtijd'. Kijk, ik ga het niet meer mooier maken dan het is! JA, HET IS ZWAAR! Zeker weten!! Met één kindje is alles makkelijker. Toen ik nog alleen mijn dochtertje had, had ik veel meer tijd voor mezelf. Nu heb ik echter het idee dat ik de HELE dag alleen maar bezig met beiden. Ben ik klaar met de één, vraagt de ander weer aandacht. Vaak huilen ze tegelijk en dat vind ik zware momenten... Ook voel ik me vaak schuldig t.o.v. mijn oudste. Die moet toch best veel inleveren, vind ik................. Ik kan niet meer naar buiten om te spelen met haar wanneer ze dat wilt, ze moet het zachter aan doen in huis met spelen, ze krijgt veel minder aandacht van mij dan voorheen omdat mijn zoontje nogal veel aandacht eist. Ik vind dat ontzettend sneu voor haar... Want ze wordt daar juist vervelender door. Gaat expres huilen of zeuren om mijn aandacht te trekken Sja, en dan raak ik nog geirriteerder omdat ik dan ook met een huilende baby in de armen loop. Het is een rollercoaster waarin ik nu zit. Geen rust voor mezelf. Ga ook zelden meer wat leuks doen voor mezelf omdat het echt moeilijker is met oppas vinden. Shoppen doe ik ook heel weinig meer in tegenstelling tot voorheen. Ik vind het namelijk wel vervelend winkelen met 2 kleine kids, eentje in de peuterpubertijd en de ander is een baby die erg onvoorspelbaar is en zomaar in huilen uit kan barsten. Ga dan maar eens relaxed winkelen.. Al met al vind ik nu het hebben van maar 1 kindje een ontzettende luxe en vrijheid Als ik de tijd terug kon draaien? Pffff vind dat een onmogelijke vraag. Ik zou nu niet meer zonder mijn ventje kunnen. Heel cliché, maar één lieve lach van hem maakt alles weer goed!!! Dan smelt ik helemaal weg. Zo klein als hij is, ik krijg nu al zoveel liefde van hem, echt een mama's kindje is het. Nee, ik zou hem niet willen missen. Het eerste jaar is gewoon even doorbijten, denk ik. Maar als je denkt dat je het niet wilt/kunt....dan niet doen.
Ik heb inderdaad heel veel aan dit topic, dat wil ik ook nog even benadrukken. Bedankt allemaal voor jullie antwoorden! We hebben nu dus gekozen voor een NEE, alles afgezegd, gisteren veel gehuild, maar vanochtend toch enigszins opgelucht. Het zullen vervelende maanden worden omdat ik een baby krijgen het allermooiste van heel de wereld vind, maar het is waarschijnlijk gewoon goed zo. Ik weet nog niet welke anticonceptie ik moet kiezen, misschien even afwachten met steriliseren maar ik wil wel iets definitiefs straks. Pfffff de moeilijkste keuze uit mijn leven waar ik al een half jaar mee worstel, maar op een gegeven moment moet je gewoon besluiten en ik geloof dat ik het heb gedaan, alhoewel het nog steeds omkeerbaar is, maar ik denk dat het hierbij blijft en ik ga nog meer van mijn zoon genieten en de voordelen ervan inzien. Sorry dat ik niet een ieder persoonlijk heb geantwoord op elk bericht, maar heb echt alles goed gelezen...............fijn............
Ik kan me goed voorstellen dat je het nog moet aflsuiten en dat een definitieve anticonceptie daarin goed kan helpen. Ik zou, als je zover bent, eens met je HA of gyn gaan praten, kijken wat die daarover adviseert. Ik begrijp ook precies wat je bedoelt, hoor, want ik heb er ook last van dat ik weet dat mijn ac niet definitief is en ik dus in mijn achterhoofd nog steeds een stemmetje heb dat af en toe roept: 'je kunt je nog bedenken!!!', terwijl ik dat echt-echt-echt niet wil Heel veel sterkte, deze komende tijd. In ieder geval wel super dat jullie het eens zijn. Dat maakt het al makkelijker. *knuffel*
Dankjewel! In het begin van dit topic zei iemand dat het zeker wel een half jaar duurde dat dikke buiken niet meer confronterend waren etc.............dus ik ga er maar niet vanuit dat dit gevoel zo ineens over is........
Misschien een troost. ik miste na mijn dochtertje ook mijn zwangere buik...en het hele zwanger zijn! Maar ik (en heel veel andere vrouwen) kunnen je vertellen dat een 2de zwangerschap echt niet hetzelfde is. Ik heb heel weinig kunnen genieten en vooral heel weinig kunnen rusten!!!! Want ja, er is al een kindje in het spel. Tevens vliegttttttt zo een 2de zwangerschap. ik lag in bed, net bevallen...en dacht: what the hell....ben ik echt zwanger geweest? Nu ben ik dus helemaal niet meer jaloers op dikke buiken.
Ik ben stiekum toch blij dat je dit zegt...............heb het er best moeilijk mee, ondanks dat ik weet dat het een goed besluit is. Gisteren nogmaals met man gepraat en het is goed zo, maar het neemt niet weg dat het pijn doet. Ik heb zelf een superzwangerschap gehad met alles erop en eraan en daar kijk ik met een heel goed gevoel op terug. Dank je voor het delen............en toch veel plezier van je kleine, hoor!