Ok. Aan 1 kant wil ik dit echt met rust laten en over laten waaien maar nu de datum dichterbij komt knaagt het toch veel meer. Het betreft de bruiloft van mijn zwagers en de onenigheid (ruzie) die eraan vooraf is gegaan, waardoor wij nu niet zijn uitgenodigd. Als je zin hebt lees gerust verder. Het is best een verhaal, maar probeer het kort te houden. Ik neem jullie mee naar Januari 2022. De verjaardag van mijn schoonvader. We waren uit eten. Mijn vriend en ik werden in 2022 beide 40 en wilde dit vieren met familie. Iedereen weet hoe dat gaat met datums prikken. Mijn vriend en ik zijn 12 jaar samen. Mijn zwagers (relatie) hebben mijn broer en gezin nog nooit ontmoet. Voor ons was dit erg belangrijk en daarom wilde we zo vroeg mogelijk bakkelijen over de datum. 1 zwager werkt in een lastige branche en kan lastig vrij krijgen. Wij vroegen daarom hoeveel weken van de voren hij kon aangeven of hij een dag kon op nemen. Hij gaf aan dat 2 maanden ruim genoeg was. En dat namen wij in overweging. April 2022: wij hebben de maand vastgesteld, Juli. Datum,afhankelijk van partijen, nader overeen te komen. We slaan aan het appen en na wat over en weer geapp werd het 9 Juli. Iedereen kon komen. Juli 2022: iets meer dan een week voor ons "feestje", belt mijn zwager zijn broertje (mijn vriend ). Dat zijn vriend er niet bij kon zijn, diegene waar we 2 maanden rekening mee moesten houden, hij moest werken... Maar dat ze ook net een nieuwe pup hadden en of deze mee mocht, zo niet dan konden ze beiden niet komen. Onze kat was toen 17 en had nog nooit een hond gezien. Net een nieuwe tuin met gazon aangelegd e.d. dus mijn vriend zei "liever niet". Dat werd niet echt geaccepteerd en met "dan kan ik ook niet komen" werd er opgehangen. Nog geen 2 dagen later, post mijn zwager (vriend van) een foto dat hij lekker een dag vrij heeft (2 Juli) en op bezoek was bij zijn broertje.. Dit schoot bij mijn vriend verkeerd natuurlijk. De toon was gezet, mijn vriend gekwetst omdat de ontmoeting met mijn familie belangrijk voor hem was. En omdat wij eigenlijk nooit iets organiseren. Als zijn broer iets organiseert moeten wij er altijd bij zijn. En nu konden ze voor hem geen gelegenheid maken. Terwijl met alles rekening was gehouden. Verjaardag passeert, niks meer gehoord of uitgeproken. December 2022: zwager is jarig maar mijn vriend feliciteerd hem niet. Mijn schoonmoeder is eind december jarig en opeens krijgt mijn vriend een berichtje van zijn broer of ze kunnen praten om de lucht te klaren. Ze maken een bel afspraak en zwager stuurt terug "dat komt goed uit, ik heb 30 min voor je want dan en dan heb ik een vergadering". Mijn vriend voelde zich gelijk een nummertje.. Gesprek volgt, 0 begrip van zwagers hun kant. Ruzie is verergert.. Verjaardag schoonmoeder. We gaan met z'n allen uit eten. Buiten de sociale verwachting 0.0 contact / gesprek. Maart: Vriend jarig, geen felicitatie. Schoonmoeder belt in verdriet, dat ze er niet meer tegen kan dat er gepraat moet worden, dat dit haar breekt. Blijkt zwager de boel opgelaaid te hebben door tegen ma te zeggen "zou het wel leuk vinden als mijn broertje op de bruiloft is" ma zegt, ik ga wel met hem praten met de verwachting dat mijn vriend toe geeft. Maar die houd zijn poot stijf. (er zijn zo veel incidenten tussen ons en hen geweest hiervoor al dat hij het gewoon zat is en ik eveneens). Top op heden nog steeds geen contact tussen beide. Bruiloft in Juni, uitnodigingen zijn al verstuurd. En wij mogen niet komen. Voor ons hoeven ze nu echt niet meer te vragen of we willen komen. Dit was gewoon te belangrijk voor ons, en elke keer word er weer over ons heen gewalsd met name door hen. Aan de andere kant vind ik het een familieruzie niet waard. Een bruiloft doe je, hoop ik, maar 1 keer en om daar niet bij te zijn.. Wat wil ik met dit bericht bereiken. Visies lezen. Ik heb zelf geen invloed op de situatie mijn vriend wilt niet dat ik mij ermee bemoei.
Zulke dingen zijn er in mijn familie ook gebeurd. Alles kwam altijd van onze kant af. Nadat er door mijn oom en nog een tante een gerucht over mijn moeder de wereld in is geholpen (laaaannggggg verhaal, te absurd voor woorden ook) zijn wij er klaar mee. Ik heb ze 2 weken terug overal op verwijderd. Ook met mijn middelste zus al anderhalf jaar geen contact meer. Dat was al 20 jaar op en af gezeik. En eerlijk? Wat een rust! (Natuurlijk doet het soms echt wel pijn, maar dat woog gewoon echt niet meer op tegen het gezeik en het verdriet dat er nooit rekening met jou wordt gehouden.) Ik snap jouw vriend heel goed dat hij goed over de zeik is. Relaties moeten van 2 kanten komen, ook bij familie.
Pick your battles zou ik zeggen. Waarom is hij zo belangrijk voor jullie als je er toch al geen denderend contact mee hebt? En als iemand zegt dat hij nog wel een half uurtje voor me heeft voor een vergadering, zou ik ook niet meer hoeven te praten. Zou het hoogstens nog proberen uit te praten om alleen het hoognodige contact er mee te hebben op familiebijeenkomsten of als ik daar veel behoefte aan had. Anders zou ik geen energie meer in die relatie steken.
Wat een nare situatie.. Deels ook herkenbaar. Ik wil wel delen hoe mijn ervaring was wel een andere situatie. Hier door toen onbekende redenen opeens contact verbroken met mijn toen beste vriendin toen ik met haar broer ben getrouwd. Toen zij enkele jaren later ging trouwen mochten we alleen op de receptie komen. Verder waren we niet welkom. Was heel naar die periode, daarvoor en daarna ook. Pas jaren later begrepen dat het aan de grondslag van de 'hechte' vriendschap lag, vanuit haar was ik vooral een dekmantel om zich goed te voelen en ging het eigenlijk helemaal niet om mij.. Nog steeds is de relatie wat koel maar als familie kunnen we nu enigszins overweg. Ik zal het alleen nooit helemaal snappen..
Precies dat dus. Voor mijn vriend is het klaar, hij heeft zijn zegje gedaan, zijn verwachtingen en het probleem uitgelegd en dat was genoeg. Ik denk dat het knaagd omdat het sociaal een soort van verwacht word goed met je broer of zus op te kunnen schieten en omdat mijn schoonmoeder zo een lief mens is en ze het er echt moeilijk mee heeft. Omwille van haar ofzo..
Nu ik er steeds langer overna denk, heb ik voor mij misschien wel duidelijk waarom ik het toch klote vind. Ik hoop toch nog (ergens) in verwachting te raken. Wanneer je 10 jaar bezig bent om dit te realiseren en het is dan zover. Zou ik het voor ons echt KAK vinden als zij nergens bij betrokken zouden worden. Onze familie van beide kanten is al zo klein. Aangezien zij zelf geen wensen meer hebben om ouders te worden, door draagmoederschap of adoptie zou ik ze zo graag een neefje of nichtje schenken. Ik durf te wedden als dit niet door gaat, dat zij ook niet bij een geboorte zijn oid. En dat is best een angst voor mij.
Als er al zoveel spanningen zijn in een contact, dan zou de komst van een baby, dat heus niet beter gaan maken. Ik snap je helemaal dat je hen er dan juist zo graag zou in willen betrekken. Maar uiteindelijk is de baby/kindje uiteindelijk ook weer gewoon onderdeel vd familie, en gaan familie patronen gewoon weer verder. Daar gat een kindje echt niet iets positiefs aan kunnen veranderen. Sterker nog, door kleine kinderen wordt alles nog sterker uitvergroot, omdat met baby's en kleine kinderen veel rekeningen gehouden moet worden. En dat zal de weer een nieuwe uitdaging zijn, vrees ik.
Heeft je partner wel eens uitgesproken dat het hem zo heeft geraakt? Ik lees dat de familie en een goede relatie voor jou belangrijk is en op basis daarvan zou ik kijken of je toch nog iets kunt herstellen. Er zijn geen schokkende dingen gebeurt (vooral teleurstellingen), alleen voelt je partner zich achtergesteld, wat natuurlijk heel vervelend is. Ik vind het persoonlijk van je partner wat kinderachtig om iemand niet te feliciteren. Ik zou dan de eer aan mijzelf houden en dat wel doen. Nu creëert hij nog meer afstand. Wellicht kunnen jullie toch nog eens met elkaar in gesprek gaan, deel dat de 40 jarige verjaardag voor jullie belangrijk was, dat jullie teleurgesteld waren en kijk wat ze daarop te zeggen hebben. Ik heb aan beide kanten prima relaties binnen de families, staan voor ons klaar als het nodig is, maar soms is er ook een teleurstelling, vaak gaat dat samen met miscommunicatie. Meestal loopt dat los, maak ik er toch wel een ding van, dan is dat toch vaak onnodig ingewikkeld.
Dat wisten ze al te goed, dat hebben we in het begin gelijk aan gegeven en hij nog eens benoemd bij het gesprek... Ik heb alles geprobeerd, uitgelegd dat een bruiloft een 1-malig iets is (hoop je) mijn zorgen voor de toekomst, verdriet van zijn moeder maar hij vind dat zijn broer op zijn minst inlevingsvermogen kan tonen. Hij hoeft zijn excuses niet aan te bieden maar een "oh, daar was ik mezelf niet van bewust, of dit was niet handig" was goed genoeg geweest. Moet wel zeggen dat ze vanaf jongs af aan geen sterke band hebben, we zien ze alleen op familie gelegenheden. Daarom is er voor mijn vriend weinig veranderd, als we bijv uiteten zouden gaan voor moederddag dan gaan we gewoon. Maar meer dan koetjes en kalfjes word het niet. Eigenlijk zoals het altijd al was. Een eerder incident is dat wij tijdens corona spontaan afgesproken hadden met mijn schoonouders. Je mocht toen met kerst 2 familieleden op bezoek hebben oid. Wij konden ons aan de regels houden en hebben een ontzettend leuke avond gehad. Vervolgens waren we op de koffie bij mijn schoonouder en zwager was er ook. Hij viel ons aan met te zeggen: "wat jullie gedaan hebben vond ik niet leuk want ik heb nu voor het eerst in 40 jaar geen kerst gevierd met mijn ouders en zijn beledigd dat wij niet uitgenodigd waren, wij voelen ons niet gewenst". Wij in onze onschuld dacht echt "huh". Hier hebben wij nooit bij stil gestaan of uberhaupt aan gedacht, het was spontaan...
Wij zijn ook niet uitgenodigd geweest voor de bruiloft van schoonzus door een ruzie (omdat ik verdrietig was bij hun zwangerschapsaankondiging en ik moest verplicht blij zijn van hem en mijn man heeft zo vaak alles opgevangen voor haar, mediator gespeeld als er weer ruzie was tussen haar en haar ouders dus dat dat wij nu vroegen om begrip schoot verkeerd bij hem). Heel eerlijk? Enige reden waarom wij hebben bijgelegd was mijn schoonmoeder: ik trok het niet meer dat om haar zo verdrietig te zien. Initiatief kwam ook van onze kant. Ik wou niet dat ze elke verjaardag ons moest splitsen, kerst niet samen kon vieren etc.
Maar je vriend houdt zijn poot stijf efen zijn moeder dat hij niet naar de bruiloft gaat, maar nu zijn jullie niet uitgenodigd begrijp ik uit je verhaal. Lijkt mij logisch van je zwager dan, als iemand zegt dat ie niet komt dan ook geen uitnodiging.
Als complete buitenstaander vind ik dit een ruzie die nergens op slaat en nergens over gaat zeker dat er niet nog iets meer en dieper aan de hand is Eigenlijk is de ruzie ontstaan doordat de vriend van je schoonbroer toch moest werken op jullie verjaardag Wat jammer genoeg altijd kan gebeuren Je hebt daar niet altijd vat op Verlof kan altijd ingetrokken worden en van die pup ja , lastig Mss had die in een Bench wel meegekunnen Dat zijn natuurlijk vijgen na Pasen maar ik zou toch een proberen af te spreken om eens goed te praten
Maar waarom geeft dat dan angst? Het klinkt niet alsof deze mensen veel toevoegen aan je leven (of veel toe zouden gaan voegen aan het leven van je kind). Is het dan een verlies? Het is fijner je te omringen met mensen die blijdschap brengen, dan maakt het niet uit of dat familie of vrienden, zonder verdere bloedband, is.
Hier gaan de honden van mijn schoonouders in de gang en dan nemen ze de bench ook mee. Gaat helemaal prima. En een nieuw gazon, tja als daar maar genoeg mensen overheen lopen met een feestje kan het ook kapot gaan of door eventueel kinderen. Maar waarschijnlijk gaat het hier helemaal niet over de nieuwe hond of iemand die toch niet langs komt op het feestje en zijn dit de katalysators van het onderliggende probleem.
Zien / spreken jullie elkaar enkel met verjaardagen? Zo nee, wat is er tussen al die verjaardagen in dan allemaal gebeurd?
Dat is wel zo. Het is inderdaad een op 1 stapeling van meer en dit de druppel. Mijn zwager heeft zich vanaf jongs af aan gedistantieerd van alles en iedereen. Geeft vaak genoeg de indruk af dat de familie klooitjes volk is en hij boven ons staat. Geeft zijn moeder altijd een onzeker gevoel en als er iets geregeld word waar hij geen controle overheeft gaat hij het toch proberen over te nemen. Punt blijft dar het voor ons een belangrijk iets was en er wederom gezeik is. Hier later wel over gesproken kon worden maar je even snel in de agenda word gepropt. Hij daarna vervolgens zijn moeder een soort van op stookt terwijl hij zelf als volwassen vent ook kan bellen.
Ik zou de aanpak van @GroeneBomen volgen en neutraal met elkaar omgaan. Elkaar gedogen zeg maar. Geen verwachtingen, geen verplichtingen.