Ik vroeg me af of er nog meer vrouwen zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Ik heb de diagnose ADD. Een paar weken terug kwam ik erachter dat ik zwanger was, accuut gestopt met de medicatie natuurlijk (dex-amfetamine). Helaas mocht het niet zo zijn, we hebben een miskraam gehad. Waar ik nu mee worstel..ik voel me zoveel beter als ik mijn medicatie heb. Maar dat gaat niet samen met een evt. zwangerschap. Ik wil me laten doorverwijzen naar spec. afdeling in het ziekenhuis, die vrouwen met psychische problemen begeleiden bij zwangerschap. Natuurlijk kan de medicatie weer gestart worden na zwangerschap, maar al die hormonen doen mij ook niet goed. Ik ben binnen een week (na stop medicatie) afgegleden in een depressie. Nu alles weer 'rustig'is voel ik me weer okee. Ik weet gewoon even niet wat ik moet doen. Ja, hulp vragen..ben ik ook mee bezig..maandag naar de H.A (heb al een heel ggz verleden, maar schiet niet op voor mij daar) Ben zo ontzettend gegroeid afgelopen jaren, heb de liefde van mijn leven gevonden en wij willen heel graag weer voor een kindje gaan. Pff het is zo dubbel allemaal...
Hey Loetje, Als eerst, spijtig van de miskraam . Hoe ben je eronder? Tweede, ik zit niet helemaal in hetzelfde schuitje. Bij mij wordt er pas getest op ADD als ik niet meer zwanger ben . Maar het wordt niet uitgesloten. Ik ben wel opgenomen geweest en gestopt toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Die periode erna was heel zwaar omdat ik weer op mezelf aangewezen was. Gelukkig kreeg ik vanuit het ziekenhuis heel veel hulp. Ik wist samen met hen een redelijk vangnet op te bouwen en heb de medicatie niet nodig nu. Ik heb er, in tegenstelling tot het begin van de zwangerschap, nu alle vertrouwen in dat het ook echt goed gaat komen. Na de bevalling wordt ik een aantal weken begeleid met het wennen aan het kindje. Dat is een speciaal programma voor moeders/ouders met psychische 'problemen'. Ze houden me even in de gaten de eerste tijd. Wat ik zelf heel erg fijn vind omdat ik heel bang ben om weer in een depressie te raken. Weet je meid, het is niet altijd makkelijk, maar dat maakt het zeker niet minder leuk.
Hey Ashk, Bedankt voor je reactie..vooral fijn om te horen dat alles uiteindelijk een positieve wending heeft genomen..dat is wat ik graag hoor nu. En wat fijn voor jou, na al die ellende. Het verliezen van ons kindje was natuurlijk heel verdrietig, maar ik heb het een plekje weten te geven. Het mocht gewoon niet zo zijn, anders was het niet gezond geweest. De hele soap eromheen heeft het traumatisch gemaakt. Vlak voor mijn miskraam werd ik opgenomen bij GGZ. In de kliniek mijn miskraam gehad. Totaal geen steun, begeleiding gehad. Niks gehoord van mijn spvér of eigen psychiater en als klap op de vuurpijl dacht verpleging dat ik mijn hele zwangerschap verzonnen had. Ja ok, ik heb psychische problemen..maar zoiets verzinnen..nee zo psychisch gestoord ben ik niet. Dat drama begon pas tot me door te dringen toen ik eindelijk (een paar uur na mijn miskraam) uitgenodigd werd door een verpleger voor een gesprek. Ik kreeg rechtstreeks de vraag: Maar was je wel echt zwanger dan? Had je wel een positieve test? Uhm, ik had 4 positieve testen en al een echo gehad! Even later werd ik opgehaald door mijn zus en vriend..leefde in een soort roes. Wat ik geleerd heb..ik moet niet meer zo twijfelen aan mezelf. Twijfelde ook of ik wel een goede moeder zou zijn enz enz. Nu weten we zeker dat we weer voor een kindje willen gaan. Maar eerst: goede begeleiding. Wil naar een zk huis hier in de buurt met speciale afdeling. Morgen afspraak bij dokter, spannend. GGZ? Nooit meer.. Wil op de juiste plek zijn voor begeleiding en dit alles nooit meer meemaken. Voel me gelukkig wel heel sterk..heb verdriet, ben boos maar niet depressief. Een soort 'oerkracht' komt bij me naar boven..ik ga mijn energie stoppen in positieve dingen..en natuurlijk hopen dat wij over een tijdje weer zwanger mogen zijn van een gezond kindje