Ik ben bij ons de baas... tot op zeker hoogte! In mijn omgeving is toch bij alle stellen wel duidelijk wie de dominantere van de 2 is .. (de soort van baas) Het woordje baas word wel heel letterlijk genomen hier ...
bij mij ook heel simpel, ik. Namelijk alleenstaande moeder. Merk wel dat nu de kinderen ouder worden er ook meer overleg met hun begint te komen.
De baas zijn wij hier alleen over de hond, niet over elkaar 😁 Maar ik bepaal hier het meeste, omdat ik thuis ben bij de jongens en mijn man 40 uur werkt. Verder vindt mijn man eigenlijk alles goed, als ik maar gelukkig ben. Als hij iets echt niet wil dan gebeurd het ook echt niet, maar dat is zelden. Verder grote uitgaven en beslissingen doen we samen 😊
Hier is niemand de baas. We overleggen alles. Soms lijkt het dat ik de bovenhand heb omdat ik over alles een duidelijke mening heb en weet hoe ik iets wil en ik heb het gevoel dat mijn vriend me hier vaak wel in volgt, maar als hij iets echt niet wilt dan respecteer ik zijn mening ook. Koken doet mijn vriend vooral, maar dat is omdat hij kok is van opkeiding en ik een hekel heb aan koken. Maakt mij ook totaal niet uit wat hij klaarmaakt. Meestal laat ik hem kiezen en als ik ergens zin in heb dan maakt hij dat ook wel klaar. Als ik me stoor aan zijn gesnurk dan ga ik zelf op de zetel liggen, dat moet hij echt niet van mij. Hij is degene die gaat werken en dus ook een goede nachtrust nodig heeft.
Niemand is de baas hier. Wel beslis ik meer maar dat komt meer doordat ik thuis ben en hij werkt fultime buiten de deur. afspraken maak ik bv omdat ik eigenlijk altijd daarheen moet. Dingen wbt de kids beslis ik ook vaak omdat ik weet wat ze nodig hebben. Belangrijke dingen zoals school beslissen we natuurlijk wel samen. wat we eten beslissen we vaak samen, ik maak op donderdagavond een weekmenu en vraag dan altijd of hij ook nog suggesties heeft. Wat we doen in onze vrije tijd beslissen we ook samen. Maar vraag je aan mijn zoon wie de baas is hier antwoord hij met mama
😂😂 als je dat aan mijn dochter vraagt zegt ze zeker: mama, mijn zoon zal zeggen: ikke!
Ik ben de "baas" hier, geloof ik. Mijn man is veel rustiger dan ik, die is sneller geneigd iets te doen of laten voor de lieve vrede. Ik niet, ik heb nogal een eigen willetje, ben verbaal heel vaardig en steek mijn mening niet onder stoelen of banken. Het is wel zo dat áls mijn man een keer "nee" zegt, dat dan ook een zeer resoluut nee is. Ik kan dan op m'n kop gaan staan maar dan gebeurt het écht niet. Hetzelfde als bij Novastar en bij Zinaa dus.
ik natuurlijk nee wij beslissen dingen samen vakanties, dagjes weg al neem ik hierin wel het voortouw ik ben het meeste thuis dus beslis in die zin wel veel dingen maar grote aankopen, werk etc alles gaat hier in prima overleg
Hier is er ook niet echt een van beiden de baas. We hebben allebei een ander taken pakket, en voeren die in goede harmonie uit. Overdag ben ik thuis en daardoor neem ik de alledaagse beslissingen. Manlief doet datzelfde op zijn werk (eigen bedrijf). We zijn inmiddels al heel wat jaartjes samen dus weten wat we aan elkaar hebben. Het meeste gaat daardoor vrij automatisch. Loopt de dag anders, dan overleggen we daar even over. Moet er een grotere beslissing genomen worden dan overleggen we ook. Meestal voeg ik me dan vrij makkelijk naar zijn mening, tenzij ik er écht anders over denk. Dan zeg ik dat ook en dan praten we er langer over door. Maar over de meeste dingen liggen we wel op een lijn dus is er zelden sprake van iemand die wint of verliest. Persoonlijk denk ik ook niet dat dat goed is voor een relatie. Je moet het samen gezellig maken, en dat mag niet ten koste van de ander gaan.
Tja, wat is de baas.... de vrouw is van nature de dominantste. Ik merk dat inderdaad aan veel zaken. Ongemerkt bepaald een vrouw erg veel in de huiselijke omgeving. De inrichting, de zorg voor de kinderen e.d. Op dit punt is dat bij ons ook zo. Maar wat we gaan doen of belangrijke beslissingen die we nemen doen we samen. En dan neigt het de ene keer meer naar het één en de andere keer mee naar de ander. Ligt er ook aan hoeveel waarde we eraan hechten.
Hier geen baas, we zijn gelijkwaardig, De ene keer krijg ik mijn zin als we wat willen, en de andere keer mijn man. Het is samen leven dus samen er wat van maken, en niet samen leven en wel zo dat de partner het bepaald, nee dat gaat er bij mij echt niet in. Hier doen we dus in de weekenden dingen in overleg, en soms mag ook onze zoon kiezen, die hoort ook bij het gezin, en ook zijn mening telt (zo nu en dan )
Exact dit. Mijn man is super relaxed. Hij zegt niet veel maar als hij iets echt niet wil dan hoor je het wel, al iverkomt me dat zelden. We zitten goed op 1 lijn.
Wij zijn samen de baas en overleggen alles, de ene keer krijg ik wat ik wil en de andere hij. We beslissen niet zomaar voor elkaar
Leuk topic dit, interessant om eens te lezen hoe het bij anderen gaat! Hier neem ik wel veel beslissingen, ook echt de grote dingen doe ik alleen. Mijn man werkt veel en onregelmatig en is de helft van de maand ook de nachten van huis. Daarom regel ik alles rond het huis en met de kinderen. Ook Financieel hoef ik eigenlijk geen verantwoording af te leggen en krijg ik heel veel vrijheid van hem. Het is gewoon praktischer als ik het doe. Daarentegen ben ik wel heel zorgzaam (en dat doe ik graag, niet omdat hij het verwacht).. maak zijn eten klaar, schil fruit, breng kopjes koffie en drinken. Hoe is dat bij jullie? Is dat ieder voor zich, of zorg je wel echt voor elkaar om het zo maar te noemen?
Ik vind ook niet dat iemand de baas is thuis. Als een van ons iets echt niet wil, dan gebeurt het niet. De ander respecteert dat. En het gebeurt bij ons beide wel eens. De keten, dat we op onze strepen moesten staan, zijn op één hand te tellen. We hebben echter nooit lijnrecht tegenover elkaar gestaan. We komen er altijd gewoon uit samen. En concessies doen we ook allebei.
pff, het klinkt bij de meeste hier veel beter, en ik had/heb al zo'n voorgevoel dat het niet niet normaal gaat.
Wat is dan de reden dat je dit laat gebeuren bij jou thuis? Iemand kan alleen maar de baas over jou spelen als je het zelf toelaat.
Er is in deze kwestie geen goed of fout. Zolang beide partijen er happy mee zijn hoe het gaat, is er niets aan de hand. Het wordt natuurlijk een ander verhaal als één van jullie twee niet gelukkig is...dan zal je met elkaar om de tafel moeten.