Hoewel ik blij en gelukkig ben met mijn twee kinderen van 12 en 8 jaar, kriebelt het al weer een aantal jaren voor een nr. 3. Van nr.1 was ik binnen 4 maanden zwanger, van nr.2 duurde het ruim 2 jaar. Maar ach, we waren nog jong dus geen haast. Lange tijd dachten we gelukkig en tevreden te zijn met 2 kinderen. Een jongen en een meisje, wat wil je nog meer (werd ons ook vaak gezegd door de omgeving)? De invloed van onze omgeving en probleemgedrag van onze oudste heeft er voor gezorgd dat we eigenlijk niet meer bezig waren met een nr.3. Ruim drie jaar geleden werd ik op een ochtend wakker en ik wist het! Ik wil nog graag een derde. Overleg met manlief en die bleek hetzelfde te voelen. Alleen bleek zwanger worden toch niet meer zo makkelijk als wij dachten en hoopten. We zitten ondertussen in ronde 45! En zonder resultaat. We hebben met elkaar gepraat en zijn tot de conclusie gekomen dat we geen ziekenhuisonderzoeken willen. Komt het nog, dan is het mooi. Zo niet, dan zijn we dankbaar voor deze twee mooie kinderen. Maar zo af en toe bekruipt me de twijfel. Ik ben 38, manlief 42. Kinderen 12 en 8. Hoelang ga je nog door? Doe ik de kinderen nog wel een plezier met een baby? Wat hebben ze aan elkaar? Wie heeft ervaring hiermee en wat is jullie beslissing geweest en waarom?
Ik zou er gewoon voor blijven gaan. Wellicht dat je kinderen in eerste instantie niet staan te juichen, maar uiteindelijk zullen ze het waarschijnlijk heel leuk vinden: een broertje of zusje. Mooi dat je er zo nuchter in staat. Hopelijk is het jullie nog gegund!
Mijn broertje en ik schelen 8 jaar (hij is 8 jaar jonger). Vroeger sloegen we mekaar nog net niet de hersens in, maar sinds dat hij 15/16 werd, is alles toch nog goedgekomen. Je zit dan in een compleet andere levensfase, vandaar dat het toen even niet klikte. Denk ik hoor 😊
Hier grote leeftijdsverschillen, nu al en straks nog meer. Mijn oudste is 14, de middelste bijna 9 en de jongste net 6. Wanneer het nieuwe kindje geboren wordt, zal mijn dochter alweer bijna 15/net 15 zijn. Mijn dochter en mijn middelste zoontje, weten inmiddels dat er nog een baby komt en vinden het leuk! Mijn dochter scheelt ruim 8 jaar met de jongste nu en die twee zijn echt 2 handen op 1 buik .
Manlief en ik hebben ieder apart een zoon, de mijne is 5 en die van hem word 5-11 ook 5. Dus tegen de tijd dat wij zwanger zijn en dat de volgende geboren word, zijn de heren waarschijnlijk allebei al 6. Dus als de wens er is zou ik denk ik ook door gaan. Ik zou voor jezelf wel een grens stellen, bijv. als je 40 word -- ik noem maar iets. Hoe ouder je word, hoe meer risico's er komen, toch? En ik denk idd ook dat je kinderen vanzelf wennen aan het idee dat er een kleintje komt. Tis tenslotte altijd nog 9 mnd voordat de kleine er is succes in ieder geval met jullie beslissing.
Ik scheel bijna 14 jaar met mijn broertje. We hebben ook niet een echte broer-zus band. Ik was al uit huis toen hij nog erg jong was. Ik vond het wel erg leuk maar heb ook heel erg moeten wennen destijds
Wat mooi om te lezen dat je kinderen zo leuk reageren op je nieuwe zwangerschap. Heeft je dochter niet de neiging om te gaan "moederen" over de jongere kinderen? Mag ik vragen hoe oud jij bent? Zelf wil ik nog proberen tot mijn 39e verjaardag (april volgend jaar). Daarna is het goed geweest en gaan we accepteren dat we met z'n vieren blijven. En dat is ook mooi. Ik ben hoe dan ook een gezegend mens.
Hier niet zelf maar mijn schoonvader was 17 toen hij zijn laatste broertje kreeg, is altijd goed gegaan. Zelf kreeg hij kinderen toen hij 22 was, mijn man heeft dus een oom van 5 jaar ouder. Mijn man zelf was 12 toen zijn laatste zusje werd geboren. Dat is ook altijd goed gegaan. Ze vonden het altijd leuk, er moest niets, qua met de baby doen ofzo. Ze groeiden wel op in een millieu met veel grote gezinnen dus was het eigenlijk normaal.
Mijn oudste en middelste schelen 8 jaar en mijn oudste en de jongste schelen 13 jaar. Middelste en jongste schelen 6 jaar. Ik ben een maand voor mijn 39ste verjaardag bevallen van mijn jongste.
Nee, mijn dochter heeft in de tijd dat mijn ex en ik gingen scheiden, wel lopen moederen. We hebben haar snel duidelijk kunnen maken dat dat niet hoefde, dat ze ook kind is. En ik ben zelf bijna 35, was er jong bij met de eerste . Dit kindje lag niet in de planning, maar is heel gewenst! De vader van mijn andere 3 kids, krijgt wel heel bewust nog een kindje (zelfde tijd als ik ga bevallen, heel apart!).
Mijn zoon is straks 10 als zijn broertje komt, ik ben dan 28 en mijn vriend is 40 Dus ja hoe lang ga je door, als vrouw zijnde zou ik zeggen dat 40 echt de max zou zijn voor mezelf.
Bij mij zit er tussen mijn broer en mij 8 jaar en mijn zus en mij 10 jaar. Ik heb dit vroeger laten we zeggen tot een jaar of 15/16 (ben nu 26) niet leuk ervaren. Ik miste de connectie met mijn zus, die ging al heel vroeg het huis uit, en al was de band met mijn broer toen niet slecht het was niet optimaal. Nu zijn mijn broer en ik 4 handen op 1 buik en gaat het wel beter tussen mijn zus en mij maar er zit wel een "generatiekloof". Ik wil hiermee niet zeggen dat je het niet moet doen, dat ik jullie keuze(!) maar dit is ook een andere kant van het verhaal.