Wat fijn al die positive reacties Nou zal t bij mij denk ik ietsje anders gaan omdat mn oudste n lichte vorm van autisme heeft. Soms snapt hij dingen te goed (heeft t snel door terwijl t eigenlijk nog niet de bedoeling was) en soms dan heb je zoiets van gaat hij dit ooit nog snappen? Ik kan niet wachten tot ik n keer met een of allebei de heren naar de echo kan dan kunnen ze eens mee kijken. Dat heb ik de eerste 2 x nog niet gedaan omdat ik eerst even zeker wilde weten dat er nog wat te zien was. Ik maak deze zwangerschap ook erg bewust mee. De eerste was alles zo nieuw en als je dan wat voelde moest je maar raden wat t was. De tweede was de eerste net n jaar (kwam er op de eerste zn eerste verjaardag achter dat ik weer zwanger was) en had dus mn handen vol. Ik weet ook eigenlijk nog vrij weinig van die zwangerschap. En ben thuisblijf mama of hoe noemen ze het tegenwoordig. Dus ik heb de hele dag aan mezelf (ook wel handig want ben me soms toch misselijk!) Dus kan me soms lekker ff concentreren op t feit dat er weer eentje komt. En kisbaba dat lijkt me echt in eerste instantie heel erg wennen aan t idee dat je zwanger bent. Voor jou maar ook voor je omgeving. Maar zo te horen komt die kleine goed terecht met zulke leuke broers. Die van mij bedenken nu ook al vanalles wat ze gaan doen met de kleine. Probeer ze duidelijk te maken dat die kleine in t begin nog helemaal niks kan (zij denken meer aan n kind van n jaar) Maja dat wil er nog niet zo in Mirjan GEFELICITEERD met je dochter zondag Wat betreft de "nu draait alles om de baby". Tja ik heb soms al dat de een jaloers is op de ander omdat die op dat moment even meer aandacht krijgt. De volgende dag is dat weer omgedraait...het is echt niet zo dat we er een op de ander voor trekken. Maar dat denkt de een dan wel even. En een baby heeft toch ietsie meer zorg nodig dan n kind van +/- 10 dus die krijgt dan meer "aandacht". Al zal ik echt wel proberen hun daar bij te betrekken. Ze zijn nu al erg behulpzaam dus ben benieuwt hoe dat dan zal gaan. Mn jongste dacht dat hij de baby ook moest leren verschonen Dus die gaat er schijnbaar al vanuit dat wij met zn alle de baby verzorgen . Goed teken lijkt me
wilma, de 2 oudsten bij ons zijn eerder jaloers op mekaar, omdat de een gelijk krijgt van ons, of die mag iets wel en de ander niet, dan dat ze jaloers zijn op hun broertje. het is maar hoe je er zelf mee omgaat. ons gezin draait gewoon net zo door als anders, en de regels zijn hetzelfde. dus eigenlijk is er niet veel veranderd. en ik vind nakomertje niet zo`n leuk woord eigenlijk
hoi hoi Onze dochter word over 3 weken 8 jaar en zij krijgt er dus een broertje of zusje bij,alleen weet ze het nog niet ,maar ik wil het zoooo graag vertellen ,maar we wachten toch nog even .Ben echt benieuwd hoe ze op het nieuws gaat reageren .En wij vinden het weer helemaal geweldig die luiers straks. groetjes maica
hoi hoi, ook ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie, ik heb een zoon van 12 en een dochter van 10. ze vinden het maar wat leuk dat ze nog een brusje erbij krijgen. alleen de een wil een broertje en de ander een zusje. en nu ik op het endje ga lopen ,kunnen ze de baby wel uit mijn buik vandaan kijken. zo staan ze te springen om het te verwelkomen groetjes diana
Mijn man heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk, nu 19 en 17 jaar oud. Inmiddels zijn wij samen de trotse ouders van een zoon en in verwachting van onze tweede. Hier helaas wel wat problemen met met name de 17 jarige (de oudste is een binnenvetter en zal niet zo snel iets zeggen) en dat heeft echt te maken met de zwangerschap. Of het jaloezie is weet ik niet....waarschijnlijk was het voor haar goed dat onze 1e een jongen was.... Ze wonen niet bij ons, maar bij hun moeder, misschien dat dat er ook voor zorgt dat de problemen wat langer sudderen. Rick vindt zijn grote broer en zus trouwens helemaal geweldig hoor, wil het liefst de hele tijd met ze spelen en door zijn zus haar haar "aaien" als ze toevallig bij ons zijn! Ik hoop dat het tzt nog wat meer bijtrekt.
Voor mij was het eigenlijk helemaal niet wennen, gelijk toen ik de streep op de test zag, was ik dolblij. M'n man had wel even een uurtje buikpijn, hij vond het zeker leuk, maar hij was er niet meer zo mee bezig dan ikzelf altijd nog was. Hoewel hij nu minstens zo enthousiast is dan ik. Samen zijn we best bezorgd of het gezond zal zijn, als je wat ouder bent heb je natuurlijk steeds meer kans op syndr. van Down. Maar hoe moeilijk dat ook zal worden: ook dan zal het ons kind zijn en zullen we er heel gek op zijn. En de omgeving? Ja, dat is zeer gemengd. Eerst werd ons voorzichtig gevraagd of het misschien een ongelukje was. Maar als we dan zeiden dat we d'r zolang op gewacht hebben, dan waren ze het zonder uitzondering ook allemaal erg blij voor ons. Echt heel leuke reacties dus. Wel had m'n zus met iemand gesproken (die vrouw werkt haar ganse leven al buitenshuis) en die had tegen m'n zus gezegd: ik snap niet waar ze nog aan beginnen, ik ga veel liever werken en geld verdienen. Nouja, erg mooi dus dat het kindje bij óns komt, en niet bij haar! Ik zou er bv niet aan moeten denken om de hele week ergens buitenshuis te gaan werken alleen voor de centen. De enige echt donkere wolk in m'n zwangerschap is m'n moeder (64). Haar eerste reactie was leuk, maar toen ze na een paar dagen ging nadenken over de risico's (een 43-jarige diabeet met hoge bloeddruk) die nog een baby krijgt, werd ze helemaal vreemd... Ze heeft bv in al die maanden nog nooit naar de baby gevraagd, niet gevraagd hoe ik me voel, nog nooit de babykamer komen bekijken. Niks, noppes, nada, ze doet net alsof de baby er niet komt en alsof we niet zwanger zijn. En het vervelende is dat ze maar 100 meter verderop woont, dus we lopen elkaar nogal es tegen het lijf. En wat is het erg dat ze dan gewoon praat over koetjes en kalfjes maar de baby met geen woord benoemt! We hebben drie keer geprobeerd met haar erover te praten, maar dat wil ze niet. Ik heb er dagen, weken om gejankt, maar het lijkt alsof ik er nu een beetje aan ga wennen. Hoewel: nu de bevalling dichterbijkomt bedenk ik me wel steeds hoe straks haar reactie zal zijn.
Mijn man gaat het meemaken : uit een eerder huwelijk heeft hij 2 dochters die inmiddels 21 en 18 jaar zijn. De oudste vind het allemaal erg leuk, de jongste vind het niks. Beide meiden hebben jarenlang 50% hier in co-ouderschap gewoond, maar nu niet meer. Dat is dus een heel andere situatie als bij jou met nog wat jongere kinderen die bij je wonen.
Tja, 18 jaar, dan zitten ze net nog in het randje puberteit, en daardoor zal ze het misschien niet leuk vinden. Ze heeft het er natuurlijk over met vrienden die het ook allemaal maar niks vinden. Maar ik weet wel bijna zeker dat ze straks door de baby zelf wel vertederd zal worden. En ze heeft nog wel een poosje de tijd om aan de gedachte te wennen. Veel succes ermee in elk geval.
Nou Kisbaba, dit meisje vind mij sinds 3 jaar helemaal niets meer dus dat zal er ook wel mee te maken hebben
Kan goed de puberteit zijn hoor Natas zoals kisbaba al zegt. Wie weet vind ze het straks als de kleine er is helemaal geweldig en komen jullie weer n beetje bij elkaar. Komt toch nog vaak voor dus dat er na zoveel jaar weer n babytje bij komt. Heb het in mijn omgeving nog nooit mee gemaakt eigenlijk. Maar heb ik merendeels jongere vrienden dat helpt daar natuurlijk ook niet aan mee En kisbaba wat vervelend van je moeder. Mijn moeder doet ook n beetje vreemd. Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Aan de ene kant wil ze alles weten maar aan de andere kant komt ze over alsof het haar niet kan boeien. Misschien is het allemaal nog n beetje on werkelijk voor haar....ik weet t niet. Mn schoonmoeder is helemaal blij. Die kijkt t kindje er nu al uit bij wijze van Is voor haar ook nog langer geleden want haar "echte" klein kinderen van haar dochter zijn nu rond de 21. Lijkt me helemaal geweldig dat ze straks toch nog een keer n kleinkindje kan vast houden
Onze dochter wordt alweer 8 jaar in augustus en in augustus ben ik ook uitgerekend van kindje nr. 2. We durfden eerst geen kindje meer te nemen wegens mijn ziekte maar na vele gesprekken met een klinisch geneticus in het ziekenhuis, de neurologen en maatschappelijk werk hadden we nu dan toch eindelijk besloten ervoor te gaan, met de pil gestopt in november en in december al een positieve test in handen Je gaat wel door een medische molen maar dat hebben we er zeker voor over