Wat een heftige verhalen lees ik. Heel veel sterkte voor iedereen die hier mee te maken heeft gehad. Ik heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt in mijn naaste omgeving.
Pff heftig onderwerp zeg.. Ik heb het van 2 meegemaakt maar heel ver af zeg maar. Dat er nauwlijks contact was. Dit doet me denken aan een keer dat ik het tv programma zag welcome home. Stapte de moeder ook uit leven. liet een man achter en 3 kinderen. En onafgemaakt huis de man zat in een crisis met zn eigen bedrijf. En dan heb je een vrouw/moeder die eruit stapt omdat ze het niet zitten.. Dat moet helemaal vreselijk zn...
Ik weet niet of je er voor open staat maar is een medium niks om daar heen te gaan.? Ik ben mn broer 11 jaar terug verloren aan een spierziekte en ben vorig jaar naar Tessa van Rossum gegaan. (heeft toen het 6de zintuig gewonnen) Zij kon mij dingen vertellen die ze niet kon weten. Misschien dat je dan dingen wat kunt verwerken.?
Mijn neef heeft 13 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ik was toen 12, hij 22. Hij leed aan een bipolaire stoornis, manisch depressief. Ging al een hele tijd niet goed, maar ze dachten juist dat het wat beter ging met hem. Mijn tante heeft hem gevonden, hij had zich opgehangen in het trapgat. Ik denk niet dat je het mensen die lijden aan een psychische ziekte kwalijk kunt nemen, de meeste zijn gewoon ' te ver heen' om het maar zo te noemen. Wat het voor mij moeilijk maakte, was dat ik het pas na een week of drie hoorde, mijn vader: oh ja, euh je neef heeft zelfmoord gepleegd en is vorige week begraven. Dus stuur maar ene kaartje naar je oom en tante..... De volgende dag stortte ik in, op school, kon alleen maar huilen. Ondanks dat ik hem maar een paar keer per jaar zag, was ik wel gek op hem. Mijn vader vond het maar raar dat ik zo verdrietig was. Was ook de combinatie, want onze oma was een half jaar daarvoor overleden. Sterkte, ik hoop voor ts, dat ze zich snel beter mag voelen.
10 jaar geleden, een collega en vriend. Het was ongelooflijk pijnlijk, ben er echt kapot van geweest. Hij had zoveel mensen om zich heen die elkaar konden steunen (gelukkig voor ons), dat je niet kunt begrijpen dat hij die steun niet heeft ervaren, of dat het niet genoeg voor hem was. En dan hoorde ik nog niet eens tot zijn echte inner circle, zoals z'n vriendin, studievrienden en ouders. Voor hen was het nog onbegrijpelijker en verdrietiger. Ik ben nooit boos op hem geweest, en bij mijn weten zijn meest naaste nabestaanden ook niet. Het verdriet dat het leven voor hem zó ondraaglijk was overheerste. Maar een half jaar later werd ik op m'n werk opnieuw geconfronteerd met de zelfdoding van een collega. Deze kende ik nog nauwelijks, maar dat was wel een heel ander verhaal. Hij koos ervoor om het te doen op de dag dat z'n echtscheiding definitief werd. Zijn ex-vrouw en kinderen zijn ontzettend boos op hem geweest, enorm gekrenkt door de manier waarop en door het tijdstip.
Ik helaas 2 mensen.. Beste vriend van mn man en mn neef. Bij beide hebben we na al die jaren nog steeds de vraag 'waarom'. Allebei hebben ze niks achter gelaten, geen brief, smsje niks.. Verwerken doe je het nooit, je kunt er wel wat beter mee omgaan dat wel. Bij de beste vriend hebben we wel een vermoeden waarom.. Het is en blijft zwaar... sterkte
Ik ben mijn moeder niet direct door zelfdoding verloren, hoewel ze wel de keuze heeft gemaakt om niet meer verder te leven. Ja klinkt verwarrend, zij had al ruim 30 jaar lang een drank probleem en had al meerdere zelfmoordpogingen achter de rug (wij hebben er bewust maar 3 meegemaakt de rest gebeurde toen ze met mijn vader alleen was en hij haar telkens weer vond) en we wisten gewoon dat we ooit een telefoontje zouden krijgen met de mededeling dat het haar gelukt was. Toen ze eenmaal overleden was heb ik wat van mijn vader te horen gekregen dat mij ontzettend woest en verdrietig maakte. En ik snapte toen op dat moment waarom zij gestorven was. In het zkh konden ze niks vinden, geen overmatig alcohol gebruik, geen overdosis medicijnen geen mankementen aan hart, lever of longen, alleen maar dat haar hersens en hersenstam niet meer wilden. En toch is ze gestorven aan een acute hartstilstand. Zij zou diezelfde maand een darmonderzoek krijgen en zij bleek daar een ontzettende angst voor te hebben, wij wisten (mijn broers, haar zussen en broers en ik) niet waarom, totdat pap iets onthulde over een eerder darmonderzoek dat ze had gehad, toen viel mij het kwartje, bij haar eerste darmonderzoek had de interniste iets gedaan wat niet bij het onderzoek hoorde, zij had tijdens het onderzoek mijn moeder aangerand :x En dat veroorzaakte dus die enorme angst en daardoor was de laatste druppel in de emmer gevallen en is mijn moeder van pure angst overleden. En er speelde natuurlijk wel meer mee, aangezien ze al jaren probeerde uit het leven te stappen en ze elke professionele hulp om de tuin leidde. Dus het is niet direct een officiele zelfmoord, maar wel haar keuze. Ik heb me erin kunnen berusten dat mam nu rust heeft gevonden, zij is "bevrijd" zeg maar, ze is vorig jaar februari overleden maar toch voelt het aan als gisteren, het was en is mijn moeder die er niet meer is, maar het troost me dat ze nu geen zorgen en angst meer heeft.
Ik zelf niet direct omdat ik nog niet geboren was. Maar de moeder van mijn moeder (mijn oma dus) heeft zichzelf verdonken. Mijn moeder was toen bijna 18 maar ze had nog jongere broertjes en zusjes, de jongste was toen 4. Mijn moeder kan er nu na al die jaren nog steeds niet echt over praten. Ze is nu 73! Ik weet dus nog steeds niet het hoe en waarom, als mijn moeder dat al weet?! Al haar broers en zussen hebben er nog steeds moeite mee en kunnen er niet over praten. De één is naar een psycholoog geweest en de ander probeert het weer op zijn eigen andere manier te verwerken. Ik weet wel dat het misschien niet te verwerken is als je niet weet waarom....althans dat kan ik me voorstellen. Zoals ik het zie bij mijn moeder. Ik zelf ben mijn vader verloren toen ik 30 weken zwanger was van mijn eerste. Gewoon door ziekte, dat vind ik al erg. Laat staan als iemand van je geliefden er zelf uit besluit te stappen. Heftig hoor voor jullie. Sterkte!!
Ik heb twee keer een leerling verloren door zelfdoding... Zo jong nog De eerste was een jongen die heel erg met zichzelf worstelde. Het was mijn eerste jaar voor de klas en ik had best goed contact met hem. Hij nam mij in vertrouwen hierover. Ik heb hem toen verteld, dat ik dit niet geheim kon houden en dat ik hulp voor hem moest inschakelen want met mij mocht hij natuurlijk best praten, maar ik ben maar een docente en heb geen opleiding voor zware psychische problemen. Hij is daarop vrijwillig een half jaar in een kliniek geweest. Het leek toen beter te gaan maar 3 maanden nadat hij weer thuis was heeft hij toch een einde aan zijn leven gemaakt, dit was midden in de zomervakantie, helaas hoorde ik dat pas na de vakantie... hij is 15 jaar geworden. De andere leerling was een meisje met een incestverleden, zij was 17 toen ze haar leven beëindigde. Een van mijn beste middelbareschool vriendinnen heeft meerdere pogingen gedaan. Ook door incest door haar vader. Het is haar nooit gelukt en ook echt een schreeuw om hulp. Maar het is niet fijn als je je vriendinnetje weer eens afgevoerd ziet worden... en toen ik zwanger was van de oudste, heeft mijn zusje een poging gedaan door in haar pols te snijden... Ze had gewoon een ontzettende moeilijke puberteit. en de moeder van een vriendinnetje vroeger heeft ook eens een poging gedaan, zich in huis opgesloten en de gaskraan opengedraaid toen de kinderen op school waren. Toen we uit school kwamen stond er overal brandweer en ambulances... En binnenkort krijgt mijn moeder euthenasie (als ze daarvoor al niet in coma raakt), maar dat is niet echt zelfmoord...
hey wat een verhalen zeg! ts heel veel sterkte, vooral moeilijk als je je verdriet nooit hebt toe mogen laten. het is nooit te laat, als je het nu wel toelaat dan kan je het uiteindelijk alsnog een plekje geven. mijn broer heeft 3 keer geprobeerd zelfmoord te plegen, 1 keer polsen doorgesneden, uit een rijdende auto gesprongen en drugs overdosis. het is gelukkig nooit gelukt, later is hij opgenomen en bleek dat hij een psychose had telkens als hij dat deed. belangrijkste om te onthouden is dat mensen die zelfmoord plegen altijd zo vol zitten met verdriet of verwarring of ziekte dat ze er niet aan denken hoe de omgeving erin staat, ze zien geen andere uitweg meer en willen anderen niet meer tot last zijn. het ligt dus niet aan jou, niet in de verste verte. het is nooit de schuld van iemand anders ook al zijn we als omgeving zo goed in onszelf de schuld geven.
Mijn oom heeft zelfmoord gepleegd.Zijn zoon(dus mijn neef)was destijds 15. Was heel zwaar om te verwerken,met mijn neef heb ik een goed contact,als er behoefte is praten we erover. Hij gaf wel toe nu hij tegen de 30 loopt dat hij er meer moeite mee krijgt maar hij heeft professionele hulp gezocht en dat helpt.
En niet alleen onszelf, er zijn ook mensen geneigd een ander de schuld te geven. Zoals mijn vader ooit deed bij de tweede poging van mijn moeder en naderhand vonden pap en mam dat alle kinderen er schuld aan waren, ja hallo, wij hebben der niet gedwongen en als het zo erg was had je nooit aan kinderen moeten beginnen, en ik heb niet geaarzeld om ze dat ook even flink duidelijk te maken. Je mag je eigen kinderen nooit de schuld geven van zoiets, sowieso kan een ander niks aan zo'n keuze doen. De persoon die het doet kiest er zelf voor.
Mijn vader heeft toen ik 14 was een zelfmoordpoging gedaan. Ik was degene die hem aantrof. Hij heeft het gelukkig overleefd en het gaat goed met hem. Maar ik heb er mentaal gezien behoorlijk wat aan overgehouden (o.a. een angststoornis) en ook schuldgevoel (waarom heb ik niks doorgehad?). Tot ik 2 jaar later mijn eerste vriendje (nu mijn man) heb leren kennen, heb ik er van mijn oma niet over mogen praten (want het was een schande voor de familie, dus vertelden we dat hij een ongeluk had gehad). Ik begrijp heel goed de ellende en pijn en verdriet die erbij komen kijken. Ik heb er door de goede afloop gelukkig met mijn vader over kunnen praten (over het waarom). Het lijkt me vreselijk als dat niet meer zo had kunnen zijn. Ik wil alle meiden die zoiets hebben meemaken een dikke knuffel geven en hierbij ook zeggen: praat erover, zoek hulp (en wacht daar niet te lang mee).
Wat erg zeg!! Ik heb mijn oom verloren aan zelfdoding, heb nooit veel contact met hem gehad maar hij had wel een zoontje van 2 jaar en een vrouw achtergelaten en dat vond ik altijd heel erg voor ze. Probeerde op familiebbq's e.d. altijd erg lief voor ze te zijn. Verder woonde ze veel te ver weg om iets voor ze te betekenen (Friesland) Mijn oom had zich door het hoofd geschoten. Hij was dan ook al depressief vanaf zijn jeugd, mijn oma had hem geadopteerd en daar kon hij moeilijk mee omgaan, net zoals met de rest van het leven... Uiteindelijk was dat zijn uitweg. Ookal zag de hele familie hem moeite doen om te leven en hadden ze dit eigenlijk al zien aankomen, dan nog komt het hard aan dat hij zn zoon en vrouw zo achterlaat.
mijn vriend heeft zijn vader,neef ,oom en oma verloren aan zelfdoding,allemaal van zijn vaders kant. ze hadden allemaal psychosis,wel en geen hulp.....maar ze hadden er geen zin meer in zo. erg hefftig, sterkte voor iedereen die iemand verloren heeft!
Is het ook, ik heb er dan ook een hele tijd mee geworsteld qua gevoel hoor, bang dat bij elk verkeerd woord ik weer de schuldige zou zijn. Maar inmiddels kan ik het wel een plek kunnen geven zeg maar. Ik heb dankzij de hulp van een aantal therapeuten geleerd dat het echt niet aan ons heeft gelegen, wij hebben niemand gedwongen en wij konden er ook niks aan veranderen dat mijn moeder zo was. Iemand verliezen is altijd moeilijk, maar door zelfdoding is nog moeilijker, je blijft met de vraag : waarom? Sterkte aan iedereen die een dierbaar persoon is verloren. Bekijk bijlage 168290
Ik ben mijn vroegere schoolvriendje veloren door zelfdoding. We waren buren en speelden altijd samen. Toen ik 8 was ben ik verhuist en af en toe zag ik hem nog. Toen ik 10 was heeft hij zelfmoord gepleegd. Hij was zelf ook 10. Hij was te vissen geweest met zijn opa. Die had hem een strop leren maken. 's avonds in bed heeft hij dat geprobeerd na te maken. Heeft zijn hoofd erdoor gestoken en is uitgegeleden. Hij had een hoogslaper dus veel kon hij daarna niet meer. Wat ik erg jammer vond is dat ik toen die tijd overal buiten werd gehouden. Zelfs de nieuwe partner van mijn vader is naar de begrafenis geweest. En die had hem nooit in levende lijve gezien. Ik mocht niet mee/werd niet gevraagd. Achteraf vind ik dat erg jammer. 3 jaar geleden is mijn neef voor de trein gesprongen. Hij deed de bankzaken van zijn vader die pas gescheiden was. Met dat geld is hij gaan gokken op internet en heeft hij alles veloren. Dat kon hij niet aan en heeft hem doen besluiten er een eind aan te maken.
1 persoon, de vader van de beste vriend van mijn man.. was zwaar depressief kreeg te horen dat hij niet meer behandeld kon worden, is ontsnapt uit de instelling en is de zee in gelopen.. was vorig jaar.. vragen waarom hebben we nooit antwoord op gehad al kan ik hem wel indenken hij trok het niet meer denk ik..