ik zit in dubio. vandaag gehoord dat een kennis van me heel plotseling is overleden onder vreselijke omstandigheden. Ik zou graag naar zijn begrafenis willen om afscheid te nemen. Nou heb vandaag ook al gemerkt dat ik, door m'n hormonen waarschijnlijk, veel emotioneler ben dan 'normaal'. Daarom twijfel ik nu of ik wel zal gaan. ik ken zijn familie niet en zij kennen mijn naam waarschijnlijk ook amper. dan lijkt het me zo vreemd als ik dadelijk alleen maar zit te janken. Ik schaam me al een beetje op voorhand daarvoor. iemand advies?
ik denk dat je je schaamte gevoel moet afwegen tegen de behoefte aan afscheid nemen. Maar ik denk persoonlijk dat de familie het te druk heeft om erop te letten of er mensen zijn die ze niet kennen en die toch huilen, volgens mij kun je er gewoon "veilig" heen gaan.
He hoi, ik heb ongeveer dezelfde situatie. En ik heb besloten niet te gaan. Ik zie er zo tegenop, dus ik doe nu lekker wat ik fijn vind en wat goed voelt. Dus ik zou als ik jou was, als je denkt dat je je daar niet goed bij voelt ook niet gaan! Niemand kan je dat kwalijk nemen toch.
Zonder mijn hormonen, kan ik ook huilen om elke begrafenis.l Vind het gewoon erg zielig, maar ik ga er wel heen. Soms lukt het om niet te huilen, maar af en toe ook niet, dan schaam ik me wel, maar ik vind het ook wel belangrijk om afscheid te nemen.
Ik heb een begrafenis en een crematie achter de rug in mijn zwangerschap. Ik heb ook erg getwijfeld maar ben toch gegaan. Ik had veel moeite om niet als een debiel te gaan zitten snikken, maar dat is me gelukkig gelukt. Ik snap je dilemma helemaal. Maar als jij wilt gaan dan moet je gaan. Ze zullen het wel begrijpen. En anders, jammer dan .
Bedankt voor jullie snelle reacties! misschien moet ik inderdaad gewoon m'n gene maar voor lief nemen. afscheid nemen kan ik maar 1 keer en op zich denk ik dat de situatie op zich ook al heftig genoeg is om flink emotioneel te zijn. ik voel me al zo laf dat ik er uberhaupt aan twijfel om te gaan. alsof ik belangrijker ben dan de persoon waarom het gaat..
je bent helemaal niet laf om te twijfelen, ik herken het gevoel helemaal, heb zelf ook in zo'n soort situatie gezeten (alleen dan zonder de hormonen! Ik jank gewoon al als ik zie dat iemand anders huilt plus ik moest daar dan heen vanuit mijn beroep) dus je bent zeker niet laf. Je moet alleen doen wat je goed dunkt en als jij graag afscheid wilt nemen, dan kan je dat naar mijn mening gewoon doen. Als je geen afscheid neemt terwilj je het wel graag wilt, dan kon je wel eens spijt krijgen als je hormonen straks weer weg zijn . Gewoon doen wat goed voelt voor jou.
Je hoeft je helemaal niet te schamen om te huilen, het is zelfs goed als je je verdriet kan "uithuilen". Trouwens iedereen daar is in dezelfde stemming. Je moet natuurlijk doen wat je het beste lijkt.
Toen ik 8 weken zwanger was is mijn vader overleden, vond het erg zwaar. Toen ik 18 weken zwanger was is mijn buurvrouw overleden, ben ik wel heen gegaan. Moest wel even huilen, maar ja dat hoort erbij.
Ik heb net mijn opa begraven (zaterdag). Was ook heel emotioneel maar ik zou zoveel spijt hebben als ik niet was gegaan..
Je moet op je gevoel af gaan. Ik ben zaterdag naar de begravenis van de zus van mijn schoonmoeder geweest. Het was zwaar en ik was zeer emotioneel maar ik vond dat dit het laatste was wat ik kon doen. En iedereen heeft begrip voor je. Het was ook zo dubbel vrijdag was ik uitgerekend en zaterdag een begravenis. heel veel suc6 met het nemen van je beslissing.
Dames, Bedankt voor jullie berichtjes. ik heb besloten woensdag te gaan. mijn vriend is dan ook weer in NL en gaat met me mee. Dat was ook een struikelblok voor me, om alleen te gaan. Afscheid nemen is belangrijker dan wellicht een overmaat aan emotie. En buiten dat is de hele situatie ook erg genoeg dus het zou pas erg zijn als het me niks deed heb ik besloten. Bedankt!
Op een begrafenis mag je best huilen en daar hoef je je niet voor te schamen, Afscheid nemen doet ieder op zijn eigen manier
Zelf heb ik een week geleden afscheid moeten nemen van mn oma. Ook hier dikke tranen hoor. En dat heb ik normaal ook als ik naar een begrafenis "moet" van iemand die veel verder van me afstaat. Ik moet dan ook heel vaak denken aan andere dierbaren die er niet meer zijn en al helemaal als er tijdens de dienst ook nog eens liederen worden gezongen/gespeeld die bijvoorbeeld ook tijdens de begrafenis van mijn schoonvader (12 jaar geleden) werden gezongen. Dat triggert dan als het ware het weggestopte gevoel. Ik zou me niet schamen voor mijn gevoelens en verdriet en ook gewoon gaan voor mn eigen gevoel, dat je dan toch op dat moment wel afscheid hebt genomen.