Mijn (H)eerlijke bevallingsverhaal --->Fijne bevalling!

Dag dames,

Omdat ik voor mijn bevalling hier een stukje las over dat positieve bevallingsverhalen/bevallingen die fijn waren nooit genoemd werden, maar alleen vreselijke bevallingen, zal ik mijn verhaal hier neerzetten. Iedereen die moet bevallen wens ik zo'n (eerste) bevalling toe! Veel leesplezier!

Vrijdagavond 23 maart:
We gaan wat eerder als anders naar bed, om 10 uur 's avonds. Nog even lekker samen tv gekeken, en al vlug gaan slapen. Mijn man zou eigenlijk die nacht moeten werken, maar had om een of andere reden afgebeld, hij had geloof ik echt niet zo'n zin. Afijn, we gingen dus slapen. Om 3 uur 's nachts word ik wakker, want ik moet plassen, dat gebeurt wel vaker 's nachts nu die dikke buik in de weg begint te zitten. Snel ga ik naar toilet en ga weer in bed liggen. Opeens voelt het alsof ik in mijn broek plas. Snel sta ik op en plenzen er enkee liters vruchtwater door de kamer. Mijn man belt snel de verloskundige, die komt kijken en constateerd dat we naar het ziekenhuis moeten, aangezien ik pas 36 weken zwanger ben. Ze mag ook niet meer voelen of er ontsluiting is, omdat het infectie-gevaar te groot is. Snel gaan we naar de auto, en rijden naar het ziekenhuis. Ik had nog helemaal nergens geen last van.
In het ziekenhuis aangekomen wordt ik op een verloskamer gelegd en worden er wat vragen gesteld. Dan wordt ik aan de CTG gelegd. Na een half uur, 3 kwartier komt er iemand van de verpleging: mevrouw, uw kind slaapt en we willen een wakker kindje. U gaat nogmaals een uur aan de CTG, ga nu maar eens op uw andere zij liggen. Nou dit gedaan, en het kindje werd wakkerder. Na deze CTG komt er een arts-assistent om een echo te maken. Daarop is te zien dat onze Mari dysmatuur is. Zijn lijfje loopt 1 week achter op de groei, zijn hoofdje 1 week voor op de groei. En ze schatte het lichaamsgewicht vrij laag. Daarna gingen ze nog even lekker met 2 personen aan mijn buik voelen, om te kijken of het kindje wel goed was ingedaald, maar dat was niet zo goed te voelen, de echo liet zien dat dat wel zo was. Ze lieten ons een half uurtje alleen en toen kreeg ik nogmaals een CTG, wel 1.5 uur. Ik was het eigenlijk best zat, ik wist niet waar ik aan toe was. Na die CTG vertelde de arts-assistent me dat dit nog wel enkele dagen kon duren, en zelfs met een infuus kon dit 1 week gerekt worden, zodat ik dan met 37 weken zou bevallen, en mijn zoontje iets in gewicht toe zou nemen. Er zou zometeen iemand komen om me op een kamer te leggen, en als er dan iets was ( buikpijn, weeën, etc.) zouden ze nog steeds ruim op tijd zijn om me te helpen. Ze liepen na die mededeling de kamer uit en ik zei tegen mijn man: ik blijf hier dus echt geen week he, ik ben gek jetje niet, dan ga ik lekker naar huis. Mijn man ging naar beneden om zijn ouders te bellen dat ik in het ziekenhuis lag, het was inmiddels zaterdag 24 maart, 8 uur 's morgens en we hadden die nacht niet geslapen. Zijn ouders hadden het bericht doorgekregen, mijn ouders sliepen nog, die zou mijn man later bellen.
Rond half 9 kwam er iemand met een ontbijt, en toen kreeg ik vreselijke buikkpijn. Ohh god, wat een pijn, ik dacht dat ik flauw ging vallen! Ik zei tegen haar: OOOHHHH ik kan zo niet lang blijven liggen, ik wordt gek van de pijn. Samen ging ze met ons klokken en de pijn kwam al om de 3-5 minuten. Echte weeën, daar was geen twijfel over mogelijk, ze gutsten door mijn hele lijf! Ze wou me namelijk net naar de kamer gaan brengen, maar het leek haar niet onverstandig om me toch maar te laten liggen, en ze riep er snel een verloskundige/gyneacoloog bij.
Die opperde me om rustig te blijven en gewoon te puffen Joh, in mijn hoofd heb ik dat mens verrot gescholden, hoe moest ik nou rustig blijven terwijl ik gebukt ging onder deze helse pijnen?! Afijn, ze gingen zich omkleden en spullen klaarleggen. 1 uurtje later om half 10 zei ik dat ik helemaal paranoia werd van de pijn, of ze niks konden doen. Ze zei dat ze eigenlijk wel wou weten hoeveel ontsluiting ik had... na 1 uur weeën al 6 centimeter! Daar schrok ze van, dit ging veels te snel. Met spoed werd de kinderarts opgeroepen. Ze zei: ga even onder de douche staan, dat verzacht de weeën. Ik ben met mijn 6 centimeter ontsluiting met hulp van mijn man naar de douche gelopen, en toen ik daar was voelde ik een soort bowlingbal tussen mijn benen zakken en kreeg ik persdrang. Ik gilde het uit, snel kwamen ze aanrijden met een bed. Ik had in 5 minuten 4 centimeter bijgekregen, ik had volledige ontsluiting..
Spoed was het in de verloskamer, het ging echt snel! En toen, na 5 persweeën en een flinke stoot oerkracht kwam mijn zoon ter wereld! 2325 gram en 43.5 centimeter. Een klein mannetje, met een redelijk net gewicht. Hij werd direct meegenomen, en kreeg een apgar van 9/10/10. De nageboorte werd geboren, en toen kijken of ik gescheurd was, ze hadden immers niet geknipt. En tot mijn grote verbazing had ik alleen een bloeduitstorting, geen scheurtjes, geen knip, geen hechtingen, niks! ohh wat was ik trots!

Dit was mijn ( lange) bevallingsverhaal. Ik had me voorbereid op een bevalling die minimaal 24 uur zou duren met urenlang pijn, enge doktoren en enge knipscharen die me open zouden rijten, maar gelukkig niets van dat alles! Zo kun je het dus ook treffen!

Heel veel liefs en voor de dames die nog moeten: Zet 'm op!

Debby & Mari xxx