Misschien een tip: www.moederszondermoeder.nl Al was het alleen maar omdat er zo'n mooi gedicht op de site staat.
Och Napoleon, gecondoleerd. Je topic nog zitten lezen wat betreft je vakantie en annuleren etc. Zoals je las ook net mijn vader verloren de 20ste en voelde dus ook zo met je mee en dacht van de week nog aan je topic en vroeg me af of je moeder nog in leven zo zijn. Sterkte met het verwerken en hoop dat het allemaal een beetje lukt met het geregel wat betreft de crematie, er komt dan opeens zoveel op je af.
Umm, jij ook nog gecondoleerd. Nog maar 10 dagen geleden... Het regelen dat lukt gelukkig allemaal wel. We hoeven niet eens heel veel te doen. Maar ja, wat je moet doen weet je pas als je het moet doen . Ik vind het alleen erg jammer dat ze er niet meer uitziet zoals ze was omdat ze zo ingeteerd is. Lijkt me moeilijk voor mensen die haar al een poosje niet hebben gezien. En ik vind het zielig voor mijn vader. Ze waren 35 jaar samen en 2 handen op 1 buik. Ik heb natuurlijk mijn gezin dus kan ook niet de hele tijd bij mijn vader zijn, gelukkig woont mijn zusje en haar vriend tijdelijk thuis en mijn broertje en zijn vriend logeren daar ook, dan is ie in ieder geval niet alleen.
Dank je wel.. Fijn dat er familie bij je vader is, hier ook een paar daagjes wezen logeren bij mn moeder omdat ik niet bepaald in de buurt woon. Maar de kindjes voelde alles haarfijn aan en natuurlijk allemaal bezoek en zo nu en dan tranen dus die werden ontzettend onrustig. Dus tussen het overlijden en de crematie door even weer thuis geweest en toen na de crematie afgelopen dinsdag nog een nachtje gebleven.
dat is wel prettig ja ik ben helaas het huis uit gegaan omdat mijn vader een half jaar later een hele erge psychose kreeg... kon het echt niet meer aan... ben toen gaan samenwonen met mijn vriend... hij zegt nog wel af en toe dat hij zich erg alleen voelde toen... doet me wel heel veel pijn. maar ging er zelf ook echt kapot aan met alle politie ellende erbij...
Mijn vader overleed aan een hartstilstand in z'n slaap. Hij heeft er niks van gemerkt, maar voor ons was er geen afscheid, dat is wel naar. Ik was toen 6 weken zwanger, en hij heeft het niet geweten, ik dacht daarna wel meteen, had ik het maar gezegd! Toen hij lag opgebaard heb ik het hem verteld. Ik was ook echt een papa kindje. Ik denk nog vaak aan hem, en dan denk ik vooral hoe hij zou zijn geweest als opa.
Lieve meiden, Ik heb geen ervaring maar heb met tranen in mijn ogen dit topic gelezen. Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen met dit grote verlies of zelfs met deze grote verliezen Liefs
in 1999 is mijn moeder overleden 15 april werd ze ziek en 17 juni is ze overleden 12 jaar geleden alweer ik was 24 jaar en ja ik mis haar nog steeds er is met haar een stukje van mij gestorven
Pffff zoveel dames die 1 of 2 ouders al moeten missen (iemand schreef het al... zoiets hoor je niet vaak in je omgeving maar als je alleen de 1e drie pagina's van dit onderwerp leest blijkt wel anders) Mijn vader is volgende week alweer 21 jaar geleden overleden aan kanker, mijn moeder in feb 4 jaar, 8 weken na de geboorte van Tim. Ze was wel ziek (longemfyseem) maar tot de laatste week hadden we echt nog niet door hoe deze laatste ziekenhuisopname zou aflopen. ze heeft in een nacht een epileptische aanval gehad en die heeft haar lichaam zo'n klap gegeven dat kon ze gewoon niet meer aan. Ze heeft heel bewust gekozen om het op te geven. Wij vieren juist elke verjaardag en in principe elke dag, voor je het weet kan het over zijn....... Natuurlijk mis ik ze en het wordt echt niet minder... het wordt alleen maar erger. Wat ik doe met verjaardagen is een kaarsje aansteken of zoals wij kregen bij onze verjaardag.. een grote slagroomtaart voor de neus van de jarige en lekker kliederen maar! Maar diep van binnen is het dan geen feest maar voel ik me juist heel rot. Ik heb voor Tim een fotomapje gemaakt met foto's van ons en van opa en oma (nog net 1 van oma met Tim) omdat ik het belangrijk vind dat hij weet dat er nog een opa en oma zijn....
toen ik zelf moeder werd in 2008 was het alweer 9 jaar zonder moeder. ik wou en wil mezelf beschermen door er heel nuchter mee om te gaan. ik kan mezelf heeel veel pijn en verdriet doen door het toe te laten maar als ik heel nuchter denk en hardop zeg :tja ik kan huilen gillen schreeuwen in elkaar storten(echt met recht inelkaar storten in het begin kon ik me van ellende en verdriet zo inelkaar laten zakken dit gebeurde ook alleen maar als ik alleen was dit kon ik echt met niemand delen) maar ik krijg er nooit en te nimmer mijn moeder mee terug. dus ik ben mischien(en ik denk de meeste onder ons)heel hard voor mezelf geworden. nee als er iets is met mijn dochter kan ik niet meer mijn moeder bellen voor raad. en dat is soms best frustrerend
1 liedje geeft me altijd troost doof nu het licht en sluit je ogen vergeet de strijd jouw leven hier is omgevlogen maar je liefde blijft daar waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen zijn zo zal het zijn.
zelfs het woord KUT is nog lichtelijk uitgedrukt...... maar wat ik ook doe en wat ik ook probeer veranderen kunnen we het niet
Nee dat klopt kan er niks aan veranderen, maar ik weiger gewoon om het dan maar te accepteren hoor en als ik dan eens probeer om 'simpel' te denken en hoor van vriendinnen dat ze even bij hun moeder op de koffie zijn geweest............. Zoiets simpels maar het kan niet