Even anoniem, vanwege eventuele herkenning. Ik heb al een aantal jaren een relatie. En een kindje van bijna 2. Een jaar voor de geboorte van ons kind kwam ik iemand tegen die ik leuk vond. Gewoon leuk. Hij was interessant en iets trok me aan in hem. Maar ik had een relatie. Dus ik nam afstand. Dacht soms aan hem. Drie jaar later kwam ik hem weer tegen. Ik vond hem nog steeds leuk en was verliefd. Ik weet wel dat overal het gras groener lijkt. Maar ik kan hem na die jaren nog steeds niet uit mijn hoofd zetten. Verliefdheid gaat over. Alhoewel, ik vind hem nog steeds leuk. Al zien we elkaar niet veel. Misschien maar goed ook. Hoe krijg ik hem uit mijn hoofd? Want in die drie jaar tijd dat ik hem niet zag en sprak, dacht ik ook aan hem, dat ik hem moest spreken/zien.
Afstand blijven nemen van deze man... want wat wil je? bij je huidige partner blijven en weer verliefd op hem worden, bedenk wat je aantrekkelijk vind en vond aan je huidige man. Waarom zou het leuker zijn met die ander, wat kan hij jou bieden wat je eigen man niet kan. relativeer, zoek de positieve kanten in je huidige relatie op. Het gras zal inderdaad altijd groener zijn bij de buren!
Als je echt verliefd bent op deze man zou ik goed nadenken over de gevolgen als je zo vaak aan iemand denkt... wat is er leuker aan hem dan aan je eigen man en je gezin je zet wel alles op het spel voor deze man... denk goed erover na en zet hem echt uit je hoofd als je dit eigenlijk niet wil...
Het klinkt als een op sessie. Iets willen wat je niet kunt krijgen. En toch blijven hopen en verlangen. Afscheid nemen en verder gaan met je leven. Probeer het een plekje te geven en soms in gedachten mag je best van iemand ( houden) maar niet meer dan dat. Het is een doodlopende weg. Die kan je alleen zelf stoppen. Weet echt hoe het voelt. Maar verlieft zijn alleen is niet voldoende. En wil je echt meer dan zal je eerst je eigen relatie netjes moeten stoppen en daarna pas kijken of je met een ander verder kunt.
Het is waar wat jullie zeggen. Dat weet ik ook allemaal wel. Misschien omdat ik ergens weet dat het niet 'kan'. Blijf ik er wel in hangen. Ik doe het ook niet, ik ga niet weg bij mijn gezin. Ik onderneem geen actie, maar toch blijft het in mijn hoofd. Ik kan er goed mee om gaan. Maar toch gek, ik heb dit nooit bij iemand anders gehad.
Ik denk eerst goed uitzoeken wat je wil. Voordat je eventueel nog met meerdere kindjes in je hoofd zit, plan eens wat saampjes zonder kind. Misschien bloeit er weer wat op?
Mijn partner wil niet veel doen zonder kind. Hij wil ons kind niet wegbrengen in het weekend. Het enige wat we samen doen is in de avond een filmpje kijken samen. Ik kan ook totaal niet met hem communiceren. Ik zit een beetje vast. Hij is ook druk met zijn werk etc. En heeft altijd wel smoesjes.
Verliefdheid is een raar iets, soms te verwarren met lust! Ga eens na of het niet meer lust is, ik bedoel, het is toch spannend zo'n geheime "liefde" maar is het ook echt liefde... Probeer de negatieve dingen van deze man vaker door je hoofd te laten gaan dan de positieve dingen. Zorg dat je niet in de verleiding komt en mocht het echt heftig zijn, ga dan eens met een psycholoog oid praten.
Dat alleen al is een reden om eens een paar sessie relatietherapie te gaan doen. Zie het niet als een lijmpoging, maar als een APK van de relatie. Als je het zo brengt, krijg je het waarschijnlijk ook wel makkelijker verkocht.
Klopt wat je zegt! Ik weet niet of het liefde is, ik ken hem daar niet zó goed voor. Daarnaast weet ik wel zeker dat ik er geen relatie mee wil en mijn gezin er niet wil voor verlaten.
Daar sta ik dan weer heel anders in. Ik doe ook liever dingen samen als gezin, met mijn zoontje erbij dus. Een filmpje samen savonds op de bank vind ik prima! Natuurlijk, als hij iets voor ons samen regelt dan vind ik het ook heerlijk om samen even "kindloos" te zijn maar als hij het mij zou vragen zou ik voor iets met het gezin gaan. TS, mocht je zelf behoefte hebben aan tijd samen. Regel dan eens iets als verassing. Zodat de oppas enzo al geregeld is en hij alleen mee hoeft te gaan.
Tja...lastig Want je leeft maar 1 keer en dan genoegen nemen met een man waar je eigenlijk niet echt gek op bent... En je man...die krijgt een vrouw die niet helemaal voor hem gaat... Je kind is nu klein..dus lijkt het belangrijk om samen te blijven. Maar van wat ik nu van je lees lijkt het mij persoonlijk niks om maar half te leven met iemand.
Ik snap je. Ik weet helemaal niet wat ik moet doen.. Al gaat het de laatste tijd iets beter tussen ons. Hij gaat met de kerst een week vrij nemen, we gaan bij mijn ouders eten. En de volgende dag wilde hij samen met mij een dagje weg en blijft de kleine bij mijn moeder. De tijd zal het leren denk ik maar. En ik realiseer me ook heel goed dat het met een ander ook niet altijd even leuk zal zijn. De eerste tijd ben je verliefd en daarna is het wat lastiger. We zijn nu zo'n 10 jaar samen. Dat is lang natuurlijk. Alles lijkt zo vanzelfsprekend. Hij is heel druk met werk. Ons kindje vraagt veel aandacht en vind het heerlijk dingen met zijn drietjes te doen. Maar we hebben dan geen oog voor elkaar op die momenten haha.
Zo waar wat jij zegt, mijn vorige relatie was goed, lieve vent, super papa, maar wij leefde meer langs elkaar heen. Half/half voor elkaar gaan. Ik leerde ook iemand kennen, zette mijn wereld over de kop. Twijfel twijfel twijfel. Gesproken met mijn ex man en die begreep me, we hadden het goed samen maar de liefde was zeg maar op. Ik had zo'n gevoel dat ik echt voor de ander moest gaan. En dat heb ik gedaan ( nadat de scheiding etc rond was, heb niks verkeerds gedaan). En ik ben echt happy met hem. Mensen zeggen vaak je moet er voor vechten, ben ik het ook mee eens maar ook zo met de reactie van bossi eens? Moet je de rest van je leven bij iemand blijven waarvan je niet zeker weten of je wel zo gelukkig bent.
Ik vind niet dat je per se in een ongelukkige relatie moet blijven zitten. Maar daarbij vind ik twee dingen: - je moet wel echt serieus gekeken hebben naar je relatie - je doet pas iets met een ander als je je huidige relatie netjes hebt afgesloten. Mijn man en zijn exvrouw zijn (inmiddels alweer een jaar of 9) gescheiden. 2 kindjes, maar de koek was op. Ze waren uit elkaar gegroeid en dat ging niet meer bij elkaar komen. Ze waren echt allebei te verschillend geworden, met te verschillende wensen en interesses om nog samen verder te kunnen. Ze zijn uiteindelijk zonder geruzie en gedoe uit elkaar gegaan en hebben het uitstekend geregeld met de kinderen. Nog altijd zijn ze samen ouders, ondanks dat ze geen partners meer zijn. Ze waren beiden echt niet gelukkig geworden van bij elkaar blijven om het bij elkaar blijven. En omdat ze het verder goed en respectvol geregeld hebben, denk ik dat het voor beiden de juiste keuze was. Ik ben nu 4 jaar samen met mijn man en het is dus voor de kinderen volkomen duidelijk dat ik niet tussen hun ouders in sta, ik ben niet 'de Ander' ofzo. En dat vind ik erg belangrijk. Ik zou nooit een relatie begonnen zijn met een getrouwd iemand.
Houden van zit hem toch echt niet in samen dingen doen of niet of veel tijd hebben samen of niet. Het zit diep van binnen, die liefde. Met die man moet je het gevoel hebben samen oud te worden, voor die man moet je door het vuur willen gaan. Ik lees geen enkele emotie als je schrijft over je partner. Ben je heel jong en hadden jullie snel een kind? Edit: jullie kennen elkaar 10 jaar? Kan je niet putten op die mooie momenten uit het verleden? Kennelijk was jullie relatie een paar jaar geleden wel zo goed om aan een kind te beginnen. Iedereen mag van mij verliefd worden zoveel hij kan, maar als er kleine kinderen in het spel zijn, moet je je gewoon hergroeperen, want een scheiding is altijd heel heftig voor een kind.
Een scheiding is uiteraard altijd heftig voor een kind, ben ik met je eens. Wij hebben destijds besloten om wel uit elkaar te gaan. Ook met het idee van de kinderen zijn jong, ze groeien er in mee en daarnaast konden wij prima door 1 deur nog. Als we langer door waren gegaan en er waren wel irritaties gekomen dan had de scheiding misschien anders verlopen. En dat wouden wij ook voorkomen. Dus door gaan voor je kinderen vind ik persoonlijk niet goed. Aangezien de irritaties op kunnen lopen als de koek op is
Ik zeg afstand nemen. Je kunt niet op elke verliefdheid ingaan. Je hebt ee relatie en een kind. En je wordt vast nog wel een (paar) keer verliefd in je leven. Het is aan jou om daar verstandig mee om te gaan. En hoe meer deze man onbereikbaar is of hoe meer je bewust afstand kiest, hoe meer het interessant en spannend is. Je kunt het in je hoofd heel bijzonder maken, terwijl als je bij hem bent voor een aantal jaren je weer verliefd kunt worden op een ander. Zo kun je bezig blijven.....! En ja, bij elkaar blijvenvoor de kinderen is niet oke, maar ik vind dat je ervoor moet vechten tot je er echt niet meer uit komt. (En ja ik spreek uit ervaring) Ik vind dat veel mensen het tegenwoordig makkelijk op lijken te geven. De mensen die 50 jaar getrouwd zijn hebben ook genoeg meegemaakt. Dat gaat bij niemand vanzelf. Maar goed, wie ben ik.......
Precies! Mijn man en zijn exvrouw zeggen altijd "wij zijn op tijd uit elkaar gegaan". Als kind opgroeien met ruziënde ouders die elkaar uit eindelijk het licht in de ogen niet meer gunnen is veel en veel slechter dan een 'goede' scheiding.