Ik ben erg benieuwd naar de meningen/ervaringen van lezers die geen broertje(s) of zusje(s) hebben. Heb je iets of iemand gemist in je leven? Voelde je je alleen of vond je het juist fijn? Wij hebben 1 kindje en of er nog een zusje of broertje komt... ik heb geen idee. Mijn gevoel daarover is 50/50. Voor mij hoeft het niet per sé maar vraag me af of het voor mijn dochter niet 'leuker' zou zijn. Vandaar dat ik benieuwd ben naar de mening van enig kinderen, hoe heb je het ervaren om 'alleen' op te groeien.
Ik ben tot ongeveer begin puberen enigskind geweest. En daarna 'tweede mama' zo noem ik het, hihi.. Want echt zus voel jeje nog langniet met zoveel leeftijds verschil. En hoe ik het heb ervaren. Niet zo goed om eerlijk te zijn. Ik heb het altijd erg gemist. Ben dan ook nu wel blij dat ik een klein broertje heb rondlopen. Maar ik blijf een soort tweede mama hoor door het grote leeftijds verschil. Mijn gevoel over een broertje of zusje voor mijn eigen dochter was ook 50/50 en kon moeilijk de knoop door hakken. Maar aangezien ik een voorstander ben van hoe minder leeftijds verschil hoe leuker hebben we dus maar gewoon de knopen doorgehakt.
Ik ben enigkind en heb totaal niks gemist In een heel warmtevol en liefdevol gezin opgegroeid Mijn vader en ik zijn 2 handen op een buik. Hele hechtte band met mijn ouders. Alle liefde en aandacht gekregen die ik maar kon wensen eigelijk. Zie mijn ouders nog steeds vrijwel dagelijks. Heb nooit het gevoel gehad een broer of zus te missen, vond en vind het prima zo Enige minpunt wat ik kan bedenken is dat als mijn ouders er straks niet meer zijn ik niemand heb om over ze te kunnen praten en steun ( behalve mijn man dan, maar is toch anders dan broer of zus) maar ook al heb je een broer of zus dan nog is het geen garantie dat je goed met elkaar overweg kunt.
Hoi, Ik ben zelf geen enig kind. Mijn moeder wel. En dat was niet "gepland". Mijn oma en opa hebben helaas 8 doodgeboren kindjes gehad. Allemaal tussen de 4 en 9 maanden gedragen. (Bleek later een fout in de placenta maar dat wisten ze toen nog niet). Mijn moeder heeft het als kind nooit erg gevonden om enig kind te zijn. Ze had genoeg vriendinnetjes en vriendjes en de buurtkinderen etc om zich heen. Mijn opa en oma zijn ook hele sociale mensen dus er was altijd wel iemand aanwezig bij hen thuis. Maar...nu ze ouder is vindt ze het wel soms moeilijk. Natuurlijk neemt ze mijn opa en oma niks kwalijk. Ten eerste omdat ze het zo zelf ook niet gewild hebben en ten tweede (als ze het wel gewoon zo gewild zouden hebben) omdat het hun eigen keus is, 1 of meerdere kinderen. Maar ze merkt nu dat ze het jammer vindt dat ze niemand heeft om over vroeger te kunnen praten zoals broers en zussen dat kunnen doen. Ook staat ze nu overal "alleen" voor. Mijn opa en oma zijn beide bijna 82, ze hebben meer hulp nodig. Ook als ze overlijden moet ze dat in haar eentje regelen en dan vindt ze het dus jammer dat ze alle banden met het verleden kwijt is. Of toen ze 50 en 55 jaar getrouwd waren, dan moest zij in haar eentje iets leuks regelen. Het zijn maar kleine dingetjes hoor, dus geen drama's maar mijn moeder vindt het dus wel eens jammer. Vooral de band zoals die KAN zijn (geen garantie natuurlijk) tussen broers/zussen mist zij. Vooral in de hulp en het regelen voor mijn opa en oma. Maar als kind heeft zij het nooit als vervelend ervaren.
Mijn man is enig kind en hij heeft nooit wat gemist zegt hij. Maar hij is wel iemand die de situatie heel makkelijk accepteert zoals het is. Ikzelf heb één zus en dat is altijd irritatie en ruzie. Dus broers of zussen zijn geen garantie voor een goede relatie. Maar ik vind wel, niet geschoten is altijd mis en daarom gaan wij voor drie kinderen. Ik wil er wel meer maar mijn man liever niet.
Ik ben ook enigkind. Ik heb nooit wat gemist en mijn ouders waren en zijn er altijd voor me. Ik mocht altijd een vriendinnetje mee naar huis nemen. Laten slapen of zelfs mee op vakantie. Dus nee niks gemist. Want er is geen garantie dat je goed met je broer of zus door 1 deur kunt. Ik zit samen met mn man ook nog te twijfelen voor een 2de. Maar we hebben nog genoeg tijd om na te denken
Hier ook enigst kind. Als kind nooit wat gemist, altijd wel iemand om mee te spelen en die mee kon op vakanties. Nu ik ouder wordt ga ik wel beseffen dat, ondanks dat ik een partner heb, ik er straks met de zorg voor mijn ouders wel alleen voor sta. Ik heb het voorbeeld van mijn ouders en grootouders. Alleen hebben mijn ouders beide broers en zussen waarmee ze de zorg kunnen delen.
Ik ben ook enig kind en voor mijn gevoel heb ik wel wat gemist. Mijn vader kluste thuis veel bij en mijn moeder poetste veel. Voor mijn gevoel miste ik thuis een gevoel van gezelligheid. Ik wil niet zeggen dat ik een slechte jeugd heb gehad en ik weet ook niet of broertje of zusjes dit gevoel veranderd zouden hebben. Maar voor mij een keuze om voor (als het ons gegeven is) voor een groter gezin te gaan. Zelf hoop ik dat er nog een derde mag komen. Nu ik ouder ben vind ik het soms ook moeilijk. Je kunt nooit leuke of moeilijke momenten delen, je moet alles alleen verwerken en doen. Je zult echt zelf de keuze moeten maken, iedereen heeft toch zijn eigen verleden en ervaringen waaruit hij zijn keuzes maakt! Veel succes!!
ik ben ook enigs kind, vroeger had ik t er wel moeilijk mee. ik vroeg voor mn verjaardag en sint een broertje of zusje. mn ouders hadden toen uitgelegd dat t niet mogelijk was. toen vroeg ik ze er een te adopteren. later in mn pubertijd keek ik er anders tegen aan. toen vond ik t prettig enigskind te zijn. nu ik zelf mn zoontje heb had ik t toch ook wel leuk gevonden nog een broer of zus te hebben.
hey ik ben ook in me uppie, en geen broert(jes) of zus(jes) ik heb het niet gemist. ik weet namelijk ook niet wat ik zou moeten missen.. dus denk dat je de vraag anders moet stellen, hoe zouden mensen met broer/zus het vinden en of missen zonder hun...
Ik ben ook enigst kind, heb er veel last van gehad. Er is kort geleden al een topic over geweest, en kwam toen veel gewelles-nietus over of je iets kunt missen wat je nooit hebt gehad. Dat heeft mij persoonlijk wel geraakt dus mijn verhaal hoef ik niet persé meer hier te zetten. Mocht je willen weten hoe ik het ervaren heb mag je altijd een pb sturen.
idd, ik ben dan geen enigst kind, maar heb totaal geen relatie met mijn broer (mis hem ook niet) in de momenten dat hij er had moeten wezen, was hij er niet voor mijn moeder en mij, te druk met zijn ego. op dat gebied voel ik me wel enigst kind, mijn dochter is ook enigst kind, op dit moment merk ik wel dat ze iets mist, vriendinnetje heeft een broertje en zusje en zij vraagt ook heel vaak om een brusje. misschien een moment opname ik lees mee
zowel mijn man als ik zijn enigst kind, en dat hebben we beide niet als onprettig ervaren. bij ons is het zelfs zo dat justin waarschijnlijk ook alleen blijft. en dit is een bewuste keuze. Ik heb altijd vriendjes en vriendinnetjes gehad die mee mochten als we een dagje weg gingen. Ook op vakantie mocht er altijd iemand mee, dus zeker niks gemist... vind het zelfs wel prettig.
Ik ben geen enigskind, maar heb een zusje van 3 jaar jonger. Als kind was ik meestal bang voor d'r. Ze was erg pesterig en was een 'mooi' meisje dus kwam er vaak mee weg. We zijn later weleens samen wezen stappen, maar dat escaleerde meestal. Zelf hebben we nu een dochtertje en er komen hier en daar weleens vragen wanneer de tweede komt. Ik krijg dan te horen dat ze dat zo leuk zal vinden en dat alleen maar zo alleen is. Heel eerlijk.... ik ben ervan overtuigd dat als je er als ouders echt bent voor je kind er dan geen zusje of broertje nodig is. Ik heb het nooit als leuk ervaren, ik zal een feest voor mijn ouders ook alleen moeten organiseren. Ik zal ook nooit kunnen lachen, huilen, rouwen etc met mijn zusje. Dus waarom zou mijn kindje dat wel? Als jullie graag nogeen kindje willen moet je dat vooral doen, maar doe het niet alleen om de reden dat het voor je kindje zo leuk zal zijn want die garantie heb je (helaas) nooit.
Ja ook hier een enigst kind. Ik heb een vriend en een kindje maar heb toch het gevoel iets te missen in mijn leven. Dat heb ik altijd gehad. Mijn tweeling-zusje is overleden toen mijn moeder ongeveer 7 maanden zwanger was van ons. Ik geloof in een sterke band tussen tweelingen dus misschien verklaart dat het gevoel van een lege plek bij mij. Mijn ouders woonden gescheiden van elkaar en ik had geen leuke gezellige moeder/dochter band met mijn moeder dus voelde me thuis erg alleen. Ik had wel vriendjes en vriendinnetjes maar t voelde niet compleet. Ik zou graag een 2de kind willen en ook voor mijn zoontje, dat hij niet alleen is. Nog een persoon die dicht bij hem staat. Jammer dat veel dingen zo'n beetje onbetaalbaar worden zoals bijv kinderopvang. Anders waren we allang voor een 2de gegaan.
Hier ook 'n enig kind (en tegenwoordig een enige volwassene ). Maar even serieus: ik heb eigenlijk nooit wat gemist. Niet dat ik weet in elk geval. Ik wilde vroeger wel altijd graag een oudere broer, maar dat zat er helaas niet in. En verder vond ik 't lastig dat altijd alle aandacht op mij gericht was, maar ik ben d'r niet slechter van geworden of zo. Later wel stiefbroers en -zuster gekregen, maar da's toch anders.. Denk ik.. En als ik dan kijk hoe 't in sommige families er aan toe gaat tussen broers en zusters, dan vind ik het echt niet erg enig kind te zijn! Trouwens, wat Dushi85 verteld hoorde ik ook altijd van mijn vader, die de helft van een tweeling was. Zijn broertje is helaas dood geboren en onbewust heeft mijn vader hem altijd gemist, gepoogd die leegte op te vullen op andere manieren.
Ook enigst kind en ik heb altijd een broertje of zusje gewild. Was vaak alleen ondanks dat ik toch best vriendinnetjes had. Maar die waren er vaak niet in de vakanties en wij gingen niet op vakantie. Mijn moeder had er wel 10 gewild. Mijn vader niet eens 1 en dat maakte hij mij en mn moeder soms ook erg duidelijk. Heb geen leuke jeugd gehad dus ergens ben ik blij dat ik maar alleen was en mijn broertjes en zusjes dat bespaart is gebleven. Aan de andere kant zou ik willen dat ze er wel waren zodat ik met hun er over had kunnen praten of nu zou kunnen praten er over hoe het er toen aan toe ging. Ik weet als geen ander dat broeder/zuster relaties niet gegarandeerd zijn. Heb hier 2 broers die 21 maanden schelen van elkaar en soms krijg ik sterk de neiging ze een keer met de koppen tegen elkaar te knotsen in de hoop dat ze voelen dat ze familie zijn Heb toch ergens de hoop dat ze die ruzies onderling nog zullen ontgroeien. Want tegelijkertijd mag niemand aan de ander komen want dan staan ze er alle 2. Zo van niemand mept mijn broer in elkaar behalve ik! Maar even zonder gein. Als er geen broer of zus is zal er in ieder geval ook niet de KANS zijn dat er een goede relatie is. Mijn ouders zijn er beiden nog. Met de rest van de familie is er geen band (beiden zwarte schaap). Zodra mijn moeder dood is zal ik alleen zijn (mijn vader noem ik alleen vader omdat ik het niet netjes vind om hem bij zijn naam te noemen. Niet omdat hij vader is geweest want dat was hij niet). Ja natuurlijk heb ik mijn man en kinderen. Maar dat is toch anders.
Een vriendin van mij is enig kind, en heeft het er nu best moeilijk mee. Vroeger toen ze klein was heeft ze niks gemist zegt ze, maar nu mist ze het heel erg. Ze is overal ook alleen, dus met kerst, op weekendjes weg met het gezin e.d. Daarnaast mist ze het kunnen praten over vroeger met iemand die dat ook mee heeft gemaakt. En ze is bang voor later, als het minder gaat met haar ouders, en wanneer ze uiteindelijk komen te overlijden. Zij vind het dus wel heel erg.
Mijn man en ik zijn beide enigkind.. Ik heb vroeger toen ik klein was altijd wel een broertje of zusje gewild.. Mijn ouders hadden ook graag 2 kindjes gewild. Maar mijn moeder heeft 2 miskramen gehad. En later ziek geworden (schildklier).. Toen mocht zij een tijd lang niet zwanger worden, Toen het weer mocht was ik 9 of 10 en dat leeftijdsverschil vond ze te groot. Moet zeggen dat ik het niet echt gemist heb!! Heb nu 2 stiefbroertjes, maar moet zeggen dat ik het leven als enig kind beter vond!! Ben nooit verwend ofzo hoor, maar had een fijn warm thuis... Ik heb een hele lieve vriendin, en dat is voor mij mijn zus!!