Hoi iedereen, Vijf weken geleden erachter gekomen dat ik zwanger ben, inmiddels 9,5 week. Begin maart overleed mijn moeder en ben door de commotie 2 dagen de pil vergeten. Mijn vriend was eerst shocked, maar daarna blij. Als hij het aan anderen vertelde kreeg ik de laatste week de indruk dat die blijdschap verdwenen was. Gisteren kwam de aap uit de mouw. Hij begrijpt niet waarom ik het hem niet had verteld (dat ik de pil was vergeten), omdat we dan passende maatregelen hadden kunnen treffen. Om eerlijk te zijn dacht ik dat het niet zo'n vaart zou lopen. Ca. 4 jaar geleden had ik met mijn ex-vriend een kinderwens en was ik ruim een jaar gestopt. Niets gebeurd natuurlijk. Daarnaast duurde het bij mijn zus ook 2 jaar voordat ze zwanger raakte. Ik was eigenlijk meer ongerust dat ik helemaal niet vruchtbaar was. Ik vertelde hem dat het in mijn hoofd gewoon niet kon gebeuren, de enkele keren dat we seks hadden was ook niet omsteeks mijn eisprong (theoretisch). Ik heb zelfs aangegeven dat ik niets van hem verwacht en dat ik het begrijp als hij bij me weg wil en vertrouwen kwijt is. Dat hij zich niet druk moet maken en dat ik me wel red, als het zover mocht komen. Vervolgens gaf hij aan gekwetst te zijn omdat ik zei dat ik geen verwachtingen heb vanuit hem (ik begrijp het niet meer). Ik weet dat ik slordig ben geweest, maar kan er niet mee leven dat hij er geen goed gevoel bij heeft. Ik kan er eigenlijk ook niet meer blij om zijn. Sinds gisteren ontzettend verdrietig. Hij is daar volgens mij om geschrokken en sindsdien weer heel lief. Ik heb nu zo'n ontzettende schuldgevoel!!! Wie heeft dit ook meegemaakt?
Hoi! Ik voelde me ook de eerste dagen schuldig omdat ik 'verkeerd' geteld had. Ik slikte al een tijd de pil niet meer (om medische redenen) en had net als jij verhalen om me heen waar het meer dan een jaar duurde voor ze zwanger raakten en verder ging het bij een aantal de eerste keren ook mis. Mijn vriend was eerst ook in shock, maar we hadden wel al ooit eens gezegd dat we misschien aan het einde van het jaar zouden gaan knutselen. Toch vond ik al snel dat ik niet schuldig was omdat hij ook had kunnen rekenen en voor bescherming had kunnen zorgen. Ik snap dat de kwestie wat anders is als bij jou, maar toch vind ik het door mijn eigen ervaring niet raar dat je dacht zoals je dacht. Het suffe is dat ik van mezelf niet vind dat ik dom ben, maar dat ik wat dit betreft toch een aantal 'domme' redenen had om voor mezelf te geloven dat ik niet zwanger kon raken. Net alsof je je eigen vruchtbaarheid kunt vergelijken met die van je vriendinnen? Ik dacht ook altijd dat je het wel vijf keer in een weekend moest doen om het goeie moment te kiezen - ook natuurlijk niet waar hoe kan je anders die one nightstand zwangerschappen verklaren? Echt meis, je bent niet de enige die zo denkt en ik snap dat je vriend vindt dat je het had moeten zeggen, maar ik begrijp ook waarom jij dacht dat het zo'n vaart niet zou lopen. En, gefeliciteerd!! Een kindje kan de stress niet gebruiken, dus laat je vriend rustig hier over nadenken. Ik ken hem niet dus ik weet ook niet of hij wel weer bijdraait, maar ik geloof wel dat de meeste mannen meer tijd nodig hebben om er aan te wennen, zeker als het zo plotseling is. Gun hem die tijd. Probeer te genieten van de zwangerschap en er weer blij mee te zijn!
Ik kan begrijpen dat door je omstandigheden met je moeder je wel is dingen vergeet, maar daar denk je toch wel aan? Het is dan ook wel een beetje je eigen schuld. denken 'ik raak niet snel zwanger' heeft geen nut, want, zoals je ziet, het kan zo ineens gebeuren. Jou vriend kan ik dan ook heel goed begrijpen. verplaats je is in zijn situatie, en ga dan een gesprek aan. Als jullie beidde evenveel van elkaar houden komen jullie wel tot een oplossing.
Ehm.... niet zo heel erg genuanceerd deze reactie. Denken dat je niet zwanger kan raken, dat hebben veel vrouwen. Ik was er ook zo één. In ons geval was het allemaal gepland (en ging het trouwens mis de eerste keer) maar ik was ZO verbaasd dat het in 1 keer raak was! Ik "redeneerde" ook vanuit mijn omgeving, dat is inderdaad verstandelijk gezien best een aparte reactie voor weldekende volwassen vrouwen maar het gebeurt nu eenmaal. Ik kan me juist heel goed voorstellen dat je in de "stress" van het overlijden van je moeder dingen vergeten bent, dat is helemaal niet vreemd hoor. En al helemaal dat je er misschien niet bij hebt stil gestaan om het aan je vriend te vertellen. Wat je vriend betreft: hij was in de eerste instantie toch juist heel blij met het nieuws? Ik denk dat misschien iemand een opmerking heeft gemaakt waardoor hij ook een beetje onzeker is geworden. Het is ook best schrikken en een hele verantwoordelijkheid, helemaal als je elkaar nog niet zo heel lang kent. Hij draait vast wel weer bij hoor!
Ik begrijp jullie allebei wel hoor. Zeker als je de pil slikt en 2 keer vergeet, verwacht je niet dat je meteen zwanger bent..Denk aan het ontpillen ed. Maar je hebt het niet met opzet gedaan. Ik denk dat je je vriend dat duidelijk moet maken. Dat je hem er niet hebt willen inluizen ofzo En dat het voor jou net zo schrikken is als voor hem. Voor je vriend zijn het 2 situaties in een. Ineens wordt hij vader en hij zit met het idee dat je niet eerlijk tegen hem bent geweest. Ik kan me ook goed voorstellen dat hij zich wat gekwetst voelde toen jij hem vertelde dat hij wel weg kon gaan, dat jij je wel redde. Persoonlijk vindt ik dat ook een ietwat extreme reactie, maar goed. Zoals ik het zo lees is je vriend wel blij met het feit dat er een kindje komt. Hou daar aan vast en probeer met elkaar te praten over het vergeten van de pil. Dan kunnen julie samen gaan genieten van het kleine wondertje dat er komt! Succes!
Allereerst gecondoleert en gefeliciteerd...... Of je het had kunnen voorkomen of anders aan had moeten pakken maakt nu niet meer veel uit. Het is gebeurd, je kunt de tijd niet terug draaien en daarbij geloof ik dat alles een reden heeft en zwanger raken niet 'zomaar' gebeurt. Denk dat je vriend alles moet laten bezinken en ook de kans daarvoor moet krijgen. Misschien moeten jullie eens een open gesprek aangaan waarin je beide, je in probeert te leven in de gevoelens van de ander. Beide, al je eigen emoties en gedachtes verteld zonder elkaar te onderbreken en dan samen te kijken hoe jullie eruit komen. Ik begrijp best dat het kwetsend over komt op je vriend dat je hebt gezegd het wel alleen aan te kunnen. Mannen willen nou eenmaal over het algemeen graag voor hun vrouw (en kind) zorgen (oerinstinct ) en door zoiets te zeggen voelt hij zich misschien wat overbodig ook al bedoel jij dat helemaal niet zo. Hopelijk komen jullie er samen uit en kunnen jullie genieten van een prachtige zwangerschap en een prachtig kind!
Volgens mij weet TS heel goed dat ze verantwoordelijk is voor deze zwangerschap (ik vind eigen schuld een beetje nare uitdrukking), daar gaat het toch ook niet om? De reactie van je vriend herken ik wel van bij andere mannen (waaronder mijn vriend). Jij zegt tegen hem: je MOET niets voor me doen, als je het niet wilt, blijf dan niet alleen vanwege de zwangerschap. Met als bedoeling: ik wil je niets opleggen of opdringen. Veel mannen vatten dat op als een afwijzing van henzelf. Alsof je zegt: ik heb je niet nodig, ik kan zonder jou en mijn kindje ook. en ik denk niet dat je het zo bedoeld hebt. Laat je vriend weten dat je van hem houdt, dat je met hem verder wilt, dat je dit kindje samen met hem op wilt voeden. Maar dat je het ook begrijpt dat hij boos is, of op zijn minst verrast, dat je de pil een paar dagen niet had genomen en hem dat niet hebt verteld. Of hij er wel of geen goed gevoel bij heeft, kun je niet afdwingen. En hijzelf ook niet! Het enige wat je kunt doen is voortbouwen op het goede gevoel dat je voor elkaar hebt en dan hopen dat het in orde komt... (eigen ervaring: vriend had geen goed gevoel bij de zwangerschap, maar hij houdt nu superveel van onze zoon, dus het kan echt in orde komen. we hebben nu meer vertrouwen in elkaar en onze relatie dan ooit te voren.)
Ik heb mijn huidige vriend pas p 22 november 2008 ontmoet. Ik kende hem helemaal niet daarvoor. Was op een houseparty en was best gezellig. Maar ik was nog in een langdurige relatie die al niet meer lekker liep. ik was ook al 4 jaar van de pil af omdat wij kinderwens hadden. op 12 december heb ik uiteindelijk besloten definiteif met me vorige relatie te stoppen. Mijn huidige partner en ik besloten toen ook een vriendschap op te willen bouwen, en elkaar eerst door en door te leren kennen ( voor hem was het nog al nieuw dat ie verliefd was en zo , nooit echt een vaste relatie gehad) Met kerst wilde hij graag dat ik mee ging naar de kuip, en dat hebben we dan ook gedaan op 2de kerst dag. Op 1ste kerstdag ben ik naar zijn huis gegaan en heb ik zijn ouders ontmoet ( was het eerste meissie wat ie mee nam naar huis heb ik later begrepen van zijn moeder) Kerst was erg gezellig, en ik sliep bij hem. op 1 januari verhuizde ik van me tijdelijk verblijfadres ( dicht bij hem) terug naar me eigen huis.... op 7 januari bleek ik zwanger. Het gevoel van nalatigheid kwam ook over mij heen, en ook over mijn vriend. Echter wij hebben altijd gezegt vanaf dag 1, dat we er allebei bewust van waren wat er zou kunnen gebeuren. Maar ja gezien ik laatste 4 jaar nooit zwanger ben geraakt en ook al eens eerder een periode van 3 jaar niet, dachten we ook dat zal zo vaart niet lopen. Ook ik heb hem gezegt, ik snap als je hier niet klaar voor bent, want het is niet alleen dit kind maar ook direct een relatie die we samen aangaan. Ook ik heb gezegt ik doe het wel alleen. echter mijn vriend reageerde boos op mijn opmerking en vroeg of ik gek was, en zei meteen dat we dit samen gingen doen. misschien is dat ook wel een beetje anders dan aan jou verhaal. het heeft ons ook werken gedeurd voordat we het eigenlijk pas een beetje ging accepteren. ik denk dat de eerste echo's zeker een goede hulp waren ( bij 10 wkn) en ondanks het feit we allebei laatste tijd we genieten van de zwangerschap en alles klaar maken zoals de kamer, kan ik eigenlijk definitief pas zeggen sinds afgelopen maandag dat het goed zit, en dat we echt alles in het werk gaan stellen om alles te laten slagen. Dit na de 20 weken echo die we hebben gehad. het maakte alles toch nog een stuk echter. Jullie zijn ook onverwachts zwanger geworden, ondanks het feit of je nu vergeten ben door de vreselijke gebeurtenis met je moeder, de pil in te nemen of niet, bemerk ik uit je verhaal dat jullie allebei het niet zo goed weten wat je hier mee aan moet. Belangrijk is om bij je zelf af te vragen of je het babytje wil houden ( ik weet dat ik mensen nu tegen de haren instrijk maar het is nog steeds een optie in dit land, persoonlijk moet ik er niet aan denken hoor ) Als jij dat wil, moet ook je vriend die keuze maken, praat er samen over. Weetje het is nu eenmaal gebeurd, we kunnen blijven zeuren over het verleden waarom heb je dit niet gedaan, gezegt of what so ever. Maar het feit blijft , jij bent zwanger, jullie zijn zwanger, en wat gaan jullie vanuit de huidige positie doen, samen. wil eigenlijk alleen maar aangeven, stop met zorgen maken over het feit dat je de pil niet had genomen en hij moet stoppen over het feit dat je het niet hebt verteld. Of ga er samen van genieten en lekker alles regelen, of , als jij zo sterk bent zoals je laat overkomen dat je het ook alleen wel red, ga dan lekker alleen genieten, maar zorg er voor dat beide achter de beslissing staan. Verder kan ik alleen maar zeggen " dingen gebeuren wanner je ze juist niet verwacht". Sterkte met alles meis, en wat er ook besloten wordt, geniet van het kleine leventje in je buik.
Jeetje meid, als je moder overlijd dan denk je toch niet na over de pil? Je hebt wel andere dingen aan je hoofd! Dus dat moet je vriend ook begrijpen. Het is trouwens makkelijk dat de meeste mannen altijd alle verantwoordelijkheid bij de vrouw leggen qua anti-conceptie. Ik bedoel, als ze echt geen risico willen lopen moeten ze er zelf ook maar wat voor doen (of laten..!). Neemt niet weg dat ik wel begrijp dat je vriend geschrokken is, het is ook niet niks! Je gaat gewoon een mensje op de wereld zetten. Geef hem, en natuurlijk jezelf!, de tijd om aan het idee te wennen. Maar voel je alsjeblieft niet schuldig, heeft helemaal geen zin! Ik hoop dat je gauw gaat genieten van je zwangerschap, en je vriend natuurlijk ook.
Bedankt voor alle berichtjes! Ik weet heel goed dat het dom was om te denken dat het niet kon gebeuren. En het is sowieso goed dat hij het ter sprake heeft gebracht, als hij ermee zit. Hij gaf trouwens later aan, dat hij gewoon wilde weten of ik echt dacht dat het niet kon gebeuren of dat ik bang was het aan hem te vertellen. En ik dacht werkelijk dat het niet kon gebeuren en dus niet expres gedaan. Ik probeer alle gekke opmerkingen over verantwoordelijkheid etc. voor me te houden Hoe dan ook, hij is sindsdien erg lief voor me en vraagt steeds hoe ik me voel. Gisteren zei hij dat mocht het mis gaan, we het bewust direct nog een keer zullen proberen. Vandaag onze eerste echo gehad (JOEHOE) en vanavond gaan we het vieren. Okee..... ik kan er (weer) van genieten!
Kijk dat zijn leuke berichten!!! Gefeliciteerd met " jullie" zwangerschap en geniet er samen in volle teugen van!!!!!! heerlijk he die eerste echo, dan wordt het echt
gefeliciteerd dan maar zou ik zeggen! wil nog wel ff kwijt dat ik allebei de kanten van het verhaal begrijp, maar snap niet zo goed dat je dan tegen je vriend zegt van: ik red me wel, snap als je weg wilt laat hem dan wel weten dat je natuurlijk 10x liever hebt dat hij blijft!! dat wil een man toch horen?! verder sterkte met het verlies van je moeder en focus je op een geweldige zwangerschap! groetjes
ppff..wat een rotsituatie zeg, je moeder overleden en nu ben je zwanger. Ja dat laatste is dus totaal niet rot! maar wel dat je moeder t niet meemaakt natuurlijk. Kan me wle voorstellen dat je je even schuldig voelde tegenover je vriend, maar he, je hebt t niet expres gedaan toch! Als je eens weet hoe vaak ik de pil vergat en nooit zwanger ben geworden! Dacht er nog eens over na omdat tegen mijn man te zeggen trouwens, stond er ook niet bij stil dat t weleens raak zou kunnen zijn. Gelukkig heb je t uitgepraat samen en heeft ook ingezien dat t gewoon een samenloop van omstandigheden is. Ach en dit kindje wil gewoon heel erg graag bij jullie komen Geniet van je zwangerschap!
het is gewoon een verwerkings reactie van angst dat de vader het kind niet wil. moeilijk te beschrijven. net alsof je direct mama gevoelens krijgt en je kleintje in bescherming neemt van een hoop elende en gelijk alles wil uitsluiten voor dat moment. ik zei het ook zoals je kan lezen, in mijn geval kende we elkaar nog niet eens 2 maanden
Super dat jullie er samen zo goed uit zijn gekomen, dat zegt toch ook wat over je relatie! Geniet ervan!!
Heerlijk dat alles is opgelost. Ik merk aan jouw berichtje dat hij meer twijfelde aan of hij erin geluisd was, dan dat hij vader ging worden. Ik ben blij voor je dat hij nu begrijpt dat je het echt was vergeten. Geniet lekker van het zwanger zijn. Ook ik was in shock in het begin, maar nu ik bijna op de helft ben is het het mooiste wat me ooit is overkomen. Ik hoop vurig dat het zo blijft. Geniet ze saampjes!!