Er zijn vast meer ouders in deze situatie: zelf heb ik adhd en onze zoon van 3,5 vertoont ook wel bepaalde trekjes. Gezien het feit dat adhd erfelijk is, is het denk ik niet verwonderlijk als ik niet gelijk uitsluit dat onze zoon ook wel eens adhd zou kunnen hebben. Ik wil absoluut niet richting een diagnose ofzo, dat vind ik namelijk niet interessant. Het kan ook best dat hij 'gewoon' druk en impulsief is. 't Blijft een echte peuter-jongen natuurlijk. Hoe dan ook: hij is erg druk en daarmee bezeert hij soms zichzelf of anderen. Dat gebeurde vanavond ook weer tijdens het naar bed brengen. Hij was eerst al keihard tegen me aan gebotst, heeft vervolgens tijdens het knuffelen zo hard met zijn kin tegen mijn jukbeen geduwd dat het pijn deed en me tenslotte ook nog per ongeluk gebeten. Echt waar, 't is pure liefde! Ik had hem dus al een paar keer gezegd dat hij rustiger moest zijn. Met uitleg op ooghoogte over pijn doen. Ik vind dat dan al moeilijk. Ik hoor het mezelf dan zeggen: doe zachtjes, doe rustig enzovoorts. Al die dingen die ik zelf als kind keer op keer op keer te horen kreeg. Ik heb er een trauma van. Mede-adhd-ers zullen dat gevoel misschien wel herkennen. Steeds op je kop krijgen voor dingen waar je voor je gevoel niks aan kunt doen. En ondertussen zelf ook wel (achteraf) snappen dat je het goed deed, maar de rem missen om het volgende keer te voorkomen. Ik voelde me daar vaak erg naar door en nu doe ik het hem aan. Nou ja: mijn 'gemopper' op hem zit me dan al niet helemaal lekker door mijn eigen 'jeugdtrauma'. Vervolgens blijft hij druk en toen ik hem op bed zijn nachtluier aan deed, schopte hij me vrij hard in mijn gezicht. Tja, toen was de maat toch even vol. Ik heb hem streng toegesproken en daarna alleen nog maar kort welterusten gewenst en maar 1 knuffel & kus gegeven en ik ben weggegaan. Geen verhaaltje, geen uitgebreide knuffel. Ik vind het zo moeilijk. Aan de ene kant voel ik me er rot onder. Als hij is zoals ik, dan kan hij die beweeglijkheid op dit moment nog niet onderdrukken. Ik weet ook dat hij dit allemaal echt niet met opzet doet. Hij is gewoon te enthousiast. Ik denk ook (maar misschien projecteer ik nu teveel mijn eigen gevoelens op hem) dat hij er zelf ook wel van baalt dat hij mij alweer pijn doet. Dus hij voelt zich dan al niet happy en dan krijgt hij ook nog eens een boze moeder over zich heen. Maar ik heb ook het gevoel dat ik 'iets' moet. Hij zal toch moeten leren dat hij door zijn drukke gedrag mensen pijn doet / tot last is. En dat hij dit dus toch zal moeten onderdrukken in veel situaties. Maar ik wil ook dat hij gewoon zichzelf mag zijn. Alleen dan wel zonder een ander te bezeren. Maar dat lukt mu gewoon niet. Ik vraag me af hoe andere adhd-ouders hiermee omgaan.
Hoi, Hier een een zoontje van 5 met wel een diagnose ADHD en lichte vorm van autisme. Ik herken je verhaal heel goed! En heb met dezelfde gevoelens gezeten. Mijn zoon krijgt inmiddels medicijnen en ik kan nu zeggen dat hij veel rustiger is. Het is natuurlijk voor iemand die zo druk in zijn hoofd is heel lastig om niet druk te zijn. Wat mij wel heeft geholpen is dat ik niet alles op een negatieve manier tegen hem zeg. Bijvoorbeeld zoon springt op de bank... Ik zeg dan niet van je maf niet springen op de bank... Maar we zitten op de bank. Klinkt gewoon heel anders. Als ik mijn zoontje op die manier zou straffen geen boekje lezen etc zou hij alleen maar heel erg boos worden. En uiteindelijk kan hij er ook niks aan doen dat hij dat heeft gedaan. Ik praat vooral veel en herhaal het dan ook steeds. Misschien is het handig om om dat moment dat je zoontje zo druk is hem uit die situatie te halen en even iets te gaan doen waarbij hij zijn energie kwijt kan. Veel structuur is belangrijk en ik heb een tijdje geborsteld hielp ook enorm! Maar op een gegeven moment wilde hij dat zelf niet meer. Nou misschien heb je er wat aan!
Wat je zegt om dingen positief te verwoorden, doe ik sowieso zo veel mogelijk. In principe zeg ik wat ik wel van hem verwacht in plaats van een hele waslijst met dingen opnoemen die niet mogen. Als ik merk dat hij te druk wordt en ik al voel aankomen dat het straks mis gaat, zorg ik ook al dat ik langzamer / wat lager ga praten, rustiger beweeg enzovoorts. We gaan ook elke dag wel even maar buiten om uit te razen. Voor mama ook fijn Uit de situatie halen doe ik als het mogelijk is. Maar on dit geval; hij moest gewoon maar bed (wilde dit zelf ook) dus daar valt dan weinig aan te veranderen. En hij was overdag z'n ernergie ook wel kwijt. Ik moet zeggen dat ik over het algemeen wel tevreden ben over onze manier van opvoeden. Wij zijn erg consequent en duidelijk. Onze zoon is ook echt een lieverd. Vaak heel behulpzaam, luistert over het algemeen goed. We kunnen heerlijk spelen en kletsen samen. Op zich vrij weinig te klagen dus. In de omgang met andere kinderen zijn er gelukkig (nog) geen problemen. Sterker nog: als hij zelf geduwd wordt, laat hij eerder over zich heen lopen dan dat hij iets terug doet. Het ruw 'knuffelen', botsen, duwen enzovoorts gebeurt vooral bij mensen die hij goed kent en lief vindt. Maar dat doet hij allemaal zo ongeremd. Laatst lwam hij weer heel enthousiast op me afrennen om me een knuffel te geven. Hij botst dan hard tegen me aan. Sowieso niet leuk, maar als je op de bovenste traptrede staat met een baby in je armen... Hij deed dat ook al eens bij mijn opa van 84 die zeer slecht ter been is, hij kegelde de arme man gewoon omver. Hij is pas 3,5 en ik snap wel dat hij dat niet ziet. We hebben hem al vaak proberen uit te leggen dat hij rustiger / voorzichtiger moet knuffelen. Maar toch gebeurt het in zijn enthousiasme steeds weer. Hij kan het gewoon niet doseren. Dus nu hebben we de regel: knuffelen mag alleen zitten / liggend. Dan wetenwe tenminste zeker dat hij niemand omgooit. Als hij nu op iemand afrent roepen wij alweer "niet botsen". Daar voorkomen we mee dat hij ee ander pijn doet (en zichzelf verdriet). Maar ik heb ook het gevoel dat ik een stuk spontaniteit in hem afrem. En dat vind ik dan weer sneu. Zeker omdat het bij mij ook wel gevoelens van vroeger losmaakt. Ik had soms echt het gevoel een soort buitenaards wezen te zijn dat het echt niet snapte. (serieus, als peuter en kleuter dacht ik dat ik van de 'planeet Stout' kwam) En hoewel ik hem wil leren minder impulsief / hardhardig te zijn, wil ik hem dat gevoel van 'steeds alles verkeerd doen' wel besparen.
Misschien kun je het voorkomen dat als iemand op bezoek is hem op je arm te nemen en en dan aan degene die komt zo een knuffel geven. Kan ie ook niet botsen. Maaaar ja voordat je het weet zijn ze natuurlijk al weg want ze zijn vliegensvlug haha. Weet precies hoe je je voelt. Ik vind het ook altijd wel zo dat het altijd zo makkelijk gezegd kan worden van je moet zo en zo doen consequent blijven etc. Maar geen dag is hetzelfde en elke keer reageren ze weer anders. Mijn zoontje is nu 5 en ik kan nu pas zeggen dat ik hem aardig aan kan. En nu slikt ie dan medicijnen zonder is het gewoon echt niet te doen. Ik kan hem nu buiten laten spelen zonder dat hij weer een impulsieve actie heeft. Slaapt je zoontje wel goed dan?
Onze zoon slaapt tegenwoordig vrij goed. Hoewel we laatst wel weer het bedhekje terug hebben gezet omdat hij steeds uit bed viel. Wel onrustig dus. Maar hij slaapt over het algemeen vlot in en hij wordt meestal niet meer wakker 's nachts. (eerste twee jaar wel) Slapen is bij mij ook nooit een probleem geweest. Ik weet dat veel adhd-ers daar wel problemen mee hebben, maar voor mij geld dat niet, Heb jij zelf ook adhd?
Als er visite binnen komt is hij trouwens niet te houden: rond rennen, zich op de grond laten vallen... Echt een hele show. Vasthouden gaat hij dan niet pikken. Maar dat vind ik verder prima (soms wat genânt bij minder bekenden - zoals de baas van mijn man toen ze op kraamvisite kwam.) Zolang hij niet tegen mensen aan botst vind ik dat verder niet erg hoor. Hij heeft dat even nodig, blijkbaar levert visite toch weer even een (meestal positieve) spanning op die hij zo ontlaadt. Zal wel minder worden voor hij 18 is.
Mijn zoontje dus ook slaap problemen. Hij gebruikt nu melatonine pilletjes en sindsdien slaapt hij eindelijk door. Hij kan daar ook echt niet zonder. Dan komt hij niet in slaap al hoe moe hij ook is. Hii heeft nu vrij van school dus de structuur van de normale gang van zaken is weg. Dus wel een pittig weekje zo. Ik zelf heb geen ADHD mijn vriend wel. En m'n jongste zoontje heeft vermoedt ik ook iets geen ADHD denk ik maar ook met hem gaat het niet zoals ik hoopte dat het zou gaan.
Heel herkenbaar met die visite. Komen natuurlijk meer prikkels binnen en hoe meer prikkels hoe drukker ze worden. Haha
Wij merken bij onze zoon ook dat hij moeite heeft als het ritme verandert. Dus de eerste week van de vakantie is vaak erg uh..turbulent. En de eerste week na de vakantie ook weer. Aan de andere kant is hij wel heel gestructureerd. Dingen hebben echt een vaste plek. Zijn eigen speelgoed ruimt hij niet graag op, maar onze spullen wel. Ik vind het soms ook lastig om in te schatten wanneer iets nou gewoon normaal peuter gedrag is en wanneer het extreem druk is. Voor mij is eigenlijk alles wel normaal Ik trek wel een grens bij mensen pijn doen / gevaarlijke dingen.
Ik heb zelf AdHD en een moeder die het ook heeft. Mijn zoon is nu 2,8 jaar oud en ik herken heel veel van mijzelf in hem. Ik weer soms ook niet of het peutergedrag is of misschien wat anders. Wat ik merk ik is dat een hele strakke structuur goed voor hem is. Hij kan ook echt goed overprikkeld zijn en van veranderingen kan ook echt van slag raken. Zoals bijv. een vakantie oid. We gaan ook standaard naar buiten en als het weer dat niet toe laat naar de binnen speeltuin. In elk geval heb ik een combinatie in de opvoeding waarin ik zowel zeg wat hij niet mag en wel mag. Ik wil ook niet de hele dag zeggen rustig doen, voorzichtig etc etc. Wij doen veel hetzelfde als jullie en ik denk dat jullie al een hoop doen. En het feit dat jullie een lieve vaak behulpzame ietwat lompige en impulsieve jongen hebben bewijst maar dat het eigenlijk best goed gaat toch?
Je hebt gelijk Chocotof: ik denk ook wel dat we een hoop goed doen. Maar soms bekruipt me dan toch die onzekerheid. En zeker als ik dan merk dat hij na zo'n voorval verdrietig is. Ik herinner zo helder al die momenten dat ik zelf ook verdrietig was omdat ik weer eens impulsief iets stouts had gedaan. Dat raakt je dan toch. Maar aan de andere kant weet ik ook dat ik wel dankzij een vrij duidelijke en strakke opvoeding heb geleerd mezelf te handhaven, dat ik niet als een ongeleid projectiel door het leven ga. En uiteindelijk wil ik dat voor hem ook.
Hey, hier is er een ADD papa en een vermoedelijke ADD dochter. Niet hyperactief dus, maar wel als ze overprikkeld raakt. Dan word ze echt "lomp" (zie net jouw bericht in het andere topic over deze benaming. Lees: motorisch onhandig ). Gaat over je heen rollen met haar hielen in je gezicht, schat alles compleet verkeerd in en stoot daardoor dezelfde teen 4x in een kwartier aan een drempeltje van 0.5cm....Of valt spontaan achterover van de bank af ofzo. Kan echt vreselijk zielig zijn en soms ook irritant. Ik denk dat het op den duur wel aan te leren is, dat een kind gaat kijken naar hoe een ander reageert op zijn acties. Hij is nu nog zo jong. Maar ipv "pas op", zou je kunnen zeggen: "Kijk eens naar Pietje, vind hij het fijn wat je doet?" Zo leert hij naar de reactie van de ander te kijken. In mijn omgeving gaat een meisje dat op die manier steeds (lees: tot in den treure!) is toegesproken het nu steeds beter zien, zij is nu ongeveer 6. Maar, als zij overprikkeld is of moe lukt dat ook niet meer hoor. Btw, sommige dingen gaan volgensmij nooit over. Mijn man heeft nog steeds een verstoorde motoriek. Als hij zijn arm bijvoorbeeld om me heen wil slaan als we op de bank zitten krijg ik regelmatig een elleboog in mijn gezicht. Of de glazen vallen uit de kast als hij ze er in wil zetten. Bestek valt standaard elke dag van zijn bord als hij het naar de keuken brengt. Hij struikelt nog over zijn eigen voeten.
Hoi Tupp! Ik denk dat je het al prima doet, met hoe je het beschrijft en ook dat je er ver nadenkt. Ik denk dat de meeste zorgen en pijn en onzekerheid misschien wel zitten in een stukje projectie. Maar projecteer jezelf niet op je kind! Hier twee ouders zonder ADHD, en als hart onder riem, ons zoontje vertoont precies hetzelfde gedrag als die van jou. Echt heel anders dan zijn zusje. Het zou ook gewoon 'Jongetjes' gedrag kunnen zijn, niet per se ADHD. Wat ik eigenlijk bedel te zeggen is dat ik dnk dat het goed is dat je bespreekt met niet-ADHD'ers over hoe de opvoeding zou kunnen (ook et je man en omgeeing neem ik aan ) en blijf zo spiegelen. Daarmee haal je er een stukje projectie uit. Ik heb ook wat dingetjes uit het verleden ( vooral school gerelateerd) en dat spiegel ik met mijn man. En je zoontje hoeft niet per se ADHD te hebben, probeer daar heel open in te staan en benoem het net naar hem toe, maar bespreek de mogelijkheid straks wel als hij op school begint, dan kunnen ze daar ook onafhankelijk evalueren.
mijn zoontje heeft ook adhd hij is nu 4.5 jaar en heeft zins kort echt de diagnose gekregen, wij wisten dit eigenlijk altijd al alleen hadden wij zoiets van wij gaan het niet laten testen,want het gaat nog prima. alleen gaat het op school heel slecht, en thuis werd het er ook niet beter op,dus hebben we nu dan toch hulp gezocht. zelf heb ik dan geen adhd dus ik weet verder niet echt hoe het in ze werk gaat of hoe het voelt. en ik vind het best lastig moet ik zeggen. ik weet nu eigenlijk ook niet zo goed hoe ik het nou goed doe. ik weet dat hij aan veel dingen ''niets'' kan doen. in de zin van hij heeft er gewoon geen erg in ofzo, maar toch zijn die dingen wel zo vervelend dat ik vind dat hij er toch straf voor bediend. hier is vooral zijn zus de sjaak als het gaat om zijn aggeesieve buien. de hele dag kan hij haar pijn doen.. als hij langs loopt moet hij haar even duwen,als ze op de grond zit gaat hij op haar handen staan, als iets hem niet aanstaat slaat of knijpt of schopt hij haar. als ze aan het spelen zijn kan hij zomaar uit het niets haar in de buik slaan ofzo. dit doet hij bij ons niet! en ik weet ook niet zo goed wat ik hier nou mee moet, niets helpt! er komt nu vanaf volgende week wel een mevr thuis en evt op school om te kijken hoe we beter met hem om kunnen gaan.. dus ik twijfel ook wel eens doe ik het wel goed, of hoe moet ik het nou doen.. en het is bij hem ook hoe ouder hij word hoe erger zijn adhd word. nu hebben de kids 2 weken vakantie, en is zijn hele ritme weg, en dat is echt reden om helemaal van slag te zijn..
Persoonlijk ben ik tijdens de zwangerschap bang geweest dat mijn kleintje ADHD zou kunnen hebben. Nu af en toe nog steeds. Ik ben er van overtuigd dat ADHD mooie kanten met zich meebrengt, maar dat haalt niet weg dat er daarnaast tig beren op de weg zullen verschijnen. Deze wens je je kindje natuurlijk niet toe.. Mijn grootste geruststelling hierin is echter dat ik zelf ADHD heb. Als mijn zoon het heeft denk ik juist dat het een enorme meerwaarde is dat ik het ook heb. Ik en jij dus ook, weten hoe het is. Je weet waar je als ADHD-er tegenaan kan lopen en daarin kun je hem dus ondersteunen/helpen als geen ander. En ja, je zult soms dingen misschien aanpakken op een manier die net even anders had gekund, maar geen enkele ouder is perfect. Overigens denk ik dat mijn zoontje het niet heeft. Hij heeft altijd erg goed geslapen, doet dingen met mate en heeft over het algemeen een goede concentratie. Met name bij dit laatste heb ik ook niet het idee dat er sprake is van een hyperfocus o.i.d. wat ik zelf (en jullie ook las ik ) wel heel vaak kan hebben met bepaalde dingen . Maar ach, de tijd zal het leren.