Ha dames er zijn al meerdere topics geweest over twijfel voor een tweede maar enkele dames daarvan zijn inmiddels toch zwanger zag ik.. Tot nu toe vrijen wij niet tijdens de vruchtbare dagen dus kans om zwanger te worden is er eventueel wel. Maar nu dit, sommigen zijn zo snel zwanger, kennisje van me nu al van de 4e en jaar op jaar.. Dan denk ik toch, mén zie j dan nergens tegen op.. -Ik zie zwaar op tegen zwanger zijn, hoewel het best goed ging vond ik het erg eng en spannend. -Bovendien heb ik een MK gehad dus ga gedeid daar ook bang voor worden nu.. -Ik zie zwaar op tegen de bevalling, hoewel het één volgens het boekje was heb ik er naderhand héél veel moeite mee hehad als ik er aan terug dacht. -Vervolgens zie ik op tegen de BV omdat dit me bij de eerst zó onzeker maakte, me uitputte en veel af deed vallen, maar toch wil ik daar weer voor gaan omdat dit het beste is en ik niet anders zou kunnen. -Dan heeft de eerste bijna een jaar lang gedronken s nachts en ik kan heel slecht tegen weinig slaap..Ben blij dat dat over is.. -Verder maakt het hele moederschap me onzeker al is het nog zo mooi, ik vind het erg zwaar soms.. Eigenlijk allemaal redenen om het uit te stellen, maar ik heb het gevoel dat hét moment niet gaat komen. En ik wil ook niet pas een kindje als de eerste al naar school gaat (als alles gaat lukken natuurlijk.) Wat moet ik nu..
Hoi Gonnie, Persoonlijk zou ik je hierin niet durven adviseren en ik denk dat er vele zijn die er zo over denken en dat je daarom nog geen reactie hebt gehad. Ik denk dat je het beste je gevoel kunt volgen. Sterkte met je beslissing. Groetjes, Shivra
Gonnie, ik snap je twijfels wel een beetje. Ik heb van mijn eerste echt geen leuke zwangerschap gehad - ben negen maanden misselijk geweest en daardoor ook nog eens geen contractverlenging gekregen op mijn werk. Mijn bevalling was ook niet gemakkelijk. Ik had griep ten tijde van de bevalling, en kon daardoor al niet goed ademhalen - laat staan toen ik de weeën weg moest puffen. Ik werd licht in mijn hoofd, begon te trillen en te hyperventileren. Toen schoot ook de ontsluiting nog eens niet op... in totaal heb ik er 18,5 uur over gedaan en ik was totaal helemaal gesloopt. De borstvoeding vond ik persoonlijk heel fijn, een heel intiem moment met je kindje. Mijn zoontje en ik hebben hier heel erg van genoten. Alleen met voeden in het openbaar had ik in het begin een beetje moeite. Maar toen wij een dagje in de dierentuin waren en mijn zoontje weigerde mijn gekolfde melk te drinken, heb ik toch gedacht 'hij moet nu wel iets drinken', en dus heb ik hem aangelegd in het restaurant. Het deed me goed dat andere bezoekers me niet raar aankeken, maar me ook niet per sé negeerden als in 'o jee, zij zit te voeden, laat ik maar doen alsof ik het niet heb gezien'. Mensen vonden het doodnormaal, en daardoor was ik ook niet zo gespannen meer om in het openbaar te voeden. Nu denk ik ook gewoon 'who cares, als je het niet wilt zien dan kijk je maar de andere kant op'. Ook ik ben een echte slaapkop en kan slecht tegen te weinig slaap, maar op de een of andere manier had ik energie te over toen ik net moeder was geworden. (Ik kon er tóen beter tegen dat mijn zoontje 's nachts huilde dan wanneer hij nu 's nachts wakker is - nu breekt het me wel op als hij niet slaapt en ik dus ook niet, gelukkig komt dat bijna niet voor). En ja, moeder zijn is niet gemakkelijk, maar het is wel het mooiste dat er is. Zo heb ik dat altijd ervaren bij mijn eerste en ik vond het al die ellende met de zwangerschap en de bevalling en de gebroken nachten meer dan waard. De keuze voor een tweede was bij ons ook snel gemaakt. Nu denken we zelfs serieus na over een derde. En ook al zie ik ook best weer op tegen een zwangerschap (waarschijnlijk wéér negen maanden misselijk) en tegen een bevalling (zal wel wéér lang duren, bij de 1e 18,5 uur en bij de 2e 14,5 uur), ik weet dat ik het er écht nog 1 keer allemaal voor over heb! Succes met het maken van een beslissing. Het zal niet makkelijk zijn, maar denk je ook niet dat het het allemaal waard is? Volg je gevoel.
Tja, denk dat het vooral heel belangrijk is om je gevoel te volgen. Hier al vrij snel kriebels voor een tweede, en nu de eerste bijna een jaar is gaan we er weer voor. Had best een makkelijke zwangerschap, heel erg moe, maar verder nergens last van. De bevalling duurde best lang en heb ik als behoorlijk heftig ervaren, maar heb ik er wel weer voor over (zeg ik nu). Borstvoeding heb ik 1 maand volledig gegeven, toen langzaamaan flesvoeding er bij gedaan, met 6 maand helemaal gestopt. Wil nu wel langer zelf voeden, want heb het best gemist. Tja, bij jullie speelt de geloofsovertuiging natuurlijk ook nog mee, dus dan is het lastig als je gevoel tegen je geloof ingaat ofzo. Maar het is toch echt wel belangrijk om te doen waar je je goed bij voelt!
Hay Gonnie, ik lees je topic en ik voel helemaal met je mee! ik kan je niet over 'de streep' trekken maar ik kan je wel zeggen dat ik een prachtige zwangerschap gehad heb maar kreeg met 39 weken hoge bloeddruk dit doorgesukkeld tot 40 weken en 4 dagen toen moest mijn kindje eruit.. dus ingeleid in het ziekenhuis.. grote rampen gebeurt, uiteindelijk vreselijke bevalling gehad bijna overleden en dan niet alleen ik ook mijn zoon.. we hebben 10 dagen in het ziekenhuis gelegen gescheiden van elkaar.. ik heb een hele flinke jaap onderin die me nu nog pijn doet.. mochten we eindelijk naar huis, viel me zwaar had zoveel bloed verloren ik kon niks.. mocht ook niks.. zo vervelend.. na 3 maanden ging het beter maar mijn zoon had vreselijke darmkrampen en sliep niet door dat tot hij 1 jaar oud was! ik kan dan wel goed met weinig slaap.. maar na een jaar 3x wakker worden per nacht is zwaar hoor.. en nu geniet ik heerlijk van mijn zoon, hij word al weer bijna 2.. mijn man heeft slecht zaad dus een zwangerschap is zo wie zo al klein.. maar ik toch wij proberen wij het nu weer.. en waarom? omdat ik het gevoel heb weer een baby'tje te willen, een broertje of zusje voor mijn zoon.. waar hij mee kan spelen voordat hij naar school moet.. en om ons gezin uit te breiden.. om nog meer liefde weg te kunnen geven klinkt vast cliché.. maar ik denk dat je 'gewoon' je gevoel moet volgen! succes met je keuze groetjes
Dankjewel allemaal, voor alle verhalen en woorden. Ik denk dat dat het belangrijkste gevoel is ja, dat je het 'er voor over hebt' omdat je graag een tweede wíl. Dat kan ik me voorstellen, dat had ik bij de eerste ook ook als was ik bang. Maar nu is alles zo anders.. ik weet wat er komt, hoe het is en voelt, en ik heb het gevoel dat er iets gaat gebeuren wat ik niet in de hand heb.. een moeilijke bevalling of een complicatie, of iets met het kindje.. Maar dat kun je nooit weten natuurlijk. De echte kriebeltjes als ik een baby zie, merk ik soms wel weer.. en tot voor kort dacht ik alleen maar: Gelukkig is mijn dochter niet meer zo klein! Dat is wel positief toch.. Zo Nirak, jij hebt het ook heftig gehad En ook Iloiza, lange bevallingen.. Ik heb niks te klagen, ik weet het.. Maar het zit in je hoofd he, krijg het er maar eens uit.. Misschien kan ik ook 6 maand BV geven ipv langer doorgaan. Hoewel het dan makkelijker wordt voelt het toch heel gebonden. Maar we hebben er wel echt van genoten hoor! Dat is het niet. Moeilijk moeilijk..
Het lijkt mij ook een hele moeilijke keuze. Zou het niet zo kunnen zijn dat je eigenlijk diep van binnen tevreden bent met één kind? Dat je daarom allemaal redenen "zoekt" waarom je geen tweede zou willen. Natuurlijk zijn de redenen die je aangeeft allemaal iets om over na te denken, maar ik denk dat als je echt een tweede wilt, je hier makkelijk over heen stapt. Je hoeft toch geen tweede en kan toch gelukkig zijn met één. Je gevoel is inderdaad het belangrijkste om te volgen en niet te veel je hoofd. (Ik heb zelf nog geen kind, dus misschien denk je wel dat ik geen goede raad kan geven, dan leg je het maar naast je neer)
Na de geboorte van ons dochtertje hadden we voor onszelf uitgemaakt het bij één kind te houden. Het eerste anderhalve jaar was slopend, het begon met een keizersnede en een kindje dat weinig wilde slapen en heel vaak kort aan de borst wilde drinken. Ik was zooo vermoeid. Ik vond één kindje eigenlijk dus best voldoende... Maar ze is bijna 3,5 en eigenlijk begint het de laatste maanden opnieuw te kriebelen, intussen ben ik alweer 'bekomen', die vermoeiende eerste jaren en een helse zwangerschap of bevalling vergeet je snel weer, en je krijgt er zo'n mooi wonder voor in de plaats. Ik kan mijn leven niet meer indenken zonder kind, en een tweede erbij zou helemaal fantastisch zijn Je kindje is nog jong, als je twijfelt, laat het even rusten. Het hoeft niet altijd standaard zo te zijn dat een tweede kort op een eerste hoeft te volgen, 3 of 4 jaar tussen twee kindjes kan toch ook zeer goed lijkt me.
Ik zie ook best tegen dingen op: eerste maanden misselijk tijdens de zwangerschap, bevalling was zwaar en eerste jaar erg pittig met gebroken nachten. Nu hier alles aardig op de rit, dochter slaapt met 1-2 onderbrekingen s nachts verder wel prima. Ik merk dat ik nu zelf voldoende rust krijg en ook gewoon af en toe even m'n eigen ding kan doe, ik alles veel beter kan hebben. We begrijpen elkaar nu ook wat beter en ze kan steeds beter dingen aangeven. Zo rond haar eerste kwamen hier de kriebels ook weer, heel langzaam. En die worden nu steeds sterker. Echt bewust bezig zijn we niet voor een 2e maar kans op een zwangerschap is niet uitgesloten. Zeker deze maand niet We wachten het wel af. Misschien speelt karakter ook een rol, maar volgens mij kan ik er wel weer aardig onbevangen instappen en gewoon afwachten hoe het komt. Ik kijk er in elk geval wel naar uit (en dan even de minder leuke dingen wegstoppen en vergeten) en denk dat mijn dochter het super zou vinden, die is gek op baby's. Ik ga ook maar uit van een makkelijk kindje. Als dat niet zo is, zien we het dan wel weer en redden we het vast ook wel. Maar zo ben ik wel in meer dingen, wat sommige dingen makkelijker maakt. Maar niet iedereen kan dat natuurlijk. Hier kan ik me ook niet indenken dat het bij 1 kindje zou blijven. 3 jaar leeftijdsverschil leek ons altijd mooi, nu komen de kriebels wat eerder. O ja, zag je andere topic, maar hier beginnen de reacties ook te komen. Bijv. m'n moeder: tegen mij of richting Danique: toen je moeder zo oud was, had ze al een zusje. Of m'n opa dat het wel eens tijd wordt voor een volgende en dan minstens een stuk of 4/5. Ik laat ze hier maar kletsen en geef aan dat alles op z'n tijd gebeurt. Inmiddels wel laten doorschemeren aan m'n moeder dat ik het wel leuk zou vinden om weer zwanger te zijn, dan ben ik daar misschien even vanaf.
Hee meiden. Vandaag was mn schoonzusje er met haar baby van 4 maand, die daarboven is bijna 2. Toch wel mooi hoor.. Als ik de kleine kleertjes bekijk denk ik wel wer wow wat mooi en lief! Maar nu weet je gewoon dat het niet allemaal leuk en lief is.. Een reden om het weg te stoppen omdat ik maar 1 wil, nee dat niet. Zou graag nog 1 (of meer wie weet) willen, maar ik had niet gedacht dat ik het 'tegen zou gaan houden' zeg maar.. Misschien ben ik nog niet helemaal zo ver, het wordt wel steeds kriebeliger net als bij jouw Red.. Gek he..dat ik mn dochter beter begrijp, ik snap je, ook wel weer heerlijk he. Maar dan laat je dat weer los en begint het weer opnieuw allemaal.. Wéér huilen voeden en troosten tot ze je snappen. (En langer natuurlijk.) Ik heb ook veel stress gehad het eerste jaar die nergens voor nodig was, jullie ook? Ik ben van mezelf nog al een angsthaas, en vond het heel moeilijk met mn dochter naar de winkel, bang dat ze zou gaan huilen, dat soort dingen. dat is nu over omdat je ze even 'terecht kunt zetten' zeg maar. Daar heb ik geen moeite mee. Maar dat huilen, dat gevoel dat ik moet voeden, dat paniekerige.. pff dan is mn leven nu alweer een stuk anders ja.. Ergens weet ik dat ik ondanks de twijfels binnekort weer wil.. Na nieuwjaar misschien.. Het maakt het inderdaad extra moeilijk omdat ik geloof dat je de kindejs van God krijgt en niet neemt.. Ik had dit niet verwacht zeg maar.. Wel fijn om het even kwijt te kunnen.. Ik praat er wel met mn man over maar die beleven het toch anders, en verder met niemand..
Moeilijk he een keuze maken! Ik heb eerlijk gezegd bij de eerste 2 nooit hoeven na denken. Bij de 3e ook niet pas toen ik zwanger was van haar had ik zoiets ojeeeee.....maar dat snel over na de echo. En nu ja nu durf ik niet meer voor een 4e wondertje. Terwijl mijn verlangen wel heel diep is durf ik die drempel toch niet over. Moeilijk hoor! Mijn kinderen zijn altijd makkelijk geweest, altijd vanaf de eerste dag doorgeslapen moesten ze altijd wakker maken voor de voeding. Nooit huilerig geweest niks, echt heel makkelijk. En heel raar ik heb nu heel veel slaap nodig, maar als ik een baby in huis heb hoef ik helemaal niet veel te slapen ik sta zo snachts naast me bed voor de baby. Als ik nu me bed uit moet snachts of smorgens denk ik pfff kan ik niet nog even liggen, krijg dus energie van baby's haha...Maar goed ik weet dat dat dus ook wel anders kan, een 4e zou natuurlijk wel huilerig enz kunnen zijn. Maar goed dat weet je nooit. Nee het enige wat mij tegenhoudt is gewoon de angst, en dat speelt een hele grote rol helaas......
Ik ben ook gelovig en heb van huis uit een soortgelijke achtergrond als jou. Dus ik begrijp goed dat het lastig is om juiste keuzes te maken waar je qua geloof achterstaat maar wat ook op dat moment goed is voor je. Ik geloof ook dat je kindjes krijgt van God, maar ook dat je je gezonde verstand mag gebruiken en er ook weer aan toe moet zijn. Helaas werkt de bv tegenwoordig meestal niet als volledige anticonceptie Misschien lijkt het ook bij anderen juist makkelijk te gaan maar hadden ze misschien toch liever wat meer tijd tussen de kindjes gehad? Of was het na een aantal ook prima geweest. Jou kind(eren) en je man hebben veel meer aan je als alles op de juiste tijd komt. Je relatie met je gezin (samen met God) horen natuurlijk op de eerste plaats te staan. Bij de meeste vrouwen begint het op een gegeven moment weer te kriebelen, zijn we dus niet vreemd Zelf had ik verwacht dat dat pas rond haar 2e zou komen aangezien het 1e jaar hier ook erg pittig was. Maar blijkbaar dus toch al wat eerder. Ik zou de kriebels rustig even de kans geven om te groeien en ik denk dat uiteindelijk de wens voor een 2e wondertje groter is dan je angst. Hier hadden we ook rond nieuwjaar in ons hoofd, maar wie weet is het al eerder zover. Qua angsten, herken ik misschien iets. Maar moet zeggen dat ik hier vaak m'n kop in het zand steek. Zo bedenk ik me geregeld dat ik een geweldige dochter heb als ze heel lief zit te spelen of komt knuffelen. Maar als ze even een draakje is, denk ik: o ja, ze is ook nog wel eens lastig. Boodschappen doen met haar vind ik nu ook niet altijd leuk, aangezien ze de winkelwagen probeert uit te klimmen. Misschien moet ik maar eens een tuigje ofzo kopen. Afleiden met wat lekkers lukt vaak nog wel. Maar echt even winkelen doe ik veel liever zonder haar. Toen ze wat kleiner was, lukte dat beter maar dan zit je idd met de voedingen. Ik vind het nu heel irritant als ik haast heb en zij begint te jengelen. Ben bang hoe dat dan is met 2. Maar ben met je eens dat het leven nu een stuk relaxter is. Ze zijn wat makkelijker voorspelbaar qua ritme e.d. Voor alsnog steek ik m'n kop weer in het zand, laat de kriebels overheersen, zwijmel weg bij het idee van zo'n klein lief baby'tje. En als ik bijna moet bevallen gaan we nog wel even bedenken hoe het allemaal moet Maar goed, dat is natuurlijk allemaal makkelijk gezegd. O ja, bedenk me hier dat ik mijn man ook wel wat heb moeten sturen en dat hij nu veel meer dingen uit zichzelf doet dan eerst en ook wat meehelpt in het huishouden. Dat zorgt er ook voor dat het makkelijker is. Ik weet niet hoe dat bij jou is? Ik vind het niet erg om het meest in het huishouden te doen (gebeurt het tenminste zoals ik het wil ). Maar 't is dan wel heel lekker als hij dochter ondertussen even in bad doet of op haar let, zodat ik even ongestoord m'n gang kan gaan. Tenminste zo zou het moeten, in de praktijk moet ik nog wel eens even zeggen dat ie moet gaan fietsen ofzo met haar... werd gek van het mama geroep vanmiddag terwijl ik even snel de bovenverdieping wilde doen.
Ja dat is waar, toen mijn dochter s nachts drinkne kreeg was ik ook wel snle uit bed, nu slaapt ze door ne ben ik al moe van later dan 22.00uur naar bed! raar maar waar, dat zullen de hormonen wel zijn. Mooi gezegd Red, de kriebels even rustig de kans geven. Ik voel wel dat het terrein begint te winnen hoor.. Nou nee mijn man is zo, helpen met afdrogen doet hij meteen, evn spelen met dochter als ik iets moet doen. Verder is hij niet van snel beslissen, hij wil wel maar ziet eenvoudig geen werk ofzo. Heeft ook erg behoefte aan even me-time als hij uit zijn werk komt. Dat begrijp ik heel goed en doe eigenlijk alles zelf, dat wil ik ook wel, maar soms ben je zo moe.. Laatst zei ik voor de grap: Snijd jij haar vlees even, dan kun je vast oefenen als je straks wat meer moet doen Hij deed het wel maar het prakje daarna kan ik doen. Hij zag het gewoon niet eens.. zegt dan ook: Het gaat jouw gewoon veel handiger af. Niet bedoeld als dat hij niet wil maar het gewoon niet in de gaten heeft, hoeveel krijgt ze eigenlijk, enzo..Pff.. In bad, ik was haar vaak en hij zit dan naast het bad terwijl ik de afwas doe hij wil de afwas dan ook wel doen maar dat doe ik dan net zolief zelf. Als ze er uit wil ga ik weer verder met haar.. Laatst had ie het éen keerr zelf gedaan, maar hij vind het wat genant voor een man een meisje de vagina te wassen enzo... Dat begrijp ik ook wel. Vroeger deden mannen al helemaal niks dus geen voorbeeld ook. De wil is er wel, maar hij is deze week ook al weer 4 avonden weg pff wat een verhaal. Jullie bedankt voor die van jullie
ik kan alleen zeggen volg je gevoel je hart. Als je daar na luisterd is het altijd goed. (zegt een die de drempel maar niet overkomt haha) Even een vraagje over god he. Jullie zeggen dat hij bepaalt waneer er een bijkomt, maar hoe voelen jullie dat dan? want ik blijf maar in tweestrijd en ben er heel onrustig door. Ik heb soms gewoon ineens paniekaanvallen omdat ik veel te veel in me hoofd bezig ben met een keuze te maken. Het lukt me maar niet! Ik heb alle tijd nog ben 26 maar eigenlijk wil ik niet meer dan 4 tussen de laatste 2 hebben. En ik ben nu nog thuismama dus ik kan nu de zorg nog volledig doen. Als ik pas over een jaar of 2 a 3 nog een keer begin dan hoop ik al te werken en zal ik het eerste jaar dus niet zelf de opvoeding kunnen doen, ja als ik me baan aan de kant zou zetten maar dat wil ik dan ook niet. want 2 inkomens zijn makkelijker dan 1 bij 4 kinderen!
Volgens mij veranderen de meeste dingen van je lijstje niet als je het uitsteld... je moet toch zwanger zijn... bevallen.... etc. etc.. etc... (ennuhhh over die vierde.... zie hier ook tegen dingen op (vooral lichamelijk, BI ), maar soms is het beter om gewoon "stap voor stap" te gaan.... Bevallen bijvoorbeeld.... daar denk ik nu nog niet aan.. tegen die tijd, ben ik het zo zat... dat ik er zelfs naar uit kijk... probeer vooral de mooie dingen te benadrukken...
Daar heb je ook helemaal gelijk in, als t zover is wil je je kleintje er gewoon uit hebben haha.....de mooie dingen zoals me buik weer zien groeien, kleintje voelen bewegen, de echo's enz......ik verlang daar echt nog een keer na!!
tja... (ook als antwoord op je topic) het heeft gewoon weinig nut om beren op de weg te zien..... eigenlijk moet je je "doel" voor ogen houden..... Een mens lijdt het meest, door de angsten die hij vreest..... toch?? tja nu heb ik geen keuze hoeven maken..... heeft moeder natuur belist.... maar ook dat was dus het eerste wat ik dacht.... * moet ik weer zwanger zijn en bevallen *..... dit gevoel is nu, na wat echo's.... (en mooie dingen) wat gezakt..... We zien wel, hoe het gaat lopen....
Jeetje, ik denk dat ik echt te luchtig over bepaalde dingen denk als ik jullie twijffels zo lees. Of jullie te moeilijk. Het gaat mij prima af 3 kids dus zou het leuk vinden als er nog 1 bij kwam. Die is nu onderweg. Ik geniet iedere dag enorm van m'n kids. En nu ik terugdenk aan hoe ik het vroeger heb ervaren de eerste, dat vond ik een peulenschil. Maar ja iedereen is anders, ook de kids. Niemand kan de knoop voor een ander doorhakken wat betreft wel of geen tweede. Die keuze moet je zelf maken, diep van binnen. Succes met de keuze.
Denk dat vorige zwangerschap(en) en ervaringen wel flink meespelen.... als ik na mezelf kijk met de BI.. (al bij eerste) en vanaf 16 weken halfzittend (ja zittend) heb moeten slapen.....(bij zwangerschap 2 en 3) door de BI.. en de laatste weken van de laatste zwangerschap meubelstuk naar meubelstuk moest lopen... (ivm uitval been)... en rammelend bekken na de bevalling... Zie ik als een berg overal tegen op..... zeker met 3 kleine kinderen en mn net dreumes die al ruim over de 12 kilo is...... Bij een eerste denk je vaak alleen aan de mooie dingen.... hoe meer nare ervaringen... hoe meer je in je "rugzak" meeneemt... en hoe meer het afwegen wordt... ook een miskraam "hakt" er enorm in.... het onbezorgde zwanger zijn gevoel... is moeilijk te krijgen... het is inderdaad een eigen keuze die je moet maken....