ik heb sinds onze stijn is geboren al meteen zoiets van tussen nr. 1 en nr. 2 hoeft van mij niet zoveel tijd te zitten. de kriebels begonnen toen onze stijn 6 maanden was, van mij hadden we toen al weer kunnen beginnen maar mijn hubbie had zoiets van laten we nog maar even wachten. afgelopen week was mijn stopweek van de pil en toen kregen we het weer over en we hadden allebei zoiets van we gaan het weer proberen. mijn eerste reactie was van: yes, hier heb ik 2 maanden op moeten wachten. nu ga ik toch twijfelen. niet zozeer of ik het wel wil maar of ik het wel aankan 2 van koters rondlopen. misschien is het ook nog wennen aan het idee ofzo. kent iemand dit, heeft iemand dit ook gehad? graag zou ik dan willen weten of de wens voor een tweede doorzet of toch even wacht.
Ik heb heel lang niet zeker geweten of wij nu een tweede kindje bij wilden of niet. Mijn man idem dito. Het gevoel was er gewoon niet, zeg maar. We hadden het prima met ons drietjes, ik wist ook niet zeker of ik 2 kids wel aan zou kunnen en nog zoveel andere bekende twijfels. Maar opeens was dat gevoel er wel, en kon ik toch echt met zekerheid zeggen dat we toch nog voor een 2e kindje wilden gaan. En zodoende gaan wij er nu ook weer voor Toegeven, onzekerheid is er nog steeds af en toe. Maar de wens is groter dan die onzekerheid, dus we zien wel wat er gaat gebeuren.
Hoi! Goh, wat komt jouw verhaal me bekend voor. Mijn dochter wordt eind juni 1 jaar. En ik zit al stilletjes te denken aan een broertje of zusje voor haar. Nou ja stilletjes.......ik haal het onderwerp wel eens aan in een gesprek met mijn vriend. En ook hij ziet het wel zitten. En ja ook bij ons spelen twijfels over twee kleintjes 'kort' op elkaar: heel druk, vermoeiend, etc. Maar dat het ook heel leuk is. En tja...heel nuchter gedacht: Als al veel mensen 2 of meer kinderen hebben, dan redden wij dat ook wel. Dat we een volgend kindje graag zouden willen, is wel duidelijk. Maar wanneer...? 8) Zoals bijv tijdens de zwangerschap ben ik niet de leukste persoon thuis, maar tegelijk is het wel weer heel speciaal. Kortom, net als jij de wens, maar ik denk maar: ALs de wens er is, maakt het dan zoveel uit of je nu aan een tweede kindje begint of over een jaar bijv. T heeft beide voor- en nadelen! En als je je goed voelt en er samen met man/vriend over 'besloten' hebt..... De wens zal er niet minder om worden met de tijd denk ik, alleen maar meer misschien..... Net als Spekkie ook al zegt: De wens is groter dan de onzekerheid.
Hier ook een tijdje twijfels gehad, maar toen besloten om er toch voor te gaan...helaas is het tot nu toe nog niet gelukt, zijn nu in ronde 9 maar in jan vroege miskraam gehad.......omdat het wat langer duurd en ik toch wel wat ouder ben slaat soms de twijfel ( weer ) toe.... heb een gezond super lief mannetje waar we vooral in het begin nog al mee getobt hebben maar nu gaat het allemaal zoo lekker met hem.....maar jah toch lijkt het me leuk voor hem als hij een brosje krijgt....
Ja, herkenbaar, maar als je probeert er nog eentje te maken... dan is hij/zij er niet ineens morgen natuurlijk. Ik ga ervoor!
'k Ken het gevoel ook van die twijfels: wel vanuit een andere situatie... Mijn dochtertje is al iets ouder als jouw zoontje en waarschijnlijk is het niet van de eerste keer raak, dus qua leeftijdsverschil zal het al wat verder uit elkaar liggen. Dan nog zal het af en toe zwaar worden. Maar weet je, wat je ervoor terugkrijgt, toch zàaalig! Wat ons tegenhoudt, is een levensbedreigende ziekte van één van de grootouders. En dan is de vraag: het is nu al een zeer stresserende situatie die nog kan verergeren... wat doe je dan best? Langs de andere kant weet ik dat ze ook enorm blij zouden zijn met een zwangerschap en wij ook, maar kunnen we het wel allemaal aan? We zijn onze eerste ronde ingegaan, maar het blijft een moeilijke beslissing...