Met bijna twee jaar proberen op de teller, is de volgende stap die voor ons in zicht komt IUI. Vanaf okt/nov mogen we ons melden om deze vervolgbehandeling te bespreken. Maar ik merk dat ik er nog een beetje tegenaan hik. Het oriënterend fertiliteitsonderzoek (en enkele vervolgonderzoeken) viel me vorig jaar mentaal zwaarder dan verwacht. Een jaar lang vaginale spoelingen gebruiken tijdens je vruchtbare dagen een uur voor de sex is ook niet bevorderlijk voor mijn humeur gebleken. Maar, nog los van eventuele hormoonstimulatie, IUI betekent weer meerdere ziekenhuisbezoekjes, echo's et cetera. Impact, impact, het wordt ook allemaal niet lichter he? Daarom een vraag voor de ervaren IUI-gangers onder ons: hoe impactvol vinden jullie de maanden met een IUI-behandeling? Hoeveel bezoekjes heb je gemiddeld aan het ziekenhuis? Gaat er veel tijd in zitten? Is het emotioneel erg belastend? Of vind je het prima te doen? Kortom, ik ben nog zoekende. Melden we ons wel/niet in okt/nov? Of lassen we even een break in zonder behandelingen en zelfs zonder spoelingen? Ik vind het maar lastig. Hoor graag jullie reacties, bedankt alvast!
Wat rot dat jullie wens nog niet in vervulling is gegaan. Hoe zwaar je een behandeling ervaart is persoonlijk. Zelf vond ik het mentaal en lichamelijk heel erg mee vallen. Het zwaarste vond ik nog wel de wachtweken. Voor de iui moest ik zelf een aantal keer per cyclus naar het ziekenhuis voor een inwendige echo. Dit om te kijken hoe de eicelrijping ging. Ik slikte hiervoor een aantal dagen clomidtabletten. Als er voldoende eicellen waren (1 of 2) die groot genoeg waren moest ik nog een keer savonds laat naar het ziekenhuis voor een Pregnylinjectie. Daarna moesten we nog naar het ziekenhuis voor de inseminatie zelf. Deze waren over het algemeen niet pijnlijk. Hooguit wat vervelend. 1x was de inseminatie voor mij wel behoorlijk pijnlijk. Dit lag er aan dat mijn baarmoedermond al hoger lag en bijna dicht was. Uiteindelijk zouden wij ivm de slechte zaadkwaliteit na 4 iui behandelingen IVF gaan doen, echter was ik in de overstapmaand alsnog spontaan zwanger geworden. Een echt wonder voor ons nu al weer meer dan een jaar bezig voor nmr 2. Binnenkort opnieuw de mmm in (mocht ik deze cyclus weer ongesteld worden). Veel succes met het maken van een keuze en hopelijk zijn jullie snel zwanger!
Ik vond het vrij weinig voorstellen, behalve toen het stimuleren niet meer wilde lukken en ik 4 weken of langer aan het spuiten was en er nog steeds geen follikel wilde groeien.. Ik reageer vrij heftig op de hormonen, die werden elke keer maar weer opgehoogd en elke week was er weer die teleurstelling bij de echo.. Toen ik goed te stimuleren was, netjes binnen 2 a 3 weken een eisprong had en dan een IUI kon krijgen, vond ik het allemaal ontzettend meevallen en weinig voorstellen. Alleen de wachtweken waren naar, en de immense teleurstelling bij een negatieve test of een VMK vond ik (maar dat spreekt voor zich, neem ik aan) vreselijk..
Ik vind de IUI behandelingen goed te doen. Ik spuit meestal 1,5 of 2 weken Gonal-F 75 eenheden. Van deze hormonen heb ik weinig tot geen last. (iets wat ik met de clomid tabletjes wel erg had!) Ongeveer 36 uur voor de inseminatie moet ik een Ovitrelle spuit zetten, om de eisprong op te wekken. Meestal moet ik 3x terug komen voor een inwendige echo, om te kijken of de follikels goed groeien. De inseminatie zelf stelt ook niet zo heel veel voor, al blijft voor mij de eendenbek inbrengen een minder gevoel. De 2 of 3 wachtweken daarna, vind ik het zwaarst van het hele traject. Je kunt dan niets doen, terwijl je de eerste weken heel intensief overal mee bezig bent, op tijd spuiten, op en neer naar het ziekenhuis voor de echo's etc. Ik denk dus dat het IUI traject jullie wel een stukje rust gaan geven, aangezien de druk van het 'moeten presteren' kleiner is... Succes met het maken van je beslissing. En als je nog meer wil weten over de behandeling, mag je me wel PB'en... Liefs, Noux
Hee Carmen, ik denk ook dat de manier waarop je je behandelingen ervaart persoonlijk is. Wat er bij mij voor zorgt dat ik het steeds toch doe is dat het zonder gewoon niet lukt. Ik merk aan mezelf dat ik echt bereid ben om steeds een stapje verder te gaan. Ik hoop dat je snel de kracht vind om de keuze te maken tussen een pauze of verdere behandeling. Even tot rust komen zonder gedoe is misschien wel heel goed. Even genieten van elkaar in plaats van die druk. En daarna met frisse moed weer verder gaan. Ik denk dat IUI misschien ook wel een stukje stress weg kan halen, het moment van je eisprong wordt goed in de gaten gehouden of voor je bepaald. Misschien hoef je de spoeling dan alleen nog maar voor de inseminatie te gebruiken. Ik geef je een hele dikke knuffel, want ik weet hoe je je voelt. Depri dagen zullen er zijn, maar de tijd gaat vanzelf voorbij en eens komt er gewoon goed nieuws!