Lieve allemaal, Ik heb twee prachtige kinderen. Een meisje van 2,5 en een jongetje van 14 maanden. Na veel strijdt zijn mijn man en ik uit elkaar gegaan. Hij heeft borderline en hier is erg moeilijk mee om te gaan. Hij gebruikt hier toen nog geen medicatie voor dus de spanning was regelmatig om te snijden. We zijn nu ongeveer een half jaar uit elkaar en sinds een ongeveer dire maanden zien we elkaar regelmatig en hebben gesprekken met therapeuten. Dit gaat erg goed. Nu heb ik vorige week een test gedaan en blijkt dat ik zwanger ben... Vandaag naar de verloskundige. Ik wil het kindje graag houden en hij ook maar wat eigenlijk het probleem is zijn mijn vrienden en familie... Ik heb in de tijd dat we uit elkaar waren veel steun gehad van hun. Mijn ex ging vreemd en was zich zelf compleet kwijt na dat ik weg ging. Mijn vrienden en familie hebben me door die tijd heen gesleept en me op het hart gedrukt niet meer terug te gaan naar hem.. Ik ben bang dat ze erg kwaad worden als ik vertel dat ik zwanger ben en dat ze me vragen waarom ik geen abortus laat plegen. En hoe ik t wil hebben met HBO studie en 3 kinderen.... Ik wil en kan het kindje niet weg laten halen en zou graag willen weten of iemand ervaring heeft met het vertellen van super nieuws wat op het moment niet zo super is.... Ik ben erg bang om m'n vrienden te verliezen... Ik hoop op een reactie... Liefs Veere
nou als het echt vrienden zijn stellen ze jou geluk voorop en als jij gelukkig bent met dit kindje moet dat het belangrikste voor hun zijn en niet hun eigen mening.
Sterkte, meid! Het is jullie keuze. Anderen kunnen niet meer dan adviseren, jij beslist. Geef geen ruimte voor discussie over wel/niet houden als je het vertelt, begin daar gewoon niet over. Jullie krijgen een kind over een maand of 8, wat een ieder daar ook van mag vinden. Natuurlijk wordt het zwaar. 3 kinderen is sowiezo al zwaar, naast een hbo studie enorm zwaar en met een man met borderline... Zoek oplossingen in het vinden van ruimte voor jezelf. Bouw afstand in met je vriend. Daarmee bedoel ik niet uit elkaar te gaan, maar dat er b.v. bepaalde vaste dagen/avonden/tijden in de week zijn dat jullie geen contact hebben. Dat die dagen voor jou zijn. Iemand met borderline kan grenzeloos veel beslag op je leggen, jij gaat nu als zwangere vrouw even voor, hoe zeer hij ook in de knoop zit. Als je het aan anderen vertelt dat je zwanger bent, vraag hen op dat vlak ondersteuning. B.v. door op die dagen af te spreken en leuke dingen te gaan doen. Sterkte. En geniet straks van je zwangerschap.
Als jullie er blij mee zijn hebben zij er verder niet zo heel veel mee te maken. Het klinkt misschien heel bot maar maar als ze jouw keuze niet kunnen respecteren zijn het geen echte vrienden. Ze zullen het waarschijnlijk helemaal niet leuk vinden maar als je ze uitlegt waarom je hiervoor gekozen hebt en ze zien hoe hoe blij je er mee bent zullen ze ws wel bijdraaien. Maar wat Agatha zegt, 3 kindjes is best druk (wij hebben er ook drie) Het is hier goed te doen maar ik werk maar partime en mijn man doet ook veel met de kids en helpt in het huishouden. Als hij er niet was geweest, had ik het niet gered laat staan een studie er naast doen en de spanning die er was er bij hebben. Ik hoop natuurlijk dat het goed blijft gaan met je vriend icm medicijnen enz. Maar het blijft denk ik een lastig verhaal. Vervelende is wel dat jouw andere 2 kindjes al een hoop zullen hebben meegemaakt en dat er nu een 3e de dupe gaat worden als het weer mis gaat. Een ideale situatie is het heelas niet.
echte vrienden laten je niet vallen. kies voor het geen waar jij 100% achterstaat. je wilt het houden zeg je, nou laat je dan niet gek maken door wat andere denken. als ze je laten vallen weet je meteen dat dat geen echte vrienden zijn.
het is indd lastig, ik vergeet nooit weer de dag dat ik mijn ouders moest vertellen dat het in hun ogen gelukkige gezinnetje uit elkaar ging, mijn ouders namen het mij ook kwalijk!!! is ook erg makkelijk, ik stond dichtbij hun en de schuld aan iemand geven is makkelijk, mensen die zeggen"ik had het wel verwacht" is ook makkelijk, meid, luister naar jezelf, echte vrienden zullen je niet laten vallen, Mijn vrienden groep is inmiddels flink uitgedund, van twee handen naar een paar vingers... in het begin ook niet te volgen, erg pijnlijk, maar nu, als ik terug kijk, de mensen die ik nu om mij heen heb, die geven om mij, en ja het is lastig, vooral in het begin, maar geloof mij echte vrienden en familie zijn er voor je, ook dit heeft tijd nodig, ik heb met mijnvader heel lang niet gesproken, heb ik ook erg veel last van gehad, maar ik zie nu in dat dit zijn manier was om om te gaan met zijn emoties, soms leek het ook wel dat hun het er zwaarder mee hadden dan ik zelf, het is een lastige situatie, maar blijf bij jezelf, stel jezelf elke dag de vraag "wat maakt mij gelukkig?" als jij die kan beantwoorden en ook nog eens kan waar maken, heb jij geen reden om je zorgen te maken, sta je eigen geluk niet in de weg door de pech van anderen! succes meid!