Hallo iedereen, Dit is mijn eerste bericht op dit forum en doe het om een beetje van me af te schrijven, maar ook omdat ik graag jullie mening wil horen. (Het is misschien beetje lang verhaal geworden, maar wou het zo duidelijk mogelijk opschrijven) Het zit namelijk zo: ik wil al heel graag een kindje, maar ik ben nog maar 20... Ik heb me er hier voor nooit heel erg mee bezig gehouden, natuurlijk leek me kinderen wel leuk, maar ja dat was pas voor later. Tot ongeveer 4 maanden geleden, toen er door een ongelukje de kans bestond dat ik zwanger zou wezen. Huisarts gebeld, test gedaan en het bleek allemaal vals alarm. Maar toen kwam wel het besef dat ik het toch eigenlijk heel graag wou. In het begin dacht ik: "ow dit is vast een fase omdat ik dacht dat ik zwanger was" maar nu 4maanden later heb ik nog steeds die sterke gevoelens. Ik ben er zelfs een tijdje heel emotioneel van geweest (huilbuien, neerslachtig,etc), maar ook gewoon omdat ik zelf niet snap waar die wens zo ineens vandaan komt Ik ben nog maar 20, tijd zat zou je denken.. Ik heb het er met mijn vriend over gehad (die is 24, bijna 25) en die was net als mij stomverbaasd. Hij dacht eerst dat ik een grapje maakte. Toen hij eenmaal snapte dat ik het serieus bedoelde hebben we het er over gepraat. Hij wil nog niet aan zo'n grote verantwoordelijkheid beginnen en wil eerst dat ik mijn MBO diploma haal (ik moet nog 2 jaar) Bovendien wonen we ook best wel klein. Allemaal heel begrijpelijk natuurlijk, dat zie ik ook wel. Maar toch word ik geplaagd door die sterke gevoelens en ik weet niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Mijn vriend deelt deze gevoelens ook helemaal niet met mij, dus heb ik wat dat betreft niet veel steun aan hem. Gelukkig heb ik wel een goeie vriendin waar ik mee kan praten, maar ik zou toch ook graag van jullie je meningen of tips willen horen. Iig bedankt voor het lezen
wat een lastige situatie tijgertje, je bent idd nog lekker jong, maar als je zulke sterke gevoelens heb, ben je wel serieus. Het enige wat ik kan adviseren is blijven praten! Je gevoelens erover niet opkroppen! En juist met je vriend blijven praten, wie weet komen jullie eruit, als hij ook een beetje tijd heeft gehad om aan jou idee te wennen! Succes ermee
hallo tijgertje. ik herken je verhaal heel erg... ik heb ook altijd al een grote kinderwens gehad. ik ben op het moment 21 en mijn vriend en ik willen nu ook serieus gaan voor ons 1e kindje. mijn verhaal is misschien wel iets anders, ik heb namelijk PCOS. daardoor heb ik altijd zoiets gehad van dat ik jong moeder wil worden, ik weet nu hoe mijn situatie nu is, maar misschien is het over 5 jaar wel heel anders en heb ik dan minder kansen. dit heeft bij mij altijd meegespeeld. wel heb ik ervoor gekozen om eerst mijn opleiding af te maken. ik heb gelijk een vaste baan gekregen vanuit mijn stage en mijn vriend heeft ook werk. eind vorig jaar zijn we verhuist en nu hebben we een mooi huis waarin kinderen heel goed kunnen opgroeien. dit waren wel de voorwaarden die ik had, puur om mijn kindje het beste te kunnen bieden. maar als het bijvoorbeeld eerder was gekomen toen ik nog op school zat en we kleinder woonden, dan was alles goed op zijn pootjes terrecht gekomen. dus ik denk echt dat je je gevoel en je hart moet volgen, als je vriend er ook achter staat. en denk aan jullie zelf, en niet aan wat de rest van de wereld vindt liefs miranda
Tsja een "lastige" situatie. Vrij begrijpelijk dat je kinderwens na een mogelijk ongelukje sterker is geworden vind ik. Heel goed dat je er ook met je partner over gesproken hebt, maar ik denk wel dat hij gelijk heeft. Ik vind je niet zozeer te jong, maar ik zou inderdaad wel eerst je opleiding afmaken en daarnaast ook je partner de tijd gunnen om er over na te denken. Hij geeft nu aan er nog niet aan te willen beginnen en dat zal je, hoe moeilijk ook, toch moeten accepteren. Het is iets waar je absoluut samen achter moet staan. Het kan heel vervelende situaties opleveren wanneer dit niet zo is. Hoe je met je gevoel om kan gaan vind ik een moeilijkere vraag die je, als je er echt niet uit komt in je eentje, misschien eens met de huisarts kan bespreken. Hij is ook op de hoogte van het feit dat het een tijdje geleden misschien wel eens een ongelukje had kunnen zijn... Sterkte ermee!
Ik werd op mijn 19e zwanger en kreeg toen een miskraam. Op het moment dat ik zwanger was schrok ik me rot en dacht ik wat moet ik nou al met een kind. Maar na die miskraam denk ik nergens anders meer aan. Ben nu 21 en kan niet wachten tot ik eindelijk zwanger ben. Helaas wilde me vriend nog niet meteen. Maar het is helemaal niet gek hoor dat je het graag wilt. Het lijkt me heerlijk om jong moeder te zijn.
ik ben ook 20 en zijn bezig voor een 1e kindje. als jij en je vriend/man er achter staan komt het helaal goed. in het begin was ik ook bang voor reacties van andereaar nu nieteer.. ik heb altijd gezegt dat ik jong moeder wil worden en niet lang wil wachten.. mijn eigen moeder was 37 ... en ik als kind heb daar wel last van gehad dat juffen vroegen of het mijn oma was enzo. niet prettig ! hoe je met het gevoel moet omgaan ? tsja gewoon doen wart je hartje zegt
Heey, Ik ben ook 21 en ook altijd het idee gehad vroeg moeder te willen worden. Uiteindelijk daar ook voor gekozen. Ik had het idee al wel langer, maar ik had nog wat dingen waarvan ik het nodig vond dat ik daar eerst aan moest werken (aan mezelf), wat dat betreft ben ik blij dat ik 2 jaartjes gewacht heb.. Het is denk ik wel heel belangrijk dat je vriend er ook echt achter staat. Qua leeftijd denk ik niet dat je perse te jong bent, als je zelf maar denkt dat je er klaar voor bent. Het is goed om het er met je vriend en mensen over te praten, maar zolang hij er nog niet klaar voor is zou ik het niet pushen. Fijn dat je steun bij hemt vindt i.i.g.! En succes met jullie keuze.
Het is voor mij inderdaad het belangrijkste dat mijn vriend en ik de keuze samen maken. Ik wil samen kunnen genieten van alles. Ik vind het fijn om te horen dat ik niet de enigste ben die zo vroeg al kinderen wil. De lieve reacties van jullie doen me erg goed Ik zal er zeker met mijn vriend over blijven praten en dan maar hopen dat hij ook snel kriebels krijgt
Ik wist ook dat ik vroeg moeder wilde worden,nou was het bij mij wel erg vroeg! Ik was pas 4maanden 18 en had opeens een positieve test in handen..zooo onverwachts! Mijn moeder was toen ook 17wk zwanger,mijn man en ik hebben toen meteen besloten dat dit ONS kindje was! Ik zie me nog lopen,samen met mijn moeder..dikke buiken en mensen wat je aanstaren! Nu hebben we een huis gekocht en onze zoon is ondertussen al 6jaar en zijn bezig voor de 2de! Wel wil ik er ff bij zeggen dat ik dus ook gestopt toen ben met school. Deed opleiding verzorgende,maar vond de opleiding eigenlijk niet leuk! Ik heb nu wel een vaste baan,MAAR nu vindt ik het erg dom dat ik de school niet heb afgemaakt aangezien we toch bij onze schoonouders woonde had ik een vaste oppas!....Maarjah!
Leeftijd is relatief, er zijn er meer die zo jong bewust moeder worden. Maar ik zou wel echt eerst op je opleiding afmaken, als je een kindje hebt gaat dat echt niet meer zomaar. Je kunt hoogzwanger afstuderen he, dan hoef je niet meer zolamg te wachten. Heb ik ook gedaan
Hoi Tijgertje, Ook ik herken het heel erg. Ik was nog jonger als jij toen bij mij die kriebels begonnen. Ik was namelijk 16. Ik had helemaal geen vaste relatie, dus het was ook absoluut geen optie, en was ook nog bezig met mijn studie. Maar wat vond ik het moeilijk dat ik die gevoelens had. Kreeg gewoon kriebels in mijn buik bij het idee dat ik een kindje zou willen. Op mijn 19e kreeg ik een vaste vriend en de ene keer wou hij wel graag een kindje en de andere keer totaal niet. Erg frustrerend. We zijn echter nooit bezig geweest met een kindje krijgen. Ik wou ook eerst een stabiele relatie hebben, en we woonden allebei nog thuis. Mijn wens/verlangen naar een kindje was de ene keer heel sterk aanwezig, en de andere keer verdween het weer naar de achtergrond. Dan genoot ik heel erg van het jong zijn en alles kunnen doen. En was ik blij dat ik geen kindje had. Ik heb allemaal vriendinnen die al jong moeder zijn geworden. Op mijn 21e liep het stuk met mijn toenmalige vriend, en toen het uit was bleek ik zwanger te zijn. Dit is toen helaas geëindigd in een miskraam. (na 10 weken). Erg verdrietig was ik, eindelijk mijn grote wens in vervulling en toen ging het mis. Nu ben ik inmiddels 24, en ben ik ruim een half jaar getrouwd met mijn lieve man! Hij heeft ook wel een kinderwens, alleen voor hem hoeft het nog niet zo erg, nu. Hij maakt zich zorgen om de financiële kant, terwijl dat niet nodig is want we werken allebei. Ik ben wel al gestopt met de pil om goed inzicht te krijgen in mijn cyclus, zodat wanneer we voor een kindje gaan, ik precies weet hoe of wat. Ik vind je absoluut niet te jong, maar zou als ik jou was ook je opleiding afmaken. Als je straks een kindje hebt word dat alleen maar lastiger. En hoe moeilijk het ook voelt en klinkt, wat is nu 2 jaar op een mensenleven. Ik wens je heel erg veel sterkte en hoop natuurlijk van harte dat je vriend snel ook die kriebels gaat voelen en jullie een gezond kindje mogen krijgen!
Hey lieverd Uiteraard ken ik jouw kinderwens. Grappig, want zo'n 4 jaar terug was ik degene die kindjes wilden en jij er totaal nog niet aan toe was! Super dat we nu samen kunnen dromen en onze tijd vullen met babywinkels aflopen. En ondertussen maar wachten op die mannen van ons... Fijn dat je je verhaal kwijt kan hier en wat een lieve reacties Liefs van mij.
Hoi Tijgertje Ook ik wilde graag jong moeder worden, had vanaf mijn 17e een vaste relatie en heb het er destijds ook met hem over gehad. Onze afspraak was ook zeker dat ik eerst mijn opleiding (MBO) af zou maken en een baan zou hebben. Uiteindelijk is het nooit zover gekomen want onze relatie liep stuk (20) en ben ik verder gaan studeren (HBO). Inmiddels ben ik 6 jaar verder maar intussen wel gelukkig getrouwd met mijn man (zijn nu 5 jaar bij elkaar). Soms denk ik nog wel terug aan de tijd dat ik vroeg kinderen wilde, maar achteraf ben ik blij dat het niet zover gekomen is. Nu heb ik een goede baan en wonen we in een huis waar rustig 2 kinderen in groot kunnen worden, je wilt je kinderen toch wel het beste kunnen geven?? Hoe moeilijk het ook is, wacht in ieder geval tot jij je opleiding (bijna) af gemaakt heb. Uiteraard is erover praten goed, maar niet te vaak en kies het juiste moment. Mannen zien het sneller als zeuren dan wij denken/door hebben. Maar als jij er klaar voor bent, ben je niet te jong