Hallo allemaal, in 2008 kregen wij een kinderwens en de pil ging de deur uit. Helaas is het sindsdien stil gebleven.... na een jaar zijn we naar de huisarts gegaan en doorgestuurd naar de F.poli. Alle onderzoeken hebben geen oorzaak laten zien voor het uitblijven van een zwangerschap, dus weer een jaar naar huis gestuurd. Uiteindelijk mochten we na 2,5 jaar zelf proberen beginnen met behandelingen, eindelijk! Maar na 6x ivf in eigen cyclus (studie) en 1 volledige IVF (geen bevruchtingen) staan we nog steeds met lege handen. Inmiddels is de volgende behandeling (ICSI) in zicht, maar ik ben zooo bang voor weer een teleurstelling. Ik durf niet meer te hopen en denk steeds vaker dat we misschien wel met z'n tweetjes blijven. En die gedachte maakt me heel verdrietig. In onze omgeving is werkelijk IEDEREEN zwanger, zelfs tweede en derde kindjes worden geboren terwijl wij door ploeteren. Ik vind het soms best moeilijk om daar mee om te gaan, maar doe wat ik kan. Ik ben gaan hardlopen om mijn frustraties kwijt te raken en weer vertrouwen te krijgen in mijn lijf. Ik ga zelfs naar cranio sacraaltherapie om te zorgen dat mijn lijf helemaal in balans is en ik zelf ook lekker in mijn vel zit. Maar het knopje om weer volop te hopen en te vertrouwen op een goede afloop kan ik niet vinden. Hoe doen jullie dat? Is het heel raar dat ik niet meer durf te hopen? Ben erg benieuwd.... In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Hoi tlc, Had zojuist een heel verhaal geschreven en plots was ie weg grrrr. Dus nu in het kort. Helaas zit ik ook in het zelfde schuitje. 4x ivf ec en 1x icsi ec, helaas nooit tot een emmy gekomen. 1x poging tot normale icsi, had 3 follies, maar tijdens punctie veel pijn gehad, daardoor veel bewogen en geen eicellen verkregen. Dus poging weg. Nu morgen laatste echo voor laatste icsi en ws woe punctie. Heb nu 7 grote follies en totaal 14. Wat mij er door heen heeft gesleept zijn de lotgenootjes op dit forum. Het is fijn om de ervaringen te delen en hun verhalen te lezen. Heeft mij erg goed gedaan. Ook ben ik gelukkig van mijzelf erg positief ingesteld en dat heeft mij ver gebracht alleen nog geen zwangerschap. Liefs mien
Oef, tlc en mien, wat hebben jullie allebei een lange geschiedenis... *hug* Moed houden is ontzettend moeilijk. Ik weet dat ik makkelijk praten heb (nooit IUI gedaan en na de 3e TP van eerste ICSI raak), maar wat mij er altijd doorheen heeft gesleept is schrijven op dit soort forums. Verder: laat je verdriet toe. Het mag er zijn, want het is ook allemaal niet niets. En als er wéér een bericht komt van een nieuwe zwangerschap, huil dan ook even goed uit. Dat lucht op, en de scherpe kantjes van het verdriet zijn er dan weer even af. Het zal altijd moeilijk blijven, zeker als er tweede en derde kindjes komen. Maar mijn ervaring is dat iedere keer de hoop sterker is dan de angst dat het misgaat... tlc, heb je al wel eens aan acupunctuur gedacht? Er zijn onderzoeken mee geweest en daar kwam toen uit dat er in de groep vrouwen die acupunctuur deden, 2 keer zoveel zwanger werden in een poging. Het lijkt me in ieder geval de moeite waard om te proberen. Verder zocht ik veel op internet en alles waarvan ik ook maar een klein beetje dacht dat het kon helpen, dat deed ik. Zo schrijven ze in Dusseldorf extra vitaminepillen voor (D3, E, B6, B11 (foliumzuur) en B12), dus die ben ik gaan slikken. En na 2 maanden dat ik dat deed lukte het. Of het toeval is of niet... Ik weet het niet. Verder was er een tijdje terug ook een artikel dat je sneller zwanger zou worden als je goed voor je gebit zorgde. Ik ging vanaf dat moment dus echt fanatieker tanden poetsen, stoken en flossen. Gewoon om het gevoel te hebben dat ik er alles aan gedaan had...
Hallo Karen en Mien, heel erg bedankt voor jullie reactie! Het contact met lotgenoten doet me inderdaad goed. Ik merk dat mensen die niet in onze situatie hebben gezeten, geen idee hebben wat het met je doet. Het is al fijn om te lezen dat mijn gevoelens niet raar zijn en dat huilen gewoon mag. Vooral huilen vind ik lastig om aan toe te geven. Ga dat toch maat wat vaker doen denk ik. Acupunctuur heb ik inderdaad aan gedacht. Op dit moment kan het niet, omdat ik cranio sacraal therapie doe. Maar het doel is hetzelfde. Tevens ben ik begonnen met prena fem pillen van Orthica. Hier zitten ook al die extra vitamines, mineralen en anti-oxidanten in. Mijn man slikt ze ook. Dus wat dat betreft doen we alles wat in onze macht ligt. Ik heb me ook voorgenomen om na de terugplaatsing minimaal 4 dagen niet te gaan werken. Ik heb de vorige behandelingen maar zo tussendoor gedaan, omdat ik vond dat ik er niet teveel mee bezig moest zijn. Dat heeft me niets opgeleverd. Nu het einde nadert, gooien we het over een andere boeg. Wie weet..... Mien, jij ook heel veel succes. Hopelijk ontstaan er mooie emmy's en heb je nog iets voor in de vriezer. Ik zal voor je duimen! Karen, geniet van je zwangerschap! Het blijft een wonder!
Meiden, ik wilde jullie alleen maar even een knuffel geven. Ik weet hoe het voelt om in de molen te zitten en hoe moelijk het is om hoop te houden. Daarom is het contact met lotgenootjes zo belangrijk, ik voel me er minder alleen door en je hebt aan een half woord genoeg. Helaas is het bij ons ook nog steeds niet gelukt. De enige tip die ik kan geven is om even pauze te nemen als het allemaal te veel wordt.en stil te staan bij hoe goed jullie het samen hebben. Hier is daardoor de druk van de ketel en het is geen must meer, maar een leuke toevoeging als het mag lukken. Heel veel sterkte en laten we hopen op een mooi jaar!xxx
Karen, Van harte met je zwangerschap meid!!!!! Ik slik ook al een aantal vitaminen(had dit idd gelezen op een forum van dusseldorf) en ik ben tandartsassistente, dus verzorg mijn gebit natuurlijk goed. Zara, het doet idd goed om zo nu en dan ff een pauze in te lassen. Even gedachten verzetten en geen verplichte nummertjes. Jij heel veel succes met de 5e icsi!!! Ik hoop ook dat dit jaar zeker roze gaat worden voor ons allen!!! Dikke knuf
@Zara75: af en toe een rustmaand is inderdaad erg prettig. Nu hebben we 3 rustmaanden ivm de wachtlijst, maar dat is me echt TE lang. We waken ervoor dat onze relatie er niet teveel onder te lijden heeft, plannen regelmatig leuke uitjes voor onszelf etc. We zijn ons ervan bewust dat we veel hebben om dankbaar voor te zijn, maar dat maakt onze wens er niet minder om. Ik ben ervan overtuigd dat we samen ook heel gelukkig kunnen worden, maar aan de andere kant vind ik dit een heel eng idee. Ik zie dat jij in Dusseldorf onder behandeling bent. Heb je die keuze zelf gemaakt? Mag ik vragen waarom? En worden de 4e en 5e ICSI dan wel vergoedt of betalen jullie die zelf? Aangezien onze behandelingen in Nederland bijna "op" zijn, gaan we toch nadenken wat er hierna mogelijk is....
Wij hebben destijds zelf voor Dusseldorf gekozen. Dit omdat in Dusseldorf alle embryo's worden ongevroren, ze verrichten er assisted hatching en ze doen picsi. Allemaal dingen waarin Nederland hopeloos achterblijft. Ik ben binnenstebuiten gekeerd, zels mn immuunsysteem is helemaal gecheckt.en ze hebben een test gedaan om te zien hoe mn eicelvoorraad is. Mijn verzekering heeft die pogingen alleen maar vergoed volgens het Nederlands tarief. Alle bloedonderzoeken, narcose bij punctie , hysteroscopie heb ik daar ook gehad. Dit mochten we allemaal zelf betalen. We zijn er wel een paar duizend euro kwijtgeraakt helaas. De reden dat we nu in Nederland blijven zijn in de 1e plaats dat het er in D te gehaast aan toeging. 2.5u rijden om vervolgens na 5 minuten weer buiten te staan. Het is niet meer dan een fokfabriek, maar dat is onze ervaring. er zijn hier genoeg vrouwen die daar zwanger geraakt zijn en dan heb je toch een andere kijk erop he... 2e reden is puur vanwege het geld. In D is een ICSI poging veel duurder dan in Nl en ik kan hier nog proberen om de medicijnen vergoed te krijgen, zolang er maar niet wordt aangegeven dat het om een ivf poging gaat... Ik zit nu in de Geertgenkliniek en die is relatief ' goedkoop'. En weer een nieuwe frisse kijk. Ps wij moeten deze poging dus zelf betalen.
Bedankt voor je uitleg. Jeetje zeg, jullie hebben ook al een hele weg bewandeld! Ik vind het zo frustrerend dat er gewoon geen reden word gevonden waarom het niet lukt. Bij jullie dus ook niet. Het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben, doet nu ook assisted hatching, hetzij nog wel in de onderzoeksfase. Meerdere embryo's heb ik helaas nog nooit gehad, dus ook niets om in te vriezen. Op dit moment dus nog geen reden om nar Duitsland uit te wijken. Wij zijn er ook over eens om in ieder geval 1 poging zelf te betalen als het nodig is. Maar waar houdt het dan op?! Pfff, ik hoop echt dat deze poging jullie heel veel geluk gaat brengen! Heel veel succes!
Dank je wel. Wij hebben in1e instantie gezegd dat we nog 2 pogingen zelf betalen. Maar van de week maakte mijnman de opmerking om er daarna wellicht nog een te betalen. Ongemerkt verleg je toch je grenzen, zeker omdat er geen ( duidelijke) oorzaak te vinden is. Maar het is wel de rotste diagnose, in mijn optiek dan he...Want wanneer zeg je genoeg is genoeg? Heb met mn mam afgesproken dat we doorgaan zolang we ons er goed bij voelen. Komt er weer teveel stress etc dan stoppen we. Veel suc6, deze molen wens je niemand toe.xx Ps het enige voordeel dat wij onbegrepen meisjes hebben is dat er altijd nog een kans bestaat dat het spontaan lukt. Dat is ook heel waard waard hoor en zolang ik nog eisprongen mag hebben is er eigenlijk nog niks verloren..
heel herkenbaar meid... de moed kan je zo in je schoenen zakken... wij kregen tegenslag na tegenslag met verschillende diagnoses waardoor de stapel steeds groter werd, en toch vind je ergens de kracht om er weer voor te gaan, tja je moet toch iets he.. Wij zijn een jaar lang een pauze in gegaan want we konden niet meer.. nu inmiddels 8 mnd verder staat mijn volgende behandeling gepland... zucht.... weer zo'n fijne behandeling.... Daarna weet ik wat of definitieve vervolgplan wordt, we zijn ook nog eens afhankelijk van een donor, waardoor we maar een aantal pogingen 'mogen' doen in dit ziekenhuis... Ik wil je in elk geval een dikke knuffel geven en hoop dat de droom snel voor julllie uit mag komen!
Hallo Ik heb nu ICSI 3. Eerst raakte ik meteen zwanger van mijn drie kinderen, nu is het afwachten. Ik had met voorgenomen er niet teveel mee bezig te zijn, maar dat valt toch niet mee. Gisteren de TP gehad. Nu 2 weekjes geduld. We houden goede moed. Groetjes, Minnie
Succes minnie! Slopend, die wachtweken. Ik ben trouwens in Gent geweest. Mocht iemand daar nog vragen over hebben... Voor diegenen die het zelf moeten betalen: het kan de moeite waard zijn om de medicatie in Belgie te halen. Daar is het minder duur. Het fijne weet ik er niet van (wij kregen alles vergoed), maar met een beetje googlen moet je een heel eind komen denk ik.
Meiden, bedankt voor het reageren en delen van jullie verhaal! Dat voelt al goed. Ik weet dat alles nog mogelijk is, maar durf gewoon niet te hopen. De klap van de naderende menstruatie komt elke keer zo hard aan. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij mijn man. Dat vind ik misschien nog wel moeilijker dan mijn eigen verdriet.... Heb besloten dat we er vol voor gaan en maar gaan zien waar het schip strand. Al blijven de verschillende stemmetjes ruzie maken in mijn hoofd. Dat zal er wel bij horen denk ik dan maar... @ Hope: meid, jouw weg is ook niet misselijk zeg! Ik hoop echt voor je dat deze behandeling DE behandeling gaat worden! @ Minniemouse: succes met de wachtweken, ze zijn vreselijk! Wat apart trouwens dat je eerste 3 kinderen zo spontaan verwekt zijn. Lijkt me wel een kleine troost dat je in ieder geval deze kindjes al hebt. (niet dat de wens dan minder is) Meer tips en trucs en verhalen zijn welkom!
Nou wat ons enorm helpt is na een mislukte IUI iets samen te gaan doen: uit eten, sauna etc etc. Samen de tuin opknappen was na mislukte IUI-4 geloof ik....en het hielp!!! En dan door naar IUI-5, en 6 en 7 en ja, af en toe ook moedeloos...maar hoop hadden we!! We laten ons verdriet toe de eerste paar dagen, en daarna zien we beide (gelukkig op 1 lijn mijn man en ik) wat we wel hebben. Dat we met z'n 2-en ook al zo gelukkig zijn. Moet wel zeggen, het 1e jaar na het horen van de azoospermie van mijn man was erg verdrietig. Dat was echt een K*T-jaar!!!, maar we zijn opgekrabbeld en we zijn weer positief. Wat sowieso helpt is dat mijn man en ik erg positief zijn ingesteld, willen nooit lang in de afgrond/teleurstelling zitten.... We gaan nu door voor IVF-D, en de hoop komt gelukkig weer om de hoek kijken....want ook bij ons is de hoop soms ver te zoeken!! Ik durf alleen nog niet zo goed vooruit te kijken...wat als het niet gaat lukken?!?!?! Dus dat doe ik ook niet, waardoor die hoop dus altijd blijft....