Eigenlijk gaat het over het volgende : ik heb voor een jaar of 6 geleden een vriendin van mij leren kennen via andere vrienden .. Wij hebben het altijd heel goed kunnen vinden met elkaar maar ik ga me steeds meer ergeren op haar .. Dit begon eigenlijk toen haar zoontje geboren werd 5 jaar geleden .. Ze ging eigenlijk gelijk na de geboorte van haar zoontje uit elkaar met haar vriend ze woonde op dat moment nog thuis .. Toen kreeg ze een appartementje en toen begon ook de ellende .. Haar zoontje werd eigenlijk aan zijn lot over gelaten omdat mevrouw het te druk had met andere jongens / chatten /sms en enz. Hij liep altijd in vieze kleren was zelf ook niet echt verzorgd en haar huis daar zal ik maar helemaal over zwijgen .. Ze kreeg toen ook contact met een verkeerde vent waardoor de situatie op een gegeven moment helemaal uit de hand liep , haar hele huis zat vol met vreemde kerels terwijl het kereltje in bed lag en zij had helemaal niets meer te zeggen over haar eigen leven .. Als we al op bezoek kwamen dan werd ons opgedragen stil te zijn door deze kerels omdat zij de tv niet meer hoorden Dit is op een avond zo uit de hand gelopen dat een vriendin van ons een hoog oplopende ruzie kreeg met een van die jongens en toen hebben we ook gezegd hun eruit en contact verbreken of wij willen niets meer met jou te maken hebben .... Toen heeft ze ook het contact verbroken met hun maar dit alles heeft onze vriendschap geen goed gedaan ... Zo heeft ze al ontelbare slechte relaties gehad in de tussentijd en is ook al 4 maal zwanger geweest en waarvan 2 abortussen en 2 miskramen en allemaal van verschillende mannen ... Ze vroeg mij zelfs mee te gaan naar de abortuskliniek terwijl ik zelf 30 weken zwanger was Hier natuurlijk ook de nodige ruzies over gemaakt met haar maar het lijkt wel alsof ze je overal gelijk in geeft maar daarna weer gewoon doorsukkelt .... zo vermoeiend Nu is de situatie zo dat ze al een jaar samenwoont met een vent en ze nu ook samen een kindje hebben , dit kindje is nu 2 maanden oud en het andere kind is 5 jaar inmiddels .. allemaal leuk dat ze inmiddels het leven op de rails hebben maaaar : ze heeft wederom niets meer te zeggen over haar eigen leven ... Ze heeft toen ik haar leerde kennen een hondje gehad dit hondje heeft ze weg gedaan toen 2 katten gepakt en een nieuwe hond , die hond is inmiddels ook weer weg de twee katten heeft ze vorige week na ze bijna 5 jaar te hebben gehad weggedaan omdat die vent dat niets vond en nu hebben ze sinds gisteren een amerikaanse stafford van 4 jaar oud in huis gehaald Ben ik dan nu de enige die dat niet normaal vind , snapt ze het dan helemaal niet ..... word schijtziek van haar gedrag en weet niet of ik nog wel zo'n zin heb om met haar om te gaan , begin me steeds meer te ergeren op haar gedrag en onverantwoordelijkheid ... Maar we hebben natuurlijk ook leuke tijden gehad en nog steeds wel maar hoe krijg ik haar toch in haar hoofd gepraat dat de keuzes die ze maakt niet goed zijn .... Heb het al verschillende malen geprobeert maar ze luistert gewoon niet wat moet ik hier nou mee ?
Kun je niets aan doen..er gewoon voor haar zijn als ze het nodig heeft. Maar als ze zichzelf de diepte in werpt kan je daar niets aan doen...meestal willen ze toch niet luisteren..... Het klinkt hard, maar het blijft wel zo dat het jouw stress en alles opleverd terwijl je dat niet kunt gebruiken...en dat soort mensen zijn dan gewoon slecht voor je....en het zou beter zijn om de band te verbreken....maar dat is mijn mening. Er zyllen vast meer mensen zijn die wel goeie tips hebben.....hier zou ik heel hard zijn. Groetjes, MIranda
Ik heb wel al een bepaalde afstand van haar genomen , maar ik wil haar gewoon niet helemaal laten zakken ondanks haar verkeerde keuzes .. ik vind dit gewoon zo jammer want ondanks haar keuzes is ze een hele slimme intelligente meid ..
Als ik jou was dan zou ik voor jezelf bekijken wat je nog in haar ziet en de negatieve dingen tegen de positieve dingen wegen en kijken welke het zwaarste weegt. Als ik jouw verhaal zo hoor dan denk ik dat het niet zo lang meer stand zal houden van jouw kant of wel? Als je je toch alleen maar irriteert aan de keuzes die ze maakt in haar leven op het gebied van mannen... Sterkte met de situatie.
Nou het zijn niet zo zeer alleen de keuzes die ze maakt in mannen maar ze is overal zo makkelijk in en onverantwoordelijk , wie gaat er in godsnaam een amerikaanse stafford van 4 jaar kopen als je twee kinderen hebt en je weet de achtergrond van zo´n beest niet om maar een voorbeeldje te noemen ... Het contact is al minder maar toch om het helemaal te verbreken vind ik dan ook weer zonde .. pffff moeilijk hoor ..
Sja, ík ben het helemaal met je eens, maar zíj ziet de dingen blijkbaar anders. Ik denk dat je niet de illusie moet hebben haar te kunnen veranderen naar iets wat jíj goed vindt (en gelukkig het overgrote deel van de bevolking met jou). Zolang het niet schadelijk is voor het kind heb je eigenlijk maar 2 dingen die je kan doen volgens mij: - bespreken hoe jij je voelt/een spiegel voor haar zijn met als doel dat je het bespréékt, niet met als doel dat je haar overtuigt. - het laten voor wat het is en je richten op gezonde vriendschappen. En als het wél gevaarlijk is voor het kind, dan zou ik wel meer doen. Succes ermee.
Eigenlijk denk ik dat het het beste zou zijn als jij haar vertelt hoe jij alles ziet en dat je het gewoon niet trekt haar nog in je leven te hebben zolang zij zo onverantwoordelijk met alles (kinderen, relatie, dieren) omgaat. Dan hou je de deur op een kier voor het geval dat haar ogen ooit nog opengaan (dus wel nadrukkelijk zeggen dat ze altijd welkom bij je blijft etc.), maar neem je jezelf voor nu in bescherming. Ik zou hier namelijk ook niet tegen kunnen, en dan is afstand nemen het beste dat je kunt doen, maar dan wel op een duidelijke manier... En als je het stelt vanuit jezelf (dus dat jij er moeite mee hebt, dat het jou pijn doet te zien hoe ze met haar leven omgaat, etc.) verwijt je haar niets, maar ben je wel eerlijk.
Voor mij klinkt het alsof je vriendin bang is om alleen te zijn, en daarom constant de verkeerde mannen kiest. Zij zien haar als een makkelijk slachtoffer, en happen dus sneller dan de leuke mannen. Ik heb geen idee wat je hier aan kunt doen.. Het probleem ligt bij je vriendin, niet bij jou, en ik denk niet dat ze van haar man ik therapie mag -_-' Lastig meis! Sterkte!
Moeilijke keuze hoor meid. Ik zou haar zeker niet zomaar laten vallen,vriendschap betekend immers erg veel voor de meeste mensen dan. Probeer alsnog eens een keer goedmet haar te praten als haar man/vriend niet thuis is en zeg haar wat jij voelt meid.