IK! En dan vooral de pijn, het kotsen, geen persweeën. Maar natuurlijk dat heerlijke moment dat hij er eindelijk was dat oneindig leek te duren
Ik "voelde" precies hetzelfde! Iedereen heeft het er altijd over; Als de kleine dan eindelijk op je buik ligt ... Ik voelde helemaal niets
ik herinner me ook alles nog tot in de kleinste details. Ik vond het een super mooie ervaring die ik niet had willen missen. Vooral toen ik mijn ventje eindelijk in mijn armen had, was ik het gelukkigste mens van de wereld!
Ik kan het me nog goed herinneren, het is alleen de tijdsloop die ik niet herinner, heb dat ook niet helemaal bewust meegemaakt op dat moment, die ging vanzelf voorbij.. Maar herinneringen zijn zowel positief als negatief, want ik weet ook nog dat het echt heel pijn deed! Maar ook dat het zo'n gelukkig moment was toen die kleine er eindelijk uit 'vloog' (na de knip werd hij echt gelanceerd, ik perste zo hard, ze konden hem gelukkig nog vangen haha)
@Melloncollie: dat herken ik ook wel een beetje hoor! Ik ben op de baarkruk bevallen uiteindelijk, omdat persen op bed gewoon niet ging, en toen haar koppie eruit was, bereidde ik me voor op nog een aantal malen flink moeten persen. En toen was ze er eigenlijk met een halve perswee helemaal uit, kreeg ik haar in m'n armen gedrukt en ik weet van dat moment alleen nog dat ik Thirza tegen me aan heb gedrukt, m'n hoofd rustend op haar koppie en dat het vooral de rust en het wegtrekken van de pijn was die ik me herinner en die me erg goed deden. OP een of ander moment hebben ze dan Thirza weer van me overgenomen, zodat die aangekleed kon worden, maar dat herinner ik me niet. Wel dat ze weer bij me werd gelegd, maar ok toen geen gelukzalige roze wolken ofzo... Ik was wel blij geloof ik, maar een deel van die blijdschap had ook zeker te maken met de pijn die eindelijk weg was, en voor de rest was ik gewoon best wel van de wereld... Dat gelukzalige kwam pas later, toen ik wat bijkwam, En als ik het nu zo opschrijf, voel ik wel die emotie van: Wow, we hebben gewoon een dochter! Ik was gewoon echt veel te ver van de wereld om van alles te voelen, als ik er zo achteraf over nadenk, was ik meer bezig om mezelf op dat moment 'staande' te houden en wakker te blijven, Toen VK en kraamhulp eenmaal weg waren en ik direct daarna mijn ouders even heb gebeld, zijn we gaan slapen. Dat heeft dan van 5 tot half 8 geduurd, toen werden we weer wakker omdat m'n man de wekker had gezet, zodat we de kraamhulp die zou komen (andere dan die bij de bevalling was), niet al bellend voor de deur zouden laten staan, Wat anderen dan wel eens beschrijven van: We hebben helemaal niet geslapen, lagen alleen maar naar ons kindje te kijken, nou, dat was hier echt niet zo hoor! LOL We hebben alledrie die paar uurtjes gemafd als een stel idioten!
een andere vraag: wie vergeet nou in hemelsnaam de bevalling? tis toch het belangrijkste moment van je hele leven? ( niet altijd het mooiste) mnaar ik geloof niet dat iemand ins taat is om de bevalling te vergeten hoe graag sommigen het misschien ook zouden willen
Ik herinner me hem nog als de dag van gisteren. Het had z'n mooie en minder mooie momenten maar ik weet het nog precies. Ik was wel echt heel erg blij toen tayo na veel pijn en moeite (vaccuum) op mijn buik werd gelegd maar ik voelde ook geen enkele emotie, dat kwam pas de dag erna toen hij lekker tegen me aan lag. Het is alleen jammer dat ik nu 1 jaar na de bevalling onder het mes moet omdat ze een stuk zijn vergeten te hechten....maar ja, dat is weer een ander verhaal. Ik hoop toch wel aan het eind van het jaar voor de tweede te gaan.
Weet ook alles nog. Heb een hele nare zwangerschap gehad maar nagenoeg een pijnloze bevalling. Behalve de weeen die deden zeer maar verder ging het super. En het was zo mooi toen mn mannetje zo op me lag.En ik hem eindelijk kon vasthouden. Word gewoon emotioneel nu ik dit zo zit te typen. Zie het weer helemaal voor me. Echt een heerlijk moment.
Ik kan me ook alles nog herinneren. Wat een mooie dag! Alleen jammer dat vooral de pijn van het hechten me bij is gebleven. Wat is dat hechten pijnlijk zeg! De bevalling deed ook wel pijn, maar dan krijg je er iets moois voor terug. En ik had er ook helemaal geen zin in om gehecht te worden, ik wilde naar mijn meisje kijken. UIteindelijk hebben we een compromis gesloten... Aaliyah werd zo op bed gelegd dat ik tijdens het hechten naar haar kon kijken. Stil liggen ging niet omdat ik steeds moest snikken, zo mooi was (en is) ze. Raar hoor een pasgeboren moeder! Nu er over nadenk... die verloskundige zei ook, wat nou niet hechten, JE MOET!
Kan me bepaalde delen nog goed herinneren! Toen mijn vliezen braken, toen ik aan het infuus moest, toen ik om pijnbestrijding vroeg en ook kreeg.. Was een pompje en werd en knetterstoned van dus dat stuk is een beetje weg.. Weet nog wel hoe vreselijk zeer het persen deed en dat dat zooo lang duurde.. Toen mijn dochter eenmaal op mijn buik werd gelegd dat ik alleen maar 'mooi, ze huilt' ipv 'wauw, wat is dit fantastisch'.. Ja, omdat de pijn voorbij was.. Ze werd weggehaald, nagekeken en in aliminiumfolie gewikkeld weer even bij gelegd voordat ze de couveuse in ging. Toen dacht ik 'oja, dit hoort er natuurlijk bij, het kind hoort nu nog even bij de moeder te liggen'. Ik weet niet meer wat ik voelde verder, heb niet dat gelukzalige moment gehad. Achertaf voel ik me daar nog schuldig over, dat ik niet direct een 'klik' had ofzo.. Maar dat hebben we later weer helemaal goed gemaakt. Pas toen ze thuis was denk ik echt, ze was 6 weken te vroeg geboren en heeft nog 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Het was echt een beetje alsof ik buiten mezelf getreden was ofzo, heel vaag.
Ik ben het laaste stuk kwijt, ik weet alleen nog dat ze zeiden kijk hier komt je kindje en dat ik mijn zoontje toen zag... maar verder mis ik het hele laatste deel, zelf de navelstreng doorknippen weet ik niet meer... vind het zelf erg jammer maar goed volgende keer beter toch?