Meiden, Ik heb een vraagje, mijn dochtertje van 20 maanden is natuurlijk lekker ondeugend, zoals de meeste kindjes en dat is ook helemaal niet erg dat hoort erbij. Maar ik zit met een vraag, als mijn dochtertje iets niet mag en ik haar daar op wijs dan gaat ze meteen huilen en wil ze dat ik haar troost en oppak , maar ik weet nu niet waar ik goed aan doe, haar niet oppakken en negeren of oppakken troosten en vertellen waarom ze dat niet mag..... Wie o wie weet raad...............
Gevoelig meisje blijkbaar. Mijn zoontje van 18 maanden is ook zo, wordt ook verdrietig van boze woorden. Terwijl het mijn dochtertje niet zo boeit, hahaha. Ik persoonlijk zou geen dingen meer verbieden, maar het omdraaien. Dus ipv nee, niet aankomen zeggen laat maar goed los en dan belonen als ze dat doet. Positive parenting heet dat... Hier werkt dat, geen traantjes meer. Succes!
Hier ook snel tranen als ik iets verbied. Ik probeer direct afleiding te zoeken en dan is het heel snel over, zoals: Ohhhhh kijk daar eens buiten, hoe hard het regent! Of: kom, we gaan de pop het flesje geven, of: mama gaat de tafel dekken, kom je helpen want dat kun jij zo goed!! Dan zijn de tranen altijd gelijk weg hier.
Finn doet dat ook..maar meer uit aanstellerij. Zodra hij dan bijv. een leuk liedje op de radio hoort is ie stil. Ik negeer het altijd maar. En voor hem werkt dat heel goed. Als ik aandacht ga geven wordt het hier alleen maar erger.
Je kunt 2 dingen doen: 1) Negeren. Dat werkt bij sommige kinderen heel goed. Die weten al dat ze tranen in kunnen zetten als middel. 2) Erkennen dat ze verdrietig en haar troosten. Want sommige kinderen zijn inderdaad gevoelig voor een standje en raken snel verdrietig. Maar ik zou haar niet oppakken maar wel even op haar niveau komen en rustig tegen haar praten en uitleggen dat ze niet verdrietig hoeft te zijn maar wel goed moet luisteren
Ik wou dat die van mij eens een beetje verdrietig werd. Als ik iets verbied dan maakt ze er een spelletje van en kijkt ze me met die ondeugende ogen en een big smile aan. Zo van 'kijk eens wat ik doe'. Dus ik negeer haar stoute dingen tegenwoordig en probeer haar af te leiden. Ik denk dat dat ook goed werkt in jouw geval. Dus geen standje meer geven als ze iets fout doet, maar proberen te belonen als ze iets doet wat goed is.
Kijk maar eens wat er over een paar maanden gebeurd.. jouw kindje is echt nog wat jonger... die 4 maanden maken een enorm verschil. Onder de 18 maanden is het besef echt nog heel beperkt en dat neemt daarna flink snel toe.
Wat ik meestal deed, bij mijn gevoelige jochie, was even laten huilen (zeg 10-30 seconden) en dan oppakken. Voor mijn idee had hij dan wel een soort "straf", maar hij hoeft er niet minutenlang om te gaan huilen.. Inmiddels hebben we daar helemaal geen last meer van. Het ging na een hele dwarse periode ineens wel goed. En nu zoekt hij, als hij dwars is, ook zelf de gang weleens op om rustig te worden. Dus ik heb niet het idee dat hij ermee verwend is (mijn angst)
Mijn zoontje moet vaak ook even huilen. Ik laat hem dan even huilen. Neem hem op schoot, veeg zijn traantjes af en zeg "over". Dan speelt hij daarna weer verder.
Ik gebruik (onbewust) vaak de manier die hier al eerder werd genoemd: ipv te zeggen : dat mag niet, zeg je: laat maar los en beloon je hem als hij luistert. Ik vind deze positieve manier van aanpakken sowieso erg prettig voor de sfeer in huis Mijn zoontje is juist een donderstraal en doet het rustig keer op keer weer als ik hem iets verbied. En voor ik de hele dag "politie agentje" aan het spelen ben... Mag ik ook een vraag stellen zonder je topic te willen overnemen? Hoe straffen jullie je kindje? ( de mijne is nu ca 21 maand) Ik heb een "strafmat" waar ik hem op zet (op de gang) en ik laat hem daar een minuut zitten terwijl ik hem op ooghoogte vertel dat hij ets heeft gedaan wat niet mag. Na een minuut herhaal ik waarom hij daar zat en laat ik hem een kus geven en is het weer goed. Maar hij gaat dan direct door waar hij gebleven was!! Snapt hij het niet??? Moet ik strenger zijn? Of op een andere manier "straffen"? Ik stuur hem trouwens naar de mat na 2 keer waarschuwen. Hij loopt er ook al zelf heen als ik hem vraag. maar naar mijn idee heeft het dus totaal geen effect...
Mijn jochie zetten we niet echt op een strafmat op die leeftijd. Wel gaf ik hem af en toe een mini-time-out. Even een minuutje, ergens mij je rug tegen de muur, op een ongezellige plek. Zelf had ik het idee dat praten het hele straf-idee juist verzachtte. mijn jochie reageerde(reageert) het best als je hem na 2 waarschuwingen, oppakte, zegt waarom, neerzette op de plek, en dan verder negeren. En na die minuut weer verder spelen. Mijn idee was dat juist na de tijd het weer benoemen hem terug in die situatie bracht. Terwijl de time-out hem eigenlijk uit de situatie moest halen. Nu hij ouder wordt laat ik het hem wel benoemen trouwens.
Ok, dus eigenlijk zeg je dat mijn zoontje nog iets te jong is voor mijn aanpak en dat ik het beter wat korter kan houden ( en dus duidelijker voor hem). Niet al die uitleg erom heen maar gewoon op de strafmat "omdat ie iets doet wat niet mag" en na een minuut er weer af. En zand erover. Zoiets?
@Druif: gezien het geheugen van je kindje, is het idd raadzaam om direct te benoemen waarom je hem op de strafplek zet, omdat ze dat al zo'n beetje weer kwijt zijn als je ze ervandaan haalt Houd het idd kort allemaal, niet teveel uitleggen, enkel: jij deed dit-en-dit en dat mag niet, daarom zet mama jou even op je strafplek. @TS: Sluit me aan bij Cygnet, ofwel negeren, (probeer het eens uit, kan goed zijn dat het 5 minuten duurt, maar hier gaat de dame dan altijd zo ineens weer vrolijk spelen, terwijl je soms denkt van: My goodness, die heeft de mount everest over zich heen gevallen gekregen...! @positief labelen: het is goed om niet de hele dag door 'nee' te lopen roepen, daar bereik je alleen maar mee dat je kind zich gaat verzetten en enkel nog maar stoute dingen gaat doen. Maar: alles positief labelen of afleiden, enz, is OOK niet goed! Je kind moet echt leren dat er grenzen zijn en dat er een 'nee' is. Dus zorg vooral voor de middenweg. Dat je kind in huilen en krijsen uitbarst is helemaal prima. Niet teveel aandacht aan besteden, want op deze leeftijd is dat toch vaak uiting van het ongenoegen en met aandacht beloon je dat en zorg je ervoor dat dat steeds groter en groter wordt. Als je kindje er echt in blijft, ga je natuurlijk troosten en afleiden, maar ze krijsen vaak harder dan nodig is en komen daar dan vaak ook zelf wel weer uit. Is ook gezond voor de ontwikkeling: als jij altijd afleidt, leren ze niet omgaan met die grenzen en het feit dat niet alles mag en dat het leven nou eenmaal niet een aaneenschakeling is van dingen die jij leuk vindt om te doen...