Dat riepen ze tegen mij ook. En het kriebelt hier nog steeds niet (zoon is nu bijna 21 maanden). Mijn vriend wil wel heeeeeeeel graag een tweede kind, en begint er vaak over. Ik praat er dan een beetje omheen, want héél eerlijk...ik vind het wel goed zo. Ja, een tweede kind is geweldig voor het eerste kind (moet je ook nog maar hopen trouwens, want sommige broers en zusjes kunnen totaal niet met elkaar overweg), maar de rest? Het kost nóg meer geld, nóg meer georganiseer, nóg meer nachtrust, nóg meer vrijheid, nóg meer onzekerheden en angsten... nee hoor, voor mij niet. Ik zeg nog niet definitief nee, maar op dit moment voel ik absoluut nog geen kriebels. Misschien komt dat ineens weer opzetten, en dan zal ik mijn rationele tegen-argumenten weer aan de kant gooien (zoals ik ook bij mijn eerste heb gedaan)
Ik vind dat iedereen dat voor zichzelf moet weten, maar als ik heel eerlijk ben, ben ik heel blij dat ik een broer heb en zou ik het echt niet leuk vinden om enig kind te zijn. Voor onze dochter vind ik het dus ook heel leuk om haar nog een broertje of zusje te geven. Gewoon gezelliger en ook op vakantie e.d. of als je s op verjaardag gaat waar bv geen andere kindjes zijn. Het zijn maar voorbeelden en ook niet echt van levensbelang, maar ikzelf zou dus nooit bewust voor 1 kindje kiezen. Ik kijk er alleen niet negatief tegenaan wanneer anderen dat wel doen. Ieder zijn keuze.