zou idd ook eerst lekker alleen samen blijven mijn schoonouders en moeder zouden ook niet bij elkaar kunnen (nog nooit gedaan, nu al 4 jaar) mijn moeder wilt dat echt niet, schoonouders wel vind dat ze op dat moment maar aan ons moeten denken en niet aan zichzelf, ga echt niet alles voor hun aanpassen hoor als ik echt moest kiezen zou ik kiezen voor schoonouders of moeder zou ik denk voor schoonouders gaan mijn eigen moeder was er bij mijn eerste ook bij, schoonouders niet
MIjn man heeft eerst mijn moeder gebeld en die kwam meteen.. (haha, alleen vergeten te zeggen dat we naar het ziekenhuis hadden moeten gaan, maar goed...) Daarna heeft hij mn schoonouders gebeld en die zijn een beetje apart. Ik wou graag dat ze meteen kwamen (heb geen hele goed band ofzo, maar het is wel hun kleinkind... en tja, die heeft maar 1 opa, dus..) maar toen ze hoorden dat we in het ziekenhuis lagen en bleven was het maar raar enzo... (licht autistisch zullen we maar zeggen) maar na veel aandringen zijn ze toch 's avonds gekomen. We hadden ze graag een rustig moment met hun kleinkind gegund, maarja, 's avonds zat de kamer vol met broers, zus neefjes en nichtjes en mijn moeder.. Dus... ach.. maar goed, ik jouw geval: doen wat je zélf wilt!! En vooral jij!! Jij bevalt dus jij hebt het voor het zeggen..!!! Succes ermee
Poeh hier zal ik me dus echt niet druk overmaken. Ik weet niet wat er tussen hun speelt, maar ze moeten zich deze keer maar aanpassen aan jullie. Ik kan mijn eigen voorstellen dat je na je bevalling eerst jou ouders wilt zien, als je vriend het geen probleem vindt, zal ik eerst jou ouders laten komen.
Ik wil, mijn mooie leeftijd van 35 lentes ten spijt, heel graag mijn mama en papa en zusje als eerste zien! Na mijn man natuurlijk, die is er gewoon bij. Eigenlijk wil ik heel graag dat in ieder geval mijn moeder wel in het ziekenhuis is als ik beval. Ik heb nog getwijfeld of ik haar bij de bevalling zelf wil hebben, maar ook al vindt mijn man dat mijn eigen keuze, hij staat er niet om te springen. En het is tenslotte zijn kindje dus heb besloten dat niet te doen. Ik denk dat de praktijk uit gaat wijzen dat mijn ouders er inderdaad als eerste zullen zijn, die zijn een stuk mobieler dan mijn schoonouders die bovendien nog eens aan het andere end van het land wonen. Zou mooi zijn. Ook al heb ik lieve schoonouders, het is niet "eigen" voor mij en mezelf kennende heb ik juist behoefte aan "eigen".
ik zou zeggen de eerste die aankomen in het ziekenhuis....en anders jou ouders...het is hun kind dat bevallen is. Maar what the fuck is er gebeurd dat volwassen mensen bij zo'n gebeurtenis hun vete niet even aan de kant kunnen zetten...een moord ofzo?
Ik bel mijn schoonouders en eigen ouders op. En mijn schoonzusjes.... Die hebben alleen kinderen (2 kids van zes jaar, en 2 van twee jaar...) en daar zit ik eigenlijk niet op te wachten als ik net ben bevallen... Is dat raar om dan te zeggen dat dat teveel is op dat moment??
ik vind van niet, wij hadden bij de eerste teveel bezoek gehad op de eerste dag en dat had me echt opgebroken. Vooral omdat het afsloot met de kleine van mn zus die toen 7 maanden was en heerlijk aan het jengelen We hebben nu voorgenomen dat de eerste dag echt alleen mijn schoonouders, en ouders komen. En m'n zus en broertje mogen best mee met mn ouders (is een uur rijden) maar wel zonder kids! Willen ze dat niet: jammer voor hen, dan komen ze maar een paar dagen later.
Idd, heel vervelend als je je daar zorgen om moet maken, maar je moet echt doen wat jij het fijnste vind! Wij hadden 5 minuten nadat Maud geboren was iedereen het laten weten (ze werd meteen bij me weggehaald, dus hadden daar ook de tijd voor) Maar zo'n 2 uur later zag ik haar pas weer (dysmatuur geboren) en een kwartier later staan mijn schoonouders voor onze neus.Daar gingen onze eerste momenten als gezinnetje. En hun meteen familiefoto's maken...Als jij mijn gezicht ziet op die foto's.. Heb er nu zo'n spijt van dat ik niet heb gezegd dat ze even nog moesten wachten beneden ofzo.De volgende keer laten we het wel zo snel mogelijk weten maar vermelden we er wel even bij dat we bellen wanneer ze langs kunnen komen. Dus even kortgevat: DOEN WAT JIJ HET FIJNSTE VIND!
O, om nog even aan te vullen. Mijn schoonmoeder was op dat moment ook de laatste die ik als eerste wilde zien.Want er zijn wat dingen gezegd tijdens de zwangerschap, waar ik nu nog steeds zo kwaad over ben.Dus dan haar als eerste te zien..bahbah.
Hier zijn mijn ouders en broertje 's nachts in het ziekenhuis geweest en mijn schoonvader en broertje de volgende ochtend thuis. Mijn schoonmoeder pas de dag daarna, die was op cursus.. Ik vind het prima zoals het gegaan is!
Ik snap je situatie heel erg goed. OOk wij zaten in datzelfde schuitje bij de geboorte van ons meisje. Uiteindelijk hebben wij er voor gekozen om ze beiden tegelijk te bellen vanuit het ziekenhuis. Dat heeft mijn man dan ook netjes gedaan zodra ik persweeen begon te krijgen. We hebben dus de keuze aan hun gelaten om te komen wanneer ze wilden. IK vond dat dat niet meer ons probleem was, maar hun probleem. Uiteindelijk is op dat moment hun kleinkind geboren en jij bent met hele andere dingen bezig. Ze moeten niet kinderachtig lopen doen. Zo dachten wij erover en het is goed afgelopen. Laat het niet de overhand krijgen meid. Bel ze gewoon beiden op en laat de keus aan hun, is mijn advies. Sterkte!
Wij hebben ook wel een beetje een probleempje wat dit betreft hoor. Ik kan helemaal niet met mijn schoonouders en mijn man heeft ook niet een hele hechte band met hen. Mijn ouders daarentegen staan juist erg dichtbij, ook juist nu tijdens mijn zwangerschap. Ik ben nog jong en pas 2 jaar uit huis, dus dat is veel meer eigen natuurlijk. Ik hoop en denk dus dat mijn ouders er eerder zullen zijn. Die zeggen zeker weten alles hiervoor af. Mijn schoonouders minder snel denk ik. Dat vind ik ook wel prettig. Daarbij heb ik nog vrij jonge (schoon)zusjes en aangezien wij in Duitsland wonen, komt waarschijnlijk de hele meute mee. Dat betekend dat iedereen ook niet voor een half uurtje komt, maar meteen een dagje blijft. Gelukkig ben ik in het ZH, maar er bekruipt me toch lichtelijk een gevoel van klaustrofobie in zo'n klein kamertje. Mijn man zei al, 'Als ze te lang blijven plakken, dan geef ik ze een euro, en dan gaan ze maar lekker een ijsje kopen.' Ach, zo lang je eerlijk kunt zijn... Mijn grootste struikelblok is eigenlijk nog dat mijn ouders + zusje + vriendin van mijn zusje hier in de buurt op vakantie zijn vlak voor mijn uitgerekende datum. Geen punt, want dan waren ze inderdaad in de buurt als de baby wat eerder komt. Mocht de baby nu dus eerder komen, dan komt er dus een (onbekende) vriendin van mijn zusje mee op de eerste dag van ons kleine kindje...!!!!! Brrrr, dat lijkt me dus echt niets. Maar ja, om een meisje van 15/16 nou buiten te laten staan... Dat vind ik ook niet echt lief. Ik vind het wel een beetje sneu voor mijn schoonfamilie, want de kans is dan zeer groot dat dit onbekende meisje de baby dus eerder ziet enzo, dan mijn schoonfamilie! Best lullig... Ik wilde het eigenlijk met mijn moeder bespreken, maar ik weet zeker dat zij het gezeur van mij vindt en het niet zou begrijpen als ik dat meisje er toch liever niet bij heb... Lastig toch? Of zijn het mijn hormonen?
Tja, lijkt me lastig. Zo'n jong kind buiten laten staan kun je ook niet maken. Het hangt ook een beetje van haar karakter af, of ze zich bescheiden op de achtergrond houdt of met haar neus vooraan gaat staan. Kun je dat niet voorzichtig proberen uit te vissen bij je moeder? Die zal toch wel begrijpen dat je niet meteen op een wildvreemde ligt te wachten? Maar verder zou ik er geloof ik niet zo'n probleem van maken dat een 'vreemde' de baby eerder ziet dan je schoonouders. Al het personeel is tenslotte ook een vreemde? Als het een vage kennis van jullie was, zou ik er meer problemen mee hebben. Maar dit is gewoon een samenloop van omstandigheden waar je niks aan kunt doen. En ook belangrijk: je geeft zelf al aan dat noch jij noch je man een erg nauwe band heeft met je schoonouders. Maar aan de andere kant: met alle hormonen die nu door je lijf heen gieren is het een feit dat je nu heel anders denkt, voelt en handelt dan normaal. Dat is ons 'voorrecht' en daar heeft de rest maar rekening mee te houden Ik ga er zelf vanuit dat mijn ouders het eerst aan mijn bed staan. Die wonen ook redelijk dichtbij, dus denk niet dat het een probleem zou zijn. Schoonouders wonen 2 uur treinen verderop en hebben geen eigen vervoer, terwijl mijn ouders met een goede 20 minuten in de auto hier staan. En dat vind ik prima, wil eerst mijn moeder en vader zien. Mijn schoonouders leven heel erg in hun eigen wereldje en heb ik zodoende niet echt een band mee. Die hoef ik na zo'n emotionele gebeurtenis echt niet als eerste aan mijn bed. Dan wil ik gewoon lekker vertrouwde gezichten waarbij ik me thuis voel.
Ga eerst lekker bevallen en bekijk daarna wie je wanneer gaat bellen! Misschien duurt het wel een paar uur voordat je toe bent aan het delen van het grote nieuws (en niet omdat er dingen mis zouden gaan hoor, maar omdat je eerst samen wil genieten van jullie wondertje!) En desnoods bel je ze een paar uur na de bevalling en zeg je: "goh, we willen eerst even rustig bijkomen, vanaf zo laat zijn jullie welkom". Dan kun je het ook nog een beetje indelen. En desnoods bel je jouw ouders een uurtje eerder als je man daar ook mee in kan stemmen. Of je belt iedereen tegelijk en roept erbij: "weet alleen wel dat ik die en die het goede nieuws ook al doorgebeld heb en die komt er zo ook aan". Mogen ze zelf bedenken of ze met elkaar in 1 huis willen zitten op kraambezoek of niet. En als ze ruzie gaan maken, kunnen ze gelijk door de deur naar buiten (altijd makkelijker gezegd van een afstand dan gedaan hoor!!)
Wat vervelend dat je daar druk om moet maken! Ik denk dat je je eigen gevoel moet volgen. En als dat is dat jou ouders eerst moeten komen, dan moet je dat aangeven bij je partner. Ik ben 's avonds bevallen en toen is alleen de tweelingbroer (+ vrouw) van mijn vriend langs geweest ( die hebben een giga sterke band en volgens mij heeft hij ook de bevalling in gedachte meegemaakt, hahaha!). Mijn ouders en schoonouders wilde ook langs komen, maar ik heb gewoon eerlijk gezegd dat ik daar geen zin in had. Ik was moe en wilde rust. Ze mochten de volgende dag komen en daar hadden ze volledig begrip voor. Dus als jij het aan ouders/schoonouders verteld zullen ze daar ook wel begrip voor hebben. Ze hebben tenslotte ook zelf kinderen gehad en weten hoe je je voelt na zo'n gebeurtenis.
Toen ik net bevallen was wilde ik alleen maar mijn moeder zien (ik was net een klein kind die zich pijn had gedaan en zei ik wil naar mijn mama toe ) mijn vader mocht ook wel meekomen maar verder helemaal niemand. Mijn ex-vriend (toen vriend) heeft zijn ouders wel gebeld en doorgegeven dat ze de volgende ochtend welkom waren maar dat ik nu niemand wilde zien. Heeft ook niemand (behalve mijn eigen zusje) me kwalijk genomen. Ik was kapot van de bevalling en had echt geen zin in andere mensen om me heen.
ik ben in het zh bevallen en had een zware bevalling. s nachts zijn mijn moeder en mijn vader met vriendin alleen even geweest. Even kijken hoe het met hun dochter en schoonzoon was en de nieuwe aanwinst. Vond ik wel fijn. s morgens zijn de schoonouders ook even geweest. De tijd dat mijn dochter op de kinderafdeling in het zh lag zijn alleen de schoonouders geweest. We wilden dat de rest pas kwam als Emma thuis was.
Bij ons wat het ook lastig i.v.m. gescheiden ouders.... Gooi een muntje op. Kop zijn je ouders en munt je schoonouders. Als ze achteraf gaan zeuren dat ze niet de eerste waren kan je vertellen dat het lot bepaald heeft. Je moet je nu helemaal niet druk maken om dit soort dingen. Gewoon lekker rustig aan doen en relaxen! Succes!
hier uiteindelijk in het ziekenhuis bevallen met ambulance erheen dus we hadden geen vervoer terug. Ik ben om 9.25 bevallen en heb mijn vader pas na 12 uur gebeld. Hij is ons komen halen. Daarna hebben we de rest gebeld en gezegd dat we ze zouden bellen als we thuis waren en eraan toe waren om bezoek te ontvangen. Thuis was mn zusje (woont hier) en vader is even blijven zitten. Toen hij weg was zijn tegen zes uur mn schoonouders gekomen. (mijn schoonmoeder is best wel druk, hysterisch en emotioneel dus we wilden eerste ff rust) Gelukkig was mijn vriend het hiermee eens. De dag erna is zijn oma geweest en s'middags zijn broer met z'n vriendin. Vond ik voor t eerste weekend meer dan genoeg bezoek..
Ik ben om 11:57 bevallen, met mijn moeder erbij. Toen hebben we eerst nog een tijdje in de verloskamer gezeten, daarna heb ik gedoucht en toen kregen we wat te eten (ik lag al 3 dagen in het ziekenhuis en we hadden, door de bevalling, geen ontbijt én geen lunch gehad). Toen ben ik samen met m'n zoontje naar de zaal gegaan waar ik de nacht moest doorbrengen, en heeft m'n moeder m'n zusje en m'n broertje thuis opgehaald. Ik woon nog thuis, dus dit waren de mensen die het dichtst bij mij staan. M'n broertje (5) kon ook echt geen seconde langer meer wachten, want nu hadden de dokter éindelijk in m'n buik geboord (daarom wordt een baby ook geBOREN) en was de baby eruit gekomen! Bij mij waren er sowieso geen schoonouders (en vriend -_-) in het spel, dus daar heb ik nooit over hoeven nadenken, gelukkig.