Denk ook aan jou! Volgens mij went het nooit. Zeker niet op momenten die je graag wilt delen en weet dat zij dat nooit zal meemaken..
Mijn oude vriendenclubje. Wat een bizarre en onvergetelijke dingen hebben we beleefd!! Toen waren we nog jong en onbezorgd. Zelf "kind" zeg maar
Mijn oma heeft vergevorderde Alzheimer, ik mis de oma die me nog hele verhalen over vroeger kon vertellen (tot vervelens aan toe).
M'n beste vriendin van toen ik nog in Bussum woonde. Ik kreeg een fout vriendje, door wie ik me heb laten isoleren van m'n vrienden en familie, en toen dat uitging wilde ik de draad weer oppakken, maar dat ging helaas niet. Dit is zo'n 12 jaar geleden gebeurd en we hadden afgelopen zomer ineens weer voorzichtig contact via Facebook - we zouden zelfs misschien afspreken - tot zij plotseling haar Facebook-profiel verwijderde. Ik heb geen andere contactgegevens van haar. Ja een huisadres, maar ik ga niet zomaar ineens op de stoep staan. Dat ze haar profiel verwijderde lijkt me een duidelijk signaal dat ze geen contact meer wil. Toch blijft het pijnlijk. Verder mis ik mijn schoonvader die 3 jaar geleden op 58-jarige leeftijd overleed. Hij was echt als een 2e vader voor mij.
Mijn zus, 5 jaar geleden geheel plotseling overleden. Ineens was ze er niet meer... ik ben nu ook ouder dan zij ooit geworden is en dat voelt zo gek. Mijn kinderen hebben haar dus ook nooit gekend. Dat vind ik echt heel moeilijk.
Dank je wel lief van je!! Ben t inmiddels al gewend hoor natuurlijk, maar leuk is anders zeker nu ik zelf kinderen heb is het gemis soms wel duidelijk aanwezig.
Nee eerst in een crisisopvang (zelfde als waar Anouk de zangers heeft gezeten trouwens) en vervolgens een leefgroep, kamertraning, wonen bij ex vriend en uiteindelijk op mn 18e op mijzelf.
Tjee als ik dit lees, mensen die zo’n goede band hadden met opa en oma.. ik heb ze amper gekend, 3 waren al overleden en mijn laatste oma overleed toen ik 8 was. Nooit een heel goede band mee gehad. Mis ik dat nu, ergens wel denk ik... sowieso een tweede thuis als opa en oma mis ik wel achteraf gezien... Mijn vader, leeft nog maar is dementerend. Geen normaal gesprek mee aan te knopen momenteel. Ik mis de man die hij was in de weekenden (doordeweeks vrachtwagenchauffeur op buitenland dus nooit thuis) en op vakanties. Veel tijd en plezier maken met ons. Die man had zijn kleinkinderen geweldig gevonden. Potje voetballen, dagjes uit, ja had ie leuk gevonden. Hij vindt ze nu op zijn manier ook leuk zoals hij alle kinderen leuk vindt om naar te kijken. Hij kan alleen niets meer met ze en begrijpt amper dat het zijn kleinkids zijn. Een moederfiguur. Mijn moeder is er nog, maar heb niet de band met haar zoals ik die graag zou zien, daarvoor heeft ze in mijn jeugd teveel kapot gemaakt. En nu zorgen mijn broer en ik meer voor haar (sinds aantal jaren) dan ze voor ons een moeder is. Ik mis een fijne band met een moeder, een moeder die toen ik klein was met ons speelde, bij wie je terecht kan met problemen en iemand die je ook knuffelt als je dat nodig hebt, niet iemand die je uitscheldt en die je elke avond weer een stukje afbreekt in je puberteit. Misschien probeer ik daardoor weer wat te overcompenseren met mijn jongens, veel knuffelen en complimenteren. Een beste vriendin die je 100% alles kan vertellen. Mijn beste ‘vriendin’ die ik sinds 2003 kende, begon sinds mijn verhuizing naar 100km verderop steeds minder toenadering te zoeken, na geboorte van eerste nog minder. En zo begon het te verwateren. We hebben er nog over gepraat begin dit jaar, alles op tafel gegooid, daarna nog een keer afgesproken, wat wel weer even vertrouwd voelde maar niet als vanouds. Maar daarna weer bergafwaarts gegaan, toonde de afgelopen 7 maanden amper interesse in mijn leven dat ik maar onder ogen moet zien dat wat we hadden gewoon doodgebloed is, en dat ik er toch niet in moet blijven hangen maar toch maar verder moet gaan.. Lastig.. Maar hierdoor merk ik wel ontzettend dat ik zo’n onvoorwaardelijke 100% goede vriendschap mis. Heb wel vriendinnen maar dat contact kon dit contact van toen noet evenaren. We waren megahecht....
Ik mis mijn man. Hij was mijn allerbeste vriend, lieve papa van onze twee mannetjes. In april tijdens het sporten plotseling overleden aan een hartstilstand. Het verdriet is echt verschrikkelijk, zeker met alle feestdagen op komst.
Ik mis niet echt iets, dat klinkt raar. Mijn bff is vermoord toen ik 25 was en daarvan heb ik een beste knauw gekregen. Toch ziet mijn leven nu 15 jaar later er heel anders uit, getrouwd en kinderen. Ik heb het goed kunnen verwerken, tijd heelt echt wel, mits je de tijd neemt. Ik heb inkunnen zien, dat ik in staat ben om mooie vriendschappen aan te gaan en dat ook waard ben. Zij hebben haar nooit gekend en er is echt een leven voor en leven na. Ik mis denk ik eerder het onbezorgde leven dat ik toen had...
Mijn vader en 2 broers die allen zijn overleden. Mijn vader was zo’n zorgzame hardwerkende man en wat zou die een geweldige opa zijn geweest. Ook mis ik mijn broers, wat had ik het leuk voor mijn kinderen gevonden als ze nog wat ooms zouden hebben en misschien tantes erbij en wat leuke neven en nichtjes, onze familie is zo klein. Ik vind het echt een leegte in mijn leven.
Mijn oma's. Soms mis ik de geuren van hun huizen, de gezelligheid die ze tijdens een bezoekje brachten. Een groot gemis is voor mij ook mijn doodgeboren broertje. Ik was zes jaar en was klaar om grote zus te worden. Nu, bijna 30 jaar later, vraag ik mezelf met regelmaat nog af hoe en wat hij was geworden.