Hoi dames, heb even zitten twijfelen of ik het wel moest neerzetten. Ik doe het toch maar, ik KAN niet meer. Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik finaal ingestort. Alles maar dan ook alles kwam eruit, heel mijn onverwerkte verleden. het plaatje maakte ik compleet door een mes te pakken. Een schreeuw om hulp, geen echte poging. Alles in gang gezet, psychologische hulp etc. Het leek een prenatale depressie. Echter was ik wel heel erg blij met de baby in mn buik en alleen de schopjes en de echo's maakten me een beetje vrolijker. Nu ben ik weer zwanger van de 2e. Exact op dezelfde, en dan ook echt exact, moment in de zwangerschap begint het weer.. Dit keer was ik me er erg van bewust, en lette ik goed op de signalen, maar mensen wat is het ongelofelijk raar om je zo te voelen. Zwanger zijn hoort toch een roze wolk te zijn (een blauwe in mijn geval ) Ik had me zo voorgenomen om van deze zwangerschap een onbezorgde zwangerschap te maken. Het is echter nu niet mijn verleden wat meespeelt. Wel het feit dat mijn baas en collega's of over me kletsen, wat ik via klanten o andere collega's terughoor. Mijn baas speelt voor dokter, ik heb geen bekkenklachten, want anders zou ik niet meer kunnen lopen. Ik wordt daar oa weer erg onzeker van. Wat heb ik dan, lieg ik dan? Ik blijf mn woorden maar inslikken, bang voor een arbeidsconflict o dingen erger te maken dan het is. Ik denk dus aan iedereen behalve mezelf. Psych is weer ingeschakeld, gelukkig al iets eerder, zoals ik al goed aanvoelde dat het er weer aan zat te komen (ruzie hebben met partner en dan compleet instorten). Vandaag is dus de dag, dat ik me weer officieel ingestort voel. Mijn peuter van 21 maanden deed iets en ik schoot zo uit mn slof.. Hij krijsen, want zo kent ie mama niet (geduld zelve), ik huilend op de vloer want ik WIL niet zo zijn. Dat mijn baas gister me weer een schuldgevoel wilde aanpraten, was de druppel. (ik wilde maandag voor een collega een hele dag komen werken, zeer lichte werkzaamheden, maar dan kon zij vrij zijn, ik wil nl niet dat iemand anders de dupe is stom he) omdat het dan wel kon.. Wilde alleen maar inzet laten zien. Ik weet/merk ondertussen dat mijn contract ook niet verlengd word, en heb ook totaal de puf niet meer om een stapje harder te lopen. Ik kan niet meer, ik heb nu al buikpijn en ben kotsmisselijk voor morgen, kan alleen maar huilen. volgende week vrijdag pas moet ik naar de bedrijfsarts, in eerste instantie voor mn lichamelijke klachten, echter is dat nu niet het belangrijkste meer. Wat moet ik nu doen? me helemaal ziekmelden? Ik durf mn baas niet eens te bellen, zodra hij op mn schuldgevoel gaat inpraten ga ik maar weer. En dat is nu net waardoor ik me nu zo voel. Maar wat dan? Mailen? Als ik mijn vriend laat bellen dan komt het ook niet goed. Dat loopt fout. Het zonnetje schijnt vandaag, maar het bereikt mn hart niet. De ha liet me niet eens uitpraten en schreef me een homeopatisch middel voor. vitamine b6 was ik al preventief mee begonnen. Psych heeft pas later plek. VK belt nog terug... Maar die mag geen advies geven zeggen ze. Voel me gevangen. Het spijt me voor het lange en warrige verhaal, moest het gewoon even kwijt.
Wat vervelend zeg dat je je zow naar voelt.. Vind t wel knap van je dat je meteen allerlei hulp weer zoekt, dat zou je vast goed helpen!! Als je heel veel stres van je werk krijgt zou ik daar goed met de bedrijfsarts over praten.. Die heeft ook zwijgplicht, dus dat blijft dan onder jullie.. Ik hoop voor je dat je je snel wat beter voelt en dat je er met mensen over kan praten.. Dat zou misschien al een hele verlichting zijn..
Psych bellen en aangeven dat je instort en NU een gesprek nodig hebt. Dat kan echt, (ik werk zelf in de hulpverlening en zeg wel eens geplande afspraken af vanwege een crisis). Verder je ziek melden. Je kunt zo niet werken, en als je dat wel blijft doen, heeft het alleen maar een negatief effect op de beoordeling van je baas. Morgen niet naar dat gesprek gaan ook: dat kun je helemaal niet aan op dit moment. Sterkte!
Vind het ontzettend goed van jou dat je meteen hulp heb ingeschakeld. Als ik jou verhaal zo lees, is jouw werk op dit moment denk ik wel de grootste last. Wat je eventueel kan doen is de arbodienst bellen en toch maar de situatie uitleggen, dan voel je je gelijk even niet meer zo onder druk gezet. Ik wens jou heel veel sterkte. De eerste keer kwam je eruit dat zal jou nu zeker weer gaan lukken hoor. Ga maar eens goed aan jezelf denken, de rest komt daarna vanzelf weer goed.
Psych bellen, terug naar de ha, ziek melden. Je kan zo niet werken meid, denk aan jezelf!!!! Laat je geen schuldgevoel aanpraten, jij kan hier ook niks aan doen, een zwangerschap is niet voor iedereen dat ze zweven op een wolk.. Sterkte!
ik denk ook zeker dat je je ziek moet melden. dit werkt alleen maar nog negatiever mee voor jou en iedereen om je heen. vind het echt heel naar om te lezen dat je je zo voelt tijdens je zwangerschap, terwijl je zo graag op die 'blauwe' wolk wilt zitten. je bent al bekend met dit probleem en denk dat je je dus met een geldige reden ziek kunt melden, om zo zelf ook een beetje op adem te komen! laat die flexibele houding maar lekker zitten, je baas zeurt blijkbaar toch wel en een contract zit er zeg je zelf toch niet meer in. mijn mening: kies lekker voor jezelf!! ik hoop echt dat je snel wat hulp kunt krijgen! heel veel sterkte de komende tijd.
Als eerste wil ik even zeggen dat ik ontzettend veel bewondering voor je heb! Super dat je het zo allemaal durft op te schrijven en dat je hulp ingeschakeld hebt! Als ik jou was, zou ik je zeker ziekmelden en dan eerlijk tegen je baas zeggen dat je psychisch problemen hebt en het werk daar een grote rol in speelt (dat je je onder druk gezet voelt en weet dat er achter je rug om gepraat wordt). Het is misschien even heftig om dit te zeggen en bij je standpunt te blijven, maar op dit moment het beste voor jou, je gezin én voor de kleine in je buik! Je man zou je andere zoontje nog op kunnen vangen, maar de baby is compleet afhankelijk van jou. Heel veel sterkte!
meid, ik zou zeggen als de wiedeweerga je eigen ziek melden!!! ik heb dan voornamelijk alleen lichamelijke klachten en zit (buiten een vast contract) een beetje in het zelfde schuitje als jou en ben ook bang voor arbeidsconflicten, maar als jij je eigen nu al aan de afgrond (klinkt dramatisch) ziet staan van een eventuele depressie moet jij je eigen gewoon een halt toe roepen en gewoon de pshych bezoeken...