Hai angel02, wat jammer van je miskraam.. Na een miskraam kan je cyclus anders zijn dan anders, sommige raden aan om dan eerst 1"normale" menstruatie af te wachten (kon ik ook niet hoor) maar bij de 1 is de cyclus weer net als anders en zou je de miskraam als eerste dag van de cyclus kunnen zien, maar het kan ook helemaal anders zijn, is jammer genoeg niet goed te zeggen. Hoop dat je snel weer zwanger mag worden!
Hallo allemaal, Ik voeg me graag bij jullie. Anderhalve week geleden heb ik een miskraam gehad van mijn/ onze eerste zwangerschap. Eind vorig jaar gestopt met anticonceptie en vorige maand bleek de gelukkige maand, helaas is er dus met 5 a 6 weken een einde aan gekomen. Zowel fysiek als mentaal is het me zwaarder gevallen dan ik had gedacht, het had niet zo mogen zijn. Nu is het bloeden gestopt maar heb ik nogsteeds zo'n enorme last van mijn rug, aan 1 kant, zijn er mensen die dit herkennen? Heb ik gewoon een verkeerde draai gemaakt ergens in dezelfde periode? Zijn jullie ook allemaal gelijk weer begonnen, of juist niet en wat zijn jullie ervaringen daarmee? En hoe reageerde jullie partner op het geheel? Liefs
Hallo meiden, Ook ik kom hier graag meekletsen. Helpt toch om het erover te hebben, merk ik. Vorige week is het helaas misgegaan bij bijna 6 weken zwangerschap. Heel verdrietig maar ik probeer positief te blijven. Annepanne ik herken die rugpijn! Hij is niet constant aanwezig, maar bij vlagen komt hij nog, vooral aan de linkerkant.
Sterkte allemaal meiden!! Geef het de tijd!! En idd praat erover en laat de tranen rollen als er die zitten. Heeft mij goed geholpen. Succes!
Hoe verdrietig ook, het is inderdaad fijn om leed te kunnen delen. Ook het weten dat het zo vaak voorkomt en bij zoveel meiden/dames gebeurd is toch een soort van geruststelling. Bobelle, ja inderdaad aan de linkerkant. Ik heb er zo'n last van, vooral met slapen word ik gek!!
Praten en delen met andere meiden die hetzelfde mee hebben gemaakt heeft mij echt goed geholpen.. Ook met het daarna weer opnieuw proberen, je leeft met elkaar mee en steunt elkaar bij nieuwe teleurstellingen.. Dit groepje heeft voor mij veel betekend! Lees nog veel mee en vertel ook nog wel eens wat, maar hoop dat de nieuwe meiden hier net zoveel aan elkaar hebben als dat de "oude" aan elkaar gehad hebben.. Succes dames met het verwerken en hopelijk gauw weer opnieuw zwanger en dan dit maal een goede zwangerschap!
Mijn mk is nu 3,5 week geleden. Nadat het bloeden is gestopt zijn wij er meteen weer voor gegaan. Je mk moet je dan als eerste dag van je cyclus nemen dus zit nu op dag 25. Zoals je onderaan bij mij ziet heb ik steeds lange cyclussen dus ik ben vooral benieuwd wat mijn lichaam deze maand gaat doen. Ik ben echt geen piepert en kan veel hebben maar de mk is bij mij ook zwaarder gevallen dan ik had gedacht. Uit je verdriet en idd praat met mensen die het ook meegemaakt hebben. Die snappen je het best en weten wat voor n impact het heeft. Mijn partner vond het moeilijk om er mee om te gaan. Hij zag natuurlijk nog niks aan mij (alleen die test die positief was) en hij voelt niet datgene wat ik voel. Hij zei ook op een gegeven moment.. "ja het is toch gewoon net al een menstruatie" ik natuurlijk janken... "jaa maar... DAT IS HET NIET!! " Op een gegeven moment had werd hij smorgens wakker en had hij over een klein blond mannetje gedroomd. Hij durfde hem niet alleen te laten omdat hij bang was dat hem iets overkwam. Ook toen dat mannetje naar bed moest was hij ernaast blijven zitten omdat hij bang was... hij was er echt naar van wakker geworden. Voor mij een teken dat hij ook eindelijk aan het verwerken was. vd week kwam hij lief met een nieuw geurtje aanzetten en zei hij dat het hem speet dat hij er "niet genoeg" voor mij was geweest. Heb hem natuurlijk gezegd dat hij er genoeg is geweest en dat ik begrijp dat iedereen zoiets op een andere manier verwerkt. Ook voor een man is het gewoon wennen en onwerkelijk ook denk ik.
Ik kan me hier helaas ook aanmelden. Het zit op dit moment nog in mijn buik, ik ben aan het wachten tot het uitzichzelf loslaat. Ik heb wel bruinverlies maar het zet niet echt door. Ik voel me gewoon ellendig, dit is niet wat je verwacht en is me echt overvallen. Tuurlijk weet je dat t kan gebeuren, maar ik had echt t gevoel dat het goed zat.. Ergens diep vanbinnen wist ik het, want ik zei nog tegen mijn vriend "ik weet niet waarom, maar ik ben bang voor de echo". Op de echo was dan ook te zien dat een paar dagen geleden het hartje gestopt is. Ik had niet gedacht dat het als zo'n verlies zou voelen.
Heel veel sterkte en neem de tijd om dit samen te verwerken. Laat je emoties zien. Je mag hier hartstikke verdrietig om zijn. Het is niet niks. Dikke knuffel voor je
Super bedankt! Ik heb t er idd moeilijk mee.. Moeilijker dan ik ooit had gedacht of me voor kon stellen in zo'n situatie. Hoe gaat het nu met jou na je mk?
Wat rot voor je, pittig is het hè? Ik herken heel erg jouw gevoel erbij. Ik had van tevoren ook niet verwacht er zo ontzettend veel verdriet van te hebben. Ik hoop voor je dat het snel vanzelf op gang komt. Dat klinkt dubbel natuurlijk maar heb zelf een dag rondgelopen terwijl ik wist dat het mis was en toen het op gang kwam was ik een soort van opgelucht. Heel veel sterkte meid!
Ik heb lang getwijfeld of ik me hier ook ging melden, maar ik hoop dat het helpt om er over te praten. Ben nogal iemand die voor de buitenwereld een masker opzet. 10 april onze 12 weken echo. Helaas is het hartje gestopt bij 9 weken. 16 april ben ik gecuretteerd en ik wilde daarna weer vrolijk verder, maar ben eigenlijk op veel momenten nog gewoon heel verdrietig. Wil daar niemand in mijn omgeving mee lastig vallen. @lovieyou Heel herkenbaar wat je schrijft over dat gevoel bij de echo. Ik was stiknerveus en had er een slecht gevoel over, terwijl ik dat bij onze eerste helemaal nooit gehad heb.
Vanmorgen had ik zoiets raars, de mk is nu al 2 weken geleden en in die periode erg verdrietig geweest en de zwangerschapskwaaltjes die ik tot dan toe had bemerkte ik niet meer. Sinds het bloeden is gestopt (heeft Ong 6 dagen geduurd, hevig met veel stolsols) heb ik alleen nog erg veel last van afscheiding en ontzettende last van mijn rug (zullen de hormonen nog wel zijn dacht ik) maar nu werd ik vanmorgen wakker van de misselijkheid en heb ik al de hele dag ongesteldheids achtig gevoel in m'n buik. Het klinkt mega stom maar mijn eerste gedachte was... Ah... Misschien zit er nog wel iets in m'n buik (iets te hoopvol, maar helaas ben ik niet echt een opgever) Maar dit is toch niet mogelijk? Ik heb na 2 dagen bloeden een inwendige echo gehad en de echoscopist kon niks zien.. Geen enkel wit puntje (ook niet bbm) dus zei dat hij dacht/ er vanuit ging dat ik het al verloren was. Als kwaal in die periode ben ik nog helemaal niet misselijk geweest en met een eventuele nieuwe eisprong ben ik ook nog nooit misselijk geweest... Maar even afwachten of dit morgenochtend weer plaatsvind, misschien even een testje halen om te kijken of ik nog hcg heb als dat een boosdoener zou kunnen zijn? En mezelf niet zo gek maken natuurlijk.. @ankie25 dankjewel voor je reactie het is inderdaad voor mannen heel anders en blijven praten is bij ons wel key al denk ik dat het aan de uitkomst niks zal veranderen helaas
Lovieyou Wat een verschrikkelijk nieuws zeg ik wens jullie heel heel veel sterkte toe Groetjes Pascalle
@bobelle, ik zou ook heel blij zijn als ik dit achter de rug heb. Dan kun je verder met je leven.. Nu zit ik alleen maar af te wachten. Het voelt zo gek dat ik inprincipe alles weer mag eten, terwijl mijn lichaam zwanger voelt. @keiblij, ik zou toch gewoon met de mensen om je heen gaan praten als je er erg mee rondloopt. Je hoeft het niet alleen te doen! Mijn ervaring tot nu toe is wel dat de mensen die het nooit meegemaakt hebben, het moeilijker begrijpen.. Wat logisch is natuurlijk. maar toch is het fijn als je je gevoel kunt delen met mensen en hier op het forum natuurlijk. @angel02, heel erg bedankt!! Ik ben nog steeds aan het afwachten en ik voel me gewoon k*t. Ik heb er geen ander woord voor.. Ik krijg het beeld van de laatste echo niet uit mijn hoofd. Daar was precies te zien hoe het kleine mini mensje in mijn buik lag.. Haastig opzoek naar een hartslag die er niet was. Het hoofdje, de beentjes.. Je kon t gewoon zien. Dit zou tot MIJN kindje uitgroeien, dit is mijn kind.. Ons kind. Ik kan dat zo niet zeggen tegen mijn omgeving omdat ik bang ben dat zij vinden dat ik het allemaal dramatiseer.. "Het is nog zo klein". Het is idd nog maar klein, maar het zou uitgroeien tot een mooie baby, waarvan ik mama zou worden. In mijn hoofd werd ik dat al, was ik het al. Vandaar dat het zo op mijn dakje is komen vallen. Een miskraam, daar had ik geen eens aan gedacht.. Tot zover dat ik ervan uitging dat het goed zou gaan. De eerst volgende keer ben ik wat voorzichtiger met mijn gevoel. Het doet pijn, een vreemd soort pijn die ik niet ken. Ik ben iets verloren, wat van ons is, het mooiste geschenk, ons kindje.
Lovieyou, wat herkenbaar wat je schrijft! Wij hebben bij onze vorige zwangerschap oak pas bij de termijnecho ontdekt dat ons kindje niet meer leefde (terwijl we een paar weken eerder nog een mooi hartje zagen kloppen!) Dat is gewoon kei- en keihard. Ook wij zagen een heel mooi, maar veel te klein, kindje levenloos in m'n buik bungelen en ook ik denk nog wel eens aan dat moment, ik kreeg echt het gevoel van een steen in m'n maag... Als ervaringsdeskundige wil ik je het advies geven om er echt over te praten, al is het maar met een paar mensen. En wees niet te bang dat mensen denken dat je het dramatiseert. De meeste mensen hebben er echt wel begrip voor (is tenminste mijn ervaring). Heel veel sterkte gewenst, en stuur me gerust een berichtje als je erover wil praten! Ik weet precies hoe je je voelt!
Mag ik hier even meeschrijven? Ik heb in februari een miskraam gehad maar ik zit er nu behoorlijk door heen. Het heeft 9 maanden geduurd voordat ik zwanger was. Ik ben er in april weer voor gegaan, had ook weer een regelmatige cyclus. Nu heb ik al een tijdje kwaaltjes die ik tijdens de zwangerschap ook had en waar ik me best ellendig door voel. Ik twijfel al een week of 6. Maar ik word wel ongesteld. Ik krijg morgen een echo voor de zekerheid. Maar als het niets is ga ik de volgende keer niet meer naar de dokter hiervoor. Ik heb geen eisprong gehad in de periode dat ik dat verwachtte en daar baal ik ook erg van. Je weet gewoon niet hoe lang je nu weer moet wachten. Mensen om mij heen hebben vaak kinderen. Ik ben al een tijdje erg verdrietig over de miskraam en dat je niet weet hoe het nu verder gaat.
Cat, hoe was de echo vorige week? Ik ben benieuwd wat eruit is gekomen. En hoe gaat het met alle anderen hier? Zelf ben ik afgelopen zondag weer ongesteld geworden, precies 27 dagen nadat m'n laatste miskraam begon. Mijn cyclus lijkt dus meteen weer keurig op orde te zijn, want die schommelt vaak zo tussen de 26 en 30 dagen. Volgende week gaan we lekker met z'n drietjes op vakantie, daar zijn we echt aan toe! En als het goed is heb ik m'n vruchtbare dagen dus precies in de vakantie, dus we gaan er weer voor!!
Hoi dames, Ik zou ook graag mee praten. Gisteren helaas te horen gekregen dat de zwangerschap niet goed zit en het is nu afwachten wanneer de miskraam doorzet. De testen worden in rap tempo lichter dus ik hoop dat er spoedig bloedverlies op treed we daarna opnieuw mogen beginnen. Komende week moeten we naar de gynaecoloog om te kijken of alles schoon is en of er mogelijk een curettage moet plaats vinden. De verloskundige heeft ook aangeraden om verder te onderzoeken waarom het steeds mis gaat. Hopelijk denkt de gynaecoloog hier ook zo over. Helaas hebben dit keer een jaar lang erover gedaan om zwanger te worden en ik hoop echt dat het dit keer niet zo lang duurt!