Even van mij afschrijven. Sinds vandaag besloten dat ik eerder stop met werken (bijna 32 weken) omdat ik het niet meer trek en er doorheen zit (ik werk ik de zorg). De weg naar deze keuze was echter lang. Ik heb aardig wat ongemakjes van de zwangerschap en heb hier regelmatig mijn vk over geraadpleegt. Alles wordt echter afgedaan als 'hoort erbij'. Dat is natuurlijk wel zo maar ik voel mij soms niet gehoord. Laatst maakte mijn verloskundige de opmerking dat het fijn is dat ik zo makkelijk door de zwangerschap heen fiets en eenmaal thuis voelde ik mij hierdoor best gekwetst. Ik ervaar de zwangerschap als best pittig ook al besef ik mij dat het natuurlijk veel zwaarder kan. Het eerste trimester was ik onwijs misselijk en kon amper eten en had veel bekkenpijnen. Het tweede trimester was ik onwijs moe waarschijnlijk mede door vitamingebrekken vanwege amper eten eerste trimester en had ik een zeer lage bloeddruk en nu het derde trimester veel harde buiken, regelmatig ook pijnlijk, nog steeds erg moe, bekkenpijn, kortademig, duizelig, rugpijnen, slapeloosheid, zwak, misselijk etc. Alles hoort erbij maar ik werk al weken met flinke pijnen en elke keer als ik iets vraag aan de vk krijg ik dat dus ook te horen waardoor ik denk dat ik mij aanstel en ga ik maar weer door. Terwijl ik mijn hele zwangerschap al niets anders doe dan werken en slapen en mijn leven verder stil staat. Ik kan daarnaast helemaal niets. Ik heb fibromyalgie (waar overigens ook geen aandacht aan wordt besteed) dus ik heb ondertussen leren leven met chronische pijn en vermoeidheidsklachten, maar ik vind het ondertussen echt niet leuk meer. Ik denk dat ik weken geleden mijn grens ben gepasseerd en voel mij ellendig, ik kan niet meer. Omdat ik de indruk kreeg dat ik mij aanstel ben ik maar steeds doorgegaan, ook met zwaar lichamelijk werk en ik heb nu geen energie meer over. En ik voel mij daar in onbegrepen. Ik heb vrijdag een afspraak bij de vk en ik denk dat ik duidelijk wil maken dat ik de zwangerschap als zwaar ervaar (naast de klachten die ik zonder zwangerschap al heb) en er helemaal doorheen zit maar ik weet niet meer hoe (ik ben redelijk bescheiden en geef iets dus ook pas aan als ik echt ergens last van heb) Het zal er dan ook wel weer bijhoren. Zijn er mensen hier met soortgelijke situaties en hoe hebben jullie dit aangepakt? Overigens gaat tot nu toe alles goed met mijn kleine frummel en hij schopt nog steeds heerlijk van zich af, daar hou ik mijzelf ook aan vast. Alles voor de kleine man waar ik heel blij mee ben dus het is echt niet allemaal vervelend, maar ik hoop niet dat ik mij zo tot het einde blijf voelen.
Geen advies maar denk goed aan jezelf! Hier gaat t ook niet echt geweldig (ziek/overgeven/bandenpijn/bekkeninstabiliteit/hele mond ontstoken etc etc etc) en ik krijg de fucking schijt van "het hoort erbij" "je krijgt er iets moois voor terug" "je moet er iets voor over hebben".... oh my god mensen alsof ik dat niet weet.. waarom zegt nooit eens iemand ja...het is ook kut! Sorry voor mn taalgebruik maar zit me tot ergens ver boven mn hoofd haha
Het hoort erbij is ook gewoon zo'n dooddoener! Natuurlijk horen de klachten die jij beschrijft wel bij een zwangerschap, maar de een heeft er maar weinig last van, terwijl de ander het juist als heel heftig ervaart. Ieder lijf is anders en het is dan ook erg jammer dat je hierin niet goed begrepen wordt. Goed dat je dit bij je Vk gaat aangeven hoor! Mensen uit je directe omgeving weten waarschijnlijk wel dat je het pas benoemd als je het echt niet trekt, maar je Vk weet natuurlijk niet zo goed hoe jij in elkaar zit, dus het enige wat je kan doen is het bespreekbaar maken. Goed van je dat je nu wel naar je eigen lichaam luistert en eerder stopt met werken. Hopelijk doet het je goed en ga je jezelf weer wat beter voelen als je rust hebt! Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik mijzelf veel te veel weg gecijferd omdat ik ook dacht dat de rugpijn erbij hoorde, totdat ik ineens niet meer kon lopen en zware bi bleek te hebben. Helaas was het toen dus al te laat en daardoor ben ik er nu extra waakzaam op en daarbij mijn naaste omgeving en mijn Vk ook een stuk meer! Veel succes en sterkte met de laatste loodjes!
Hmm klinkt bekend! Ook al fiets ik er tot nu toe nog aardig makkelijk doorheen, toch de vorige afspraak gevraagd naar de pijn in heup/bil en wanneer zoiets onder BI werd geschaald en wanneer hulp zoeken... Tja elke vrouw heeft BI, anders kan het kindje er niet door zegt ze, en hulp zoeken als het te pijnlijk is. euh?!?! Eerste zwangerschap en ze weet dat ik er alleen voor sta, maar durf dan weinig te zeggen. Donderdag weer heen, benieuwd wie ik dan heb en wat er gezegd gaat worden. We vragen toch helemaal niet teveel? Het is hun werk toch om ons gerust te stellen en natuurlijk de gezondheid van je kleintje op de eerste plaats. Succes vrijdag! En gewoon proberen je mond open te doen en zeggen hoe jij het ervaart. (ga ik dat ook doen )
Oo dat eerste deel had ik ook kunnen schrijven... En ik werkte ook maar door, keihard, staand in de hitte en fulltime. Continue had ik last van harde buiken waardoor ik soms krom liep van de pijn. Tot tijdens een controle bij de vk bleek dat mijn meisje niet meer goed groeide. Toen ging er wel een knop om. Ik heb rust genomen en dat anderen dan vonden dat ik me aanstelde kon me niets schelen!
ja dat akelige het hoort erbij.. alsof we dat zelf niet weten zeg! is ook niet netjes van je vk vind ik om maar zo te reageren.. als je het zwaar vind vind je het zwaar. ik vind deze zwangerschap ook veel zwaarder als toen van dl.. voel me constant k*t en het lijkt elke week weer een tikje zwaarder te worden.. gelukkig begrijpt mijn vk me wel. hoop dat ze voor jou straks ook wat meer begrip op kan brengen ipv je af te schepen met het hoort erbij..
Ik werd ook elke keer afgescheept met 'het hoort erbij' en toen ben ik dus mooi tijdens mijn bevalling in het zkh belandt omdat ik HELLP bleek te hebben. Mijn klachten hoorden er dus achteraf gezien ECHT NIET bij! Maar ja, dat weet je niet als het je eerste zwangerschap is. Let goed op jezelf en geef je grenzen aan. Goed dat je eerder stopt met werken, je gezondheid (en die van je kindje) is zó belangrijk!
Ja hier ook nuchtere verloskundige , hoort erbij, werk ook in de zorg. Nooit risico's besproken van gevaren van werken in de zorg, extra voorzichtig zijn met bacteriën etc. Cliënten van mij zijn met mrsa, hepatitis, helibactor, streptokokken besmet. Moest er met 27 weken achter komen dat ik al maanden veel te zwaar werk doe dan rivm richtlijnen voor heeft. Gelukkig trappen mijn collega's wel voor mij op de rem ipv de verloskundige. Heb beetje het idee achter de feiten aan te lopen . En probeer zelf maar alles uit te vogelen. Trek je er niks van aan, heb idee dat sommige vk in hun routine zijn vastgeroest.
Hier echt een top vk! Bij de eerste vanaf 17 weken bedrust gehad ivm harde buiken en dreigende vroeggeboorte. Achteraf drukte om niks met met 38.6 begonnen met inleiden en 39.2 is die pas gekomen. Nu bij deze begon het met 18 weken dus ik bellen zegt ze ja dit hoort en niet bij maar dit hoort bij jou zwangerschap. Het is rot maar we kunnen niet anders dan vooruit. Toen ik haar vertelde dat ik er gewoon niet voor ben gemaakt om zwanger te zijn beaamde ze dit ook. Want nee dit is niet voor iedereen probleemloos weggelegt. Je mag best pijntjes en klachten hebben en het hoeft niet afgedaan te worden als het hoort erbij. Gewoon het luisteren en het erkennen is belangrijker.
Niemand kan echt zien hoe jij je voelt. Ik zou daarom idd bij het volgende gesprek de zaak eens even extra duidelijk aanzetten, want ofwel die VK heeft een bord voor haar hoofd, of misschien denk jij dat dat jij je klachten duidelijk aangeeft, maar ben je te 'voorzichtig' hierin (dit is geen aanval hoor, maar zeker iemand die bv ook fybromyalgie heeft en dus altijd klachten heeft zal misschien zeggen 'ik voel me niet zo lekker', waar een andere zwangere moord en brand zou schreeuwen). Nog duidelijker zijn dus, zou mijn advies zijn. En als ze echt niet willen luisteren dan maar niet. Dat is heel jammer, want morele steun kun je echt wel gebruiken. Gelukkig heb je inmiddels al voor jezelf gekozen en een knoop doorgehakt. Heel goed, uiteindelijk ben jij toch degene die voor jouzelf en je kindje moet zorgen. Krijg je in je persoonlijke omgeving wel genoeg steun en begrip? Veel sterkte.
Wat vervelend dat je niet gehoord wordt! Hier op papier ook een goede zwangerschap. Mooie echo's, bloeddruk goed, kindje groeit volgens de curve, enz. Maar wat heb ik me rot gevoeld maandenlang, misselijkheid, migraines, bekkenpijn en extreem vermoeid. Gelukkig veel begrip van vk en vriend. Nu bijna 4 weken met verlof en ik voel me beter dan ooit! Ik heb weer energie over voor leuke dingen, fiets wat af met mijn hondje en ben niet meer alleen maar bezig met werken en slapen. Behalve dat ik een beetje een piekeraar blijf, voel ik me eindelijk de stralende zwangere en heb ik gelukkig nog een paar goede weken gehad om te genieten. Al ben ik nu wel erg nieuwsgierig naar ons meisje. Neem je klachten dus serieus en hopelijk zitten er voor jou ook nog wat goede weken aan te komen nu je niet meer je energie in je werk hoeft te stoppen, succes!
Och meid ik weet hoe je je voelt, heb zelf ook fibromyalgie (en nog veel meer chronische dingen) en weet hoe zwaar een zwangerschap kan zijn dan, hoe intens moe je je kan voelen, het gevoel dat je gewoon echt geen stap meer kan verzetten letterlijk. Ook ik had een VK die me niet serieus nam terwijl ik een medisch dossier heb daar zeg je U tegen, dat werd volledig genegeerd, gelukkig door mijn huisarts niet, na de 20 weken echo ben ik dan ook bij de gynaecoloog terecht gekomen die me direct wel serieus nam en dat voelde echt een stuk fijner! Ben nog 1 keer bij de VK geweest en heb haar toen ook rechtuit eerlijk gezegd hoe ik over haar en haar werkwijze dacht. Ze bood wel haar excuses aan dus dat viel dan alweer mee. Denk goed aan jezelf! Je lichaam roept je een halt toe en daar moet je naar luisteren, maakt niks uit wat de VK zegt, JIJ hebt pijn en dat is niet goed.
Bedankt voor jullie reacties! Wat er gezegd is over dat ik misschien te subtiel ben zit wel een kern van waarheid in, ik zou best klachten eerder kunnen aangeven en niet pas als ik mijn grens heb bereikt. Maat ergens zit dat gewoon niet in mij Mijn omgeving kent mij gelukkig en steunen mij (drongen er ook op aan dat ik mij ziek zou gaan melden) en gelukkig zijn ze op het werk heel begripvol. Ik wil ook verder geen medelijden, maar iets meer begrip van de vk zou wel fijn zijn al snap ik dat ze dagelijks dames met deze klachten over de vloer hebben. Ik vind het gewoon heel vervelend als ik het gevoel krijg niet serieus genomen te worden. Ik wordt ook altijd veel jonger geschat dan ik daadwerkerlijk ben en wellicht speelt dat ook mee. Mijn partner gaat trouwens mee naar de afspraak vrijdag dus dat is fijn
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Ik heb al zo vaak gehoord 'het is geen ziekte!' Nee... maar ik heb me in m'n leven nog nooit zo ziek gevoeld. Dus als je niet weet hoe het is: zwijg! OF ik bijt je hoofd eraf. Mensen oordelen zo makkelijk. Ga vooral op je strepen staan; als het niet gaat, dan gaat het niet! Ze zoeken het maar uit. Jij gaat voor alles want jij maakt een geniaal wezentje in je buik. Hopelijk knap je op van het meer rust nemen. Hier heeft het enorm geholpen, maar de klachten bleven alsnog...
Ook al hoort het erbij, luister naar je lichaam! Als je te lang Door gaat terwijl je zoveel last heb kan het zijn dat je na de zwangerschap en ook nog last van kan houden. Ik hoor het ook wel eens, ja zwangerschap is geen ziekte" leuk maar makkelijk is het niet hoor... geniet nu maar lekker van de rust
Als ik dit allemaal lees besef ik dat ik in mijn handjes mag knijpen met mijn verloskundige. Ik geloof niet dat ze al ooit gezegd heeft "het hoort erbij". Ik klaag ook niet snel, maar zij prikt daar dwars doorheen. Ondanks dat ze me natuurlijk niet persoonlijk kent weet ze verdomd goed hoe ik in elkaar steek. Het is jammer dat je al zo ver in je zwangerschap bent, anders zou ik zeggen, zoek een andere verloskundige. Ik weet in ieder geval (inmiddels) hoe belangrijk het is om niet over je grenzen te gaan. Luister naar je lichaam!
Ik begrijp je helemaal. Steek zelf ook een beetje in elkaar als jij. Bij de vk gaat het prima, wat meer moe dan normaal. Maar ook ik heb een gescbiedenis met vermoeidheid en pijn enz. Gelukkig heeft het werk zelf aangegeven dat ik niet mag werken. Jij kent je lichaam het beste. Je weet hoe je je voelt als je meer doet dan de fybro toestaat. Denk niet aan wat je vandaag 'moet' doen, maar denk aan morgem en wat voor gevolgen je daden van vandaag doen. Voor jezelf opkomen is lastig, maar over je grenzen gaan is nog erger. Wellicht dat je partner er wel iets van durft te zeggen? Doen alsof ie niet weet wat 'hoort' en zo je klachten bespreken.
Lief dat je dat vraagt! Na de afspraak een wat beter gevoel gelukkig. Ik heb aangegeven dat het al weken te zwaar voor mij aan het worden was en dat ik dus ook sinds deze week gestopt ben met werken. Ik heb aangegeven dat ik gewoonlijk maar doorga en gewend ben om met ongemak te werken. Mijn partner beaamde dit ook. Ze gaf aan dat het in dat geval een hele verstandige keus is geweest om niet door te werken. Ik heb geen een keer gehoord dat het er allemaal bij hoort en voel mij alleen daardoor al meer serieus genomen. Ook denk ik dat het nu voor hen duidelijker is hoe ik met ongemak omga. Al met al heb ik er een beter gevoel bij en als kers op de taart blijkt mijn kleine mannetje al keurig met zijn koppie naar beneden te liggen.