Wie nog meer 35+ deel 5

@Boud: wat ben je toch een sterke vrouw! Ik denk dat ik zelfs niet in staat zou zijn om te werken, maar dat heb je toch maar mooi gedaan. Fijn dat je, ondanks de diepe wond, ook weer andere opties overweegt. Heb je ook aan pleegzorg gedacht? Je hebt hierbij ook kinderen die ook permanent bij pleegouders mogen wonen. Dit zijn natuurlijk wel kinderen met een rugzakje, maar met jouw ervaring in het onderwijs, denk ik dat jij zulke kinderen veel stabiliteit kan bieden. En de wachttijden zijn korter. Heb je wel eens overwogen weer met IUI met een donor verder te gaan? Of is dat niet meer mogelijk. Dan heb je misschien toch, tijdens evt. wachtlijsten, toch het idee dat je 'bezig' bent. Ik wilde ook nog even zeggen dat ik het enorm fijn vind dat je even laat weten hoe het met je gaat. Als je een digitaal luisterend oor nodig hebt, weet je ons te vinden, hè?

 

Mees pleegzorg is natuurlijk in gedachten al vaak de revue gepasseerd maar ik heb teveel gevallen mee gemaakt in mijn werk waarbij pleegouders toch na een lange tijd 'ineens' hun pleegkind weer moesten 'afstaan' aan de echte ouders en hoeveel pijn en zorgen dat met zich mee brengt. Want ook al is het op papier logisch om te streven naar het feit dat kinderen bij de eigen ouders wonen, in veel gevallen is dat verre van ideaal voor de kinderen. Ik denk niet dat ik dat aan zou kunnen om een kind, waaraan je je toch hecht, weer naar de eigen ouders te moeten laten gaan wetende dat het kind daar slechter af is. Bovendien is het voor mij praktisch niet haalbaar. Ik kan mijn ouders bijv. wel vragen om op mijn eigen kind te passen maar ik kan toch moeilijk van ze verwachten dat ze ook klaar staan voor een kind met een behoorlijke bagage waar ze helemaal geen emotionele binding mee hebben. Ze zouden het heus willen doen hoor als dit voor mij een oplossing zou zijn maar ik kan dat met mezelf niet rijmen. Ik werk bovendien vier dagen in de week wat toch wel redelijk het minimum is voor mij. Komt er dan ineens een schoolkind met problemen bij dan vind ik dat ik daar meer tijd vrij voor zou moeten kunnen maken. Komt ook nog eens bij dat het altijd een kind van een ander blijft en je nooit helemaal zelf dingen kunt beslissen. Altijd kijkt er een voogd of andere instantie over je schouder mee. Ik ben er van overtuigd dat ik een kind met een rugzakje in principe wel zal kunnen 'handelen' maar het heeft te veel praktische haken en ogen.

Iui etc. lijkt me momenteel geen optie meer. Met een kans van minder dan 3 % loop ik dan waarschijnlijk weer de ene teleurstelling na de andere op.
Werken geeft me juist die afleiding die ik nodig heb, anders ga ik alleen maar lopen piekeren en malen. Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving die dat door hebben en vanavond is de eerste avond 'alleen' maar morgen komt er alweer een 'babysit' (hoe lief) en morgenavond wordt ik op sleeptouw genomen naar de bioscoop. Ook zondag ben ik al onder de pannen en maandag mag ik weer werken. Het zal met veel vallen en opstaan gaan maar ik vertel mezelf steeds maar weer dat elk rouwproces een weg omhoog kent. Het is gewoon de rit uitzitten en uiteindelijk komt het wel weer goed al lijkt dat nu nog wel een heel eind weg hoor.

Voorlopig blijf ik hier nog wel even rondhangen hoor. Ik snap helemaal waarom Xon destijds gezegd heeft dat ze hier afstand van wilde nemen maar jullie zijn me de afgelopen jaren zo dierbaar geworden dat ik dat niet óók nog kwijt wil raken. Of ik naar de meeting kom weet ik niet want die is al wel heel snel, maar ik blijf soieso mee lezen en kan het dan ook vast niet laten om af en toe een duit in het zakje te komen doen. Ik wil bovendien weten hoe jou 20 weken echo straks zal zijn en hoe het met de zwangerschap van Guap verder gaat en die van Pink. Ook al is het dan niet voor mij weggelegd, dat wil nog niet zeggen dat ik niet oprecht blij kan zijn voor en mee wil leven met jullie. Van mij zijn jullie nog niet af hoor!

 

@Boud: ik vind je een ontzettende dappere sterke vrouw!
Fijn dat je vrienden en familie je zo steunen. Ik hoop oprecht dat het moederschap toch nog weggelegd is voor je, al is het misschien op een andere manier als dat je gedacht had(adoptie)

@Pink: wat een ellende he meid. Ik moet ook altijd huilen als ik in de stoel van de tandarts ligt, ik begin dan ook te trillen en te shaken en tis erg moeilijk om mezelf onder controle te krijgen. Met als resultaat dat ik flauwval. Ben zo blij dat het afgelopen week niet gebeurt is!
Mijn mond geneest goed volgens mij,maar helaas zit er nu een ontsteking aan de andere kant van mijn mond. Die kies moet er maandag over een week al uit,maar ben bang dat ik na het weekend al kan gaan bellen. Maar hoe ga ik eten met aan beide kanten bijna geen kiezen meer?

 

Hoop, soep en vla???

 

Boud wat heb ik een respect voor je. Wat klink je ontzettend sterk en ook realistisch. Ik kan me voorstellen dat je gevoel soms anders is. Ik vind het zo oneerlijk dat het sommige mensen die zoveel te bieden hebben niet gegund is. Ik vind het ook bewonderens waardig dat je ook nog mee kunt leven en interesse kunt tonen in onze zwangerschappen. Dat moet ook moeilijk zijn.
Ik hoop met heel mijn hart dat jij je kindgeluk toch kunt vinden in bijv adoptie. Fijn dat je hier wil blijven hangen en ik vind het zeker fijn om ook op de hoogte te blijven van de dingen die jij meemaakt!
Meis dikke knuf!

 

Dank je Pink, het is ook niet makkelijk hoor en eerlijk gezegd zijn mr. Jack Daniels, Johnny Walker en kornuiten ook mijn vrienden voor de avonden dat ik alleen ben. Zo kan ik toch een beetje slapen 's nachts, maar ben wel van plan om daar na dit weekend toch ook maar weer afscheid van te nemen want het kan nooit goed zijn om daar lang mee door te gaan. Voor nu haalt het echter wel even de scherpe randjes eraf en och, zolang ik niet stront lazarus wordt moet het voor een paar keer kunnen hoor denk ik.
Vanaf hier kan ik alleen maar weer omhoog denk ik dan. Maar dat klinkt misschien inderdaad makkelijker en positiever dan het in werkelijkheid is. Het helpt mij echter heel erg om alles zoveel mogelijk te proberen te relativeren. Als ik bijv. het nieuws zie, realiseer ik mij ook terdege dat alles nog veel erger zou kunnen en dat mijn verdriet valt onder het kopje "klein persoonlijk leed" maar dat leed is voor mij, helaas, wel heel groot en prominent aanwezig.

 

@Boud: als jouw 'vrienden' op dit moment even de scherpe kantjes eraf halen, kan ik me helemaal voorstellen dat dat best lekker is, om die eerste pijnlijke tijd door te komen. Ook erg lief van je 'echte' vrienden dat ze je zo steunen en goed op je passen.
Ik heb vanavond ook nog wat zitten googlen op adoptie. Toen ik 5 jaar geleden nog alleenstaand was, heb ik me ook aangemeld voor alleenstaanden adoptie. Wilde eens kijken, nu jij het erover had, in hoeverre de landen en mogelijkheden veranderd waren. Toen ik me net op de wachtlijst liet zetten, stortte eigenlijk een beetje de stroom uit China in elkaar, waardoor er minder kinderen vanuit China naar NL kwamen en de mogelijkheden voor mij er niet makkelijker op werden. Maar zag nu dat er toch nog wel landen zijn waar het kan. Dus als je het overweegt, zou ik in ieder geval je zo snel mogelijk alvast op de lijst laten zetten. Het inschrijven om op die lijst te komen stelt echt niets voor en was toen letterlijk een formulier invullen.
Overweeg je nog, mocht die mogelijkheid er zijn, om ergens en second opinion te vragen of ergens anders het toch nog te proberen? Wil je nergens toe aanzetten, maar mij hielp dat toen wel dat ik me voor KID had aangemeld en ook voor adoptie. Die meerdere ijzers in het vuur, gaven mij geestelijk toch wel wat meer rust. Ze kunnen wel zeggen dat de kans op een zwangerschap klein is, maar hij is ook niet 0,0. Dus ik zou zelf in de tussentijd dat ik op de wachtlijst van adoptie zou staan, toch ook zelf nog ergens wat proberen. Maar dat kan alleen jijzelf beslissen en niemand anders en moet voor jou ook goed voelen.

 

Mees ik hink nog steeds een beetje op twee gedachten wat die second opinion aangaat. Hier wordt dat ook steeds weer genoemd maar er zijn geen eicellen of embryo's meer en dan zou ik voor die second opinion dus toch weer moeten spuiten en een punctie moeten ondergaan etc. terwijl daarvoor in de plaats (waarschijnlijk) geen terugplaatsing zal zijn want die eicellen/embryo's moeten dan onderzocht worden. Ik weet niet of ik dat kan opbrengen, weer die hele medische molen maar dan geen mogelijkheid tot zwangerschap. Ik ben eigenlijk bang dat me dat alleen maar meer gaat frustreren. Dus ik weet het echt nog niet. Eerst maar eens even laten bezinken.
Heb ook al van verschillende mensen gehoord die met me mee willen als ik toch nog een gesprek met het zh aanvraag. Iedereen is eigenlijk woest omdat het hele gebeuren met zo plompverloren verteld is zonder me van te voren enigszins te waarschuwen. Ik proef gewoon dat mijn broer bijvoorbeeld de artsen haast wel verbaal naar de strot zou willen vliegen om ze eens even te laten weten wat ze me aangedaan hebben. Allemaal heel lief maar wat schiet ik op met al die woede?? Heb eigenlijk momenteel nog helemaal geen behoefte aan een confrontatie op wat voor manier dan ook met het medische team van het zh, ben alleen nog maar bezig met de ene voet voor de ander te zetten. Misschien later maar daar kan ik nu nog niets zinnigs over zeggen.
Ik heb al wel eens eerder gegoogled op adoptie maar toen was ik nog zo overtuigd dat ik wel zwanger zou worden dat ik daar niet veel van onthouden heb behalve dat het voor lesbische stellen doorgaans makkelijker is om te adopteren dan voor een single, dat het heel erg duur is en dat je vooral als alleenstaande eigenlijk tweede keus van veel landen bent en dus de 'left overs' (lees gehandicapte, oudere kinderen) krijgt toegeschoven. Ik moet ook nog eens serieus nadenken of ik dàt wil en aankan. Door mijn werk weet ik natuurlijk als geen ander wat dat kan inhouden en heb daar totaal geen rooskleurig beeld bij. Er komt dus nog een serieuze portie 'soul searching' bij kijken denk ik.

 

@Boud: snap die rollercoaster aan emoties helemaal. Maar je kunt je evt. altijd vast op de wachtlijst laten zetten voor adoptie en je dan daar ook weer eenvoudig van af laten halen. Er zijn meer personen die dat evt. doen als extra ijzer in het vuur. Het klopt inderdaad dat je als alleenstaande in een moeilijke positie staat. Het zijn inderdaad vaker de special need kinderen (hazelipjes, oorproblemen e.d.), of kinderen die iets ouder zijn. Ik vond dat toen al zo oneerlijk, omdat juist een special need kindje, dat wellicht nog geopereerd moet worden hier in NL, veel zorgen kan geven en je dan juist zou verwachten dat dat logischer zou zijn bij een stel, waar mensen deze zorg toch met zijn tweeën kunnen delen. Ik heb me daar toen ook over verwonderd. Want dat was 5 jaar geleden ook zo'n beetje al 'het lot' van een alleenstaande.
Toen mijn arts vorig jaar december vertelde dat zij geen meerwaarde meer zagen in verdere ivf-behandeling, was dat voor mij de reden om uit te wijken naar DD. Ik had mezelf als doel gesteld om tot mijn 43ste van alles wat mogelijk was te proberen. En ik ben iemand die altijd een paar keer hard de deur tegen de neus moet voelen voordat ik er echt van overtuigd ben dat alle wegen doodlopen. Vandaar dat dat voor mij dus juist weer nieuwe hoop gaf om naar een andere kliniek uit te wijken.
Ik kan je broer goed begrijpen. Ik moet zeggen dat ik zelf ook nogal geschockeerd ben door de wijze waarop ze jou dat meegedeeld hadden (en vooral ook de redenen die ze erbij aanvoerden). Het geldt in het algemeen dat als je ouder bent, je minder vruchtbaar bent, je meer kans op een miskraam of afwijkingen hebt. Maar dat zijn ook maar kansen en om iemand dan maar de behandeling te laten stoppen om die redenen. Vooral ook omdat dat jouw enige mogelijkheid is om zwanger te raken.
Als ik zie hoe jij reageert op de medicijnen, met jouw opbrengsten, verbaast me deze reactie van de artsen echt. Vooral ook omdat je er toch laatst zwanger van geraakt bent. Dus dat biedt toch zeker nog mogelijkheden, zou je denken.
Ik reageerde moeizaam op de hormonen en raakte dan ook nog eens niet zwanger. En voor mij was de opbrengst ook gelijk de hele poging en dat vond mijn arts niet verantwoord gezien de bijwerkingen en vooral uit kosten oogpunt niet verantwoord.
Vandaar dat ik jou ook voorstelde of de kliniek Nij Barrahus niets voor jou zou kunnen zijn. Misschien dat je de komende maanden eens alles op een rijtje kunt zetten en in het nieuwe jaar daar eens een afspraak kan maken om te zien of zij nog mogelijkheden zien om jouw behandeling voort te zetten. Of een afspraak maken bij dr. de S. in Gent, die ook echt een kei in haar vak is.
Maar snap dat je nu vooral even je gedachten wilt ordenen. Dus neem de tijd en mochten wij mee moeten brainstormen, dan weet je ons te vinden.

 

@Hoop: dat zal inderdaad nog een hele uitdaging worden. Misschien eten wat pureren en wat Boud zegt, maar zoveel mogelijk vloeibaar. Ik dacht dat ze toch wel vrij snel zo'n plaatje konden plaatsen als alles eronder goed genezen was! Je bent in ieder geval een kanjer dat je nu zo doorpakt. Het is nu even heel vervelend, maar straks ben je weer helemaal het vrouwtje (zonder pijn, ontstekingen en wat dan ook).
Ik mag dinsdagmorgen een lekkende vulling laten vervangen. Brrr....

 

Een lief bloemetje van mij uit de tuin, om jullie een fijne zondag te wensen
En ja ik denk nog steeds aan jullie allemaal!!

 

@Mams: dank je! Jij ook een fijne zondag! Je maakt prachtige foto's. Moet je echt meer werk van gaan maken

 

Tx mop... doe me best.. bij deze stond ik in me badjas buiten, whahhha... klein detail, en erg fris....!

 

@Mams: foto's zijn afhankelijk van het moment en ja, dan kan het zijn dat je er nog niet helemaal op gekleed was....hihi..

 

mooie foto mams! soms moet je voor mooie dingen iets over hebben he

hier lekker dagje gehad, weer eens in de kerk geweest, kleine man met mij in de creche..... kleine man hield zich prima staande! tot ik een ander kindje trooste, dat vond meneer niet leuk en wilde meteen ook op schoot. later toen dat kindje weer huilde keek kleine man meteen naar mij wat ik ging doen, grappig hoe kids reageren.....
verder met mijn nieuwe hobby bezig, haken! is nog best lastig.... kwam er dit weekend achter dat ik de steek verkeerd deed, tja dan ziet het er inderdaad iets anders uit. nu voor de 3e keer begonnen met een beestje, gaat aardig tot nu toe. af en toe kom ik een steekje tekort

 

@Boud: Wat een vervelend nieuws....ik weet niet wat ik moet schrijven. Maar ik wil wel even zeggen dat ik je een dappere sterke vrouw vindt!
Fijn dat je zoveel steun van je vrienden en familie krijgt! Ik hoop echt dat het moederschap toch nog weggelegd is voor je, op welke manier dan ook!!

Ik zelf heb weer een paar hektische week met schoonvader meegemaakt...gelukkig nu weer onder controle. Hopelijk blijft het nu ook echt stijgende lijn gaan. Want tja onze vakantie staat voor de deur...beetje gemengde gevoelens om te gaan.

 

@Samson: wanneer vertrekken jullie precies? En hoe lang blijven jullie weg? Hopelijk kunnen jullie toch met een gerust hart vertrekken.
@Justme: schattig hoe die kindertjes kunnen reageren, hè? Zijn jullie al gevorderd met de verbouwplannen van je huis?
@Hoop: hoe is het nu met je kies? Nog naar de tandarts geweest (of gebeld)?

 

Net terug van de 20 wkn echo. Alles lijkt er goed uit te zien. We hadden een nieuwe echoscopiste die blijkbaar daar sinds kort werkt of invalt. Maar ze had het er steeds maar over dat de knoppen van het apparaat precies andersom zaten met het apparaat wat zij gewend was. Het had dus wat voeten in aarde voor ze alles goed vastgezet en opgemeten had.
Ook zei ze in het begin praktisch niets, wat het voor ons ook wel wat ongemakkelijk maakte. Later begon ze meer te vertellen en ook als ze iets opgemeten of gezien had of dat goed/normaal was. Toen begon ik langzaam wat te ontspannen.
Het kindje was moeilijk in beeld te krijgen omdat die overdwars lag en vrij hoog. De blaas moest (licht)gevuld zijn en de mijne was blijkbaar iets te vol dat ze het moeilijk soms in beeld konden krijgen. Maar alles is opgemeten.
Er was een stagiaire bij die na afloop zelf ook nog even met de echo alles mocht bekijken, dus we kregen nog wat bonusminuten. Het beeld was alleen niet zo best (door de moeilijke ligging van het kindje), maar we hebben hem/haar toch even kunnen zien. Nu dus opgelucht verder met genieten op de roze wolk (en beginnen met het babykamertje).