Vervelend Marleen dat je het al zo heftig heb! Vandaag weer gaan werken, maar na 2 uur hebben ze me naar huis gestuurd. Loop echt mezelf gewoon in de weg. En op die manier ook me collega's.
bij mij sturen ze me niet naar huis maar ik geef zelf aan of het gaat of niet zoals nu hoef ik ook geen avonden meer en maar 4 uurtjes te werken dus dat is opzich ook wel lekker
Ik ga strax van 16.00 - 19.00 wat proberen te werken.... Op therapeutische basis en ik mag niks meer in de zorg doen maar wel helpen met brood smeren en medicatie etc ben benieuwd of dat gaat!
op zich gaat het nog wel in de zorg en hoef ik van 3 tot 7 niet mensen naar bed te brengen of wat dan ook meer helpen met eten en naar de wc en de bewoners die je met z'n 2 moet helpen doen we ook met z'n 2en ik ga door tot het echt niet meer gaat
Hoi , Aangezien ik regelmatig contact met vrouwen met bekkeninstabiliteit heb, verstuur ik regelmatig tips en hints mee. Hieronder heb ik een mailcontact gekopieerd en bewerkt, waar ik de meeste tips in beschreven heb. Hoewel ik misschien in onderstaande tekst in herhaling val, wil ik wel zeggen dat ik niks wil aanpraten; dit is gewoon mijn ervaringsverhaal. De één heeft wel heel veel baat bij de fysio, de ander niet, ik had zelf veel baat bij oefentherapie Cesar. Mijn ervaring met de fysio; is dat het heel passief is; ze masseren en doen er een apparaatje op om de spieren en banden te stimuleren tot doorbloeden. Ik noem het symptoombestrijding. Verder krijg je mee wat je wel en niet moet doen en misschien zelfs fysiofitness (hoewel dat meestal na de bevalling pas is). En mogelijk zetten ze je een keertje recht . Ik ben wel pas heel laat terecht gekomen bij de fysio en was toen al zo slecht dat ik met krukken moest lopen en voor langere afstanden de rolstoel maar gevoelsmatig kwam ik ook na de bevalling niet verder en ben ik naar de Cesar gegaan op advies van de huisarts, toen ik aangaf meer praktisch aan de gang te willen; hoe til ik de kinderwagen in de auto, hoe verschoon ik mijn kind enz.. Want de fysiofitness vond ik leuk, maar dat kon ik zelf ook wel; spierversteviging. De Oefentherapeute Cesar (en mensendieck) zijn er meer op gericht op je houding; hoe kun je het beste tillen, liggen, zitten, lopen. De praktische kant zeg maar. Mijn dochtertje (als baby)ging mee toendertijd, en ik kon aangeven wat de klachten/problemen waren; tillen bijvoorbeeld, speelgoed opruimen, mijn dochter verschonen. Zodra ik weer zwanger was, ben ik meteen naar de Cesartherapie gegaan, om de klachten niet te laten verergeren. Ik ben er zo goed doorheen gekomen! Wat ik wel wil melden; Ik ben geen arts of therapeut, ik ben een ervaringsdeskundige en mijn ervaringen en bevindingen hoeven niet te zeggen dat dit ook geld voor jou of iemand anders. Bekkeninstabiliteit(bi) heeft meerdere vormen/klachten. de één heeft meer last van voren/schaambeen, de ander van haar bil/heup uitstralend naar bovenbeen of verder. Voor de één is kleermakerszit heel prettig, de ander kan dan niet meer opstaan van de pijn. Wat héél belangrijk is; weet je grens. Het funeste van bekkeninstabiliteit is dat je meestal stopt vanwege de pijn die verergert, maar dat de napijn nog veel erger is. Napijn is een veelgehoorde klacht. Je wordt echt 's avonds en 's nachts "afgestraft" voor wat je teveel gedaan hebt. Dus je moet die grens zien te vinden. Probeer zoveel mogelijk symmetrisch te doen. Op 2 benen blijven staan, 2 voeten, strek je een beetje uit, schouders naar beneden, kin omhoog, klein kuiltje in je rug en strech die rug een klein beetje. Vooral als het lopen wat pijn begint te doen (in de bil) dan wil dit soms net dat stukje venijnigheid uit de pijn halen. Als je iets "scheef" hebt gedaan, probeer dan ook even de andere kant. Bijvoorbeeld; je staat de kinderkamer te schuren, dit doe je dus met rechts (als je rechtshandig bent haha), doe dit dan ook even met links. Zo belast je alles symmetrisch. Al doe je maar net alsof (dus de bewegingen) Wissel af met rust en activiteit, maar blijf wel in beweging! Dus kwartiertje actief, 5 minuten op een stoel of, als je dat prettig vind, even liggen. Zelf was liggen het voor mij niet; ik kon nauwelijks meer opstaan erna en had veel meer pijn. -wordt vervolgd-
DEEL2 (het was te groot) Luister dan ook goed naar je lijf; soms krijg je goedbedoeld een advies en volg je het klakkeloos op (ik kreeg van de fysio dus het advies om te gaan liggen...duh dat was dus niet zo best achteraf...) terwijl je er geen goed gevoel bij hebt. Dus als je ook ziet/voelt dat een therapie niet goed aanslaat of een bepaalde oefening te pijnlijk is; STOP en geef het aan! Traplopen; omhoog stapje voor stapje, voetje bij en wissel links met rechts af. Omlaag; achteruit naar beneden, dit voelt veel beter. En vermijd de trap zoveel mogelijk. Geen wc boven? Zorg voor een po-stoel (bij de thuiszorgwinkel) Als het vooruit lopen echt heel pijnlijk wordt, maar je moet toch nog even naar de keuken... loop achteruit! Mocht het zo erg worden dat een rolstoel en krukken wordt geadviseerd, haal dan geen krukken maar een rollator. Ja daar moet je even doorheen, het klinkt bejaard, maar 1. je loopt met stevige symmetrische steun 2. je hebt je boodschappenmand mee 3. je hebt zelfs je stoel mee!!! Ik vond fietsen niet prettig, een ander weer wel; kijk waar je zelf het prettigst bij voelt; en blijf in beweging; want stoppen met bewegen, dus complete rust, betekend verstijving, en dan vererging van de klachten. Maaaar alles dus wél met mate en die grens hé! Niet overheen gaan. Waar is die grens dan; nou in principe is het 't mooist als je helemaal geen napijn hebt, maar ja, die pijn zit er al en die napijn komt ook wel. Belangrijk is dat je niet langer dan 24 uur napijn hebt. als de napijn langer aanhoudt heb je duidelijk teveel gedaan. Dat is een eerste keer niet erg, maar een 2e keer kan dit dus verslechtering opleveren. Opstaan uit een stoel, goed naar voren schuiven, je voeten onder je knieën, je bekken naar voren kantelen (kuiltje in rug) buikspieren aanspannen, bekkenbodemspieren aanspannen (anus-kring- en sluitspier aanspannen, alsof je heel nodig naar de wc moet) je bovenlijf goed naar voren brengen en op 2 benen omhoog komen, even stilstaan, alles weer los/ontspannen, buikspieren aanspannen, billen ontspannen (moeilijk!) (denk ook weer aan houding bij lopen, strekken) en de 1e stap zetten en doorzetten (de opstartproblemen zijn ook heel herkenbaar bij bi) Ik had soms gewoon hulp nodig van mijn man om door de pijn heen te komen eenmaal op gang gaat het wel weer.
DEEL 3 In bed; leg een kussentje tussen je knieën, dit is heel prettig voor je bekken. Werkt het goed en ben je toch je kussentje kwijt; bind hem vast met een band/sjaaltje aan 1 been. ! Pijn bij het omdraaien in bed; kijk op Welkom Dit is dus mijn website; ik maak en verkoop glijmatjes voor het omdraaien in bed. Uit bed stappen; op je zij, werp je benen over de bedrand (ook weer hierbij; geld niet voor waterbed) en in de swing van het naar beneden gaan je bovenlijf opwerpen, als een hefboom kom je zo overeind, de zwaartekracht helpt mee. (en denk dan weer aan opstaan vd stoel) Een hoop tips heb ik geleerd van de cesartherapeut. Zowieso vind ik als je bekkenklachten hebt, je hulp in moet schakelen van een mensendieck of cesartherapeut. Maar nogmaals; luister heel goed naar je lijf en geef duidelijk aan wat NIET prettig aanvoelt. Mocht je nog specifieke vragen hebben; mail gerust, wie weet heb ik een oplossing/tip. Want oh er zal nog veel meer naar boven komen, maar zo voor nu weet ik het even niet meer. (ja nog bevallingstips, maar ik hoor het wel als je zover bent) Zitten: Oh ja; met je benen over elkaar zitten is eigenlijk niet zo best, maar met 2 benen netjes naast elkaar is ook niet alles, na een tijdje ben je dat ook zat; zowieso; als je lang zitten moet, ga af en toe staan en loop op en neer de kamer rond, vooral met een etentje in een restaurant; ga heeeeel vaak je neus poederen haha.. Maar goed; met je enkels over elkaar is beter, wel afwisselen met links en rechts en nog fijner, iets minder charmant is met je enkel/kuit op je bovenbeen en ook dit afwisselen. Doe je dit rechts, doe je het ook links (alles symmetrisch) Het is geen schande om een knappe bekkenband aan te schaffen als dit verlichting brengt. Zelf ben ik erg te spreken over de smalle stugge Serola bekkenband (te bestellen bij fysio of cesar). Beter dan over de brede elastische..weet even niet welk merk.. maar die stugge gaf me meer steun en blijkt ook beter te zijn omdat deze niet je spieren ontlast, je spieren ontlasten betekend geen spierkracht en dus verslapping op den duur. En dát willen we niet, want die spieren heb je juist nodig om die banden te helpen die het nu even niet meer redden. Wat ikzelf het allerergste vond bij mijn 1e zwangerschap (want toen was de bekkeninstabiliteit veel erger) dat ik niet eens knap positiekleding kon kopen en struinen voor babykleertjes... wat een verdriet had ik daarvan. Gelukkig kon ik dit wel met mijn 2e zwangerschap, dus er is nog hoop! (sommigen zijn zoooo bang voor een 2e zwangerschap, bang dat de bekkeninstabiliteit in alle hevigheid terugkomt, dit hoeft dus niet, maar de kans is wel groot. Let wel; ik heb na de bevalling van mijn 1e erg veel getraind om mijn bekken zo sterk mogelijk te maken, en omdat ik toch erg alert ben geweest op mijn houding, zoveel mogelijk tijdens de zwangerschap de zware taken uit handen gegeven heb, denk ik dat ik op die manier de 2e zwangerschap beter doorgekomen ben qua bekkenklachten. Maar dan nog weet ik niet of dit voor iedereen geld natuurlijk!) Aqua joggen is trouwens een hele fijne sport, waarbij je dus niet je bekken belast (omdat je drijft in het water met een drijfband om je middel) en toch al je spieren kunt trainen. Daarnaast vond ik het ook prettig dat als ik even minder hard meedeed het niet zo opviel in de menigte; want je zit toch onder water. Bij aerobics heb je al gauw dat je meegaat in het tempo v.d. groep omdat je niet wilt onderdoen, en iedereen het ziet in de spiegel als je stopt. Ook al is je voornemen nog zo sterk, vaak verlies je wil het van het competitie en schaamte-gevoel. goed; bevallingstips; als je thuis bevalt moet je het doen met de middelen die er zijn; maar half zittend, half liggend is meestal het prettigst om te bevallen. Belangrijk; symmetrie; dus laat nooit iemand anders je benen vasthouden!!! Je bekken is dusdanig verweekt dat het mogelijk uit zijn verband getrokken wordt. Dit is bij mijn 1e bevalling gebeurd en je wilt niet weten wat daar de gevolgen van zijn geweest. Naast het gevoel dat er een vrachtauto over me heengereden was heb ik er ruim 2 jaar over gedaan om te herstellen. Je kunt ook beter niet je benen in je nek gooien. Mocht je in het ziekenhuis bevallen; dan hoop ik voor je dat ze mooie verlosbedden hebben; hier in Alkmaar hebben ze een verlosbed die in alle standen kan en beugels heeft die ook in alle standen kunnen. Ik zat dus bijna rechtop, het achterste gedeelte was al verwijderd (een verlosbed kan uit elkaar zodat je vagina op het randje zit en de vk of gyn makkelijk het kind kan opvangen) aan het uiteinde zaten 2 beugels die omhoog en omlaag konden en waar mijn voeten tegen konden steunen, dus waar ik kracht tegen kon zetten (zoals op een motor, de shopperhouding zeg maar...hihi). Op deze manier hoefde ik geen kracht in het vasthouden van mijn benen te verliezen, maar kon ik alles in het persen gooien. Jammer genoeg heb ik uiteindelijk bij beide een keizersnede gehad. Naast dat ik dikzakken gebroed had (4300 en 5300 resp.) lagen ze ook beide in AAA, die combinatie maakte dat het echt niet ging lukken via de natuurlijke weg. Met een keizersnede is het herstel verhaal ook iets anders; je kunt nog niet meteen je buikspieren gebruiken, want die zijn doorgesneden. Fysio begeleid je meestal in deze fase, na 2 weken mag je rustig aan kleine buikspieroefeningen gaan doen (bijv onderste buikspieren aanspannen zo licht als dat je kucht/je keel schraapt) en zo opbouwend. Maar doordat je buikspieren niet meteen helpen bij het ondersteunen van je bekken, maakt dat het herstel langer kan duren. Hoeft dus niet; bij mijn 2e waren de bekkenklachten niet zo heel erg als bij de 1e en was ik na de bevalling, ondanks de keizersnede (wat opzienbarend beter ging dan de 1e) vrij snel van mijn klachten af (met 4 weken, ik ben inmiddels alweer ruim4 jaar klachtenvrij!) Met de bevalling; laat je MAN dus voor je opkomen. Zelf doe je dit namelijk niet; al haalt de slager het eruit; je wilt er echt vanaf, dus wat je verteld wordt, doe je klakkeloos. Je man is dan degene die moet zeggen; Ho stop, zo kan het niet! Tot zover mijn tips, het is heel veel, ik hoop dat jullie er iets aan hebben. Groetjes Chantal
tally: dank je maar heb ook dezelfde tips al van de bekkenfysio gehad. En helaas zonder veel resultaat.
Hoi Trotsemama en Marleentje26, Als jullie baat hebben; dan is dat prima, maar wat ik lees in jullie berichten is dat wat de bekkentherapeut meegeeft, niet echt helpt. Wat ik als advies geef; luister naar je lichaam! Als een therapie niet aanslaat; kijk of het anders kan of wellicht toch een andere therapeut. Het is JOUW lichaam, en therapeuten zijn niet heilig of zaligmakend. Mijn fysiotherapeut met de 1e zwangerschap was ook gespecialiseerd in bekkentherapie. Achteraf hoor ik dus dat ik niet de enige ben die met klachten bleef rondlopen en dat het verergerde; er waren weinig goede ervaringen met haar passieve therapie. Daarbij; elk lichaam is anders en reageert anders. Ik heb ook met mijn 1e zwangerschap in een rolstoel gezeten, omdat ik niet meer kon lopen van de pijn. Maar wel mede omdat ik steeds passiever werd. Ik liet me praten in; veel rust en liggen is belangrijk, maar daardoor verergerde het probleem. Pas met de zwangerschap van mijn zoontje ben ik goed mijn grenzen gaan bewaken. Ondanks een verhuizing met 7 maanden zwangerschap is het zo goed gegaan! Ik heb heel veel hulp gekregen (en dus geaccepteerd) van vrienden en familie. De één deed mijn wc, de ander de badkamer, en weer een ander kwam stofzuigen. Ten tijde van de verhuizing zijn mijn spullen in- en uitgepakt door anderen. Hoewel dit absoluut heel moeilijk is om te aanvaarden; het zorgde ervoor dat ik wel met draagbare pijn mijn zwangerschap doorstond. (en ik pas na 1 jaar de boel ging reorganiseren, want het stond uiteraard niet op de plek die ik wenste, maar wat was ik blij dat ze het deden!) Een aantal vragen; 1. maken jullie gebruik van een bekkenband? De stugge smalle is een hele fijne die de boel goed bij elkaar houdt. 2. Ook al herken ik jullie houding; we blijven doorgaan tot we niet meer kunnen; het is wel jullie lichaam. En als je dus teveel over je grenzen heen blijft gaan, is het mogelijk dat er blijvende schade ontstaat. Dus hou je grenzen echt goed in de gaten. Het moet niet zo zijn dat je na je werk niet meer kan en alleen nog maar op de bank gevloerd ligt van de pijn. Niet alleen omdat dit geen manier van doen is, maar ook; dan ben je dus teveel over je grens heengegaan. Zeker in de zorg (ja, ook ik kom uit de zorg; bij mijn 1e zwangerschap bleef ik ook doorgaan, op mijn kiezen bijten, niet zeuren en vooral werkzaamheden zoeken die weliswaar belastend waren, maar waar niemand zag hoeveel moeite en pijn dit kostte...maar wel tenkoste van mijn lijf! 4 jaar lang pijn erna, echt PIJN.... ik lag regelmatig jankend in mijn bed, of het ooit nog anders zou worden. Gelukkig wel, waarschijnlijk door mijn 2e zwangerschap. Volgens mijn manueeltherapeut is het littekenweefsel wrsch door de 2e zwangerschap op een plek gaan zitten waar het niet ergens tegenaanzit, waardoor ik nu geen pijn meer heb) (overigens wordt ik door de manueel niet voor mijn bekken behandeld, maar ik ben tevens hypermobiel, ook mede een oorzaak waardoor ik dus zo snel last kreeg van mijn bekken; met 12 weken al en met 25 weken kon ik dus niet meer lopen. (en waar ik helaas nu andere klachten van ondervind). En last but not least; blijf genieten van die kleine daarbinnen! Want hoe cliche ook...ze worden heeeeeeeel snel groot (die van mij alweer 7 en 4) Groetjes Chantal
chantal: ik heb al een bekkenband van serola. En werk al 11 weken niet meer. Ivm bekkeninstabiliteit. Dus denk echt goed aan mezelf. Ik heb een extreme vorm en weet dat daar weinig aan te doen valt. JE kunt bekkeninstabiliteit niet verminderen alleen stopzetten. En hopen dat het zo blijft. De bekkenfysio masseert het telkens los en dat werkt 2 dagen en dan komt het langzaam weer terug. Ik heb me er bij neer gelegd dat het nu eenmaal zo is. Ik had het al met 12 weken (direct naar fysio) en het is snel erger geworden liep mey 17 weken op krukken in huis en voor afstanden in rolstoel. Dus zegt genoeg denk ik. Nu gebruik ik de rolstoel nog zelden dus die vooruitgang is zeker geboekt. En ben heel de dag thuis dus kan mijn eiegn ritme indelen en dat is wel erg prettig.
chantal: ook hier wordt een bekkenband gebruikt ? en wat marleentje bekkeninstabiliteit kan je niet verminderen allleen de rem erop zetten net als zij heb ik het geaccepteerd en weet dat na mijn zwangerschap het weer over is !
Hier iemand met chronische bekkeninstabiliteit en een beklemde zenuw. Helaas is de deur uit er voor mij niet meer bij. Bij mijn eerste ging dat nog met de rolstoel maar ja... ik heb nu 2 peutertjes. Mijn man moet dus kiezen, kinderwagen duwen of mij duwen . Ik kom de deur niet meer uit behalve voor bezoekjes aan de gyn. Mijn man heeft geen rijbewijs maar ik wel. ik mag alleen geen auto meer rijden. Ik meld mij min. 1x per week op de verloskamers voor pijnbestrijding, een nachtje met pethedine dus. Met 37 weken word ik ingeleid Heb een indicatie voor een hoog-laagbed in de woonkamer maar heb er geen plaats voor.. Wel heb ik geindiceerde hulp in de huishouding. Na de bevalling een revalidatietraject in. Na de bevalling een rontgen en mri van mijn bekken. nu heb ik ff een spoedvraagke tussendoor he: De fysio heeft vanmorgen gebeld dat zij voortaan bij mij aan huis komt omdat ik geen auto meer mag rijden en ook niet uit de zitting van een auto kom als ik gebracht zou worden. Wat moet ik nu doen: Waar gaat ze mij behandelen? boven in bed? waar laat ik de kids? wie weet dit allemaal? Als ze boven moet zijn heb ik een probleem: ene grote bende ivm een naderende verhuizing, plus dat ik maar 1x in de week hulp in huis heb is het boven al gauw een troep.
Balen meiden, ik herken het echt wel hoor, en ik weet dat je tijdens de zwangerschap het niet kan verbeteren, alleen stopzetten. Hou op, ik ben blij dat ik die periode achter de rug heb. Ik weet alleen dat ik dus met de 2e zwangerschap wel beter aanvoelde wat wel en niet goed was en dat hield voor mij in; wel blijven bewegen anders roestte ik vast en namen de pijnklachten toe. Wat Litdekoster betreft; 1 ding; schaam je alsjeblieft NIET voor troep. De fysio komt niet voor niks bij je thuis, en al helemaal met een verhuizing, daar ontkom je gewoon niet aan. De fysio komt voor JOU en niet om te kijken hoe je huis erbij staat. Waar ze je behandeld; waarschijnlijk op je bed. Dat is iets wat de fysio zelf ook wel zal aangeven, je kunt het beter met haar zelf overleggen, want jij moet goed kunnen liggen, maar zij moet je goed kunnen behandelen. Dat zal wel blijken bij de 1e keer als ze komt. Hoeveel kinderen heb je, en in welke leeftijd? Heb je een lieve buurvrouw? Moeder/vader/familie. Het gaat maar om een half uurtje. Vaak is het vragen om hulp lastig, maar het gaat maar om heel eventjes, dat vinden mensen meestal helemaal niet erg en helpen je graag. Als ze wat ouder zijn; wellicht vermaken ze zich eventjes voor de TV? Succes/sterkte ermee. als pijn je zwangerschap gaat overheersen...is het lastig om er nog van te kunnen genieten. gr. Chantal
ik heb tijdens mn zwangerschap van alyssa ook behoorlijke bekkeninstabiliteit gehad, ben nu zwanger van de 2de en ben ook bang dat ik het weer krijg. ik had er met 13weken al last van en met 28weken liep ik thuis omdat ik niet meer op mn werk kon komen. (heb geen auto en moet een half uur fietsen of met de bus en dan 5min lopen) na mn bevalling werd het in eerste instantie nog een graadje erger en daarna ging het heel langzaam beter. toen alyssa 1jaar was kon ik pas zeggen dat het goed ging. liefs doris
Ik ben bang dat ik ook bekkeninstabiliteit heb. 4 weken geleden was ik bij de verloskundige en begon over de pijn van een zwangerschaps ischias. Nog geen week later wisselde deze pijn met een andere helse pijn, echt in mijn bekken. Nu word het steeds erger. De Ischias is sinds deze week weer terug, en de bekkenpijn wordt alsmaar erger. Werken doe ik al bijna niet meer. Als ik dit wel doe kan ik 2 dagen amper lopen. Ik ben geadviseerd door de arboarts om geen trappen te lopen, maar dit gaat niet daar wij 4 hoog wonen zonder lift.... Ik merk dat op een normale dag, dat ik de hele dag thuis ben maar toch soms de trap op en af moet (hond uitlaten, post etc) ik alweer onwijze pijn heb savonds. Ik word er heel verdrietig van, want ik ben pas 17 weken!! Ben blij er hier over te kunnen praten. Wil namelijk niet 'zeuren'. Ik krijg al snelt e horen van mensen 'tja dat hoort bij de zwangerschap' maar dit had ik toch niet verwacht in deze mate..
Hier ben ik weer meiden Helaas gaat het een stuk slechter moet zo weer naar de fysio maar zie er erg tegen op ik kom bijna niet meer uit huis kan niet meer auto rijden en mijn wereld lijkt een stuk kleiner te worden. Daarbij komen ook de problemen met mijn werkgever die zich opstapelen waar ik me vreselijk over voel. Vanmorgen had ik huilend mijn moeder aan de telefoon ik zie of hoor helemaal niemand meer, iedereen weet dat ik thuis zit en ik zit van s' morgens 7 tot s' avonds 18 alleen thuis van de week was mijn man al boos op zijn familie gingen ze hem opverdag op het werk bellen hoe het met mij gaat dus hij had gezegd je weet dat ze thuis zit je woon er 5 minuten vandaan ga dan eens langs in plaats van mij bellen. maar nog steeds niemand gezien. van de week ben ik jarig en ik wil het wel vieren maar pas vanaf een bepaalde tijd daar is geen begrip voor het is zo makkelijk als ze hier al mee kunnen eten ???? ik heb gezegd dat ik niet eerder dan half 8 thuis ben en dan kunnen ze komen. Eens in de week heb ik een echt uitje dan moet manlief voetballen en nemen we een malleijke tuinstoel mee en ga ik lekker rustig kijken. Dit is voor mij iets waar ik tegenwoordig echt naar uit kijk familie zegt dan ik dacht dat je niets kon, maar ze hebben niet in de gaten dat dit voor mij hetzelfde voelt als wat voor hun een hele dag winkelen of naar een pretpark gaan is. Het onbegrip van de mensen dat maakt het zo moeilijk en ik heb al een paar keer gezegd ik neem het niemand kwalijk want als je niet weet wat het is is het heel moeilijk voor te stellen maar diep in mijn hart ben ik wel teleurgesteld !? liefs marilouise
Duchess; Traplopen is idd zo belastend, wat erg dat je 4 hoog woont én dus ook een hond moet uitlaten, want dan moet je de deur uit! Is er niet iemand bij jou in de flat die ook een hond heeft en jouw hondje ook wilt meenemen? Want je moet echt nu niet overbelasten, overbelasten is mogelijk beschadigen, waardoor herstel alleen maar langer duurt. Straks als de kleine er is, zul je met de kleine ook die trappen opmoeten en dan wil je natuurlijk wel hersteld zijn. Hoewel ik er baat bijhad om achteruit de trap af te gaan, vraag ik me af of dit met 4 trappen wel prettig is (ik hoefde alleen maar van boven, 1e verdieping, naar beneden). Maar het is het proberen waard. En omhoog; je voet elke keer bijzetten en wissel af met de 1e stap van voet (dus links omhoog, rechts bijzetten, rechts omhoog links bijzetten). Wellicht ken je deze tips al, maar beter 2x dan niet gekregen. En Marilouise: het moet erg eenzaam voelen, als niemand begrip voor je heeft of je wilt bijstaan. En straks wel allemaal dringen om de kleine te zien en vast te houden natuurlijk, want dan loopt het ineens storm. Bah! Ik kan er niet over meepraten; ik heb veel hulp gekregen van vrienden en familie. Nu ben ik zelf ook een zorgend typje en iedereen was blij eindelijk iets terug te kunnen doen, terwijl ik het zelf soms wel heel lastig vond om de hulp te ontvangen (ben meer een gever) Wel heb ik in die tijd ook geleerd; als je het aangeboden kreeg (kan ik iets voor je doen?) AANPAKKEN; ja graag, wil je voor mij een boodschap doen of een stofzuiger door het huis halen. Mijn beddengoed verschonen. En wellicht is het voor jou nu goed om, hoe moeilijk het ook is; die hulp dus gewoon te vragen. Als je het verdeeld hoeft iedereen misschien maar 1 ding te doen en voelt het voor hun ook niet als vervelend. De ene vriendin wil misschien wel je wc schrobben en je moeder even boodschappen halen. En als er geen begrip is voor bekkeninstabiliteit; laat ze maar lezen wat het is (op mijn site staat een heel stuk erover) Bekkenpijn, bekkeninstabiliteit en zwangerschap Ik leef met je mee, en als je in de buurt van Alkmaar woon; nou geef maar een brul, dan kom ik wel langs (niet allemaal tegelijk!) groetjes Chantal
Goedmorgen, Hier ook een zwangere met bekkeninstabiliteit. Mijn dochter is 13 maanden en met haar zwangerschap had ik ook last en ben ik met 28 weken ander werk gaan doen. Ik heb het uiteindelijk wel tot 34 weken volgehouden. Bij mij is het pas echt erg geworden na de bevalling. Ik kon niet meer lopen en verging echt van de pijn. Ik ben met een rollator, toiletzitting verhogers en krukken thuis gekomen. Ik heb toen gelijk ook weer fysio gehad, eerst aan huis. later op de praktijk. Het herstel ging aanvankelijk erg moeizaam, maar dat lag ook aan mijzelf. Ik ging te veel over mijn grenzen heen. Ik was zwanger met 2 vriendinnen, die 6 dagen na mij bevielen en nergens last van hadden, en ik baalde zo dat zij alles konden en ging dus over mijn grenzen heen. Toen heb ik een strak programma gekregen en dat ging heel goed. Ben uiteindelijk 6 weken na het eindelijk van mijn zw-verlof weer therapeutisch begonnen en na een maand draaide ik weer gedeeltelijk mee op zaal (verpleegkundige op de IC) en de maand er op weer volledig. Maar goed nu inmiddels weer zwanger en al een tijd klachten, maar dat was nog te doen. Nu begint het me echt weer te belemmeren. Vorige week veel gewerkt en nu al 3 dagen pijn. Heb voor morgen maar een afspraak gemaakt bij de bedrijfsarts voor overleg. Vanmiddag naar bekkenfysio en mijn bekkenband mee. Pip
Hoi Pip, Is er bij jou nog uitgebreid onderzoek gedaan (röntgen of mri) ivm mogelijk mechanische bekkeninstabiliteit? Je hebt idd niet de meest ideale baan om bekkeninstabiliteit te hebben/krijgen. Goed van je om op tijd aan de bel te trekken. Hopelijk tref je een fijne bedrijfsarts met begrip en goede adviezen.