Ben even uit de lucht geweest. Vorig weekend ben ik naar Berlijn geweest. En toen afgekikt van ZP. Vandaag of morgen is mijn NOD. Heb deze cyclus een paar ovu testen gedaan en toen waren ze op. Heb het toen maar gelaten. De afgelopen maanden was mijn cyclus heel stabiel. Maar zul je net zien dat het nu anders gaat doen. Spannend dus.
Op zich valt het nog mee hoe lang hoor. Het is voor mij de leeftijd dat stress oplevert. Was ik 10 jaar jonger dan is er nog tijd genoeg. Nu bijna 1 jaar, waarbij ik in jan van dit jaar een positieve zwangerschapstest had. Wat waren we blij dat het nog gegund was. Na ruim 10 weken ging dat mis. Ik ben na de mk heel anders ongesteld, voorheen altijd stipt 28 dagen. Nu heb ik 2 echte menstruaties gehad 24-25 dagen. En duren ook maar 2 dagen. Wel de heftige ongemakken. Maar goed, ben weer uit mijn dalletje vanaf woensdag breekt de vruchtbare periode weer aan. Aan de ene kant wil ik ov testen. Aan de andere kant fuck iT, het voelt dan als moeten vooral mijn verloofde heeft daar last van. Hoe voelen jullie zich? Nog mensen op het wachtbankje? Succes
Spannend, en en en? Ik merk altijd paar dagen van te voren dat het er aan komt. Mega prikkelbaar en ook lichtbruin met afvegen. Hoop zo voor je. X
Hier weinig te melden. Zit voorlopig op het wachtbankje! Maar goede afleiding omdat bruiloft nu gaat opschieten en ben daar veel mee bezig. Afgelopen zaterdag mijn vrijgezellenfeest gehad. Super leuk en enorme verrassing.
Was er ook even uit, er was ook weinig te melden zo na de miskraam. Zeven weken na dato lijkt er een cyclus te zijn, tenminste, ik begon vorige week dinsdag te bloeden en ik bloed nu nog. Veelal oud bloed maar nog best veel. Vandaag naar de gynaecoloog geweest, de afspraak werd gemaakt na de controle, hij gaf toen aan dat we gingen kijken wat ze nog voor ons konden doen. Maar het gesprek werd heel anders, ik begon te huilen en voor ik het wist werd er een consult gepland voor een psycholoog. Mede ook omdat het uitstellen van een tweede niet mijn keus was, maar van mijn man. Verder komen we niet in aanmerking voor behandelen omdat we niet subfertiel zijn. We worden gewoon zwanger. Tja dat is zo maar het gaat steeds mis. En tussen de laatste twee keer zat ruim een jaar. We moeten het nog drie maanden proberen (zucht) en dan komen we weer terug. En dan nog zal er zeker geen invasief behandelprogramma komen, omdat dit geen meerwaarde heeft. We kunnen hooguit ovulatie inductie krijgen, maar ook ecjt alleen bij hoge uitzondering, omdat onze laatste zwangerschap dus nog geen jaar geleden is. Ik moet zeggen dat ik het allemaal al heel voorzichtig vind, ik ben al 39! Ik weet het even niet meer nu. Het lijkt weer zo hopeloos.
Lolaa, en is er wat te melden? Jackie, wat leuk en lief dat je zo verrast bent door je vriendinnen Cinsam, herkenbaar wat je zegt over de druk voelen, en dat je ovulatietests wilt gebruiken snap ik helemal hoor. Je wilt echt niet 1 kans missen . Kan je niet testen, dit niet vertellen en je vent dan gewoon verleiden?
Leo, pfft heftig he. Mk ik had het zo onderschat heb er echt veel last van gehad. Gister zag ik een vrouw die tegelijk zwanger was met mij. Mega buik al. Was even slikken. Maar wil er niet in blijven hangen. Kijk naar de dingen die ik wel heb. En dat geeft me kracht. Kyra, balen altijd weer he. Gister knal ov test. 2 dagen daarvoor niks. Kan dat zo ineens. Dacht dat er oploop in zat. Gister beide kapot moe haha. Mijn bijzondere meisje was jarig. Ik vroeg: hoe moe ben jij? Haha toen wist hij al genoeg. Gelukkig lekker van kunnen genieten. Vandaag en morgen ook maar doen, is beter toch he?
@Leo78 ik heb hetzelfde te horen gekregen bij gyn. Ze kunnen je wel helpen zwanger te worden, maar niet om te blijven. Bij ons doen ze dus ook niets. Knuffel voor jou. @Kyra77 balen! Ook een knuffel voor jou. @Cinsam Gyn zei dat het beter was om om de dag te vrijen. Maar de laatste keer ben ik zwanger geraakt door het drie avonden achter elkaar te doen.
Hoi, ik ben ook een tijd weggeweest. Ik zie ook nieuwe namen welkom! Soms doet het gewoon pijn om op het firum te zijn ook dat ik weet dat jullie ook in hetzelfde shit zitten. Maar soms kan ik mijn verdriet en die van jullie niet aan....inmiddels bezug met de tweede een laat
Hoi! Ik ben ook een tijd weggeweest..soms heb ik moeite om jullie berichten te lezen, ik kan het verdriet en frustratie die jullie ook ervaren, niet aan. Sorry. Ik zie nieuwe namen onder deze topic, welkom! Ik ben inmiddels 42 geworden en bezig voor onze tweede ivf. De eerste is mislukt: van 11 follikels maar 4 waren bruikbaar...uiteindelijk 2 eitjes toch niet rijp en van de laatste twee wel twee bevruchtigen. Alleen liepen ze allebei achter. Één teruggeplaatst en die andere was uiteindelijk niet verder gegroeid dus ook niet goed voor cryo. Het werd op het laatste moment ook een icsi want het zaad van mijn man was op die dag niet goed genoeg voor ifv. Zo positief waren we op die ochtend en zo verslagen gingen we naar huis. En 15 dagen na tp netjes ongesteld. Nu bezig voor tweede en laatste poging: gyne zei dat als deze poging ook niet goed gaat, moeten we gaan praten of het zin heeft om een derde te doen. Ik zei alvast nee. We zijn moe, geestelijk, en ik had al twijfels over deze tweede poging. Zo veel hoop, verwachtingen, en voor niks. Trouwens ik ben deze maand ongesteld geworden maar ik had toch anderhalf dag vertraging...ik had zoo gehoopt om spontaan zwanger te zijn geraakt ( want ik had ook een ovulatie test op de goede dagen gedaan en het was mooi positief)... We hebben lekker gevreeën met de hoop en het idee dat het zou lukken. Nou voor de zoveelste keer niet. De rollercoaster van emoties zijn we het zat. Mijn man ook. Allen ben ik zo bang voor wat daarna zal komen, als deze poging ivf ook mislukt: bang dat ik niet kan accepteren dat het bij een kind moet blijven. Punctie viel trouwens mee. Het deed pijn maar wel te doen. Ik was lekker mellow van de tabletten die ik kreeg. En de pijn daarna viel ook reuze mee. Ik vind het ook zo dubbel: lichamelijk heb ik me nooit Zo goed gevoeld, ik ben afgevallen, ik voel me goed maar toch lukt het niet om een kindje te maken Dus dames hoe gaat het met mij? Kut zou ik zeggen...
Ik zie nu dat ook mijn eerste bericht geplaats is...ik was begonnen en dan moest ik stoppen, sorry een beetje slordig van mij
Geen probleem natuurlijk, denk dat wij allemaal heel goed snappen dat het teveel is. Dikke knuffel voor jullie. Wij zitten midden in de gezellige ov periode. We doen het altijd wel spontaan. Behalve deze paar dagen letten we op dat we elke dag doen.
...hier komt de digibeet weer.. ik zie dat de layout van de site & forum is verandert en...ik kan op mijn privé pagina alle berichten die ik gestuurd/ontvangen heb, niet meer vinden? Klopt dat? Bedankt
Hoi Baia, wat klote zeg. Die behandelingen hakken er zo in. Ik heb er dan wel zelf geen ervaring mee, maar mijn zussen wel, en ook een paar vriendinnen. Ik hoop zo voor jullie dat het nog lukt. Het is ook zo herkenbaar allemaal. Een aantal van jullie heeft net als wij al een kind. Waar we natuurlijk ontzettend blij en dankbaar voor zijn. Maar we willen ook graag nog een kind als het ons gegeven is! Door je omgeving word je dan vaak in een hoek gedrukt met gemeenplaatsen als, je hebt toch al een kind, wees blij met wat je hebt ..Ja, ik ben heel blij met wat ik heb. Een gezond topkind en een fijn huwelijk. Maar ...daarnaast is dan die hele grote tweede kindwens. Weet jullie omgeving trouwens dat jullie bezig zijn? Bij mij weten maar een handjevol mensen het.
Hoi Leo, Alleen een paar goede vrienden weten het. En zij hebben allemaal 2 kids dus vinden ze het soms ook moeilijk om te vragen hoe het met ons gaat..want ze voelen zich schuldig dat zijn "zomaar" 2 kids zonder problemen gekregen hebben en wij zijn nog zo lang bezig..Totaal onzin dat schuldgevoel natuurlijk. Mijn ouders weten er niks van, ik wil ze het verdriet besparen...
Ik post mijn vraag hier want mijn problemen komen waarschijnlijk door mijn leeftijd (maar niet alleen). Als jullie misschien weten onder welke andere topic ik mijn vraag kan stellen, hoor ik het graag Ik heb APS en hier en daar zit ik te lezen dat het gebruik van Ascal (80mg slik ik elke dag) en Heparine (injecties) samen toch zou kunnen helpen om de innesteling na een tp te bevorderen. Ik maak me vandaag mijzelf zo gek dat ik het zh heb gebeld..pas volgende week dinsdag een belafspraak met de gyne die mij volgt. Die is er bijna nooit en dat vind ik vervelend want nu moet ik wachten tot volgende week en wat erger is..wat als de combi Ascal en Heparine wel helpt maar ik moet gaan spuiten meteen va de eerste dag van de stimulatie? Ik ben al op dag 3 van de stimulatie. Andere artsen zeggen om heparine pas na de tp te spuiten..Lekker duidelijk alleemaal..Want die hormonen schijnen het bloed wat dikker te maken. Ik wil deze kans op een zs niet missen en toch zit ik hier nu vast met mijn twijfels en angsten. Ik had zelf gedacht om heparine op eigen houtje te gaan spuiten (die heb ik hier thuis liggen) maar het lijkt me niet zo verstandig, het is toch een bloedverdunner.. Ik was vorige week bij de gyne en ben vergeten om dit te sprake te brengen..achteraf vind ik het bizar dat hij nooit de aandacht op mijn stollingprobleem richt..hij denkt dat mijn problemen voornamelijk door mijn leeftijd komen, dat mijn eitjes gewoon niet zo super meer zijn..dat is mssch ook zo maar ik vraag me ook af of mijn syndroom ook een probleem kan zijn. Ik ben radeloos.
@baia1975 ik kan je helaas niet helpen. Wij zitten niet in de mmm. Ik vind het zo al zo heftig kan me voorstellen als je daar mee bezig bent. Mijn omgeving weet het wel, door de mk die ik in febr heb gehad. Niemand vraagt gelukkig. Ze horen het vanzelf als het weer zover is. Want ik ga er vanuit dat het echt wel gaat lukken. Het is toen ook gelukt.