Hoeveel steun hebben jullie aan je partner tijdens/voor/na een handeling?

Jeetje wat heftig dat je dit niet met je partner kunt delen
Kun je er wel goed met vriendinnen over praten?

Wij zelf staan wel erg nuchter in het traject eigenlijk, soms een beetje te nuchter haha.
Bijvoorbeeld vorige ronde toen het ontdooiien van een cryo niet goed ging waren we echt heel erg verbaasd, we hadden er nooit bij stil gestaan dat er nog cryo's af konden gaan vallen

Ik doe het prikken altijd zelf en mijn partner gaat bijna altijd mee naar het ziekenhuis, maar vooral omdat we er een uur voor moeten rijden dus dan maken we er gelijk een gezellige dag van, bij vrienden langs of shoppen etc.

Maar na mijn heftige punctie zorgde hij wel echt voor me.

Wanneer een behandeling niet gelukt is gaan we gelijk weer door met ons leven. Ik vertel hem dat ik bloed of dat de test negatief is en we zeggen dat het rot is en gaan door met het leven, er wordt geen woord meer aan vuil gemaakt.

Dat was rond de IUI behandelingen wel anders, toen heb ik zelfs wel eens moeten huilen als het mislukt was.
Ben wel erg blij dat we er nu beter instaan en dat we vooral heel erg genieten samen.

Als ik het niet met mijn partner had kunnen delen dan had ik het wel andere mensen vertelt, maar op dit moment weten behalve 3 vriendinnen niets van ons hele traject.

 

Onze relatie is trouwens wel echt verandert, onze relatie is 10 keer sterker geworden, dus mocht onze grootste wens niet in vervulling gaan dan heeft de MMM ons wel iets heel moois opgeleverd!

 

Hier eigenlijk een beetje als catmommy.

We hebben bij een mislukking, of miskraam, of slecht nieuws eigenlijk een samen ding om het samen te verwerken. (Film, fles wijn en lekkere hapjes)

Maar we verwerken dingen vervolgens wel beidde op ons eigen manier.. dat moet ook, we zijn daarin gewoon niet hetzelfde. Maar ik kan altijd op steun van hem rekenen en vica versa.

Hij gaat nooit mee naar echo's enzo, dat vind ik gewoon onpraktisch, ik plan ze altijd in in mijn pauzes, en als ik ook met zijn agenda rekening moet houden, dat werkt gewoon niet.

Maar gesprekken, punctie/terugplaatsing doen we altijd samen.

Onze relatie is ook veranderd, we zijn echt veel dichter na elkaar gegroeid. En ook wij staan er zo in, als het zwanger worden niet lukt, hebben we in ieder geval elkaar. Dat heeft dit traject ons wel opgeleverd al.

 

Emotioneel verwerken man en ik het heel anders, ik wil er wat meer over praten dan dat hij wil. Maar we doen beide erg ons best om er voor elkaar te zijn en om elkaar te begrijpen.

Praktisch gaat man niet mee naar elke echo, maar ik heb ook niet 3x pw steun nodig. Alleen bij de iui's gaat hij mee en als er wat te bespreken is. Eerste iui was hij er niet bij trouwens, hoefde niet van mij. Maar omdat ze verbaasd waren dat ik alleen was gaat hij nu wel mee

Als een poging mislukt is of er gebeurd iets anders rot dan gaan we samen leuke dingen doen. Net zoals pandavliegen, lekker uit eten, wat lekkers op tafel en in de zomer zo'n beetje non-stop kamperen. Zodat we samen in ieder geval leuke dingen beleven in deze rottige tijd en we niet uit elkaar groeien.

Wij groeien ook dichter naar elkaar toe merk ik, ben er ook steeds meer van overtuigt dat hij de man is met wie ik dit wil doen.

 

Ik heb echt heel veel steun gehad van mijn vriend. Als ik er zo over nadenk was hij er meer voor mij dan ik voor hem. Elke teleurstelling was hij er voor me.
Eerste keer iui ging hij met alles mee. Daarna alleen op de dag zelf van de iui. Dat vond ik prima.

Verder zijn we alleen sterker geworden en alle schaamte voorbij.

Hij heeft collega's in t zelfde schuitje dus praatte ze er over maar toch anders dan vrouwen denk ik. Ik had veel aan dit forum.
Buitenstaanders snappen ons niet en denken dat een baby uit de lucht komt vallen.

De broer van mijn vriend en zijn vrienden zaten in t zelfde schuitje dus ook veel aangehad.

Daarnaast hebben we wel vakanties gedaan die we nooit zouden doen en leuke dingen gedaan die niet kunnen als er een baby'tje is.

Heel veel sterkte en succes met alles.

 

Wat lastig dat je dit niet met je partner kunt delen Diya!

Zelf vind ik het super fijn dat we dit samen kunnen doen. Mijn man gaat naar elke ziekenhuisbezoek mee (of er moet een heel dringende reden zijn, 1 of 2 keer voorgekomen tot nu toe). Na afloop kletsen we altijd even samen onder het genot van een drankje.
Verder praten we heel veel samen. We zijn er allebei op een andere manier mee bezig. Ik ben natuurlijk degene die alles onder gaat, tijdens wachtweken alle signaaltjes oppikt enz. Mijn man beleeft het meer van een afstandje, maar het houdt hem natuurlijk ook bezig en hij doet zijn best er voor mij te zijn.
Verder zorgen we ook voor leuke dagjes weg, etentjes, vakantie enz. Om ook samen plezier te maken, en te genieten van het leven.
Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, zijn we prikkelbaarder, botst het wel eens en leven we soms een paar dagen wat meer langs elkaar heen. We zoeken elkaar echter altijd weer op, en praten hier dan weer over.

 

Ik vind het fijner om alles alleen te doen.
Maar ik moet ook zeggen dat ik maar 1 keer oer maand naar het ziekenhuis hoef, daarna hoef ik maar 1 injectie te zetten en de rest verloopt gewoon 'natuurlijk'
Dus het voelt ook nog niet als een echte behandeling.
Het wordt pas anders als we iui gaan doen of vaker naar het ziekenhuis moeten.
Wel is hij extra lief op de dag van de prik en als ik ongesteld ben...meer kan hij ook niet doen

 

Mijn man is echt mijn steun en toeverlaat.. Als hij er niet zo voor me was dan was ik allang helemaal doorgedraaid ben ik bang..

Echo's ging hij niet mee (follikelmetingen) omdat hij een drukke baan heeft en het een boel geld kost om 5 minuten.
Punctie en tp altijd. En ook als ik met 'spoed' naar het ziekenhuis moest.

Als er iets mis ging, of ik voel me niet lekker dan is hij er, gelukkig zeg..

Nu ik zwanger ben, ben ik nog mega onzeker met huilbuien tot en met, en dan is hij er ook. Hij relativeert. En zonder hem zou ik er echt niet zo mee omgaan..

Ik zou ook echt goed met je man praten, dit lijkt me geen stabiele basis tijdens een dergelijk traject..

 

Wij zitten nog niet zolang in het traject, maar onze relatie is er veel sterker door geworden.

Toen we nog op de natuurlijke manier bezig waren, was mijn vriend er helemaal niet zo vaak mee bezig... Ook de teleurstellingen toen waren voor mij erg, maar hij liet er niks van merken of ging er toch heel luchtig mee om... Hij zei altijd 'we zijn toch bezig, het zal wel eens lukken'.

Sinds we met iui bezig zijn, heb ik echt de indruk dat hij heel betrokken is. Hij gaat niet mee naar de follikelmetingen, maar hij probeert er elke iui zelf bij te zijn. Hij stelt zich meer open voor mij, terwijl hij helemaal geen prater is! Hij ziet mij nu nog meer triest als voordien als het niet gelukt is en hij kan me echt troosten.

Hij is natuurlijk zelf ook meer betrokken, want het is niet zomaar meer met elkaar in bed duiken om een baby te maken... Nee, hij moet zijn aandeel inleveren, dat potje wordt bekeken en we krijgen de hoeveelheid zaadjes etc. te horen...
De laatste keer was dat ook helemaal niet zo goed, waardoor hij zelf ook heel erg geschrokken was. Het was de eerste keer dat ik de teleurstelling bij hem zo hard zag, het leek alsof hij gefaald had ofzo. Ik had toen met hem wel heel erg te doen, het was de eerste keer dat ik van hem wat angst of schuldgevoel kon aflezen omdat het niet zo'n positief nieuws was...

We zijn er meer voor elkaar en gaan nu ook echt 'samen' voor een kindje, terwijl ik voordien eerder het gevoel had dat ik het vooral wilde. Mijn vriend stelt ook veel vragen aan de arts etc. waar hij voordien echt helemaal niet mee bezig was.

Ik ben heel blij dat het ons wat dichter bij elkaar heeft gebracht, want natuurlijk zijn er ook veel koppels waarbij het na jaren van behandelingen gewoon helemaal fout afloopt.

Mannen en vrouwen verwerken hun emoties nog steeds op een andere manier; mannen zijn er eerder gesloten over en zullen het liever op zichzelf verwerken. Vrouwen praten er graag over met anderen. Heb je mensen in je omgeving waarbij je wel terecht kan?
Ik heb naast mijn vriend ook nog wel een aantal vriendinnen die op de hoogte zijn, ook mijn ouders, zus en haar verloofde zijn op de hoogte en daar kan ik ook al eens bij uithuilen, ookal begrijpen die vaak veel moeilijker waarover het gaat.

 

Ik denk heel simpel, het breekt of maakt je relatie. Onze vrienden zijn nu net uit elkaar na 5 pogingen icsi, ik kan me er gewoon niets bij voorstellen.

Mijn lief was/is mijn alles maar in de MM deed hij alles voor een lach op m'n gezicht en nam me nooit iets kwalijk. Ook niet als ik zat te huilen in een 5 sterren hotel aan de andere kant van de wereld of last minute met 'hoofdpijn' aan kwam zetten voor een verjaardag waar veel zwangeren rond liepen. Overigens ging hij dan wel naar de verjaardag, hij werd geen kluizenaar voor mij, en terrecht.

Verder zette hij alle spuiten, hebben we heel wat ritjes Dusseldorf gemaakt en op de momenten dat er spannende gesprekken waren bij een gyn was hij erbij. Tijdens de zwangerschap van de tweeling heeft hij geen echo gemist, zo blij en trots. Als zelfstandig betekende dat ook vaak 's avonds werk inhalen.

En het fijnste wat hij altijd zei tijdens de Mm; ik wil graag kinderen maar nog liever jou. Dat voelde ik ook echt en heeft me erg gesteund.

Ook als vader is hij geweldig, mijn tweede zwangerschap heb ik 6 maanden gespuugd. De tweeling was toen tussen de 8 en 15 maanden. Nooit ben ik 's nachts mijn bed uit geweest. Dat deed hij terwijl ik heel weinig werk en hij 5 bedrijven in de lucht houdt.
Ik heb echt een lot uit de loterij.