Sahi, wat een moeilijke situatie... Jouw situatie is wel herkenbaar voor mij, alleen zijn bij ons de rollen omgedraaid.. Ik heb ook al vaker gezegd dat als het zo blijft doorgaat, dat het voor mij niet meer hoeft. Maar nu ik eenmaal (denk dat ik) zover ben, komt het voor mijn man als een schok... En ook ik praat nu over een pauze, en wie weet wat de toekomst brengt... Misschien is dat ook een manier om de definitieve beslissing nog niet te hoeven maken, uit angst misschien? Ik vind het erg rot voor je, dat je nu in deze situatie zit... Is je man inmiddels weer thuis vandaag?
Hoi meiden Ik zit behoorlijk te dubben over mijn relatie. Al sinds vorig jaar probeer ik met mijn vriend te praten over hoe ongelukkig ik ben. Hij wil echter niet meepraten. Communicatief is hij sowieso niet sterk, maar zoals hij zich nu gedraagt is onhoudbaar. Hij vindt dat we geen problemen hebben en staat ook totaal niet stil bij mijn zorgen. Hij wil geen relatietherapie en als ik hem vertel dat ik niet meer verder wil reageert hij niet. En het is echt geen slechte vent, maar hij vecht niet met me mee voor de relatie. Het probleem bij ons zit in de verstandhouding/wederzijds respect. Ik bepaal alles en hij niets. Hij liegt tegen mij en kent geen verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kan alles tegen hem zeggen, hij pikt alles en zet me nooit op mijn plek. Natuurlijk houd ik me in, maar af en toe wil ik ook wel wat vuurwerk! Hij is overdag thuis en zorgt voor de kinderen, maar hij heeft de hele dag de tv aan en onderneemt niets!! Voor mij een grote frustratie. Sorry, ik zal het verder kort houden. Ik twijfel gewoon over hoe lang ik nog moet vechten. Het is trekken aan een dood paard :x Ik hoop hier wat troost te vinden en tips. En misschien zelfs een luisterend oor Elle
hey meid wat rot allemaal vooral als je zo ongelukkig bent het enigste wat ik je kan zeggen is volg je hart en je wijsheid blijf niet in je ongeluk steken onwijs veel sterkte en succes hoop je tot een goed besluit komt
Jeetje Ellenore, wat een moeilijke situatie. Helemaal omdat je het al meerdere keren hebt aangegeven bij je man, je therapie hebt voorgesteld en alles, maar hij dit allemaal niet wil... Weet hij hoe serieus je bent? Ik heb ook vaker tegen mijn man gezegd als er wat was gebeurd van ik wil zo niet verder met je. Dit moet niet nog veel vaker gebeuren. Etcetc. Maar nu het echt eenmaal zover is, of bijna zover, geeft hij aan dat ie me altijd wel hoorde, maar nooit echt geluisterd heeft. Dat ie nooit door heeft gehad dat het voor mij zo serieus was... Moeilijke situatie... Veel sterkte!
Hoi dames, Ik sta ook op het punt mijn relatie te verbreken. Mijn man is sinds de geboorte van onze dochter enorm afstandelijk en is bijna nooit meer thuis. Ik sta er dan ook vaak alleen voor, terwijl ik in de eerste maanden echt wel praktische hulp en steun kon gebruiken. Hij komt vaak midden in de nacht thuis en heb ook het vermoeden dat er iemand anders is...dit is het verhaal in het kort, maar er speelt natuurlijk veel meer. We hebben er meerdere keren over gesproken, maar dan gaat het even goed en vervolgens weer terug bij af. Nu is hij voor twee weken in het buitenland en ik vind het heerlijk. Geen spanning en frustraties. Maar ja..hoe zal m'n leven eruit zien als ik altijd alleen ben?
Eventjes heel kort, later het volledige verhaal! Ik ben mama 36 inmiddels, en 9 jaar een relatie gehad, waarvan 6 jr getrouwd. Geen gezond huwlijk, ziekelijke jaloerse man, bezitterig, en we mochten nooit wat, heel erg kort door de bocht! Een jaar lopen piekeren en zoeken naar oplossingen, niet gevonden wat geleid heeft tot het weggaan met dochter net voor de feestdagen! Dochter en ik hebben bijna 2 maanden bij mijn vader in huis gezeten, en sinds afgelopen vrijdag het geluk van een eigen huisje hebben! Scheiding is in werking gesteld, omgangsregeling wordt ook aan gewerkt, en verders... Werken aan 2 belangrijke dingen: 1 Rust 2 Regelmaat Want wat zijn we daar aan toe zeg!
Hoi mamsvanm! Je hebt "ons" gevonden!leuk dat je mee komt kletsen!kijk rustig rond! Overigens minder leuk je situatie natuurlijk... Kijk ook eens bij het andere topic, ik vind het zo zwaar...dat is behoorlijk actief!verder spreken we elkaar hier gezellig! Sterkte iig met de scheiding....
Summer2012, welkom hier meis... Sorry voor de verlate reactie. Is je man inmiddels weer thuis? Ik merk ook dat ik het fijn vindt als ik alleen ben en tijd voor mezelf heb. Tegelijk heb ik ook die twijfels wel van hoe zal dat zijn straks als het altijd zo is... Mis ik dan mijn maatje niet, iemand om mn verhaal aan kwijt te kunnen, iemand waar ik altijd op terug kan vallen. Ik weet dat dit niet de reden mag zijn om bij elkaar te blijven, maar ik herken ja angst iig wel...
mamsvanm, het klinkt als een goede beslissing. En wat heerlijk dat jullie nu een eigen plekje mogen hebben... Ben heel benieuwd hoe dat straks voor ons zal zijn. Lijkt me iig voelen als een bevrijding...!?
Ook hier maar eens kort mijn verhaal doen... Toen ik zwanger was van mijn zoontje, vluchten ik weg met 28 weken en 37 weken gescheiden. Hij heeft het niet erkend en heeft nog nooit moeite gedaan mijn zoontje te zien! Deed de eerste 9 maanden alleen, en toen kwam ik een oude liefde tegen, dat ging goed en voelde vertrouwd, nu zwanger van hem 9 weken en 3 dagen. Weet het 4 weken en sinds 2 weken is hij bij me weggegaan, daarvoor niks aan de hand, alles was leuk! Ook hij wil er niks mee te maken hebben bah! De enige voorwaarde die hij stelde was samen verder te gaan met abortus en dat kon ik niet en wilde ik ook dus hij ging.... De pijn is er nog maar inmiddels kan ik weer vooruit kijken...
Ook ik wil toch mijn verhaal eens kwijt. Lang nagedacht of ik het ergens moest plaatsen en hoe.. Maar dit lijkt me een 'fijn' topic. Hier al ruim 10 jaar samen en 2 zoontjes. Ik heb al vaker aan de relatie getwijfeld maar toch door gegaan iedere keer. Ik zit sinds 2 jaar thuis v.w. ontslag maar inmiddels noem ik mezelf maar gewoon thuis-blijf-mama. Mijn vriend ( we zijn niet getrouwd ) heeft een behoorlijke carrière en werkt enorm veel. Nou heb ik daar eigenlijk geen moeite mee maar wel met wat hij doet in de tijd dat hij wél thuis is...dat is namelijk helemaal niks. Niks met mij, niks met de jongens... Alleen maar zoveel mogelijk in bed liggen en eeuwig achter de computer zitten met een spelletje. Hij is heel depressief geweest en loopt bij een psycholoog. Inmiddels is dat allemaal wel voorbij maar hij gaat gewoon weer verder waar hij gebleven is voor zijn depressie. Al valt er nu wel beter met hem te praten maar écht luisteren... Tja er is natuurlijk nog veel meer gebeurd maar ik ben nu echt op het punt beland dat het voor mij wel klaar is. Hij weet nog nergens van maar ik wil eerdaags wel met hem gaan praten. Voor mijn gevoel staan we nu op een splitsing.. Het is nu samen de ene kant op of allebei onze eigen weg. Ik heb het er alleen nog heel moeilijk mee. Weet ik dit zeker? Hoe gaat hij reageren? Wat gaat er gebeuren? En vooral... De ellende die het gaat brengen. Hopelijk kunnen we elkaar hier doorheen gaan slepen!
Sterre...wij staan denk ik ongeveer op hetzelfde punt denk ik. Met dit verschil dat mijn man het wel al weet en we al stappen hebben ondernomen om iig tijdelijk apart te gaan wonen. Maar de vragen die jij hebt, of je het wel zeker weet, wat het allemaal gaat brengen, hoe het nu verder moet... dat zijn vragen die mij ook bezig houden. De toekomst leek zo zeker en uitgestippeld bijna en is nu ineens een groot vraagteken. Misschien is dat voor mij ook wel de reden om het besluit nog niet definitief te maken maar in eerste instantie te gaan voor tijdelijk uit elkaar... In mijn hoofd weet ik misschien wel zeker, maar misschien dat het op deze manier minder eng is en het nog niet zo definitief klinkt ofzo. Heel veel succes met praten! Voor mij was er een druppel die mij tot dit besluit heeft gebracht. Maar uiteindelijk kwam het bij mij mijn ook aan als een totale verrassing... Ben benieuwd hoe jouw man gaat reageren... Misschien valt er ook nog wel iets te redden..? Sterkte!
Hier ook sinds afgelopen weekend de beslissing genomen om uit elkaar te gaan. Ik vind het vreselijk moeilijk maar weet wel dat het een goede beslissing is. Mijn ex werkt ook veel en als hij thuis is hangt hij alleen maar in de bank en verder komt er niks uit. Dat is niet hoe ik mijn leven verder wil door brengen. ( hele dagen thuis zitten) Ook wil hij iedereen te vriend houden waardoor ik vaak het gevoel kreeg om op de 2e plek te staan want alles wat een ander vroeg moest eerst gedaan worden. Daarna pas het geen wat ik vroeg.
Kickk: ik vond jouw verhaal al veel op de mijne lijken. Ik denk dat het bij mijn vriend ook als een totale verassing komt, hij lijkt volgens mij echt te denken dat er geen probleem is. Maar goed, hij steekt ook al zijn energie in zijn werk en gaat er maar vanuit dat het thuis toch wel loopt. Mag ik vragen wat voor jou de druppel was? Ik heb eigenlijk al genoeg druppels gehad maar ik durf er op de een of andere manier gewoon niet aan... Ik lijk mezelf kwijt te zijn.. Ik heb nota bene een tatoeage die onafhankelijkheid betekent en ik laat het nu gewoon gebeuren. Ik snap mezelf gewoon niet eens meer. Esmee: klinkt bekend ... Ik zit ook constant thuis en in het weekend is het vooral de kids zo rustig mogelijk proberen te houden want meneer wil rust aan zijn hoofd :x Hoe gaat het nu verder bij jullie? Woont hij nog bij je? Of gelijk vertrokken? Dat is dus iets waar ik énorm tegenop zie. Dat hij nog blijft...ik zou eigenlijk willen dat hij ook gelijk vertrekt zodat ik niet met hem nog zit. Hélemaal geen zin in Al is dat natuurlijk niet mogelijk dat hij gelijk vertrekt.. Maar die sfeer..pff ik heb het meegemaakt bij de scheiding van mijn moeder, vreselijk.
@ sterre82 Hier al heel de week bezig met van alles te regelen en ik vind het heel zwaar. Wij wonen nog bij hem tot ik een eigen huis heb. Het is namelijk zijn huis. Verder moet ik nu 32 uur gaan werken ipv 20 uur. Het gaat eigenlijk tot nu toe nog redelijk hier thuis. We gaan als vrienden uit elkaar dus niet met ruzie. Wel hoop ik snel een eigen huis te hebben en tot die tijd blijven we nog hier. In eerste instantie was ik uit huis gegaan en zou ik tijdelijk in iemand anders huis wonen tot ik mijn eigen huis zo krijgen maar de kleine raakte zo van slag en sliep niet dat we zijn terug gegaan. Ik wil haar dit niet 2 keer aandoen
ik had alweer even niet meer gereageerd, er is hier elke dag wel weer wat nieuws te vertellen. Ik ben zelf op een punt gekomen dat ik me aardig red alleen, al is het natuurlijk niet leuk en al helemaal niet hoe ik het bedacht had. Vriend/Ex heeft hier 3 nachten geslapen, waarvan we 1 nacht seks hebben gehad. Heel stom, want dat heeft alles in de war gemaakt. Hij is compleet in de war, ik krijg weer hoop en daarna hadden we dikke ruzie en nu ben ik zelf zover dat ik hem juist even op afstand wil houden. En gisteren bv. heeft hij onze dochter thuis in bed gelegd en dan kom ik thuis van werk en blijft hij hangen om niks... hij vindt het ook lastig en dan wil ik er voor hem zijn zonder me op te dringen. ik heb gewoon echt geen idee waar het heen leidt. we gaan maandag advies vragen op het gebied van het koophuis, maar we hakken nog geen knopen door. nou wil ik liever hoop houden, dus dat hij geen knopen doorhakt is fijn, maar toch wordt ik gek van de onzekerheid... zo vermoeiend. ik las hier over Rust en Regelmaat, dat hebben we gelukkig weer terug en mijn dochter lijkt er heel relaxed onder gelukkig. wonen: hoe doen jullie dat? Ik zit nu nog in ons koophuis, maar wil denk ik een appartement kopen als het echt duidelijk is dat het niet meer goed komt. maar wat is wijsheid?
Vandaag contact gehad met m'n ex, ben gelijk weer van slag af! Bah dat valt echt tegen! Niet dat er ook maar 1 zinnig woord uit kwam, en moest het vooral maar via advocaten gaan regelen ivm alimentatie (wil ik niet maar heb een uitkering dus geen keus)! Dat hele gezeur al meegemaakt met mijn zoontje en nu weer, gelukkig nu meer tijd, en kan ik ook van de zwangerschap genieten ipv de vorige keer, was ik te ver om te genieten toen er rust was!