Ah ok, mooi dat het in samenspraak is. Ik begrijp de overweging als jij geen enkele binding hebt met die woonplaats en je ex vanwege werk zo veel weg is.
hallo allemaal Ik zit op het moment ook in een gelijke situatie als jullie. Alleen ik ben er nog niet helemaal uit. Of na ja beter gezegd ben er wel uit maar vind het moeilijk. Ik ben al 12 jaar bij me man, heb 3 prachtige kinderen en ik heb het hier goed. Maar......ik ben niet meer gelukkig. Ik ben mezelf niet meer. En dat ben ik al jaren niet meer, maar ik wuifde het altijd weg. Ouders vertelde me dat ik veranderd ben, niet meer het meisje ben wat ik altijd was. En nu sprak ik een week geleden na jaren een ex van me weer. EN die zei ook al dat ik niet meer het meisje ben dat ik was. Dat ik het meisje al niet meer was toen ie me voor het laatst zag. EN dat bracht me toch wel aan het denken. Hij is de zoveelste die het zegt en viel het meteen op.....Mijn ogen zijn open gegaan, ik ben weer dingen gaan doen die ik anders nooit doe, weer aan mezelf denken. EN ik voel me nu stukken beter, begin echt mezelf terug weer te vinden. En dan ga je nadenken, is dit het leven wat ik wil. Is dit het leven dat bij me hoort. Ben ik wel gelukkig. Sja en dan komen de antwoorden boven tafel. Ik ben wel gelukkig maar niet op de manier zoals het hoort. Ik ben gelukkig met me 3 kinderen, gezondheid en dergelijke maar voor de rest houd het op....Ik hou van mijn man als vader van mijn kinderen, maar ik kan niet zeggen dat ik van hem hou als mijn man ofzoals het hoort. We zijn 2 totaal verschillende werelden ik ben bang dat het gewoon niet meer past. Ik gun hem een vrouw die hij verdiend, en die wel van hem houd zoals het hoort enz....Als wij niet gelukkig zijn, zijn de kinderen het ook niet, want die voelen het wel aan. Dus ja ik zit er nu sterk aan te denken om alleen verder te gaan, vind het alleen wel verdomd moeilijk.....Ik wil hem geen pijn doen, en ik weet dat ik dat dus wel ga doen als ik de knoop doorhak. Maar ik weet ook dat het de beste keuze is, en dat hij straks vast ook denkt na een poosje ja dit was het beste. Ja en de kinderen natuurlijk die zitten er ook tussen. Maar goed daar vinden we wel een goede weg voor. Ik wil hier toch blijven in deze plaats, dus ze kunnen altijd heel makkelijk na hun vader toe en dat vind ik wel belangrijk. Ik wil ze niet bij hun vader weghouden dat verdienen zij niet, en hij ook niet. Maar ja nu de knoop nog doorhakken!! (ps sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt, ik schrijf hier al jaren en jaren mee, maar ik wou het nog niet onder me eigen naam doen, omdat het er nog niet doorheen is)
Welkom nu of nooit, moeilijke tijden, ik was 9 jaar samen, en ook allang mezelf niet meer. Eind december voor mezelf gekozen, en me meisje, en ondanks alle problemen waar ik tegen op loop.. begin ik weer te leven, ik loop met een lach rond, word weer spontaner.... ik LEEF weer. De knoop door hakken heeft ook bijna een jaar geduurd hoor, maar ik ben erg opgelucht! Sterkte, en volg je gevoel....
Ik vind t moeilijk om de knoop door te hakken omdat ie wel goed voor mij en de kinderen is. Maar ik hou niet meer van hem als mij man. En ik ben een heel ander persoon. Ik vind nu mezelf weer terug en dat bevalt me prima. Weet alleen zeker als ik hier blijf dat ik ook weer in het oude zal vallen en dat wil ik niet...Mijn besluit staat vast ik ga weg vind t alleen heel moeilijk om t hem te moeten zeggen en de kinderen. Het gaat heel wat levens op de kop zetten. Maar als wij niet gelukkig zijn zullen zij t ook niet zijn. Want ze voelen alles aan..
Nuofnooit, van harte welkom hier... Jouw woorden zijn heel herkenbaar... Ik zit in dezelfde situatie. Wat zegt je man hierover?
Dag dames... Ik wil me ook graag aanmelden hier. Ik en mijn partner zijn al heel erg lang bij elkaar. Hij is mijn eerste vriend. Een fijne man, een hele goede vader. Echter ik ben het gevoel kwijt. Ik zie hem niet meer als mijn geliefde. Het voelt of we elkaar ontgroeit zijn. We passen niet meer bij elkaar. Heb het ook met hem erover gehad, hij doet zijn best nu. Weet ook even niet meer wat hij verder moet doen. Als hij toenadering zoekt dmv knuffelen of te willen vrijen, gaan bij mij de haren overeind staan. Is toch niet goed?... Kortom, ook ik wil ermee stoppen. Kan het niet meer, ik ben niet gelukkig. En eigenlijk al heel lang niet meer. Maar nu idd? Hoe gaan we dat doen?? We hebben 2 kinderen, waarvan er 1 heel binnenkort naar school gaat voor het eerst. Ik kan het kind toch niet dit er ook nog eens bij aan doen? Dat wij in deze toch al spannende periode ook nog eens uit elkaar gaan? Beschadig ik hem niet voorgoed hiermee? Ik kan gewoon niet goed voor mijzelf kiezen, omwille van de kinderen. Als gezin zijnde hebben we het goed. Als partners zijnde echter niet. Het is gewoon op. Ik kan zo toch niet nog 30 jaar doorgaan??
Dit is exact mijn verhaal....Erg hé. Het is echt vreselijk. Juist omdat je zo van de kinderen houdt, ben je haast geneigd jezelf dan maar aan de kant te zetten. Maar is dat wel zo goed? Je kunt dit leven maar 1 keer doen. Wil ik dan zo doorgaan? Nee.
Durfnogniet.. Jouw woorden hadden de mijje kunnen zijn... Ook ik heb zo'n moeite met schuldgevoel naar mijn dochtertje toe. Ook zij gaat nu sinds ee week of 6 naar school. En ook mijn mam doet erg zn best... Maar moet je jezelf vergeten...je eigen geluk? Mss vinden jullie t fijn om op facebook verder te kletsen? Daar hebben we een besloten clubje. Voelt vrijer om daar te praten. Jullie zijn van harte welkom!
Niks die denkt dat alles wel goed zit. Ik moet hem dus nog vertellen dat ik het niet langer meer trek. En dat vind ik dus heeeel erg moeilijk...
Ja precies. Je denkt eerst aan je kinderen en dan aan jezelf. En dat doe ik nu al de laatste 2 jaar. We hebben een periode gehad dat het flink slecht ging tussen ons. We stonden toen op het punt om te scheiden, alleen we kwamen rustig weer tot besef, en we zijn gaan knokken voor ons gezin. Ik dacht dat alles anders zou worden, dat me gevoel weer terug zou komen, en dat alles zou gaan worden zoals we wouden. Maar we zijn net zo hard weer in hetzelfde beland. We gaan gewoon weer op de oude sleur door.....Hij leeft zijn leven en ik de mijne, hij doet wat hij wil, en ik wat ik wil. En houden van nee dat is er niet meer. Ja als vader van mijn kinderen maar niet HET houden van. Dat is er gewoon niet meer. Wij zijn ook al vanaf onze jeugd bijelkaar en ik denk dat we elkaar ook ontgroeid zijn. Onze werelden zijn zo verschillend dat dat alleen nog maar botst. Hij is een super lieve vader, en een goede man heb zeker niks te klagen. Maar bijelkaar passen nee dat doen we niet meer. En dan gun ik hem liever een vrouw die wel bij hem past en echt van hem houdt dan dat ik hier maar wat blijf om de lieve vrede te houden. Ik zou het liever ook anders zien voor hem en mijn kinderen, maar ik kan mezelf niet blijven wegcijferen. Ik voel me goed op dit moment, ik doe weer vanalles, en ik ben bang dat als ik hier blijf ik straks weer in me oude sleur beland en dat wil ik niet.....
Schrijf jij mijn verhaal soms? Serieus... ik durf dat dus ook niet.. Die zit dit denk ik ook helemaal niet aankomen dat het zo diep zit.
Ik snap het... Bij mij was er een druppel, maar ook bij mijn man kwam het nieuws als donderslag bij heldere hemel. Super moeilijk. Hij wil(de) er ook nog super graag voor gaan. T was makkelijker geweest als hij er meer tzelfde in had gestaan. Je zal dit gevoel wel herkennen denk ik... Weet je al wanneer je t gaat vertellen? Wij hebben besloten eerst op een "break" te gaan. Dus we zijn nu wel officieel uit elkaar, maar doen t meer stapje voor stapje zeg maar.
Nuofnooit, het klinkt alsof je de juiste keuze gaat nemen. Het is alleen zo verrekte moeilijk omdat jouw keuze zoveel gevolgens heeft voor anderen... zo voelt t voor mij iig wel. Ik voel me daar enorm schuldig over... T is dan heel moeilijk om echt voor jezelf te kiezen...
Mss voor jou ook een idee om t stapje voor stapje te doen...? Dan kan je man ook eerst wennen aan t idee
Wij gaan vanwege de kinderen eerst relatietherapie proberen. Diep van binnen weet ik dat het voor ons niet zal werken, maar het zal hem helpen te beseffen dat het over is. Van mij neemt hij het gewoon niet aan. Doodvermoeiend!
Mijn man zal er ook alles vpor willen doen dat zegt ie. Maar t gebeurd niet we leven nog steeds op dezelfde voet terwijl we al eens op t punt hebben gestaan. Je zou zeggen dat ze daar wakker van worden maar niet dus....Onbewust heeft hij veel invloed op mij. En dat besef ik me nu pas. Ik neem t hem niet kwalijk want hij kan er niks aandoen het gebeurd onbewust. Maar ik wil dat niet meer ik voel me nu super nu ik mezelf terug vind en dat wil ik zo houden... Waneer ik het vertel? Pfoeh als ik t lef heb om te vertellen...Ik vind t gewoon moeilijk omdat ie het niet aan zal zien komen. Plus dat ie het er vast niet mee eens zal zijn. Ik wil normaal uitelkaae vanwege de kids hoop dat t gaat lukken!