onze dochter van 4 vraagt wekelijks meerdere keren om een broertje of zusje, in het begin ontweken we deze vraag een beetje maar laatst hebben we gezegd dat wij dat ook graag willen maar dat mama's buik een beetje kapot is. Verder proberen we haar niet echt ermee te belasten maar ze voelt direct aan als ik me niet goed voel of verdrietig ben. Er is vanuit mij zo'n schuldgevoel dat ik haar dat broertje of zusje niet kan geven. Ik zit niet goed in mijn vel en ben veel verdrietig en daar voel ik me dan ook weer schuldig over, dat ik haar op sommige momenten dan tekort doe ofzo. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie ermee om?
Wat vervelend Zo'n hele kinderwens kan zo'n impact hebben... helemaal als het niet vanzelf gaat. Je geeft aan dat je niet lekker in je vel zit, misschien kun je via de huisarts er eens met iemand over praten? Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen en hoop dat er uiteindelijk een broertje of zusje mag komen voor jullie dochtertje.
Wat sneu voor jou dat je dit zo voelt. Mijn oudste vroeg er ook wel eens naar. Wij hebben toen gezegd dat 'een baby in de buik krijgen heel moeilijk is'. Ik vond het voor haar heel sneu dat ze het moest missen, maar het scheelde hier wel wat dat een bevriend stel in onze omgeving ook in de molen zaten voor een tweede en er dus meer mensen waren met slechts 1 kindje. Ze was dus niet de enige. Ik ging vaak met haar naar vrienden en naar (indoor)speeltuinen zodat ze lekker met leeftijdsgenoten kon spelen, maar het bleef moeilijk. Sterkte gewenst.
Wat vreselijk meidBij ons duurde het best lang vond ik...2 jaar en die 2 jaren waren echt slopend en ik snap precies wat je bedoeld...bij oms was het meer de omgeving die elke keer vroeg van goh wanneer komt de tweede terwijl mijn dochtertje nu net 3 jaar is...er is geen manier om hiermee om te gaan...enige wat je kan doen is toch proberen om even je verdriet voor jou dochtertje weg te stoppen en dan als ze even niet kijkt weer even verdrietig zijn... ik probeerde heel veel afleiding te zoeken en gewoon genieten van je dochter van 4 want het kan zo maar zijn dat je over een tijdje zwanger bent en dan kan je er heel anders op...never loose hope! Het komt echt goed...en dat spreek ik uit ervaring❤️ Dikke knuffel voor je en hou je taai
Ik spreek als enig kind en ben het er wel mee eens dat het niet zo leuk is om geen broertjes of zusjes te hebben, maar het komt genoeg voor en bij mijn ouders was het gewoon een bewuste keuze. Het belangrijkste is denk ik dat je er genoeg bent voor het kind dat je al hebt en je je niet te zeer van haar laat afleiden door je volgende kinderwens. Dat zou doodzonde zijn, want er zijn er hier velen net zoals ikzelf, die de angst hebben om helemaal kinderloos door het leven te gaan. Dus focus lekker op het wondertje dat je al hebt en als het lukt om er nog een tweede bij te krijgen is dat alleen maar een extra cadeautje! Je dochter kan het natuurlijk nog niet goed herkennen maar enig kind zijn heeft natuurlijk ook voordelen. Wees lekker open voor vriendinnetjes, laat ze komen spelen en logeren en mocht het echt lang duren om je tweede kinderwens in vervulling te laten gaan, neem evt een keer een vriendinnetje mee op vakantie! Dat is ook supergezellig, een vriendinnetje kies je zelf en een broertje of zusje niet, daar kan het net zo goed heel slecht mee klikken.
Ik was gelukkig voor mijn doen snel zwanger van de tweede, de oudste was toen wel jonger dan jouw dochter, maar ik zou ze er denk ik nooit zo jong mee belasten dat een kinderwens (nog) niet vervuld wordt, maar het gewoon open laten, met misschien komt er een broertje of zusje, misschien ook niet, dat jullie dat gewoon nog niet weten. Verder weet ze niet echt hoe het is om een broertje of zusje te hebben, dus ik zou daar ook niet teveel op focussen, ook voor jezelf, geniet van je dochtertje en hoop ondertussen op een tweede wonder. Ik raakte zelf moeilijk zwanger van de eerste, was zo blij dat het eindelijk gelukt was en dat we een lief kindje hadden. Die wens voor een tweede was ook heel sterk maar ik was al heel blij met onze oudste, dat de wens voor een tweede niet zo alles bepalend was voor mij. Ik heb voor de zwangerschap van onze tweede nog een (vroege) miskraam gehad, maar ik herken je gevoel niet, het was niet leuk maar tegenover de jongste heb ik me nooit schuldig gevoeld. Onze dochters willen trouwens graag een broertje of zusje, maar in ons geval hebben ze gewoon pech en komt die er niet omdat wij niet meer willen. Nu hebben ze elkaar natuurlijk, maar een kind heeft hierin niet zoveel te willen natuurlijk, dus kijk uit dat je je eigen gevoel niet projecteert op je kind.
Ik kan me je gevoel best goed voorstellen. Het is ook niet dat je zelf niet weet dat je er niks aan doen kunt, maar dat je je kind toch iets 'ontneemt' dat hij of zij graag zou willen. Het feit dat ze er veel naar vraagt, lijkt me heel lastig. Mijn zoontje is 2 en ik gun hem (en onszelf) ook een broertje of zusje, maar het is maar zeer de vraag of dat nog gaat lukken (we hebben nog 2 IVF pogingen te goed, maar met mijn lage AMH en hoge FSH is de kans niet zo groot meer). Ik ben blij dat hij er nog niet om vraagt, maar dat zou over een tijdje natuurlijk best anders kunnen zijn. Al hoop ik stiekem dat jongetjes er wat minder moeite mee hebben... Ik denk dat je het goed aanpakt door te zeggen dat je buik een beetje stuk is en dat jullie ook zo graag een broertje of zusje zouden willen voor haar. Maar je eigen gevoel zet je niet zo makkelijk uit natuurlijk. Misschien goed om er eens over te praten met een hulpverlener o.i.d.? Het is belangrijk dat jij ook goed in je vel zit, dan straal je dat ook uit naar je dochtertje. Voor mezelf helpt het om naast de tweede kinderwens ook andere doelen in het leven te stellen, daar waar ik ook gelukkig van kan worden. Soms denk ik wel eens: mocht ik toch nog zwanger raken, dan heb ik hier voorlopig helemaal geen tijd meer voor, best jammer . Ik weet niet hoe groot de kans bij jullie is dat er echt geen kindje meer komt, want kan me ook voorstellen dat als het (bijna) echt definitief is, het nog wel weer anders voelt, dan dat ik het nu voel. Hoe dan ook heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf!
Met iemand praten heb ik inderdaad ook al aan gedacht, er gebeurt buiten dit nog meer pittige dingen in ons leven dus kan geen kwaad denk ik...
Ik ga inderdaad ook veel met haar weg, ik ben ziek geworden na de zwangerschap en werk daarom maar weinig. We hebben een ijzersterke band!
Dankjewel voor je lieve berichtje! Genieten doe ik inderdaad volop van haar, wil later niet het gevoel hebben dat de mmm deze jaren van haar overschaduwd heeft!
Mijn zusje kwam pas na 10 jaar en bleek toen wat heftige diagnoses te hebben waardoor we nooit een normale band echt hebben gekregen. Ik heb een broertje of zusje altijd vreselijk gemist en roep al van jongs af aan dat ik nooit bewust 1 kindje zou willen. Waar andere dit prima vonden. Dit speelt voor mij denk ik wel heel erg mee in deze gevoelens en angst. De angst om kinderloos te blijven heb ik ook gehad, voor onze dochter hebben we ook een lang traject moeten doorlopen... Ik ben dolgelukkig dat ik haar heb, en gelukkig is de angst of ik ooit moeder zal worden weg nu maar de mmm is niet makkelijker, ook al had ik dat wel gedacht! Ik hoop dat jij snel zwanger mag worden!
Mijn dochter is een behoorlijk bijdehandte tante, we hebben het zelf nooit in haar bijzijn over een tweede. Ze komt er echt zelf mee, en niet af en toe maar echt wekelijks, soms zit ze na een kraambezoek in de auto te huilen omdat ze ook een broertje of zusje wilt... mede zal hier de gigantische babyboom van tweede en derde kindjes in de omgeving mee mee spelen. In het begin zeiden we inderdaad we zouden dat ook leuk vinden maar inmiddels komen we daar niet echt meer mee weg, ze neemt niet snel genoegen met een antwoord haha.
Wat verdrietig dat dat de kans bij jullie niet zo groot meer is... Kwa kans hier durf ik het niet zo goed te zeggen, het probleem zit bij ons bij beide maar niet dusdanig dat de problemen los van elkaar onmogelijk voor een zwangerschap kunnen zorgen. We zitten ook wel in ons hoofd met wat is de max aan leeftijdsverschil, en hoe ver gaan we. Soms denk ik ook wel, hoe moet ik dit of dat met twee kids doen, zeker nu ik met mijn dochter andere dingen ga doen omdat ze ouder wordt.