wie nog meer spoedkeizersnede?

Ik heb ook een spoed KS gehad, alweer een jaar geleden. Het viel mee qua spoed, maar door niet vorderende ontsluiting en meconiumhoudend vruchtwater had dochter het niet meer zo naar dr zin tijdens de bevalling. Ik heb het er heel erg moeilijk mee gehad dat ik 't niet zelf heb kunnen doen, voelde me gefaald, kon niet eens mn eigen kind baren. Langzaam aan ging dat gevoel van falen, van pijn over en heb ik 't een plaatsje kunnen geven. Ik wil hier wel meelezen hoor! Ook om het idee; het zal ws wel slijten, maar je moet het wel een plaatsje kunnen geven door erover te praten!

 

Antares: ik heb bijna twee jaar geleden een spoedkeizersnede gekregen bij de bevalling van mijn dochter. Haar hartslag dipte tijdens de bevalling en toen ik mocht persen dreigde er zuurstoftekort. Omdat ze nog te hoog lag voor de vacuum kreeg ik de ks. Met vliegende spoed naar de OK, dus met recht spoed... Gelukkig is alles goed gekomen.

Stel al je vragen maar, als ik kan beantwoord ik ze graag. Het was overigens ook een ingeleide bevalling.

 

ik heb 2x een spoedkeizersnede gekregen. De 1ste keer na een ingeleide bevalling dat simpel gezeg niet lukte. En bij nummer 2 ging de bevalling wel natuurlijk van start maar gebeurde er wederom na 4 a 5 cm niets meer.

Officieel wel spoedkeizersnedes, maar er was geen gevaar voor moeder en kind. Hoewel de hartslag van dochter wel dipte als ik op mijn rug en linkerzij lag, mocht alleen op mijn rechterzij liggen.

Ik heb absoluut niet het gevoel dat ik gefaald heb, want ik heb het met dochter bijna 2 dagen geprobeerd, maar het lukte gewoon niet en was blij toen de term keizersnede viel. Bij zoonlief was het geen verrassing en wisten we het `s middags al bij de ruggenprik/infuus prikken.

 

Ja, onze zoon was ook wit, maar die hebben ze ook 6 minuten moeten beademen om weer op gang te komen. Ook ik had een spoedkeizersnede omdat de hartslag helemaal niet goed was. Hij had wel een vertrokken gezicht en spierspanning (opgetrokken beentjes) toen hij uit mijn buik werd gehaald (heb ik op de foto's gezien) maar toen hij een minuut later bij de kinderarts lag was hij bewusteloos.
Eerste apgar van onze zoon was dan ook 4. Ik weet niet wat de apgar van jouw zoontje was? Maar als die verder goed was (boven de 6 de eerste) dan heeft hij waarschijnlijk wel een goede ademhaling en hartslag enzo gehad.

 

Weet je trouwens zeker dat het wondje op het hoofdje niet is veroorzaakt door de schedelelektrode? Dat was bij ons zoontje wel. Hij heeft hier nog lang een korst op gehad en nu heeft hij nog steeds een klein deukje op die plek.
Ik herken je verhaal trouwens. Onze kleine man is nu bijna 6 maanden en nu begint het een plekje te krijgen langzaam.
Maar dat komt ook omdat ik hem de eerste 4 uur na de geboorte niet gezien heb omdat ik langer dan verwacht in de uitslaapkamer moest blijven en onze zoon naar de couveuseafdeling moest.
Ook is hij nog een aantal keer opgenomen i.v.m aanhoudende geelzucht. Al die zorgen daaromheen terwijl je zelf ook een wrak bent heeft er bij mij best wel ingehakt!

Maar!!! Geloof me, het komt goed!

 

Geef het de tijd...het is zo stiekem helemaal niet niks zo moeten bevallen!! En praten met lotgenoten hier op het forum heeft mij ook veel goed gedaan!!

Als dat zijn apgarscores waren dan hoef je je idd niet druk te maken over een eventuele niet goede bloedsomloop. Dan zijn zijn ademhaling en hartslag gewoon goed geweest.

Heeeeeel veel plezier met je kleine mannetje gewenst!

 

Hallo,

ik heb zelf geen spoedkeizersnedes ondergaan maar wel erg veel meegemaakt.
Ik kan je hopenlijk met een paar vragen helpen.

De snede kan scheef lopen om verschillende redenen. Je buik is nu in zijn normale vorm en het is makkelijk te zien of iets scheef is. Met het kindje erin is dat veel moeilijker om te zien omdat deze de symmetrie van je buik weghaalt. Als er geen spoed bij is tekenen de artsen vaak ook even af na rustig het bekeken te hebben. In deze situatie was daar duidelijk geen tijd voor.

Ook wordt je als je een keizersnede krijgt scheef gelegd, vaak merk je dit niet hoor maar het is wel zo. We noemen dat de left lateral tilt, waarbij we zorgen dat het kindje de grote bloedvaten niet belast met het gewicht zodat de doorstroming beter is. Dit maakt het recht maken van de snede ook iets moeilijker.

Het raken van het kindje komt erg weinig voor. We zien het met name bij spoedkeizersnedes. Er is dan natuurlijk spoed bij maar bij de spoedkeizersnedes liggen de kindjes ook op een andere plek in de baarmoeder dan bij een geplande. Soms liggen de kindjes helaas direct tegen de baarmoeder aan en lopen ze een sneetje op. Dit geneesd echter vaak zonder zichtbare littekens. Ik zou het zeker geen onzorgvuldigheid willen noemen hoor, het is nou eenmaal iets wat kan gebeuren. Dat voelt natuurlijk wel anders als het om je eigen kind gaat, dat snap ik hoor !

En dan de kleur van je kindje. De score is hetgeen wat echt belangrijk is. Baby's kunnen een hoop compenseren en het ziet er snel erg eng uit. Ik snap dat het er eng uitziet maar als de score goed is en het nu met je kindje goed gaat moet je je daar op concentreren denk ik. Veel kinderen hebben een wat moeilijkere start maar dat hoeft echt geen gevolgen te hebben.

Hopenlijk heb je hier wat aan ,

Veel succes en geniet van de kleine !

 

Mijn kinderen zagen geen van tweeen wit na de geboorte en er was ook niet veel bloed te zien op de foto`s. Ook werden ze meteen afgpoetst doordat ze in doeken werden gelegd.
Hun apgarscores waren ook 8 en 9 en 10. Bij dochter iets minder dan bij zoon.

Qua wond van de ks kan ik je niet helpen, bij mij zit hij wel recht, maar de 1ste keer was het veel mooier gehecht dan de 2de keer. De eerste keer door de gyn zelf en bij de 2de keer door een arts-assistent/gyn in opleiding.

Wel herken ik het van het verwerken: ik had er bij dochter ook heel veel moeite mee vanwege de inleiding en al die artsen/assistentes die allemaal kwamen voelen. De eerste keer overvalt het je en laat je het toe wat je eigenlijk helemaal niet wilt. Bij de 2de heb ik dat meteen in mijn dossier laten zetten dat ik geen proefobject wenste te zijn en alleen de verpleegkundige en de arts assistent wilde die de bevalling deed en verder
niemand. Daaraan is netjes gehoor gegeven:ik heb er uiteindelijk 6 aan mijn bed gehad (2x verpleegkundige,2x
arts assistent en 2x gyn wegens wiseling wacht). En verder vanwege het feit dat ze me vergaten op de
vercouver en ik me daar grote zorgen lag te maken en de opname/ziek zijn van dochter op de kinderafdeling terwijl ik op de kraamafdeling lag tussen de bevallen vrouwen met kind. Heel herftig allemaal: bij mij heeft het geholpen om er hier veel over te schrijven, te parten met manlief en bij de 2de bevalling de regie zelf te houden/hebben ook al werd het weer een ks.

Kortom praat er over totdat je er zelf klaar mee bent. Sterkte want het is niet niks!

 

Ik heb na inleiding een spoedsectio gehad. Het was niet leven of dood spoed, maar het moest wel snel gebeuren. Maar toch nog met de ambulance naar ander zkh vervoerd.

Ik zie dat onze zoontjes dezelfde 2e naam hebben. Leuk

Wat wil je vragen? Waar wil je over kletsen?

Ik kan je wel vast vertellen dat ik nog steeds aan het verwerken ben en het best moeilijk heb met het feit dat het een ks is geworden.
Je mag me altijd pb'en!

 

Heb even wat verder in het topic gelezen.

Kan je niet helpen wb je vraag over het litteken.

Wat betreft het wit zien van je zoontje: ik vind mijn manneke op de foto's ook zo wit, maar heb het idee dat dat ook wel wat komt door de felle lampen op de OK. Apgar van Melle was 9 en 10.

Het is niet niks he?

Ik heb het allemaal als heel heftig ervaren en word met momenten nog erg emotioneel als ik er aan denk

Ik wens jou ook heel veel sterkte met verwerken en herstellen.

 

Ik heb 2,5 jaar geleden ook een spoedkeizersnede gehad na een ingeleide bevalling. De reden tot inleiden was zwangerschapsvergiftiging en de reden voor de spoed-keizersnede was het wegvallen van de hartslag van mijn zoontje tijdens de laatste weeën. Ze hebben op de OK 1 poging gedaan voor een ruggenprik, maar toen die niet meteen lukte werd het algehele narcose.
Ik heb het een plekje gegeven. Wat daarbij erg geholpen heeft is het gesprek met de gynaecoloog die erbij was in de verloskamer. Zij heeft precies verteld en uitgelegd hoe de inleiding en bevalling is verlopen en waarom er welke beslissingen genomen zijn. Ik heb ook het hele verslag, met alle aantekeningen enzo meegekregen van haar. Dat heeft veel "technische" vragen beantwoord, maar de emotionele kant heeft meer tijd nodig gehad om een plekje te krijgen.
Vooral het praten met mijn man erover en heel vaak de foto's terugkijken die op de OK, direct daarna en in de eerste uren terug op de kraamkamer gemaakt zijn, hebben geholpen.
Maar nu ik in verwachting ben van ons 2e kindje merk dat het me nog steeds veel doet.
Met de vraag over je litteken kan ik je niet helpen, maar ik wil er graag met je over praten.
Het is niet niks wat je overkomen is!

 

jeetje ik word hier helemaal emotioneel van..ik heb ook een spoedkeizersnee gehad en heb allerlei shit meegemaakt maar wil nu niet over praten misschien later

 

Ik heb eigenlijk ook wel een vraag:

Zijn er hier ook mama's voor wie de KS voor HAAR een risicovolle operatie was? Die daar angsten door hebben (gehad)?


Ik werd ingeleid op woensdag 19 oktober ivm grote baby. De volgende dag besloot de gyn na 15 uur weeen en maar 4 cm ontsluiting tot een KS. Maar het zou allemaal zeer risicovol zijn ivm mijn overgewicht (bmi 47 ). Er was volgens hem zoveel kans op complicaties dat ik naar een academisch ziekenhuis moest.
Tijdens het wachten op de ambulance hebben mijn man en ik het vreselijk gehad. En onze familie's (diegenen die het wisten) ook.
Ik was zo bang dat ik dood zou gaan. Dat ik mijn man en familie achter zou laten met ons zoontje. Dat ik hem na alle moeite nooit zou ontmoeten, dat hij zijn mama niet zou leren kennen
Het ergste uur uit mijn leven.

Uiteindelijk is Melle die avond om 22.22 uur kerngezond geboren.
De ruggenpruk is zeker 10 keer mislukt. Er waren 3 gynaecologen in de OK, voor het geval ik onder narcose moest. Maar dat probeerde we met zijn allen te voorkomen ivm nog meer risico.
Er waren 3 anesthesisten die geprobeerd hebben de ruggenprik te zetten. Dat die niet lukte had overigens niks met mijn gewicht te maken vertelde de laatste anesthesist me.

Toen Melle eruit was, was ik opgelucht toen ik hem even had gezien. Dat kon niemand me meer ontnemen, maar ik was nog steeds bang, aangezien de operatie nog niet klaar was.
De dagen erna bleef ik in het AMC, mochten er complicaties optreden, dan was ik daar op de beste plek.

Gelukkig en wonder boven wonder heb ik de KS goed doorstaan en ben ik alweer redelijk hersteld. Lichamelijk. Emotioneel nog lang niet.

We willen graag een 2e kindje, maar voordat dat gaat gebeuren ga ik eerst zeker 50 kg afvallen. Dit wil ik nooit meer...
Maar helaas is het wel gebeurd en moet ik het een plekje geven...


Sorry voor het lange verhaal Toen ik eenmaal ging typen, merkte ik dat ik het wel fijn vind om het even van me af te schrijven.

 

Annedore: heftig zeg! Die angst... Dat zijn de dingen die je bijblijven. Ik was zelf geen risico voor de ks, dus kan er verder niet over meepraten.

Maar de emoties rondom de spoedks des te meer. Ik was de hele bevalling heel rustig. Regelmatig werd er bloed afgenomen uit het hoofdje van mijn dochter. Haar korstjes zaten trouwens ver naar voren (of juist naar achteren, ik weet het niet meer) waaraan je kon zien dat ze er niet helemaal goed voor lag. Zij was bij de geboorte helemaal slap maar ik geloof wel roze. Apgar 7-9. Zes wk na de geboorte had ik het eindgeprek in het zh. Helaas deed een vk dat, die verder niets inhoudelijks wist. Het verslag heb ik nooit gezien maar ik zit sterk te denken deze alsnog op te vragen. Bijna twee jaar later zit ik nog met vragen... Nu ik weer zwanger bent gaat het ook weer wat meer spelen merk ik.
Ik was tijdens de ks ineens heel bang. Het gevoel overviel mij dat ik haar kon kwijtraken. Vooral omdat de ene arts aan de andere vroeg, waarom zijn we hier? Antwoord "foetale nood". Toen drong de ernst tot mij door. Ik heb heel hard gehuild.... Ook om het filmpje dat mijn man had gemaakt toen ze op de verlosafdeling werd gewassen en aangekleed. Ik besefte na 3 dagen dat ik mijn eigen dochter nog niet bloot had gezien!!

Mijn litteken loopt recht en is idd iets verder naar rechts dan naar links. Heel netjes, gezien de omstandigheden.
Bij ons haperde het fototoestel tijdens de ks, dus er zijn geen foto's van tijdens en vlak na de geboorte helaas. Ik had deze heel graag willen hebben voor de verwerking.

 

Hier ook een spoedkeizersnede ghad met 35 weken en 4 dagen. Vliezen waren thuis gebroken maar was alleen maar bloed wat eruit kwam. Gyn wist niet waar het vandaan kwam en heeft besloten om een keizersnede uit te voeren. Gevaarlijk voor de kleine en voor mij. Kwart over 6 naar de ok en 6:47 geboren. Achteraf maar goed ook want mijn placenta was gescheurd. Heb het geluk gehad dat het aan de onderkant was waardoor het bloed eruit kwam anders was het misschien niet goed afgelopen.

Heb het er soms nog moeilijk mee vooral omdat mensen ook zeggen jij hebt geen echte bevalling meegemaakt. Je hebt er niks voor hoeven doen. Een keizersnede is net zo heftig vooral als het om leven en dood gaat. Hoop in de toekomst nog een kleintje te krijgen en dan een gewone vaginale bevalling mee te maken.