Hallo allemaal, Ik heb mij onlangs aangemeld bij het forum en al heel erg veel gelezen. Ik heb gezocht naar een dergelijk topic die ik nu begin, maar niet gevonden wat ik zocht. Ik heb de zoekfunctie op van alles gebruikt dus sorry als het toch al ergens staat, maar ik kon het niet vinden Mijn partner, mijn man, is na ons trouwen dit jaar overstag gegaan om een kind met mij te willen. Ik wil het al veel langer, maar hij was er nog niet klaar voor. Ik ben ondanks zijn twijfels en een duidelijke 'ik zeg geen nee maar hoop nergens op' toch met hem getrouwd en heb voor lief genomen dat ik mogelijk kinderloos zou blijven. Eenmaal na het trouwen was mijn man zo lief voor mij en hij zegt dat hij gelukkig is als ik gelukkig ben en hij wil graag dat we een kind krijgen omdat dit mij gelukkig maakt. Voor alle duidelijkheid: hij begint er echt niet aan als hij er niet achter staat, het is me een koppige haha Het overviel mij enorm en ik moest spontaan huilen en was ontzettend gelukkig tegelijkertijd. Nu hetgeen waarvoor ik dit topic heb aangemaakt: mijn man is alsnog wel bang voor het krijgen van een kind. Zijn grootste angst is dat hij bang is dat er wat met mij gebeurt, vooral dat ik overlijd, (en hij met het kind achterblijft). Daarna is hij erg bang dat het kind een handicap of ziekte o.i.d. krijgt. Tot slot is hij erg aan zijn slaap en vrijheid gehecht en is bang dat ons leven drastisch zal veranderen. Dat laatste is iets waar hij nu voor gekozen heeft, hij ziet ook de positieve kanten van je veranderde leven nu in echter die twee angsten zitten hem erg hoog. Tevens denkt hij niet bij de bevalling te durven zijn, wat voor mij echt vreselijk lijkt, ik wil hem er definitief bij! Mijn vraag aan jullie: herkennen jullie dit in jullie partner en hoe is het gegaan bij de dames die inmiddels kinderen hebben, hoe gingen de mannen ermee om? Ik wil geen stress balletje bij me hebben de hele zwangerschap en ik wil wel dat hij evenveel kan gaan genieten zoals ik me voorgenomen heb, (mits het lukt natuurlijk). Ik hoor het graag, alvast bedankt
Hallo @lafarina, hier ook nog een vriend die af en toe bang is hoor. Gelukkig is hij dit nu niet meer anders waren we er nog niet voor gegaan. VL is voornamelijk bang dat we het financieel niet breed genoeg zullen hebben (terwijl we nu ruim 1000 euro per maand over houden dus ik denk dat we met een kindje er bij ook nog genoeg over zouden houden per maand). Daarnaast is VL bang dat hij geen goede papa zal zijn terwijl hij de grootste schat ter wereld is, hij zou alles doen voor familie. Hij twijfelt soms aan zichzelf omdat hij een nare jeugd heeft gehad. Daarnaast twijfelde hij soms dat hij nog niet zeker wist of hij de vrijheid wel wilde opgeven. Dit is echter met de tijd verandert en nu twijfelt hij eigenlijk niet meer. Wel is inderdaad VL ook hier nog bang dat als ik dan eenmaal zwanger ben dat mij iets overkomt. Ik heb hem verteld dat dit inderdaad kan gebeuren (ik ga hier niet om liegen) maar dat de kans klein is dat er iets gebeurd en daarnaast liet ik hem een artikel van Nu.nl (geloof ik) lezen die deze week gepubliceerd was waarin stond dat er steeds meer vrouwen doodgaan aan de complicaties van een zwangerschap en/of bevalling. VL zal altijd mijn lieve 'schijterd' blijven. Hij ziet beren op de weg waar niemand anders ze ziet maar zo is mijn vriend. Het is een schat van een jongen. Hij moet alleen soms zijn eigen kwaliteiten nog een beetje ontdekken. Wel vervelend dat je man eventueel niet bij je bevalling kan/wil zijn. Ik zou mijn vriend ook absoluut erbij willen hebben. Het is toch iets voor jullie samen. Kunnen jullie niet naar een bevalling o.i.d. op tv kijken om hem een beetje voor te bereiden? Of denk je dat dit alleen maar averechts werkt? P.s Welkom op ZP!
Hallo, Mijn vriend is ook bang om een baby'tje op de wereld te zetten. Ook met de angst dat mij wat overkomt of dat het zijn hele leven op zijn kop zet, en hij zijn slaap en vrijheid moet opgeven. Mijn kinderwens is wel erg groot en dat weet hij. We hebben erover gepraat en Januari 2015 willen we er voor gaan. Nog eventjes geduld.
Ik snap de angst van je vriend maar hij moet reëel gaan nadenken. Ik denk niet dat je er bij stil moet staan dat de partner kan overlijden. Natuurlijk kan dat, maar je gaat er toch eigenlijk niet vanuit. Ja het leven zal drastisch veranderen maar dat betekend niet dat hij geen vrijheid meer kan hebben. Het is alleen even wat meer plannen en afspraken maken. En nu al nadenken over de bevalling....gewoon niet doen Dat is nog lang niet aan de orde! Mijn vriend is ook iemand die graag vrijheid heeft en spontaan dingen gaat doen. Hij was ook altijd bang dat dat helemaal over zou zijn. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat hij best nog gewoon weg kan. Hij is echt een festivalganger, gaat graag naar Pinkpop en dat soort dingen. Ik vind dat toch niet zo tof dus waarom zou hij dan niet kunnen gaan? Heb ik quality time met de kleine Dat en nog wat andere argumenten hebben er wel voor gezorgd dat hij reëel is gaan nadenken en dat betekend dat hij niet opgesloten zit in huis. En nu? Nu zit ik op het wachtbankje en moet ik nog een week wachten voor ik mag testen. Nogmaals, ik snap de zorgen van je man maar hij is overbezorgd
Ik denk dat het wel verstandig is om er stil bij te staan dat jij en jullie beiden kunnen overlijden, maar dan is het juist belangrijk om dat goed te regelen. Zorg voor een goed testament (kan tegenwoordig heel makkelijk geloof ik). Misschien een idee om af te spreken dat hij af en toe alleen voor de kleine gaat zorgen zodat hij het idee krijgt dat hij dat ook kan om zo zijn angst weg te nemen.
Ja zo kan je het ook bekijken Tjiptjap. Het is gewoon iets waar wij dus niet over nagedacht hebben toen we zeiden dat we voor een eerste kindje gingen. Het regelen gaat allemaal vanzelf denk ik aangezien hun getrouwd zijn. Het kindje blijft zo wie zo bij hem. Ik denk dat het de angst is dat het kindje zonder mama opgroeit. Een testament is voor de spullen, niet voor het kind.
Super bedankt voor al jullie reacties! @Ezria: Ik herken enorm mijn man in jouw verhalen, de onze lijken wat dat betreft wel een beetje op elkaar Kijken naar een bevalling op tv gaat inderdaad averechts werken, ik denk wel dat hij tegen die tijd en na wat voorlichting erbij zal zijn, hij zal mij niet in de steek willen laten op dat moment. Daarnaast is het denk ik meer wat jij ook zegt, beren op de weg zien en een schijterd zijn haha, maar in the end gaan we er nu wel voor dus hij vermand zich wel @wensmoeder: ik ben heel benieuwd hoe jouw vriend ermee om zal gaan tijdens de zwangerschap. Ik ben voor jou heel blij dat jullie er over hebben kunnen praten en hij de stap wil wagen. Veel succes! @Beeb87: Klopt, ik vind ook dat hij teveel hobbels op de weg ziet en te druk maakt, maar ik wil wel de empathie voor hem hebben voor deze zorgen. Hij weet dat de kansen klein zijn dat zoiets gebeurt als overlijden, maarja... als je die angst eenmaal hebt is dat denk ik moeilijk los te laten. Van de vrijheid weet hij dat hij van mij ook gewoon weg mag en mag genieten in het leven, maar het is natuurlijk een grote verandering in je leven en die uitjes zijn er vaak maar zelden in de praktijk het is inderdaad wel goed om aan mijn man te blijven aangeven en herhalen dat hij niet alles kwijt is straks in zijn leven en nog steeds de dingen kan doen zonder mij en straks ons kind waar hij graag mee bezig is. Enne... nee misschien moet ik de bevalling nog even achterwege laten haha, dat was meer een dingetje van mij maar zoals ik al schrijf hierboven aan Ezria, tegen die tijd is hij er ongetwijfeld gewoon bij @tjiptjap: Bedankt voor je advies. Ik ben getrouwd dus dat komt inderdaad helemaal goed. Het is voor hem meer de angst dat ik er niet meer ben, dus dat hij me kwijt is.