Ik schrijf al op verschillende onderwerpen mee, maar vond het toch leuk om een onderwerp alleen voor de dames die ook in Juni een positieve test hadden om elkaar door dezelfde onzekere periode heen te helpen... Zal me even kort voorstellen: ik ben 38 jaar, getrouwd, twee teckels en een kat..ik werk op een evenementenbureau als planner en coordinator, maar geef zelf ook nog culinaire en creatieve workshops. Op 4 April 2005 ben ik bevallen van onze kleine (ukke)Puck na 16 wkn zwangerschap. We hebben de bevalling in laten leiden nadat duidelijk werd dat Puck het Syndroom van Turner had en niet levensvatbaar zou zijn. In de lange nasleep van deze rot-ervaring zijn we er ook achter gekomen dat ik ADHD heb en heb eigenlijk 3 jaar nodig gehad om de boel weer op te rit te krijgen, waarbij mij hoofdvraag was of ik uberhaupt nog wel aan kinderen moest beginnen. Nou...om een zeeer lang verhaal kort te maken, ik heb enorm goede hulp gehad, ben in de tussentijd met mijn held getrouwd en durfde langzaamaan begin dit jaar weer aan een zwangerschap te denken. Na veel te veel wikken en wegen...hebben we de knoop doorgehakt en wat een geluk...ronde 3 was ik al zwanger. Driemaal is scheepsrecht zeggen ze, toch!! Maar dat op mijn leeftijd...dat is wel een cadeautje! Maar nu...het is allemaal zo pril..ik wil er blij mee zijn, maar durf nog niet zo goed. 7 juli mag ik me pas melden in het WKZ voor de eerte echo... Herkennen jullie dit?
Ik heb net vandaag positief getest na er eigenlijk niet meer in te geloven dat ik nog een keer zwanger zou mogen worden... Ik ben moeder van Nikki (augustus 2006) en 2 *'tjes dus waarschijnlijk kunnen jullie je mijn angst en onzekerheid wel voorstellen... Maar omdat ik toch met zo'n big grin rondloop en het eigenlijk nog niemand kan vertellen brul ik het hier maar op het forum Verder ben ik nog net 38 en zal ik ruim 39 zijn als dit wondertje geboren mag worden.. Ik start met duimen, duimt er iemand met me mee?
Jaaa, zeker Sjalleke....ik duim met je mee! Ik heb ook geen vlekkeloze achtergrond wbt zwangerschappen, zoals je waarschijnlijk wel gelezen hebt, dus ik begrijp je angst heel goed. En ook je big grin...daar loop ik ook al mee sinds ik het weet, maar durf er nog niet zo goed aan!!
ik weet sinds zaterdag dat ik zwanger ben..na 2 miskramen hoop ik dat dit een plakbeebje is.. dit zijn de testen van vandaag en zaterdag
Ik hoop dat de beebjes bij jullie allemaal blijven plakken deze keer meiden! Hier lukte het zwanger worden niet ivm PCOS. Na een tijdje zelf proberen in de MMM terecht gekomen, waar we nu ruim 14 maanden in hebben gezeten. In die 14 maanden hebben we 2 keer een kans gehad, waarvan nu dus raak. Ben zoooo onzeker he..
He Anja, wat is MMM? Ik ben niet zo thuis in het medische circuit rond zwangerschap, maar wel geinteresseerd! Ik hoop dat ze ook allemaal blijven 'plakken', dames!! Vandaag voor het eerst een 'aanval' van gezond eten gehad...alleen maar zin in gezonde dingen...zoete paprika's, radijsjes, meloen! Heb de halve AH leeggekocht! Maarja, beter dan zin in vet en zout, toch?
Ik weet sinds vandaag dat ik zwanger ben, maar ik moet nog erg aan het idee wennen. Heel erg wennen... Vind het ook wel een beetje raar om te zeggen omdat iedereen hier verder zo blij is
Nee hoor...dat is toch wat jij voelt op dit moment? Mijn eerste zwangerschap kwam ook erg onverwacht, dus ik herken je reactie wel, hoor!
@Roosenzo; Lijkt me normaal hoor dat je er nog even heel erg aan moet wennen. Ben zelf echt superblij, maar er zit ook een 'wat staat ons te wachten' keerzijde aan. Maar moet wel zeggen dat de blijdschap overheerst. @Babs; MMM staat voor Medische Malle Molen. Enne, goed bezig zo te lezen! Gezond snacken kan nooit kwaad. @Niki; Ja idd rot die onzekerheid... Zou nu graag de tijd een paar weken vooruit willen laten vliegen naar een goede echo. @Sjalleke; Ik duim met je mee! Lekker he dat je het op het forum wel kunt uitschreeuwen.
Hahaha, medische mallemolen...en ik maar denken aan allerlei medische termen in de trant van ICSI, IUI enzo... Maar wel heel fijn dat je nu hopelijk uit die MMM bent en kunt gaan genieten van je zwangerschap. Wij zijn nu in een soort 'tussenstation' beland. Vorige week maandag had ik de positieve test en liepen we de hele dag met een glimlach op ons gezicht. Vorige week donderdag merkte ik ineens 's ochtends dat mijn borsten niet meer pijn deden en ook niet meer zo gespannen waren....ik meteen in de stress!! Ik zag ineens allemaal beren op de weg en wist ineens ZEKER dat het mis was. Gelukkig wist een zwangere vriendin me te overtuigen dat dit best per dag kan wisselen en idd de volgende dag had ik weer enorme zere gespannen borsten. Dus nu zijn we wat voorzichtiger, praten er ook niet zoveel over...ik probeer een soort van verder te gaan met mijn leven, in de hoop dat de dagen dan wat sneller gaan, en dat lijkt te lukken. Zou wel erg blij zijn als ik die eerste echo heb gehad en heb gezien/gehoord dat het goed zit. Iedereen om ons heen (ouders, broers en zus) durven ook allemaal niet echt blij te zijn en dat irriteert me mateloos! Stom he? Ik durf het zelf ook niet, maar ik zou het toch wel leuk vinden als mensen om ons heen een beetje enthousiaster reageren...maargoed, we hebben allemaal teveel meegemaakt om er misschien onbevangen mee om te gaan. Best zonde...
IVF en ICSI vallen wel ook in de MMM. Wij hebben het gelukkig gered met hormonen slikken en prikken, ben heel blij dat het zo ver niet heeft hoeven komen bij ons, vond dit al behoorlijk zwaar. Babs, jammer zeg dat niemand echt enthousiast is, maar ergens ook wel begrijpelijk omdat het al eerder mis is gegaan. Maar ik snap heel goed dat je gewoon lekker blij wilt zijn en dat je wil dat de rest van je omgeving dat ook is. Mijn ouders weten het al en die waren door het dolle, mijn schoonouders gaan we woensdag op de hoogte brengen. En een collega/vriendin van me weet het ook, aangezien we veel samenwerken en het wel handig is als zij het wel weet. Voor de rest houden wij het ook nog even stil, hoe moeilijk ik dat ook vind want het liefst zou ik het van de daken schreeuwen.
Ik denk dat die eerste blijheid pas gaat komen als we de gerustelling van de eerste echo hebben gehad...en als dat goed is, vertel ik het ook gewoon iedereen. Bij mijn vorige zwangerschap hebben we het ook redelijk vroeg, met 9 wkn aan iedereen verteld en ik vond het toch wel fijn dat heel veel mensen wisten in wat voor situatie we zaten en ons verdriet begrepen, toen het misging. Maar eerst even die bevestiging....ik hoop dat ik het volhou tot 7 juli! Weten jullie allemaal al wanneer je de eerste echo hebt?
Ik moet morgen de gyn bellen voor een afspraak, dus ik hoor het morgen. Aangezien ik niet zeker wist of vandaag of morgen mijn NOD is houd ik het op morgen, dus ik bel ook pas morgen. Ben stiekem nog wel een beetje bang dat ik alsnog ongi wordt, ook al denk ik niet dat dat zal gebeuren.
Ik rende de eerste dagen steeds naar het toilet, omdat ik steeds dacht iets te voelen 'lopen', maar natuurlijk niks. Schijnen wel meer vrouwen last van te hebben, haha...
Hoihoi, ik meld me hier ook aan! Ik weet sinds een weekje dat ik zwanger ben. Ik heb hiervoor een miskraam gehad en voel me enorm onzeker. Wij hebben de eerste echo gepland op 7 juli. Duurt lang....... Meiden, allemaal gefeliciteerd!!
He Kuipersl, Welkom en gefeliciteerd natuurlijk...wij lopen gelijk op! Ik moet ook 7 juli pas...wat een eeuwigheid weg, he!
Babs, wij zijn precies even lang zwanger Ben blij dat jullie mijn nog niet zo heel erg positieve reactie wel kunnen begrijpen. Ben er echt van geschrokken. Ongeveer anderhalve maand geleden ben ik mijn baan heel onverwachts verloren, begin 1 juli weer aan een nieuwe baan. Ik zie nog heel veel beren en leeuwen op de weg. Gisteravond werd het me zelfs even een beetje te veel, heb ook de hele nacht wakker gelegen. Ben net een eind gaan wandelen met een goede vriend en er lekker veel over gepraat en nu begint het allemaal wat op zn plek te vallen geloof ik. Vind het in ieder geval erg bijzonder. Ik hoorde net dat je bij een echobureau een echo kan laten maken om te kijken hoe ver je bent qua zwangerschap. Ik denk te weten dat ik nu 5 weken en 4 dagen zwanger ben, maar misschien zit ik er helemaal naast. Dus ik denk dat ik straks even ga bellen om te vragen of ik een echo kan krijgen. Lijkt me ook erg bijzonder als er al iets te zien is...
Echt waar? Zo snel al? Is dat een particulier echobureau ofzo? Volgende week zou je in je 6e week zitten, dus in principe moet er dan een hartje te zien zijn! Spannend zeg, en fijn dat je zo vroeg al terecht kunt. Ik kan 7 juli pas in het Wilhelmina Kinderziekenhuis terecht...ookal vroeg omdat ik een medische indicatie heb na mijn vorige zwangerschap, maar ik zou ook wel volgende week al willen!! En Roos, idd ik begrijp je onzekerheid heel goed. Deze zwangerschap hebben we er heel goed over nagedacht, misschien iets te goed, hahaha...maar we waren er klaar voor in ieder geval. De vorige keer had ik net besloten met de pil te stoppen en moest er nog helemaal in komen, ik dacht dat het zeker een half jaar ging duren, dus toen ik meteen de 1e keer zwanger was, schrok ik me rot. Ik zag ook allemaal beren op de weg, wilde ineens helemaal niet meer zwanger zijn en zag ook ineens alleen maar de dingen die ik zou missen, niet hoe mooi het was dat er een kindje van ons in mij groeide. Maar toch, na de eerste schrik, begon ik er aan te wennen en nadat ik " Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt" van Kluun had gelezen, begon ik het zelfs leuk te vinden. Ik bedacht mij allerlei redenen waarom een kind nu niet goed uit zou komen, maar aan de andere kant is er altijd wel iets. Nu gaan wij bijvoorbeeld per 1 april 2011 verhuizen...lekkere timing en ik heb sinds vorige week een nieuwe zwaardere functie bij het bedrijf waar ik werk, waardoor ik ineens veel meer moet werken..ook een lekkere timing, maarja...ik heb intussen wel geleerd dat sommige dingen zichzelf oplossen. Wat vind je partner ervan dat je zwanger bent? Is hij net zo geschrokken?