Ik heb op dit moment 2 heerlijke kinderen, waar zo'n 15,5 maand leeftijdsverschil tussen zit. Tijdens de 2de zwangerschap waren mijn vriend en ik er allebei nog niet over uit of het de laatste zou zijn of toch nog niet. Na de geboorte van de 2de, voelde het voor ons allebei eigenlijk direct goed en compleet zo. Maar na een aantal maanden kwamen bij mij toch weer de kriebels (zal bij de meeste vrouwen bijna altijd wel blijven denk ik; zo zijn we tenslotte gemaakt ), maar vorige week had ik het er met mijn vriend over en die blijkt eigenlijk ook wel kriebels te hebben voor nog een 3de kindje. Op dit moment willen we het allebei echter nog niet om een aantal praktische redenen en omdat de jongste nu pas 8,5 maand is. Nu hebben we dus een soort van afgesproken dat áls we er voor gaan, het sowieso pas over een jaar is. Tegen die tijd kijken we dan o.a. hoe we er financieel voor staan en hoe het met de kriebels bij ons allebei is. Prima afspraak, het staat dus nog helemaal open en we houden elkaar ook zeker niet vast aan halve beloftes ofzo. Ik hoef voor mezelf nu dus ook nog helemaal geen antwoord te hebben, maar toch speelt het onderwerp vrij regelmatig door m'n hoofd. Gevoelsmatig is er een duidelijke 'ja!', maar er komen ook steeds twijfels naar boven. Wordt het niet te druk voor ons? We hebben het prima zo met onze 2 kinderen, waarom zouden we 'meer' willen? Onze 2 kinderen zijn nu zó leuk en hecht samen, zelfs op deze jonge leeftijd al, hoe gaat dat met een 3de erbij; zal die er niet altijd een beetje achteraan lopen ofzo? De vraag of we een 2de kindje zouden willen, was voor ons allebei direct heel duidelijk, daar is nooit twijfel over geweest, maar met de keuze voor een 3de kindje voelt het toch anders. Nouja, maar goed dus dat we over een jaar verder gaan kijken Zijn er misschien meer meiden die in dit vraagstuk zitten of hebben gezeten? En dan niet perse met de vraag over een 3de kindje, kan natuurlijk ook bij een 2de, of 4de, of 5de kindje etc. zijn. Ik hoor graag jullie ideeën en ervaringen!
HIer ook twijfels gehad, nou ja twijfels, manlief eigen acc. kantoor, dus heel druk, oudste redelijk een eigen willetje etc etc....maar we konden beide ja zeggen op het feit moeten we voor de eerste paar jaar onze wens op geven, of willen we toch een derde.......
Ik kan hier heel kort over zijn. Wat je schrijft is heel herkenbaar en dit vraagstuk komt bij elk volgend kindje weer terug. Tenminste hier wel. Maar hier zijn we inmiddels bezig voor de 5e. Het is heel normaal en juist goed om weloverwogen voor een volgend kindje te gaan. Al voor en tegens goed afwegen en een beetje vooruit kijken. Hier winnen tot nu toe steeds de kriebels.
Fijn om jullie ervaringen te lezen! Ik ben op dit moment nog een beetje bang dat ik in beide gevallen spijt ga krijgen. Spijt als we ervoor kiezen om het bij 2 te laten, dat ik me dan altijd af zou vragen 'wat als?', maar ook spijt als we wél zouden kiezen voor een 3de kindje (en ons dat ook gegund is natuurlijk) en het blijkt toch wel heel veel zwaarder te zijn en ons fijne gezinsleven zoals het nu is dusdanig overhoop te halen dat het echt te heftig wordt. Weet eigenlijk niet zo goed waarom ik daar bang voor ben, want ik weet en voel wel dat ik van een derde kindje net zoveel zou kunnen houden als van de 2 die we nu al hebben, daar zit geen twijfel. En waarom zouden we nog een kindje niet aankunnen of zou dat een negatieve invloed hebben op hoe het nu is? Klinkt eigenlijk helemaal niet logisch, maar merk dat ik daar wel een soort angst voor heb. En dan ga ik dus even uit van een gezond kindje. Bij een kindje met een al dan niet medische aandoening, wordt het plaatje natuurlijk sowieso helemaal anders qua belasting voor het gezin.
Wij zijn ook bezig voor een 3de wondertje. We willen het allebei heel graag. Waar ik weer tegenop zie is de zwangerschap en de 1e paar maanden. Heb alles behalve fijne zwangerschappen. En de 1e paar maanden. Heb dan altijd last van soort van postnatale depressie. Vind de babytijd echt niks aan, maar zodra ze 4 maanden zijn dan pas kan ik er echt van genieten.
Heel herkenbaar hier ook.. de jongste is hier nu 9 maanden, dus of t snel is of dat t nog even duurt maak niet uit.. maar we gaan zeker nog voor een 4e we zijn nog jong.. een 5e of 6e zou ik ook nog geweldig vinden.. Wilde altijd al een groot gezin.. de eerste par maanden vind ik heerlijk.. heerlijk dat knuffelen enz...maar uiteraard als ze ouder worden is ook geweldig wat je mee maakt, t rollen, t kruipen, t lopen, t naar school gaan.. enz..
Heel herkenbaar allemaal. In mijn (ons ) geval waren de babykriebels er al steeds meteen na de geboorte al, dus was het meer de beslissing gaan we aan de kriebels toegeven of is het verstandiger om het hierbij te laten. Na de laatste uk waren de kriebels er niet, het was goed zo. We hadden er alletwee een goed gevoel over tot een maandje geleden eigenlijk. Er zijn een aantal dingen gebeurd waardoor we er financieel flink op vooruit zijn gegaan. Hierdoor begon het bij mij weer te kriebelen en toen ik dat voorzichtig aan mijn man vertelde moest hij lachen. Hij had ook al met die gedachte gespeeld dus. Vandaar dat we na lang overwegen besloten hebben dat we in het najaar weer gaan proberen om er nog een kindje bij te krijgen. Het enigste waar ik nog tegenaan loop is mijn leeftijd, ben in het najaar 36 en ben mij nu nog wel aan het verdiepen in de risico's. Maar net als bij Rosa5 wonnen de kriebels het hier dus ook steeds. Zowel mijn man als ik hebben alletwee altijd gedroomd over een groot gezin en die droom is uitgekomen. Het is af en toe een gekkenhuis, maar ik zou niet anders meer willen.
Spijt van een kindje krijg je nooit !! Volg je gevoel............ Ik vond een 3e super !! Ook heel makkelijk ; draait mee in het ritme van alle dag !! DOEN !! dus !