Ik heb al jaren trilangst en heb het nooit helemaal 100% laten behandelen. Nu is het de laatste jaren een stuk minder geworden, maar toch zit het er nog wel. Ik heb nu morgen een feestje van mijn werk en moet dan koffie inschenken. Dit durf ik dus eigenlijk niet. Bah kan me er nu al druk om maken... Wie herkent dit?
Ik heb vroeger ook trilangst gehad, dat komt door trauma's in het verleden. Ik heb er nog steeds last van maar dan in m'n slaap, maar heden maar nauwelijks, omdat ik een lieve vriend heb. Ik had trauma's van m'n ex vriend, mijn lichaam beefde om niets. Ik kreeg van m'n psychiater medicijnen en het liet het beven stoppen, maar ik werd er sexloos enhad geen lust, dit was voor mij een grote probleem. De oplossing was: Gauw wegwezen van problemen! Nu tril ik niet meer of nauwelijks. Je moet achter zien te komen waarom je trilt...
Nou bij mij is het meer dat mijn handen gaan trillen als ik bv koffie moet inschenken of eten en drinken met mensen, ik ben dan onzeker en daardoor te geforceerd met de dingen bezig..
Stevig in je schoenen staan! Je kunt het, je kunt het! Sommige mensen hebben dat met hun hoofd en sommige met handen. Je kan altijkd naar de dokter om raad te vragen. Of gewoon nee zeggen met koffie schenken, meld je gewoon ziek die dag! Niet druk om maken hihihi.
Ja ben er wel voor in therapie geweest, maar niet goed doorgezet. Het is wel heel veel minder hoor, maar met dit soort dingen krijg ik toch weer last.
Kun je het op dat moment niet zeggen? Is best moeilijk, maar wel een overwinning.. Ik heb zelf ook psychische problemen gehad en hield het altijd stil, totdat een nieuee collega tegen mij eens begon over haar fobie. Had daar zooveel respect voor dat ik er nu ook heel open in ben en niemand reageert daar raar op.. Maar ligt er natuurlijk wel aan hoe het team is waarmee je werkt..
Ja een aantal collega's weten het wel, maar dat is al een tijd geleden dat ik dat eens gezegd hebt. Anders zeg ik wel dat ik de koeken wel rondbreng als anderen de koffie doen.. Ik moet er toch eens mee aan het werk, want het belemmert me wel hoor!
Ik herken dat.. Ik had een telefoon fobie.. Klinkt zo stom nu, maae nam de telefoon nooit op, durfde amper nensen te bellen.. Was onderdeel van mijn depressie. Heb veel therapie gehad en heb het nog niet zo op telefoons, maar ben blij dat ik met enige voorbereiding wel fatsoenlijk een gesprek kan voeren! Succes meis